Vanavond is gebleken dat mijn vriend erg veel moeite heeft om de dood van onze Sterre te verwerken. Hij voelt een grote pijn die hij niet durft toe te laten en probeert zich sterk te houden voor mij. Hij geeft nu toe dat als hij het fotoalbum van Sterre ziet (in de kast, dus aan de buitenkant), hij bijna een fysieke pijn voelt. Normaal is hij heel nuchter en rationaal; hij heeft moeite met de diepe emoties. Het speelt -denk ik- ook mee dat hij al langer een kindje wilde dan ik. Toen hebben we ook nog eens een jaar op Sterre gewacht. Hij heeft dus al heel lang een kinderwens. Hij stort zich op zijn werk en op de verbouwing van ons nieuwe huis (dat moet ook wel gebeuren). We praten wel regelmatig over Sterre. Heeft één van jullie hier ervaring mee? Hebben jullie tips of oplossingen? Ik zat te denken aan psychotherapie, zelf denkt hij aan een praatgroep met lotgenoten (maar waar vindt je die?)
Allereerst heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies. Wat erg dat jullie Sterre hebben moeten afstaan. Voor een eventuele praatgroep zou je het hier eens kunnen proberen: http://www.vbok.nl/hulp5.htm Maar misschien hebben jullie er meer aan om samen met een therapeut te praten zodat jullie dit samen een plekje kunnen geven. Misschien helpt het een beetje om via een kleine ceremonie afscheid van Sterre te nemen, dan heb je ook een plekje om Sterre te herdenken. Wij hebben afscheid van onze kleintjes genomen door kaarjes aan te steken bij een kapelletje en te vragen of ze goed op onze engeltjes wilden passen. We komen er nu nog af en toe en steken dan een kaarsje voor ze aan.
misschien is het voor mannen gewoon veel moeilijker om de pijn toe te laten en eens flink te huilen? ik zet zelf de liedjes op die ik voor Bas* in mijn buik speelde en dan rollen ze al... Maar als je verdriet er niet uit kan dan krijg je echt pijn in je lijf overal. Misschien heeft de huisarts wel een goed adres? Niet iedereen voelt zich prettig bij een psycholoog, maar als je er een hebt die bij je past lukt het misschien wel? heel veel sterkte, verdriet is vreselijk Maar gelukkig kunnen jullie er wel samen over praten. Dat is heel belangrijk hoor!
het scheelt al heel veel dat jullie er samen goed over kunnen praten. Blijf dat vooral ook doen, dat is zo ontzettend belangrijk! Misschien kunnen jullie is samen naar jullie huisarts gaan. Hij kan jullie een goede psycholoog voorschrijven die er helemaal buiten staat en naar ja man zijn verhaal luisterd. Misschien is het "leuk"om met alle vlindermama's en papa's hier op het een forum een meeting te houden. Misschien hebben meerdere mensen behoefte aan een gesprek met lotgenoten?
Lieve Aquilegia, misschien begrijp je nu waarom ik eerder die vraag in het forum zette? Ik had al zo'n vermoeden. Maar....! Hij geeft het aan! Hartstikke goed! En dat hij zelf komt met het idee om naar een praatgroepje te gaan... dat geeft duidelijk aan dat hij er dus ook met anderen over wilt praten. Weer helemaal goed! Ik had je eerst een pb willen sturen, maar ik denk dat het voor anderen ook goed is om deze antwoorden te zien. Wellicht is het goed dat er een praatgroep ontstaat. Maar... ik ben wel van mening dat dit goed begeleid moet worden. Liefst door iemand met ervaring. Daarnaast; Nederland is niet groot, maar toch... Waar zou dit moeten plaatsvinden dat alle geinteresseerden er heen kunnen? Affin, waar een wil is, is een weg. Persoonlijk vind ik mijn steun hier. Het is prettig om het anoniem te kunnen doen, met een paar contacten als uitzondering. Voor mij hoeft een praatgroep dus niet zo. Voor mijn partner ook niet, denk ik. Aquilegia, ik stuur je binnenkort een pb met persoonlijke toevoeging mbt bovenstaande vraag. Heel veel liefs, M
misschien is het helemaal geen gek idee om een sectie speciaal voor (aanstaande) vaders op deze site te maken... en ook voor vlindervaders natuurlijk
ik herken het heel erg wat je zegt! mijn man praat wel met me over darryl* maar laat de diepere emoties niet toe en probeerde sterk te zijn voor mij. en op een gegeven moment keerde dat zich om, maar toch nog tegen stribbelen. toen is hij gaan mailen bij lieve engeltjes, waar een speciale vaderlijst is en dat heeft hem heel goed gedaan. met name omdat hij veel herkenning vond bij andere vaders en dat was toch wel heel fijn voor hem. inmiddels mailt hij niet zo vaak meer op de lijst, maar toen was hij heel actief en dat heeft hem heel goed gedaan. dus misschien dat dat wat is? sterkte hoor!
he meis, probeer zoveel mogelijk over sterre te praten en ik denk dat hij proffesionele hulp goed kan gebruiken. Heb zelf gezien wat die mensen kunnen voor mezelf en m'n man. Kan voor hen enorm deugd doen. Zou het in overweging nemen, vind het wel knap dat hij het je verteld. Dat is toch ook een stap dichter. Weet dat we hier aan jullie denken, ik hoop dat jullie snel zwanger zijn, dat gaat voor hem ook een positief punt zijn, iets positief waar hij weer naar uit kan kijken. Dikke knufs voor jullie van ons
Lieve meiden, Allemaal hartstikke bedankt voor jullie reacties. Daar hebben we zeker wat aan. @Jekkia: we hebben wel met een ceremonieafscheid genomen van Sterre, hoor. Ze is gecremeerd in aanwezigheid van ons, onze ouders, zussen en een aantal zeer dierbare vrienden. We hebben daar voorgelezen en muziek laten horen (onder andere live gezongen door een vriend van ons die zanger is). We gaan haar as begraven bij de wortels van een kastanjeboom in het Herinneringsbos in Soest. Mijn vriend heeft nu zoiets van: misschien hadden we er niet zoveel aandacht aan moeten besteden, dan was het wel voorbij gegaan. Maar daar ben ik het niet mee eens. Hij weet ook wel beter, hoor. Toen we haar net hadden laten cremeren, waren we juist heel blij dat we het op onze manier hadden gedaan. We hadden ook een heel mooi rouw/geboortekaartje met een vlinder erop. @Loopy: ik denk dat je gelijk hebt. Ik beluister ook de muziek van de crematie soms. Ik heb een heel album geschreven en geplakt. Hij zegt dan: Dat zou ik niet kunnen maar daardoor verwerk je het wel beter. @Meliske: ik stelde ook al voor om samen naar de HA te gaan, maar dat wil hij niet . Hij wil er wel heen, maar ik mag niet mee. Hij wil zelf iets uitzoeken, wil ook niet dat ik therapeuten voorstel ofzo. Maar ik ken hem, als ik hem zelf laat aanmodderen doet hij dus niets. Zoekt geen therapeut, zoekt geen praatgroep, gaat niet haar de HA . Dan blijft het bij denken. Zo'n meeting is misschien wel een idee... Op zich heb ik zelf wel genoeg aan het forum... ik moet er even over denken. @Mika: bedankt voor je steun @MamaJanneke: die site van Lieve Engeltjes is misschien een goed idee voor hem! Dank je wel. Dan kan hij vanuit zijn luie stoel lezen en schrijven en hoeft hij geen grote drempels over. @Zico: hij zei tegen me: als we weer een kindje krijgen, zal ik pas blij zijn als ik het in mijn armen houd. dus hij wil zich nu al als het ware afsluiten voor het geluk van de zwangerschap... Dat lijkt mij ontzettend naar. Natuurlijk zal ik ook een stuk minder onbevangen zijn, maar als we eenmaal de vlokkentest gehad hebben, dan wil ik gaan proberen te genieten! En we hebben geen verhoogde kans op welke afwijking dan ook, dus ik wil positief blijven. Maar kennelijk kan hij dat niet.
juist omdat het heel laagdrempelig is, is het fijn en in je mail las ik dus al dat stappen ondernemen ook moeilijk is. nou bij le kan hij dus 4 week gewoon anoniem mee lezen alvorens zich bekent te maken en mee te mailen. enkel de ganzen weten dat hij nieuw is. dat het juist zo laagdrempelijg is, maakte dat mijn man hier ook ging mailen. eerst wilde hij niet hoor, maar toen hij eens mee las bij mij wilde hij wel een poging doen en was hier erg blij mee. dus hoeplijk is het wat voor je man. daarnaast is op de vaderlijst alleen maar mannen en dat scheelt ook een heleboel denk ik.
als je je aan meld op de site van lieve engeltjes kan je aangeven dat de aanvraag bedoelt is voor de vaderlijst. dit kan je doen bij aanvulling.
Dames, nogmaals bedankt voor alle info en jullie adviezen. Mijn vriend heeft afgelopen maandag in zijn sportgroepje (allemaal mannen) kunnen praten over ons verlies. Dat vind ik al heel wat! Hij staat positief tegenover het idee om bij Lieve Engeltjes te gaan kijken.
hoi meid fijn dat je vriend eens even heeft kunnen luchten bij zijn vrienden en misschien idd een goed idee om bij lieve engeltjes te gaan schrijven zie je veel herkenning bij lotgenoten en misschien dat ie daar meer zijn verhaal kwijt kan en dat hem dat goed doet
Het afgelopen weekend hadden wij een familieweekend van de familie van mijn partner. Als alles goed was gegaan, zou dit de eerste keer zijn geweest dat we met ons kindje gingen logeren. We zouden onze baby showen aan dit deel van de familie. Nu was het anders. We zagen er wel tegen op. Gelukkig waren veel mensen, met name vrouwen, onze Sterre nog niet vergeten. We hebben met veel van hen gepraat over het verlies van Sterre. Dit was erg fijn. Het is een opluchting om te merken dat ze nog niet vergeten is door de rest van de familie. Er waren het afgelopen jaar nog 2 babies geboren en deze waren er natuurlijk ook bij. Gelukkig waren de moeders van de babies erg begrijpend. Mijn partner vond het weekend best moeilijk en heeft ook gehuild. Het viel hem ook op dat alle mensen die serieus de tijd namen om met ons over Sterre te praten, vrouwen waren. Alsof mannen daar niet over communiceren. Hij heeft nog steeds het gevoel van: "Mag ik dit verdriet wel voelen? Mag ik wel huilen?" Hij vind dat hij altijd sterk is en niet zwak mag zijn. Ik zei: "Soms moet je sterk zijn door zwak te zijn" Ofwel: je moet je pijn eerst ervaren zodat ze er doorheen kunt. Hij was het wel met me eens, maar dat is theorie. Hij moet het nog ervaren. Toch was het weekend wel zinvol. En natuurlijk waren er ook leuke momenten.