Ha dames, Ik wil graag wat aan jullie voorleggen voor tips en suggesties. Ik heb altijd al kinderen gewild. Mijn man heeft een periode gehad (door omstandigheden) dat hij geen kinderen wilde. Voordat wij ons huis kochten en gingen trouwen hebben we samen aan tafel gezeten en besloten dat er, mocht het ons gegeven zijn, wel kinderen zouden komen. Ik wilde dat graag weten, want als hij het echt niet had gewild had ik helaas een andere partner gaan zoeken... Al met al, een paar jaar verder gestopt met de pil en na een zware bevalling eindelijk trotse ouders van onze jongedame papa is stapelgek op haar maar vindt het ook veel zwaarder dan hij had gedacht. Hij is bijvoorbeeld steeds moe, maar gaat dan ook gewoon pas om 01:00 naar bed terwijl de wekker wel op een normale tijd gaat. Het is dus extra zwaar omdat hij zich wat dat betreft niet aanpast. Nu begin ik langzaam te denken over een tweede kindje. Ik heb absoluut geen haast, eind dit jaar of ergens volgend jaar beginnen zou echt prima zijn. Maar manlief klinkt nu wel heel stellig dat hij geen tweede kindje wil... Het voelt voor mij alsof hij onze afspraken nu niet echt nakomt... Nu weet ik dat mijn man soms een schop onder z'n kont nodig heeft, maar hem voor een verrassing stellen zou ik nooit doen (dat heeft mijn schoonzus wel eens gesuggereerd). Ik wil graag op een goede manier hierover in gesprek blijven met mijn man. En het liefst hem natuurlijk over halen. Hebben jullie tips??
Toch in gesprek gaan. Ik wilde altijd twee kinderen maar sinds ik er één heb deel ik de ervaring met je man en vraag ik mij soms af of ik nog wel een tweede wil. Mijn man wil echter wel echt perse een tweede en omdat ik er ook niet onwelwillend tegenover sta ga ik daar wel in mee. Maar dat is vooral omdat ik weet dat ik het absoluut net zoveel liefde kan geven als mijn zoontje nu en ook financieel haalbaar is. Mijn bezwaren zitten meer in : we hebben nu een gezond kind en dat is zo'n wonder lukt dat wel weer bij een tweede? Wil ik nog een kind in deze wereld? Houd ik straks net zoveel van een tweede? Met twee kinderen heb je een stukje minder vrijheid en het is druk willen we dat? Wat als het weer een huilbaby is? Bezwaren dus die ik zelf ook allemaal kan weerleggen maar die gebaseerd zijn op angsten. Jullie hebben toch echt samen een relatie en moeten daar samen uitkomen. Ik zou doorvragen op wat zijn bezwaren zijn. Zijn het bezwaren waar je samen uit kan komen? Of misschien wil hij wat langer wachten? Spreek ook je gevoelens uit wat het voor jou zou betekenen. Lastige situaties altijd he! Succes
Ik zou het voorlopig even laten rusten. Toen onze kinderen 9 maanden waren was er geen haar op mijn hoofd die dacht aan een tweede/derde kind. Terwijl toen de oudste 1,5 en de tweede 2,5 was, kregen we allebei toch weer kriebels. Ik denk dat als ik toen ze 9 maanden waren was begonnen over een volgende dat mijn man bijna in paniek zou raken, zoiets kun je mijns inziens niet al zo ver vooruit plannen, of 'afdwingen', wacht rustig af, als je nog tijd genoeg hebt, wie weet komt er weer een tijd dat hij ook graag wil. En zo niet, dan is het nog vroeg genoeg om de discussie aan te gaan (als je tenminste nog geen 40 bent natuurlijk )
Wat akelig dat het nu voelt alsof hij zn afspraak niet nakomt! Ik kan me ook goed voorstellen hoe groot de wens is voor een tweede kindje. Hier was gelukkig van zijn kant de wens voor een tweede net zo groot als bij mij. Maar ik had toen de tweede 1,5 a 2 was, een wens voor een derde. En hij niet. En dat varieerde tussen "Ik wil een knipje laten zetten, klaar ermee!" tot "We kopen wel een huis met 4 slaapkamers hoor" en "Je mag mn baby drager niet verkopen, die is van mij" maar de opmerkingen over klaar en nee voerden de overtoon. Ik gaf met enige regelmaat mijn wens aan maar hij bleef meestal stellig nee zeggen. Inmiddels is onze jongste 3,5, deze zomer wordt hij 4 en gaat hij naar school. Zondag, valentijnsdag, kroop ik na een monsterlijke nacht - de jongste slaapt nogsteeds niet door in zn eigen bed en de oudste had heel de nacht gespookt door een oor ontsteking. We waren dus tot 4 uur op met de oudste en toen werd om 7 uur de jongste wakker. Ik kroop tegen manlief aan en zei heel voorzichtig "Ik wil zo graag nog zo'n monstertje met jou" en toen ineens... Zei hij ja! Lang verhaal, maar uiteindelijk heeft niemand van ons onze zin doorgedreven. Wel herken ik dat het heel moeilijk is je man zich aan het slaap patroon aan te laten passen. Als je altijd moe bent en pas laat in de nacht naar bed gaat, dan kan je beter vroeg op. Mijn man blijft ook graag tot na middernacht beneden, ik moet voor die tijd wel op bed al. En ik ben meestal degene die er fitter uit stapt als hij ja.
Toen mijn dochter negen maand was wou ik ook absoluut nog niet weten van een tweede. Als mijn vriend er dan over begonnen zou zijn, zou ik hem voor gek verklaard hebben. Gelukkig dacht hij er net hetzelfde over. Pas op twee jaar begon het tij bij ons allebei te keren... Dus mijn raad: laat het even rusten. Het is veel om te behappen op die leeftijd. Misschien, waarschijnlijk, denkt hij er binnen een jaar anders over.
Dank jullie voor jullie uitgebreide reacties, lief! Zoals al gezegd heb ik echt geen haast en dat weet hij ook. Maar het zou mij veel rust geven als hij aan zou geven dat het op termijn in ieder geval een optie is ofzo? Nu is het echt een pertinent never nooit niet scenario wat hij schetst en dat vind ik heel erg. Ik ben er zelf op dit moment ook echt nog niet aan toe, ben net weer een beetje mezelf terwijl we echt boffen met een relatief makkelijke dochter! Ik ben nog jong genoeg (28), mijn man is wel 10 jaar ouder, dus wil ook geen vijf jaar wachten zeg maar. Ideaal plaatje voor mij voor nu is eind dit jaar/begin dit jaar er voor gaan, dan is ze ruim anderhalf. En met een beetje geluk 2,5 als mini geboren zou worden (ervan uit gaande dat het ongeveer net zo lang duurt als bij dochterlief voordat ik zwanger zou zijn). Wat ook niet meehelpt zijn de overwegingen mbt anticonceptie. Ik wilde niet meer aan de pil, maar vrijdag gaat wegens bijwerkingen m'n mirena eruit en toch weer aan de pil. Hebben het er ook over gehad dat als we allebei vinden dat we compleet zijn, dat er dan bin hem een knip ingaat...
Ik had na zoonlief een implanon. Hierdoor bleef ik spotting houden. Na maanden bloedverlies dat ding laten verwijderen. Toen een mirena, continue buikpijn en kramp, ding werd eruit gewerkt. Toen aan de pil. Toen hoorde ik een akelig bericht ( Kennis overleden, embolie, met pil hier een groot risico op, voor mij was de maat even vol ) vorig jaar gestopt met de pil. Meegedeeld waarom ( snapte hij! ) en gezegd de condooms liggen in je kast. Zelf mn cyclus bijgehouden waardoor ik wist wat mn vruchtbare dagen zijn, dan evt een waarschuwing. Ik had zelf zo iets van ik hem mn dingen geprobeerd, nu jij maar...
Maar als je mij op die leeftijd vroeg naar een tweede, zei ik ook resoluut 'nee'. Ik was er altijd zeker van dat ik twee kinderen wou, maar op dat moment wou ik het écht niet. Niet 'later misschien', gewoon: NEE! Dus ik zou mijn vriend ook die garantie niet kunnen geven geven. Het was echt door de ruimte te krijgen om alles te verwerken, en dochter te zien opgroeien, dat ik ineens besefte dat een tweede toch een leuk idee was.
Hoi! Ik herken een hoop (het late slapen, toch vroeg op moeten etc). Als ik jou was zou ik heg nog even laten rusten. Hier wilde we ook geen 2e toen ze 9 mnd was hoor. Maar vl begint nu wat minder stellig nee te zeggen als het over een tweede gaat. Nu heb ik de mirena maar voor mijn gevoel krijg ik steeds meer klachten.. drama!
Ik wilde al sinds E. 1 jaar werd. Vriend niet, ik hen gehuild, ruzie gemaakt & geschreeuwd. Daarmee duwde ik hem alleen maar weg. Paar weken terug begon hij er zelf over. Het is moeilijk maat pushen werkt helemal niet.
Ik ben me er heel erg van bewust dat pushen niet helpt, maar ik ben denk ik gewoon erg bang dat hij het echt nooit zou willen Zoals al gezegd, ik zou nu nog niet eens een tweede willen, maar weet wel erg zeker dat ik dat op termijn wel echt wil. Moeilijk vind ik het! Heb vanavond tegen m gezegd dat ik weet dat ik er regelmatig over praat en dat ik ook weet dat hij dat niet leuk vind, maar dat ik het niet doe om te pesten ofzo. En vooral gevraagd of hij het niet voor 100% wil afschrijven zeg maar. Daar moest ie al over denken
Is dat 'gedrag' bij jouw partner wel beter geworden? Ik irriteer me daar ook aan, vind het zo stom! Zeuren dat je moe bent maar toch niet op een normaal tijdstip gaan slapen! Enne die mirena vind ik toch ook niks hoor.... Ben helemaal niet meer ongesteld geweest, dat is top, maar ook een libido van niks en volgens hebben de hormonen wel echt invloed op me. Ben benieuwd hoe het gaat met de pil (wel andere pil ook)
Ik wil ook graag een 2e kindje, vriend wilde dat eerst ook maar toen C geboren werd zei die dat die over 5 jaar wel weer ging bedenken of die dit nog een keer wilde. Hij is gek op der maar vond het op het begin heel zwaar, zwaarder dan gedacht. Ik ben daar gewoon in mee gegaan en heb gezegd dat ik niet teveel leeftijdsverschil wilde maar ben er niet op door blijven gaan. Nu zat die eergisteren tegen C te praten en zei die ineens; goh het lijkt me zo leuk om dit nog eens mee te maken! Ik heb toen gevraagd wanneer die het wel weer zag zitten en hij wilt waarschijnlijk in januari 2017 er weer voor gaan Dus mijn tip ; gewoon aangeven hoe jij hier in staat, niet teveel pushen dan komt hij er (misschien) vanzelf wel mee.
Em nee dat gedrag is nier veranderd. Maar hij weet dat als hij laat naar bed gaat dat niet betekent dat ik er vroeg uit ga. Het is hier ook wel een irritatiepuntje hoor.want dan heeft hij geen zin om wat leuks met onze dochter te doen en zit hij de hele dag binnen. . De pil ben ik ook geen fan van dus wacht enerzijds het liefst zo lang mogelijkmet de mirena eruit halen. Soms wordt ik een maand niet ongi, soms 2x pm. Heb veel last van hoofdpijn en idd een libido van 0..
Als hij niet wil, dan wil hij niet...ik denk dat je iets als een kind niet kunt en bovendien vooral niet wilt forceren. Straks heb je twee kinderen en geen man (kan ook een keuze zijn natuurlijk) of je hebt twee kinderen met een man die niets doet of het tweede kind anders behandeld dan het eerste of weet ik het wat. Ik kan me wel voorstellen dat hij van mening is veranderd nu jullie eenmaal een kind hebben, dan weet je immers pas wat het is. Voor dat je een kind hebt, kun je je een voorstelling maken, maar niet meer dan dat. Als het echt zo is, dan wordt het toch pas duidelijk hoe het is ed. Omdat jij de wens nu ook nog niet heb, zou ik er voorlopig niet al te veel mee doen, behalve het er af en toe over hebben en vooral ook aangeven hoe jij je erbij voelt (niet alleen mbt eventueel geen tweede kind, maar ook mbt je man). En verder voor je zelf uitmaken wat je belangrijker vindt: een tweede kind of één kind en een man. En of je kunt leven met een man die er zo in staat (dit klinkt negatief, maar zo bedoel ik het niet). Kun jij dat accepteren? (Hier de situatie mbt een derde: ik wil wel, mijn man niet. Hij heeft daar bepaalde redenen voor. Ik heb echter voor kinderen met mijn man gekozen, niet voor kinderen alleen (of met een willekeurige man of wat dan ook): hoe moeilijk ik het ook vind, zou ik dus voor twee kinderen en man kiezen tov drie kinderen in mijn eentje. Maar dat is natuurlijk persoonlijk. En ergens heb ik natuurlijk de hoop dat hij het op een gegeven moment alsnog wil...maar ik denk dat dat ijdele hoop is...)
Ik begrijp hoe je je voelt. Ik heb altijd al meerdere kindjes gewild, dit is een grote wens van mij, maar nadat dochter er was zei mijn vriend dat 1tje genoeg was (tijdens mijn zwschap wilde hij er wel 4 ). Volgens hem kunnen we dat niet aan en hebben we t al druk genoeg. Op een ander moment zegt ie weer dat ie er vast nog eentje wil, maar nu nog niet.. Misschien ooit.. Ik ben er nu maar over opgehouden, slik mijn pil netjes en dat geeft veel meer rust. Over een half jaar/jaar zien we wel verder. Pas als ie na een jaar of 3 zegt dat ie echt niet meer wil, ga ik pas bedenken wat er zwaarder weegt: mijn wens of onze relatie.
Inderdaad niet pushen, af en toe aangeven hoe je erin staat en verder laten rusten. Je dochtertje is pas 9 maanden en ik heb wel gemerkt dat mannen er heel anders mee om gaan. Ik weet van mijn man dat hij echt wel meerdere kinderen wil, maar hij heeft daar gewoon veel meer tijd voor nodig dan ik en ik vind ook dat ik hem die tijd moet geven. In het begin zei hij, nou al R. 4 is ofzo. Ik heb toen aangegeven dat dat voor mij een te groot verschil zou zijn en dat ik graag wat korter er tussen zou hebben. Hij dacht namelijk van mij dat ik het liefst binnen een jaar weer zwanger zou zijn en dat schrok hem weer af, al was dat helemaal niet zo. Ik heb het eerste jaar ook als erg pittig ervaren en vind de rust die er nu is ook heerlijk, maar soms mis ik wel wat zeg maar. Na gewoon af en toe praten ziet het er nu naar uit dat wij er rond de zomer (als zoontje 2 is) weer voor gaan. Pas bij hem aangegeven dat ik graag rond R. z'n verjaardag zou stoppen met de pil, kreeg er nog niet echt een duidelijk antwoord op, maar zo is mijn man ook niet, maar er kwam in elk geval geen nee dat is te vroeg of een andere 'teleurstelling'. Waarschijnlijk zegt hij opeens in juni, nou stop maar met de pil hoor. Zo ging het bij m'n zoontje ook.
Ik herken kleine dingen uit je verhaal. Mijn man heeft ook moeite met het echt genieten van ons zoontje. Hij vindt het vaak best lastig en vermoeiend en baalt er vaak van dat hij niet iets voor zichzelf kan doen. Na veel gesprekken over dat het veel leuker wordt als je zelf investeert (samen spelen, met z'n tweetjes de deur uit, etc.) is hij nu al toe aan een tweede. Wat ik dus herken is dat je man zijn eigen behoeften niet kan vervullen en dat dat ten koste gaat van hoe hij naar zijn kind kijkt. Als hij dat kan omdraaien ben je denk ik al een heel eind verder. Of eigenlijk: als hij dat kan omdraaien met jouw hulp. Bij ons helpt het vaak als ik vraag wat ik voor hem kan doen om het makkelijker te maken. Dat betekent niet dat ik alles doe om hem op de bank te laten chillen, maar dat kan wel betekenen dat ik tijdelijk wat meer doe in de verzorging, zodat hij én meer tijd voor zichzelf heeft én meer quality time met ons zoontje.
En ik heb gewoon geaccepteerd dat het hebben van een gezin een levensdoel is van mij en een 'gewone' wens van mijn man. Ik zou heel teleurgesteld zijn als ik niet meer kinderen zou krijgen, maar hij zou gewoon een andere wens vervullen.
Toen ik mijn vriend ontmoete hebben we wel veel gesprekken gehouden. Hij is 10 jaar ouder dan mij. En ik had zeker nog wel wensen die ik nog wilde vervullen. Toen was alles mogelijk naar zijn zeggen. Evt emigreren op de lange termijn. Zomers op de camping door europa heen, 2 kinderen etc. Toen we op vakantie gingen en samen gingen wonen merkte ik dat hij autistische trekken heeft. Hij functioneert prima als hij in zijn routine zit. Maar een overgangsperiode naar een ander ritme is voor hem lastig. Het idee van rondreizen en emigreren viel af. We gingen samenwonen in een woning die geschikt was voor een klein gezin. En we gingen voor onze oudste. Ach het zou wel even duren voor we zwanger zouden raken. Twee weken later krabbelde hij terug. En meer dan een week daarna bleek ik al zwanger te zijn. Dat was wel even schakelen. Maar gaande weg was hij erop in geschakeld. De geboorte raakte hij uit zijn doen. Het was heel erg wennen voor hem. 3 maanden na de geboorte was er een pregnancy scare en om mezelf rustig te houden gaf ik mezelf allemaal redenen waarom 2 dicht op elkaar wel fijn zou zijn. Ik bleek niet zwanger. Maar het zette me wel aan het denken. Toen duidelijk was dat ik niet zwanger was wilde vl ineens geen tweede meer. Hij was te oud vond hij. Daar schrok ik van. Veel gesprekken gehad. En ja ik heb hem teveel over lopen halen met de argumenten die ik bedacht had. Maar ik had ook zo'n rot zwangerschap de eerste keer. Dat ik er niet aan moest denken om ondertussen een peuterpuber te hebben of een schoolgaand kind terwijl ik de hele dag boven de toilet hang. Maar ook omdat zijn idee was dat hij te oud werd, had ik het gevoel dat ik het niet op zijn beloop kon laten. Na 3 maanden veel discussiëren zei hij vooruit. Na 2 maanden zwanger en hij is trots, 2 zonen. Nu vind ik het genoeg en zegt hij, zullen we zoeken naar een groter huis. Ik zou 3 of 4 ook wel leuk vinden :O.