Meiden ik zou heel graag jullie ervaringen over het volgende horen: Als er iemand anders zwanger is in je omgeving en die is in de eerste (onzekere) weken, hoe voel je je daar dan bij? Ik merk dat ik het dan nog niet zo heel erg serieus neem. Ik betrap me er regelmatig op dat ik denk: voor ik moeite ga doen blij voor je te zijn eerst maar eens kijken of het bij jou wel goed gaat. En dan voel ik me vervolgens verschrikkelijk schuldig omdat het net lijkt of ik hoop dat het bij de ander fout gaat. En dat is niet zo, ik wens dit niemand toe. En is niet willen dat anderen weer VOOR jou een baby krijgen hetzelfde als iemand een miskraam toewensen? Ik zit hier echt een beetje mee te worstelen op het moment. Iemand?
Meid ik herken je verhaal uit duizenden Ook ik wacht altijd eerst die onzekere fase maar eens af In mijn vrienden kring gebeurd het ook maar weinig dat het goed gaat das mischien ook wel de reden en bij mn zelf gaat het ook keer op keer fout Tis niet dat ik niet blij voor ze ben maar na mn eigen ervaringen weet ik gewoon dat het de eerste weken spannend zijn.
Ik herken het ook hoor! Ik irriteer me zelfs een beetje aan mensen die al meteen helemaal op die roze wolk zitten, babykamers bestellen, over namen nadenken en vreselijk hysterisch doen over hun kwaaltjes, terwijl ze pas 6 weken zwanger zijn... Helaas gaat het vaak bij die mensen juist meteen goed, en dan ben ik stiekem ook wel een beetje jaloers dat ze zo lyrisch durven doen zo vroeg in de zwangerschap, want ik zal dat na 4 miskramen nooit meer durven....
Ja mijn beste vriendin is nu ook een week of 9 zwanger en die is ook al helemaal dingetjes aan het kopen etc. Ik vind het heel moeilijk me daarin te verplaatsen, het doet me ook stiekum een beetje pijn. Maar dat zijn nou juist die gevoelens waar ik zo van in de war raak. Ik gun haar de pijn van een miskraam natuurlijk niet. Maar ondertussen wilde ik niet dat zij me ook nog voor zou gaan met een gezonde baby. Nu ben ik echt de laatste, voel me soms zo alleen daarin. Soms voelt het alsof er op mijn ene schouder een duiveltje zit die zegt: misschien gaat het mis bij haar en ben jij inderdaad de volgende die een babietje mag vasthouden. Maar aan de andere kant zit een engeltje dat zegt: je bent geen rotmens en je gunt niemand die pijn! Ik kan gewoon al huilen bij het idee om haar over een paar weekjes met een buikje te zien en straks met een baby. Ik weet gewoon niet hoe ik dat er ook nog bij ga verdragen. Als ik heel eerlijk ben dan is er maar 1 woord voor die emotie en dat is jaloezie. En ik kan daar zo slecht mee omgaan! Het is namelijk normaal een emotie die me vreemd is. Ik ben verder nooit jaloers (ook in mijn relatie niet).
ik ben zeker niet jarloers ik ben juist blij als ze zwanger zijn maar het dingen plannen en lkopen denk ik wacht nog ff tot je iets meer zekerheid heb
Ik vind het echt heel knap dat je blij kunt zijn voor anderen. Dat duurt bij mij echt even een tijdje. Ik denk dat ik eerst een paar weken nodig heb alles te verwerken ofzo
Weet je cjpt, toen ik voor de 3e keer zwanger was bleek mijn beste vriendin ook zwanger. Ik verloor veel bloed in het begin en was ontzettend bang dat ik weer een miskraam zou krijgen. Toen die vriendin me smste dat ze zwanger was, ging er 1 gedachte door mij heen: nu moet het goed blijven gaan, want anders wordt het heel pijnlijk voor mij om haar te zien met een buikje en een baby, want ik zal het dan allemaal van heel dichtbij meemaken. Dat was geen gevoel van jaloezie, want ik gunde het haar enorm, het was wel een gevoel van angst voor pijn bij mezelf. Het gekke is: mijn zwangerschap ging goed en mijn beste vriendin kreeg bij de 20 weken echo te horen dat het kindje zoveel afwijkingen had, dat ze heeft besloten de zwangerschap af te breken. Ineens waren de rollen omgedraaid, zij moest alles bij mij van dichtbij meemaken terwijl zij met lege handen kwam te staan. Ik realiseerde me maar al te goed hoe moeilijk dat voor haar moest zijn en wat een verdriet ze moest hebben. Ik heb daar veel van geleerd. En tuurlijk herken ik dat het lastig is om het zo dichtbij mee te maken, maar probeer bij jezelf na te gaan of het nou echt jaloezie is of eerder dat het gewoon pijn doet bij jezelf. Dat vind ik iets anders. Dus wees niet te hard voor jezelf. Waarschijnlijk gun je het je vriendin best, maar vind je het gewoon heel moeilijk omdat jouw wens ook zo groot is. Misschien is het wel goed om dat met haar te bespreken. Mijn vriendin en ik zijn ook altijd heel open er over geweest tegen elkaar en ik vond dat erg fijn. Haar verdriet kon er zijn, maar ook mijn blijdschap. En nu ben ik intussen weer 2 miskramen verder en steunt zij mij aan alle kanten.
Wow zo heb ik het nog niet bekeken, dat het geen jaloezie is maar angst voor pijn. Ik denk dat je daar wel een punt hebt! Maar dan stuit ik direct op de volgende vraag: hoe ga je daar dan mee om? Eigenlijk weet ik het ook wel, ik heb alleen 1 zwak punt en dat is: ik vind het ZO moeilijk om me kwetsbaar op te stellen en mijn verdriet te uiten. Met alle elende die er geweest is in de laatste 26 maanden zijn de momenten dat ik heb gehuild bij anderen echt op 1 hand te tellen. Ik zou wel eens willen weten waarom ik het nou zo moeilijk vind om eerlijk te zeggen dat iets me pijn doet, ik iets moeilijk vind of dat ik verdrietig ben ofzo... wat zit een mens toch raar in elkaar!
Tja hoe ga je daar mee om. Dat kan denk ik niemand voor jou bepalen. Ik denk altijd maar: eerlijkheid duurt het langst. Als jouw vriendin echt een goede vriendin is, dan zal ze het begrijpen als je haar vertelt dat het je pijn doet om haar zwanger te zien, terwijl jij verdriet hebt. En dat dat niet betekent dat jij het haar niet gunt. Alleen al er over praten deed mij vaak goed. Daarbij denk ik zelf dat ik heel ongelukkig wordt als ik mezelf met anderen ga vergelijken. Je kijkt het beste alleen naar je eigen situatie. Ik weet niet hoeveel miskramen je gehad hebt, maar probeer je te focussen op dat het misschien nog wel eens gaat lukken, ipv je focussen op wat je niet hebt en anderen wel. Ik heb nu net miskraam nummer 4 achter de rug. Om mij heen krijgen allerlei mensen nummer 2 en ik ben alweer een jaar bezig en alleen 2 illusies armer. Plus de wetenschap dat de kans groot is dat ik nog meer miskramen zal krijgen, aangezien 4 stuks geen toeval meer kan zijn. Maar wat heb ik er aan om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik probeer mee te leven met de blijdschap van anderen, maar natuurlijk doet het ook zeer. Toch kan ik het steeds wel weer van me af zetten en ik heb er momenteel niet zoveel moeite mee, terwijl er toch veel mensen om me heen zwanger zijn nu. Ik probeer gewoon hoop te houden dat het mij ooit nog eens gaat lukken, daar houd ik me maar aan vast...
Lijkt wel of ik dit zelf heb geschreven. Ik heb dan wel geen 4 miskramen gehad, maar mijn eerste zwangerscghap eindigde in en miskraam nadat we al een kloppend hartje hadden gezien....Daarna zijn onze zwangerschappen nooit meer zorgeloos en onbevangen geweest en dat wat jij hierboven beschrift voel ik nog steeds als mensen om ons heen zo doen...dat zal denk ik nooit meer overgaan......
Heb gisteren ook toen ik met mijn vriendin zat te mailen eerlijk gezegd dat ik me zo voel. Dat ik hoop dat ze begrijpt dat ik even een beetje uit haar buurt blijf omdat ik het moeilijk vind oprecht blij te zijn en omdat ik het moeilijk vind onbevangen blij te zijn met haar zwangerschap tot ze een paar weken verder is. Dat ik wil dat zij wel onbevangen kan genieten zonder bang te zijn en ik heb niet het gevoel dat ik daar nu veel aan bij kan dragen en zou het erg vinden als ik haar eerste weken "verziek". Gelukkig heeft zij de afgelopen 26 maanden erg met ons meegeleefd en weet ze hoe moeilijk ik het nu heb. Dus ze zal dit ongetwijfeld wel respecteren. Volgende week heeft ze haar eerste echo. Ik hoop dat als die positief is geweest dat het voor mij ook makkelijker word om te accepteren dat ze echt zwanger is. Hope so.
Ik herken het ook.. Mn zus is zwanger en een goede vriendin ook. Ik was ongeveer gelijk met ze uitgerekend.. Moeilijk! Maar op zich kan ik wel blij voor ze zijn! Kan er met ze over praten, enzo. Alleen blijft het voor mij nog even fantaseren.... Waar ik wel van schrok bij mijzelf. Een meisje dat ik via via ken, is ongepland zwanger. Ze is 17! En verdorie.. Die vertelt het tegen iedereen! Staat zelfs op dr hyves! Tsjonge... En wij maar onze mond houden tot aan de echo! (die vervolgens niet goed was) Zij moest nog een echo! Wist nog niet eens óf het wel goed was! Nu heeft ze die echo gehad en ja hoor, alles was goed. Ze is nog maar 7 weken. Dus ze heeft het echt al bekend gemaakt met 4 weken. Dáár kan ik dus niet tegen! Nu ik dit typ, irriteer ik me al. Pff.. Hoezo jaloers?!
Weet je, ik was (was ) ook zo'n zwangere, die met 7 weken helemaal op de wolken zweefde, de deur en kozijnen van de babykamer ging schuren, een dagboek bijhield en rondsnuffelde bij babywinkels. Het was dan ook zó geweldig dat we zwanger waren na jaren proberen en ICSI.... dat toen voor mijn gevoel 'de strijd gestreden was'... Achteraf natuurlijk heel naief, maar ja, als je nog nooit een mk hebt meegemaakt en in je omgeving ook niet?! Inmiddels zou ik het heel anders aanpakken, mocht het ooit nog zover komen. Zekerheid op een gezonde zwangerschap en gezond kindje heb je nooit natuurlijk, maar voor een volgende keer wacht ik met vertellen, shoppen, schuren en op de wolken leven tot zeker week 12. En dat blije roze-wolk-gevoel zal ik niet meer hebben. Je leert er weer van moet je maar denken.
Heel herkenbaar hoor! Ik heb dat ook wel een beetje. Ik wens ze natuurlijk alle geluk van de wereld, maar denk dan wel bij mijn eigen. Wacht nu even af voor je op die roze wolk gaat zitten. Ik ben er nu 2 keer van af gedonderd... Maar gelukkig gaat het bij de meeste mensen wel goed. Maar ben dus ook altijd een beetje cynisch.