Zoals de titel al zegt moet ik even mijn verhaal kwijt. Ik ben 5 maanden geleden bevallen van onze kleine man maar ik merk dat ik het nu pas ben gaan verwerken. Mijn zwangerschap was een droom. Ik heb geen last gehad van misselijkheid of zo alleen maar wat maagzuur en rugpijn. Op de echo was al te zien dat LM geen kleintje zou zijn. Vanwege een dramatische bevalling van mijn moeder bij mijn broertje (zijn hoofd was eigenlijk te groot voor een normale bevalling) wilde ik absoluut niet voorbij de 40 weken gaan. Gelukkig waren de verloskundigen dat wel met mij eens. Uiteindelijk heeft LM toch besloten om zelf te komen. Ik werd om kwart voor 1 s nachts wakker met weeën. Na een uur hebben we de verloskundige maar gebeld en die was er om 3 uur samen met een stagiair. De stagiair heeft de onderzoeken gedaan en besloot dat ik 1 cm ontsluiting had. Ik wilde graag naar het ziekenhuis maar de verloskundige vond dat een beetje voorbarig. Uiteindelijk mocht ik om 5 uur naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis vond de verloskundige dat ik 6 cm had en heeft ze mijn vliezen gebroken. Daarna mocht ik nog even in bad. Toen kreeg ik een weeënstorm. Terwijl ik nog in bad zat kreeg ik persdrang. Het heeft drie keer uitleggen gekost om dat duidelijk te maken aan de stagiair. Dus uit bad en weer op bed. Daar werd geconstateerd dat ik 8 cm, een rot randje dat niet meeging en een niet ingedaalde baby had. Ik moest toen op mijn zij gaan liggen maar dat ging niet dus toen moest ik op mijn knieën. Daar werd ik heel erg misselijk van en ik wilde een bakje. Na een paar minuten besloot de verloskundige dat ik dat bakje niet nodig had en dat ik het maar weer terug moest geven. Ik moest dus tijdens het gedeelte van de bevalling dat je het idee hebt dat je absoluut niet meer kan een discussie gaan voeren over een bakje. Daarna moest ik nog even gaan plassen omdat LM niet indaalde. Dat kon ik niet meer en toen hebben ze een katheter gezet. Die was achteraf totaal onnodig. Vanaf het moment dat ik uit bad kwam tot het persen heb ik geen wee normaal op kunnen vangen omdat ik alleen maar werd gestoord in mijn concentratie. Uiteindelijk is LM na een half uur persen om 9 uur geboren. Het was dus een hele snelle bevalling. Naar mijn idee te snel. Ik heb nooit kunnen wennen aan het idee dat het nu zover was. Toen LM op mijn buik lag werd al vrij snel aan mijn placenta getrokken. Na de placenta was er al snel discussie over hechtingen en werd de Gyn erbij gehaald. Terwijl LM werd gecontroleerd begon de Gyn over hechten op de OK onder narcose. Bij mij sloeg de angst toe want het idee dat ik de volgende paar uur minder bewust mee zou maken vond ik heel erg. Uiteindelijk viel het mee maar ik heb daardoor wel de controle gemist van LM. Na de bevalling was ik moe, duizelig en slap. Drie uur na de bevalling stonden ineens mijn schoonouders in de kamer. Totaal onaangekondigd. Ze konden niet meer wachten om LM te zien. Ik wilde eigenlijk alleen maar slapen maar moest dus meteen al weer aanwezig zijn. Iedereen vertelde me na de bevalling dat dit wel een droom bevalling moest zijn. Zo snel en zonder complicaties. Ze vertelde me ook steeds hoe goed ik het had gedaan en dat ik geen krimp heb gegeven. Zo voel ik me totaal niet. Ik zou het zo weer doen maar het was echt geen droom. Ik heb in mijn hoofd echt verschrikkelijk geschreeuwd en gehuild en wel 1000 keer gezegd dat het niet meer ging. De dagen na de bevalling vond ik dat het maar meteen weer helemaal goed moest gaan met me. Ik had een makkelijke bevalling zonder complicaties gehad en lichamelijk ging alles goed. Maar ik heb heel veel moeite om LM mijn zoon te noemen. Ik hou ontzettend veel van hem en ik wordt ook echt wel blij als ik naar hem kijk en hij is ook echt wel van mij maar het blijft moeilijk. Mijn kraamverzorgster waarschuwde me al dat ik mezelf voorbij zou lopen als ik geen rust nam en ze heeft gelijk gekregen. De klap komt nu alsnog. Mijn geheugen is nu nog een zeef maar dat komt denk ik grotendeels door het nog niet verwerkt hebben. Nu heb ik weer een beetje rust en nu komt alles ineens weer boven drijven. Sorry voor het hele lange verhaal maar ik moest het echt even kwijt
Ik ben 12 weken geleden bevallen en herken veel in je verhaal, na 15 min persen is mijn zoon met vacuum geboren en knip (bij mezelf natuurlijk..). Ik heb soms ook het gevoel alsof het allemaal langs me heen gaat en ik ga ook maar door, nu schrik ik ook een beetje van jou verhaal omdat ik denk dat ik mijn klap ook nog moet krijgen.. Ik begrijp je en wil je een virtuele knuffel geven het komt allemaal goed!!!
Ik herken je verhaal wel een beetje. Bij mijn eerste had ik ook een redelijk snelle bevalling zonder gekke dingen en dit kreeg ik dan ook regelmatig te horen, terwijl de bevalling voor mij heel heftig was. Een bevalling is voor de meeste vrouwen heel ingrijpend en heftig en daarom is het juist goed om er veel over te praten. Vooral in de eerste weken. Daarnaast heeft je lichaam ook veel te verduren gehad. Ik ben 3 weken geleden bevallen en ik moet het ook nog verwerken. Ik zou zeggen praat erover met je vriendinnen/man en mocht dit niet genoeg zijn, dan zou je kunnen praten met de praktijkondersteuner van de huisarts. Veel sterkte meid.
Ik heb 3 snelle bevallingen gehad en bij de eerste ook te lang doorgelopen met mn gevoel en te weinig rust genomen. Het resultaat was na 7mnd een pnd en een burn out. Na mn 2de bevalling wel rustiger gedaan en veel gepraat, maar ook daar heb ik moeite mee gehad. Gelukkig geen pnd of burn out, maar helemaal lekker in mn vel zat ik niet en het heeft wel een tijd geduurd voordat alles een plekje had. Nu ben ik 3,5 weken geleden bevallen en deze bevalling was ook weer snel, maar heel heftig omdat mn zoontje een stuk groter was dan beste gedacht en het niet helemaal soepel verliep. In de kraamweek veel contact gehad met de vk en veel met de kraamverzorgster gepraat. In mn omgeving wordt ik niet echt gehoord, iedereen vind dat ik geluk heb met 3 snelle bevallingen en ik moet er maar blij mee zijn. Binnenkort ga ik op "nacontrole" bij de vk om het nog een keer over de bevalling te hebben. Ik merk dat praten erover het enige is dat helpt. Zoals je ziet heel herkenbaar wat je voelt. Praat erover en krop het niet op omdat anderen vinden dat je een droom bevalling hebt gehad.
Ik ben zo blij dat ik niet de enige ben die er zoveel last van heeft. Een groot deel van mijn omgeving is helaas niet zo begrijpend. Ik ben de eerste van mijn vriendinnen die kinderen heeft dus die zijn het ondertussen wel even zat al dat gepraat over de bevalling. Mijn beste vriendin zit in de medische molen om zwanger te worden dus die wordt er heel erg verdrietig van als we het over de bevalling hebben (niet dat ze dat zegt maar ik merk het wel aan haar). Mijn moeder is nog wel het ergste. "Je hebt toch een makkelijke bevalling gehad? Waar zeur je dan over". Maar goed ik ben blij dat er dan fora zijn waar je je verhaal op kwijt kan. en Mimi ik hoop echt dat je niet zo'n klap krijgt als ik. Dit wens ik echt niemand toe.
Praten en hier posten helpt het kan mij niet schelen of mensen het wel of niet willen horen. ik moet er over praten. Dat helpt t beste voor mij. mijn tweede bevalling, 2.5 wk geleden, was ook supersnel. 3 min persen en zoonlief (4300 gr) kwam met arm eerst naar buiten. Ik ben een liter bloed verloren door opengesprongen bloedvaten en uitgedcheurd. Maar er is kordaat opgetreden door de mensen aan mijn bed. De gyn kon me op de kamer hechten. Ik begrijp je gevoel wel. Ondanks dat dit de tweede bevalling was was ik bij het persen de controle kwijt en raakte ik bijna in paniek. Ze hebben mij daarentegen goed begeleid in t zh. Ik was al vergeten dat ik mijn kin op de borst moest houden. Ze hebben me in de houtgreep genomen zodat ik in de goede positie lag, en tegen me "geschreeuwd" om me bij de les te houden. Dit had ik dus nodig. Ben de 2e dag na de bevalling fysiek ingestort en heb die dag alleen maar geslapen en op bed gelegen. Wat fijn dat er dan kraamzorg is en mijn man die veel met mijn oudste op pad ging en nog steeds gaat. Succes meid. Nogmaals lekker veel praten en berichten posten en jezelf toestaan dat je af en toe een k..dag hebt. En die band met je zoontje komt helemaal goed. Ik had bij mijn eerste ook wat hechtproblemen maar dit moet ook gewoon groeien. Ik ben nu helemaal verliefd op beide kinderen evenveel. Sorry ook wat lang verhaal.
Praten helpt! Hier posten helpt! Rust nemen helpt! Ik had zwangerschapsvergiftiging, zoon naar paar dagen inleiden geboren, zijn suikers te laag,dreigende comal kinderafdeling. Zoon deed t goed met infuus,mijnbloeddruk was weer normaal, dus vrij snel met zn twee-en naar huis Thuis bloeddruk weer snel om hoog, dus rustig aan, dingen uit handen geven. Heb de kraamverzorgster de oren van haar hoofd gepraat denk.... Maar t hielp wel, blijven praten. T krijgt uiteindelijk een plekje!
Ik snap iets niet. Je zegt zonder complicaties maar je bent wel gehecht onder narcose? Dat moet wel flink veel hechtingen geweest zijn! Sterkte het klinkt heel heftig
Uiteindelijk hoefde ik niet gehecht te worden onder narcose. De hoofdgyn (die er later werd bijgehaald omdat de andere het niet zeker wist) bepaalde dat als ik niets voelde onder plaatselijke verdoving ik ook gewoon op de kamer mocht worden gehecht. Ik voelde meteen ook niets meer. Alles om maar niet naar de ok te hoeven. Ik had bijna een totaalruptuur. Waarschijnlijk door het te hard persen ( en de vk maar roepen doe er nog een stapje bij). De volgende keer volg ik gewoon echt mijn gevoel en niet meer de instructies van de vk.
Herken wel wat in je verhaal. Met name mensen in de omgeving die dan vinden dat je een makkelijke bevalling hebt gehad. Ondanks dat kan het emotioneel best wat doen. Ik had een makkelijke bevalling. Het ene moment in het ziekenhuis, eerste check op ontsluiting, dat was 2 cm. Nog maar even onder de douche, kreeg binnen 5 min persween. Die toch maar even weggepuft (ik had net namelijk nog maar 2 cm ontsluiting), echter voelde ik het hoofdje al komen. Binnen een half uur nadat geconstateerd was dat ik 2 cm ontsluiting was mijn kindje geboren. Dit was zo onwerkelijk! Hier heeft de gynaecoloog wel goed op ingesprongen en heeft me echt de eerste twee uur met rust gelaten met mijn kindje op mijn borst (oké, placenta moest nog wel even). De gyn benoemde ook gelijk eigenlijk mijn gevoelens, dat was ook wel heel fijn. Direct begrip dat zo'n 'makkelijke' bevalling toch ook wel zijn moeilijkheden heeft. Sterkte meid! Blijf erover praten, dat zal je helpen en het komt echt weer goed!