Voel me even niet zo fijn. Ben iemand die wel vaak bezig is met contact. D.w.z. die daar over nadenkt enzo. Heb op zich hier en daar om me heen leuke contacten. Waarvan ook een paar wat meer echt 'vriendinnen'. Ik weet dat vriendschap in een mensenleven altijd in beweging is en veranderen kan. Ik weet ook dat ik vriendinnen heb die ik niet zo vaak zie maar waarbij het goed voelt en vriendinnen die gewoon gezellig voor 'erbij' zijn maar wisselt qua contacten. Maar hetgeen waar ik het meest tegenaan loop en wat mij het meest bezig houd is dat ik vaak (zeg eigenlijk bijna altijd) degene ben die initiatief neemt tot contact. Tegenwoordig is dat bijna altijd op fb (chat) ik heb geen telefoontje met app ofzo dus veel gaat vie fb. Soms telefoon. Soms mondeling als je elkaar ergens ziet. Als het weer een tijdje geleden is dan merk ik dat IK weer degene ben die diegene gaat opzoeken en een berichtje stuur met hoe is het etc. En dan vaak de vraag erbij 'zullen we weer eens afspreken'. Ik heb soms perioden dat ik aan mijzelf ga twijfelen... Misschien zit ik teveel achter anderen aan of moet ik juist nog méér aandacht aan die ander geven ? Of ben ik als persoon niet leuk genoeg ? Heb de laatste paar jaar ook wat nieuwe contacten op gedaan en ben erg dankbaar dat een aantal daarvan nog steeds leuk 'lopen' maar helaas is het met een aantal ook niks geworden. En dan vraag ik mij dus weer af waarom, want daar blijft het dan bij... Ik zou graag eens willen weten wie zich hier in herkent. Ben jij ook vaak degene die als eerste na een tijdje weer contact opneemt of met een leuk idee komt om bv samen iets te gaan doen of een afspraakje je plannen ? Hoe voel jij je daarbij en wat doe je ermee ? Alvast dank voor antwoorden
Herkenbaar.. Ik had best wat vriendinnen, tot aan m'n operatie.. Kon ongeveer een half jaar niet naar school, in die tijd zijn er twee meiden 1x langsgeweest. Daarna op school bijna nooit meer aangesproken, op smsjes/berichten op Facebook werd soms wel, soms niet gereageerd. Van de 10 gemaakte afspraken werden er 9 op de dag zelf alsnog afgezegd, achteraf gezien was dat voor de operatie al zo, dus ben best stom geweest er zoveel moeite in te steken.. Toen hadden we zo'n 9 maanden geen contact meer gehad, en toen ging ik emigreren.. Toen stonden ze opeens allemaal in de rij, want nu konden ze me zoooo lang niet zien en zouden ze me zooo erg missen. Ehh, juist? Heb met vier een afspraak gemaakt, twee daarvan WEER op de dag zelf afgezegd, twee zijn langsgeweest, zo'n twee uurtjes.. Daarna weer niks meer gehoord, ook niet op Facebook e.d. Heb ze toevallig ongeveer anderhalve week geleden verwijderd, want wil niet dat zulke mensen kunnen meegenieten van de echofoto's enzo. Heb genoeg m'n best gedaan en vind het wel goed zo..
Ik herken het wel. Sinds ik kinderen heb hoor ik veel mensen niet meer, ja via Facebook maar ook naast Facebook bestaat er een leven. Ik zit vaker bij anderen dan hun bij mij, ik zie ze heel weinig. Zal wel aan mij liggen denk ik dan, of ik ben te goed voor anderen want als ze wat nodig hebben, oppas of geld, dan ben ik wel goed voor ze.
Hahaha hou op schei uit. tot 2 jaar geleden liep ik achter iedereen zijn kont aan en was ik overal te vinden. Ging uit mijn werk nog even bij pietje langs in den haag en belde jantje op voor een drankje, stierde door naar truus en was onderweg met jut en jul aan het bellen. k was hel helemaal zat op gegeven moment, want hoorde nooit wat van hun. k ben dr op gegeven moment mee gekapt om achter iedereen zn kont aan te lopen omdst ik ook het idee had dat het alleen van mijn kant af kwam.. en inderdaad. Van het een op het ander moment hoorde ik helemaal niks meer van sommige mensen... of kreeg ik na 2 maanden boze berichtjes dat ik geen contact meer met ze zocht. jammer dan.. de mensen die wel contact met mij zochten heb ik nu dus gewoon nog steeds contact mee. Ijn dr wel wat minder, maar wel veel beter. dus mijn tip, laat even niks van je horen en kijkt wie dr contact met je opneemt. liever een paar echte vrienden dan heel erg veel neppe.. toch
Hier is dat ook. Ik ben altijd degene die het eerst smst, om af te spreken of gewoon te vragen hoe het is. Er zijn er maar weinig die dat aan ons vragen. Hoe met met vl gaat ( is ziek ) maar door dat hele gebeuren ook vragen hoe het met mij gaat. Degene die dit wel doen koester ik, en dat weten ze zelf ook. Weet wel aan wie ik iets heb
Met een toch wel goede vriendin van mij heb ik dat ook. Als ik niks laat weten kan het zo maar zijn dat ik weken lang niks van haar hoor.. Maar eerlijk, ik vind het wel prettig Ik heb het druk zat met mijn eigen leven dus ik vind het wel best als contact gewoon komt wanneer het mij uitkomt.. Bij haar is het ook gewoon goed als we elkaar maanden niet zien/spreken.. Wij voelen ons daar allebei niet onprettig bij en ik kan me daar ook echt niet druk om maken. Als we elkaar zien kunnen we alles met elkaar bespreken en op momenten dat het echt nodig is zijn we er voor elkaar.
Ja, herkenbaar helaas. Vooral recentelijk dringt het tot me door dat ik bijna altijd degene ben die het initiatief neemt tot contact en voorstelt weer eens af te spreken. Ik neem me vaak voor het niet meer te doen, maar ik kan me er net zo vaak niet aan houden. Ik vind het erg jammer. Ik ben al 2 vriendinnen echt kwijt, waarvan één 2 maandjes na mijn bruiloft waar zij ook aanwezig was (alsmede ook op het vrijgezellenfeest!) zomaar ineens verhuisde zonder iets te vertellen. Hoorde ik van mijn stiefmoeder. Nooit meer iets van haar gehoord. De andere vriendin is gewoon waardeloos in het onderhouden van contacten, althans met mij . Na de zoveelste keer van mijn kant om iets af te spreken ben ik ermee opgehouden en hebben we elkaar niet meer gezien. Toen de jongste was geboren heb ik haar wel een geboortekaartje gestuurd (toch weer een opening van mijn kant ). Geen visite van haar gehad. Toen ik haar een paar maanden later in de stad tegenkwam hebben we afgesproken dat ze langs kwam, ze voelde zich zo schuldig, wilde me elke keer al bellen, blablabla. Je kent het wel. Het zou weer helemaal goed komen. Ze is op visite geweest en daarna nooit meer iets van gehoord... En zo gaat het helaas met meerdere contacten. Een oud-collega waar ik nog met enige regelmaat contact mee had heb ik nu ook alweer bijna een jaar niet gezien of gesproken. Ze heeft mijn telnr en mijn e-mailadres. Ik heb me voorgenomen niet meer het initiatief te nemen. De liefde moet wel van 2 kanten komen. Mijn (voorheen?) beste vriendin is tegenwoordig helemaal in de ban van mijn nichtje die zij via mij kent (wat verder prima is natuurlijk!). Zij gaan samen (met of zonder partners) lunchen, BBQ-en, dagjes weg, naar festiviteiten in de stad en voor mij hebben ze met Gods gratie tijd voor een kopje thee op maandagochtend. Nou ja, het zit me hoog zoals jullie lezen. Ik vraag me ook steeds vaker af of het aan mij ligt. Ben ik te veeleisend? Vraag ik te veel? Zeur/vertel ik teveel over mijn dochters problematiek? Ik weet niet wat het is, maar ik word er wel verdrietig van.
Amethist; het is alsof ik mn eigen verhaal lees. Je gaat je gewoon afvragen waaróm het contact zo verloopt he. Gelukkig heb en houd ik met een aantal wél fijn en prettig contact alleen dan ook wel vaak weer van mij uit alleen weet ik bij deze paar mensen wel dat hetg echt goed zit. Vooral bij de nieuwe contacten vind ik het lastig; paar jaar geleden kon ik me verheugen als ik een nieuw en beginnend contact kreeg met iemand maar helaas wees de praktijk dan vaak al snel uit dat er na een tijdje niks meer gebeurder. ER ZIJN OOK EEN AANTAL CONTACTEN WAARBIJ HET CONTACT WEL GOED IS GEBLEVEN en dat wil ik wel even duidelijk neerzetten hier. Maar dus ook vaak zo dat er een paar keer is afgesproken en daar bleef het dan bij. Zo jammer. Ik wil ook niet degene zijn die 3 keer achter elkaar een chatberichtje start zonder dat erop gereageerd word. Dan weet ik me wel in te houden want blijkbaar zijn er voor die ander dan belangrijker zaken dan het antwoorden van mijn chatberichtje. Als iemand echt voor je gaat en interesse in je heeft zijn er ergens in de week heus wel momentjes om een afspraakje te maken OF minstens een berichtje terug te sturen. Het typen van een zin kost je nog géén minuut tijd !! Ik ben misschien ook wel iemand die het nodig heeft vaak hier en daar een afspraakje te hebben, maar vooral lekker op de koffie bij elkaar, ik hoef niet zo nodig avondjes uit ofzo al zal dat voor een keer wel leuk zijn. Daarnaast heb ik ook wel mn eigen tijd nodig. Waar het mij het meest om gaat en wat ik het meest nodig heb is dat er ZOMAAR VANUIT HET NIETS, ZONDER AANLEIDING een berichtje/telefoontje komt van die ander met de vraag hoe het met mij/ons gaat en evt een afspraakje. Of gewoon nog leuker; een spontaan bezoekje !
Herkenbaar! Toen dit mij ging irriteren heb ik dit aan mijn 2 beste vriendinnen duidelijk gemaakt en voila het gaat er tegenwoordig heel anders aan toe. Beide zijn echte en goede vriendinnen! Ik kan altijd op ze rekenen ookal is het midden in de nacht maar het contact liep altijd moeizaam. De ene vriendin zag ik +- 1x in de maand en ik maakte de afspraak, de andere vriendin zag ik soms 6maanden niet. Als we elkaar dan weer zagen was het koek en ei. We hadden ook gewoon contact via de whatsapp. Ik heb aan beide vriendinnen uitgelegd dat het mij tegen stond dat ik steeds contact op moest nemen en dat we elkaar zo weinig zien. We hebben het allemaal druk maar voor vriendinnen moet je tijd maken! En zo gebeurde het, nu ruim 1,5 jaar later zie ik 1 vriendin elke week! Soms even snel een bakje thee en soms een hele dag. Andere vriendin eet nu regelmatig een avondje mee zodat we elkaar toch zien maar ze ook kan studeren/werken enzovoorts. Voor ons een prima oplossing die er nooit geweest was als ik niet open, eerlijk en kritisch was geweest naar ze.
Wat bedoel jij met 'druk zat met mn eigen leven'; bedoel je dan puur je man/vriend en kinderen, eigen werk en huis(houden) ? Of bedoel je daar ook nog bij enkele vriendinnen ?
Ik heb dit vooral ook met m'n zussen (gehad). Die wonen een stuk dichter bij elkaar, zagen en spraken elkaar daarvoor dagelijks. M'n ouders wonen ook in dezelfde plaats en daar was met hun dan ook veel contact mee. Ik woon dan ergens anders en merk dat je daardoor een hoop mist en buiten het korte:kleine kringetje valt. Als ik dit aankaart is dat natuurlijk niet zo, dat heb ik nu al zo vaak geprobeerd. Ook de optie afwachten geprobeerd, leverde dus alleen een werkloze telefoon op en veel tijd om aan mezelf te besteden. Al met al, ik werd daar niet gelukkig van. Breken met ze wilde ik ook niet. Mijn oplossing: toch zelf dat contact opzoeken, zo vaak als dat ik daar behoefte aan heb. Dat maakte me gelukkiger. Met als gevolg: kwam toch (telefonisch) weer terug in het kringetje. Bezoeken moesten weer echt vanuit mij komen (ene zus zonder rijbewijs en andere durfde de snelweg niet op), maar had ik liever dan helemaal niet. Tegenwoordig zoekt iig 1 van de 2 mij ook af en toe weer op met man en kinderen. Zo af en toe vraag ik of ze deze kant op komen en dan is dat ook goed. Je kan je afvragen of een vriendschap/band met iemand alle partijen even lief is en daarvan beslissen of je er mee door wilt gaan. Je kan ook kijken waar je zelf gelukkig van wordt. Je kan anderen namelijk best vertellen hoe je je voelt, maar het gedrag van een ander kan je nooit veranderen, dat van jezelf wel. Met bijna al mijn vriendinnen heb ik soms maanden geen contact, schiet er echt bij in. Om dat te voorkomen heb ik met die vriendinnen echt heel stijf aan het eind van iedere afspraak met de agenda's naast elkaar een nieuwe afspraak gemaakt. Dat helpt! Bij afzeggen (van welke kant ook), planden we meteen een nieuwe afspraak. Nu is dat niet meer nodig en zien we elkaar geregeld. Het is een soort routine geworden.
Dank ! "2debaby" voor je reactie. Ik vind het wel een heel fijne en ga er eens over nadenken. Het is weer een heel andere visie dan 'nou dan laat ik ook gewoon niks meer van mij horen' wat vaak ook niet goed voelt nee. Ik zit altijd in die 2strijd: OF ik laat nu niks meer van me horen en kijk wat er gebeurt OF ik ga er toch maar weer achteraan. Misschien voelt dat laatste soms ook wel eens goed ja. Ik heb je ook even een PB gestuurd.
Nu ik het zo na lees staat het er een beetje lullig.. maar ik bedoel dus eigenlijk gewoon mijn normale dagelijkse dingen. Dus inderdaad mijn man, kinderen, huishouden, werk, verplichtingen en andere sociale contacten.
Ik herken het niet, want ik ben juist degene die altijd afwacht. Ik voel me snel teveel en wil me niet opdringen, heb altijd het idee dat mensen geen behoefte hebben aan mijn gezelschap.
Maar als je dan afwacht, gebeurt er dan ook wat ? Als ik lang afwacht (wat ik momenteel bij een vriendin doe, een vriendin die ik echt al 25 jaar ken hoor en ik weet dat zij ook druk is bla bla maar toch, ik dacht ik zal nu eens geen initiatief nemen, het was eind aug. het laatste contact ivm een verjaardag, heb daarna niks meer van haar gehoord, ja een paar x vindikleuk op facebook, maar verder niet. Heb even bewust niks meer gedaan richting haar kant, gewoon even kijken wat er gaat gebeuren, nou niks dus, zelfs de vindikleuks zwakken af...) dan verzwakt het meeste contact dus... Behalve bij een aantal daarvan weet ik dat het goed zit
Als ze zin/tijd hebben om iets te doen (drukke schema's want studie en werk e.d.) benaderen ze me zelf. Ik heb het ze ook wel uitgelegd en geloof dat ze het wel snappen. En het contact is dan net zo goed als voorheen.. Ze weten dat het geen onwil is.
Zo ben ik dus ook! En als ik juist niks hoor van een ander, dan ben ik er van overtuigd dat ze mij niet meer leuk vinden..... Dus het is idd niet altijd onwil, maar ik besef ook wel dat mensen zoals ik, best lastig kunnen zijn
Dat laatste herken ik ook, met de meeste vriendinnen kan ik al gauw afspreken en komt het (gelukkig) niet van één kant. Met een paar anderen, leggen we dan inderdaad agenda's naast elkaar en plannen we de volgende afspraak. Ik vind het ideaal, want zo spreek je elkaar toch nog geregeld en komt het ook van twee kanten. Mocht er iets tussenkomen dan wordt er meteen een nieuwe afspraak gemaakt. Ik heb echt vrienden waarbij ik merk dat wat ik er insteek dat ik dat ook echt terug krijg. En het scheelt ook dat dat ook komt doordat we op fiets afstand bij elkaar vandaan komen, of 10 minuten rijden met de auto. Dat scheelt ook.
Dit heb ik dus ook. Ik ben heel erg afwachten, en laat t meeste van andere afhangen. Laatst sprak mijn beste vriendin mij erop aan, dat altijd alles van haar af moet hangen. Maar dat is niet dat ik haar niet leuk vind, en niks met haar wil doen. Dit is meer omdat ik me niet wil opdringen aan andere mensen. T is moeilijk uit te leggen.
Dat vraag ik me ook altijd nog af.. Want het is met zoveel meiden gebeurd terwijl ik er toch echt veel energie in het gestoken.. Dus moet bijna wel dat ik degene ben die uiteindelijk toch iets verkeerd doe..