Hey Con, hoe gaat het nu met de zenuwen? Nog een half weekje en dan weet je meer! Ik duim echt keihard dat jullie een andere uitslag krijgen dan wij! Hoe gaat het slapen? Lukt dat nog een beetje zonder meds? Wanneer moet je ongi worden? Heel veel sterkte met de laatste dagen/nachten! Liefs Dreamer
Hey meis, Ik moet zeggen dat het momenteel redelijk goed gaat, ook met het slapen (zonder meds). A.s. donderdag is m'n NOD, dus ben erg benieuwd of het nog een beetje regelmatig is allemaal. De vorige keer zat ik weer op 34 dagen, de 2x daarvoor netjes op 28. Met de zenuwen gaat het ook redelijk... al moet ik wel zeggen dat ik mezelf er momenteel op betrap dat ik best wel kortaangebonden ben... We kijken wel erg uit naar morgen... ook al houden we er nog steeds rekening mee dat de uitslag slecht zal zijn. We hebben gelukkig om 10.30 uur een afspraak, dus ik hoef niet, zoals jullie, bijna een hele dag te wachten. Ik las dat jij al erg veel informatie vergaard had... en dat Nijmegen helaas geen optie is voor jullie... Vind het zo erg voor jullie dat je nu weer 3 maanden moet wachten... want ik kan me voorstellen dat het voelt alsof je een half jaar gewoon "zomaar weggooit"... Hé meis, ik hou je op de hoogte en doe rustig aan! Hoop voor jullie dat de tijd voorbij gaat vliegen en dat het heel snel 7 april is! Liefs, Con
Ben blij om te lezen dat je wel goed slaapt zonder meds en dat de zenuwen nog te houden zijn Zit je donderdag op dag 29 dan? Of juist dag 35? Vervelend dat het zo kan veranderen he. Het uitkijken naar de uitslag herken ik hoor, dat had ik ook. Eindelijk duidelijkheid! En dat is zoveel waard, ook al is het misschien niet de duidelijkheid die je wilt. Ik hoop echt dat de uitslag positief is! We zijn sinds gisteren echt enorm gaan twijfelen of we wel een TESE willen. Mn man twijfelt of hij de TESE wel aankan (ivm mogelijke lichamelijke gevolgen) En ik twijfel of ik de ICSI in het AMC wel aankan. En samen twijfelen we of we de teleurstellingen wel aankunnen. En omdat we ook lezen dat je met TESE-ICSI toch meer kans hebt op een gehandicapt kindje of een kindje met een achterstand twijfelen we nog meer. Waar ligt de grens? Wat is wijsheid? Misschien gaan we dus geen TESE doen. Dan gaan we meteen over op KID. We hebben zoveel vragen, maar voordat we eindelijk iemand te spreken krijgen die die vragen beantwoorden zitten we al in eind 2009. (in april krijg je geen kans om zulke vragen te stellen, dat gesprek heb je pas maanden later) Vreselijk moeilijk deze keuze. Morgen om deze tijd weet je de uitslag als het goed is! Ik ben echt keihard aan het duimen dat er iets gevonden is Ik hoop dat je morgen laat weten hoe het gesprek gegaan is en wat de uitslag was. Ik denk aan je! Liefs Dreamer
Heeee lieverd, Bedankt dat je zo met ons meeleeft, doet me zo ontzettend goed. Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar de mensen in onze omgeving lijken ons momenteel wel te vermijden omdat ze niet willen/kunnen praten met ons... Ben dan elke dag toch weer blij dat ik hier op 't forum mee kan lezen, en soms ook m'n verhaal/gevoelens kwijt kan... Mijn vriend is niet zo'n prater, maar ik dus wel, ik praat graag en veel... Ook over mijn gevoelens en over de minder leuke dingen in het leven... En ik snap best dat het voor buitenstaanders moeilijk is, maar zelfs m'n "beste" vriendin (even bewust tussen ""), zegt, als ik m'n verhaal kwijt wil, alleen maar ja en amen, maar er echt over praten, nee dat gaat niet... A.s. donderdag zit op ik CD30, ik neem altijd het gemiddelde van m'n cyclusdagen als NOD. Ik las net inderdaad dat het voor jullie een lange nacht geworden is, waar de twijfel in toegeslagen is. En als ik je argumenten allemaal zo lees, dan kan ik me dat ook heel goed voorstellen. Wat dat betreft is het dan wel weer zo wat Belle zei, misschien dat het aan de ene kant maar goed is dat je even "rustig" alles op een rijtje kan zetten. Mocht je meteen doorgegaan zijn naar het behandelingstraject, dan had je misschien het idee kunnen hebben dat je misschien een verkeerde beslissing zou nemen. Wat je zelf zegt, over de teleurstellingen aankunnen... dat is momenteel ook mijn grootste angst... Ik ben een erg emotioneel iemand, en vraag me dan ook regelmatig af, hoelang en hoeveel ik nog op een normale manier zal kunnen gaan verwerken. Ook wij hebben van de week samen zitten praten, en eigenlijk zijn we het op alle vlakken eens... behalve op 1 gevoelig punt... Mochten we voor KID gaan, en mocht daar een kindje uit geboren worden, gaan we het kindje dan later vertellen hoe het verwerkt is, of niet... Ikzelf had zoiets van "tuurlijk gaan we dat vertellen", mijn partner heeft hier echter wat moeite mee, omdat hij bang is dat het kindje, als we het verteld hebben, zal gaan zeggen "ik wil m'n eigen vader ontmoeten"... Kan me wel heel goed voorstellen dat m'n partner hier zo over denkt... Ach, laten we eerst maar eens zien wat ons morgen verteld gaat worden, en hoe het allemaal gaat lopen... En... ik denk ook aan jullie hoor, heel erg veel zelfs, kom toch elke keer even kijken of je weer iets geschreven hebt! Liefs Con P.S. zodra ik morgen iets weet, dan hoor je het van me!
Ik ben ook superblij met dit forum, want hier vind je idd altijd een luisterend oor en herkenning bij anderen. Bij ons weet niemand van de kinderwens en de problemen daarmee. We hebben het tot nu toe nog geheim gehouden. Mensen vermijden ons dus niet hierom. Maar kan me wel voorstellen dat mensen het moeilijk vinden om erover te praten. Bang om iets verkeerds te zeggen, niet weten wat je moet zeggen omdat je geen ervaring hebt erin. En toch misschien ook wat gene nog. Ik ben zelf ook heel emotioneel, een echt gevoelsmens. Daarom is de keuze ook zo moeilijk, want zonder gevoel hadden we voor KID gekozen. Staat er een beetje raar zo, maar ik bedoel dat de voor en nadelen lijstjes van KID op papier beter zijn dan die van de TESE-ICSI. Maar dat gevoel he... Wij weten ook nog niet of we het wel of niet zouden vertellen. Daar moet ik me nog in verdiepen. Op dit moment denk ik nee, maar dan vooral omdat je het dan ook aan de omgeving moet vertellen. En ik wil niet horen: dat kindje is niet van hem. En ik wil niet dat ons kind gepest wordt, omdat het via KID is verwekt. En de wachttijden hebben idd zo hun voordelen! Was voor mij al meteen duidelijk hoor, maar je wil toch altijd zo snel mogelijk door he. Maar tijd om te denken is in dit geval helemaal niet verkeerd. Maar ik hoop dat jullie helemaal niet na hoeven te denken over KID en dergelijke! Dat jullie morgen gewoon te horen krijgen dat er voldoende zaad is gevonden voor een IUI/IVF/ICSI. Er mag nu wel wat positief nieuws komen, vind je niet Ik hoop dat je vanacht goed kan slapen. En morgen ben ik er voor je, of de uitslag nou goed of slecht is! Liefs Dreamer
Lamgeslagen, uit het veld geslagen... andere woorden heb ik er momenteel niet voor en het enige wat ik momenteel kan is huilen... lijkt wel of ik niet meer kan stoppen. Kan ook niet echt praten momenteel, want zodra ik begin te praten begin ik ook direct weer te huilen... Ruim een uur geleden alle uitslagen gekregen... We hadden er al rekening mee gehouden dat de uitslagen van Hans weer slecht zouden zijn (wat ook het geval was, weer niets levends gevonden)... echter... dat ook ik een slechte uitslag zou krijgen, daar was ik niet op voorbereid... De vorige keer zei ze tenslotte nog dat er wel wat eitjes zaten, niet echt veel, maar ze zaten er wel... Nu heeft ze het woord overgang al laten vallen... Het zal niet zo zijn dat ik morgen bij wijze van spreken al in de overgang zit, maar de vooruitzichten zijn erg slecht. De enige mogelijkheid om überhaupt zwanger te kunnen worden is KID... maar ook met KID zullen onze kansen minimaal zijn. Volgende week is er een maandelijks afdelingsoverleg, en dan wordt er besproken of we door mogen naar het volgende traject (de wachtlijst voor KID is momenteel een half jaar tot een jaar in Rijnstate, mocht je echter zelf een donor meenemen, dan is er van een wachtlijst geen sprake). Kreeg ook nog het advies mee waar ik al bang voor was: afvallen en stoppen met roken... Ik heb vanmiddag vrijgenomen, heb even tijd nodig om dit toch op me in te laten werken... Liefs, een uit het veld geslagen Con...
Potverdomme zeg. Zo af en toe lees ik nog eens hoe het met je (julie) gaat. Maar dit had ik echt niet verwacht zeg. echt gewoon klote. (sorry voor de woordkeuze, maar weet niets anders wat mijn gevoel op dit moment beter kan verwoorden). Ik wens je (jullie) heel veel sterkte bij het plaatsen van dit nieuws en samen met elkaar te kijken hoe jullie nu verder gaan. Hele dikke knuffel van Lena. Ik weet dat je er geen F*ck aan hebt, maar ik zit hier echt voor je in tranen. Zou zo graag willen dat er iets is waardoor je wakker kunt worden uit deze tijdelijke nachtmerrie. X
Jeetje wat ontzettend heftig en verdrietig. Heel veel sterkte met het verwerken van dit nieuws meid. En toch....blijf hopen op een wonder. Ik hoop met jullie mee. Knuffel. Liefs Zora
Lieve lieve Con, wat een extra klap zeg De klap dat Hans geen zaadjes had was te verwachten. Maakt het niet minder rot natuurlijk, maar je had je voorbereid. Maar dan dit... vreselijk Die onverwachte klappen doen zo zeer. Ik zou zo graag een arm om je heen slaan, je willen troosten. Zou je zo graag willen helpen en zeggen dat alles goed komt. Maar ik kan niets anders dan je een digitale knuffel geven en zeggen dat je je verhaal aan me kwijt kan. Ik ben er voor je meis. Huil maar, schreeuw maar, vloek maar, verstop je onder de dekens. Doe wat voor jou nu goed voelt. Sterkte met dit alles verwerken. Dikke knuff Dreamer
Lieve meiden, Wat doen jullie hartverwarmende reacties me ontzettend goed, dank jullie wel daarvoor! Gisteren gewoon gewerkt, maar gisteravond toch weer een kleine "inzinking" gehad... Je gaat nu gewoon aan alles twijfelen... en ik weet dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben dan wij, maar de gedachte dat wij in ons leven nog zo weinig geluk hebben gehad, en dat we ons afvragen wanneer dat geluk voor ons eens een keer gaat komen, kan me maar moeilijk loslaten. Heb gisteravond ook tegen Hans gezegd dat, omdat alles toch altijd tegen zit, het me niets zal verbazen als we straks ook nog afgewezen worden om deel te mogen nemen aan het KID traject... Veel mensen zeggen dan ook "positief blijven denken"... ja dat proberen we normaalgesproken ook wel, maar momenteel is dat erg moeilijk. Wel hebben we gisteravond een tijd met elkaar zitten praten en zijn we erover uit dat, mochten we afgewezen worden in het Rijnstate, we voor een second opinion naar Geertgen willen. Ik heb zulke goede verhalen over Geertgen gelezen, en ik weet dat dat nooit een garantie is dat het daar wel zal lukken. Wel gaan er momenteel erg veel vragen door m'n hoofd, en die ga ik ook op papier zetten, zodat ik Rijnstate om antwoorden kan vragen als ze bellen, of als we evt. een volgend gesprek hebben. Het is weer een erg spannende week. Hans heeft vandaag een sollicitatie, en ik hoop zo dat hij aangenomen wordt. En dan volgende week het telefoontje van Rijnstate afwachten. Er breken wederom spannende tijden aan, en alles wat we kunnen doen is afwachten... Veel liefs, en ook voor jullie allemaal een dikke knuffel! Con
Logisch hoor dat je af en toe een inzinking hebt. Ik had er gisteravond ook 1 en eigenlijk dezelfde als jou! De angst om afgewezen te worden voor KID. Ook bij ons loopt altijd alles anders. Tegenslag op tegenslag. Voor ons was dit ook een reden om nog harder te twijfelen over de TESE, want met ons geluk .. Letterlijk de woorden van mn man. Heb je redenen om te denken dat ze jullie zullen afwijzen? Het lijkt me toch dat als jullie echt 100% achter KID staan, dat ze dan geen reden hebben om jullie af te wijzen? Meis, heel veel sterkte. En voel je maar even rot hoor. Later komt de positieve zin wel weer. Dikke knuff!
Zou haast denken dat we zussen hadden kunnen zijn... Ik weet niet waar de angst vandaan komt om bang te zijn om afgewezen te worden voor het KID traject. Moet ook eerlijk zijn dat ik niet gevraagd heb wat de eisen zijn om toegelaten te worden... Maar wat je zelf omschrijft ken ik dus ook, nooit kan iets eens "normaal" gaan, en inderdaad tegenslag op tegenslag... en daar komt ook de angst vandaan denk ik... Tsja, waar zouden ze je op af kunnen wijzen... leeftijd? te weinig eicellen? te weinig kans van slagen? geen uitermate financiële situatie? partner geen baan? Ik heb geen idee... Merk wel dat ik er nog steeds behoorlijk emotioneel onder ben en er moeilijk over kan praten... m'n moeder belde net, en dan schiet ik ook meteen weer helemaal vol... Ik las trouwens dat je wel een goed "afsluitend" gesprek met jullie arts in het ziekenhuis had gehad... ben blij dat je dat in ieder geval dan voor je gevoel nu toch op een juiste manier af kan sluiten. He meis, doe rustig aan, en dikke knuf voor jou en je mannetje! Liefs, Con
Hoe gaat het nu met je Con? En heeft Hans de baan gekregen? Heb je je gedachten al wat meer op een rijtje staan? Zijn jullie al helemaal 100% voor KID? Hoe ga jij ermee om dat je straks niks van Hans terugziet in jullie kindje? Ik vind dat zoooo moeilijk. En ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Het houdt me echt tegen om ervoor te gaan nu. Hoe gaat Hans ermee om? Gaan jullie het vertellen dat hij/zij via KID is verwekt? Weet jullie omgeving het dat jullie met KID gaan werken? Zo ja, hoe reageerden ze? Is je angst voor afwijzing al gezakt? Dikke knuff voor jou!
Heee meis, 't gaat... het moet maar... we moeten toch doorgaan, hoe moeilijk het soms ook is. Hans is helaas afgewezen voor de baan... Hij zou nu door een uitzendbureau ergens voorgesteld gaan worden, dus we hopen daar van de week meer over te horen. Het wordt dus weer een erg spannende week, want we krijgen te horen of we door mogen naar KID, en m'n vader wordt a.s. donderdag gecatheteriseerd. Het lijkt allemaal ook wel niet op te houden, ik ben momenteel ook erg bang om m'n vader kwijt te raken. Officieel gezien is het m'n stiefvader (vind dat zo'n rotwoord), mijn eigen vader is overleden toen ik 4 was. Mijn band met mijn ouders is nooit zo je van het geweest, tot eigenlijk vorig jaar, vanaf dat moment gaat het een stuk beter. KID is eigenlijk voor ons al die tijd de enige mogelijkheid geweest, dus daar zijn we wel over uit, dat we hiervoor gaan, mochten we toegelaten worden. Nu was er van de week wel iemand die mij tipte over IVF met donorzaad, je kansen lijken dan toch wat beter te zijn. Wel een vraag die ik bij de artsen neer wil gaan leggen, ben graag benieuwd hoe zij hier tegenover staan, en of die mogelijkheid überhaupt bestaat. Dat we van Hans niets terug zullen zien in het kindje... tsja... natuurlijk wel over nagedacht, maar je kunt bij het uitzoeken van de donor wel wat uiterlijke kenmerken aangeven waaraan de donor "zou moeten voldoen". Dus wellicht dat je op zo'n manier toch nog iets in het kindje zal zien, dat je zegt "verrek...". Hans staat er eigenlijk heel nuchter tegenover. We hebben samen die grote wens, en als KID dan de enige mogelijkheid is, dan moeten we die mogelijkheid met beide handen aangrijpen. Eigenlijk maakt het Hans niet zoveel uit op wat voor een manier dan ook, als we ooit maar papa en mama mogen worden. Wat betreft het vertellen... daar hebben we wel een meningsverschil over. Ik zou nl. graag willen kiezen voor openheid naar het kindje toe, Hans is echter bang dat, mochten we het vertellen, het kindje er wellicht op latere leeftijd uitgooit "ik luister niet naar jou, jij bent m'n echte vader niet". Ook bestaat bij hem de angst dat het kindje wellicht toch op latere leeftijd zijn/haar echte vader wil gaan bezoeken, etc. etc. Er zijn vrij veel mensen die weten hoe de situatie er momenteel voor staat. Daar heb je het weer... die prater in mij, ik kan daar erg moeilijk over zwijgen. Ten tweede was ik het ook zat om bijv. op verjaardagen te horen "wanneer gaan jullie eens aan kinderen beginnen" (ik ben nl. het oudste kleinkind aan mijn moeders kant). Wat betreft de reacties... ik zit er nu eens over na te denken, maar echt duidelijke reacties hebben we niet gehad... de mensen draaien er eigenlijk een beetje omheen. Denk ook dat ze niet zo goed weten wat ze met de situatie aanmoeten. Mijn angst voor de afwijzing is nog steeds niet gezakt, en hoe dichterbij we nu in de week komen dat we het uiteindelijk te horen gaan krijgen, hoe groter mijn angst begint te worden... Ondertussen heb ik al wel een vragenlijst gemaakt, met allerlei vragen die me zo af en toe te binnen schieten. Want iets dat me ook bezig houdt is... als er een wachtlijst van een half jaar tot een jaar is... wat gaan dan überhaupt nog onze kansen zijn, gezien mijn lichaam zich al langzaamaan aan het voorbereiden is op de overgang... Lieverd, ik snap dat het voelt voor jou alsof je in een draaimolen zit. Althans, zo voelt het voor mij... Gevoel en verstand staan lijnrecht tegenover elkaar. Wat ik me wel al die tijd heb voorgehouden, is dat onze wens zo groot is, dat we er alles voor over hebben, en dat je ook samen, maar ook met jezelf, compromissen zal moeten sluiten. Jullie zijn er zelf nog steeds niet uit begreep ik. Hoe staat jouw man er tegenover? Wat vindt hij er zelf van dat als jullie voor KID gaan, er van hem niets bij zal zitten... wat klinkt dat trouwens vreselijk naar, zo bedoel ik het niet hoor, maar ik wist even niet hoe ik het anders moest omschrijven. He wijffie, een hele dikke knuffel vanaf deze kant voor jullie, en spreek je snel weer! Liefs, Con
Fijn weer wat van je te horen! Ik merk zelf dat ik me erg terugtrek de laatste tijd. Het lukt me ook niet om pb-tjes te beantwoorden die over dit onderwerp gaan. Het voelt alsof ik pas kan antwoorden als ik weet wat ik wil en dat weet ik nog niet. Soort blokkade lijkt het wel. Zit mezelf gewoon in de weg! Balen dat Hans niet aan is genomen zeg! Rotcrisis ook. En sterkte met je vader, lijkt me ook geen pretje die angst. IVF-D doen ze idd. Ik ga beginnen met IUI-D en als het na 6x niet gelukt is kan ik overgaan op IVF-D. Maar goed, dit is overal weer anders. Als jij alleen via IVF zwanger kan worden zal je dus IVF-D krijgen. Uiterlijk boeit mij eigenlijk niet. Zolang de donor maar blank is, normaal postuur en minimaal 1.80m en geen rood haar. Verder maakt het me echt niet uit. Maar ik heb het moeilijk met dat ik mijn man zn karakter niet terug zal zien. Ik hou van hem om hoe hij is. Hij is zo het tegenovergestelde van mij namelijk. En dat zou ik zo graag terugzien in ons kindje. Ik weet ook niet in hoeverre karakter door genen bepaald wordt of door opvoeding. Maar dat is nu eigenlijk het grootste (enige inmiddels denk) struikelblok voor mij. Mijn man wil juist graag voor KID gaan. Hij staat er 100% achter en zn gevoel wordt alleen maar sterker. Hij denkt dat karakter vooral door opvoeding doorgegeven wordt, dus dat we vanzelf wat van hem terug zullen zien in ons kindje. Het ligt dus echt aan mij. Bij jullie dus ook nog twijfel over wel of niet vertellen. Hier ook, alleen ben ik (weer ) degene die twijfelt. Mn man wil openheid. Ik ook, maar ik heb dus ook de angsten die jouw man heeft. Maar ik heb heel veel gelezen op internet en eigenlijk wordt dat zinnetje bijna niet gezegd. Niet als kinderen het al vanaf kleins af aan weten. Wij gaan ook al vanaf de geboorte bezig met vertellen hoe het zit als we voor openheid kiezen. Zo weet het kindje niet beter en zal je die reacties ook niet krijgen (ja misschien in een flinke puberbui, maar ik heb ook wel is geroepen dat ik andere ouders wou zoeken, wie niet ) Ik denk trouwens dat als er nu mensen weten dat jullie voor KID gaan, dat je het niet eens verborgen kán houden. Ongetwijfeld gaat ooit eens iemand zn mond voorbij praten. Per ongeluk, uit wraak, dronkenschap, bedenk het maar. Zoiets kan je niet geheim houden als meerdere mensen ervanaf weten. Mijn man zou het helemaal niet erg vinden als ons wenskindje zijn bio vader gaat opzoeken. Hij zou dan juist meewillen om de donor te bedanken dat we dankzij hem zo'n geweldig kindje konden krijgen! (tranen stonden in mn ogen toen hij dit zei, echt zooo schattig) En ook hier heb ik veel over gelezen. Als je vanaf het begin open bent over KID, dan hebben veel kinderen geen behoefte aan contact met de donor. En al helemaal niet om de donor als vader te hebben. Ze hebben een vader. Ze willen dan enkel wat vragen beantwoord hebben over hun genen. Logisch, zou ik ook willen. Gevoel en verstand staan idd lijnrecht tegenover elkaar. Dat maakt de keuze ook zo lastig! Ik las vandaag dat een vrouw die bij MCK loopt (waar wij dan heen gaan als we voor KID kiezen) in december op de wachtlijst kwam en met april-mei kan ze beginnen Dus dat klinkt al beter dan een jaar wat ik elke keer lees. Ik merk gewoon dat ik nog wat tijd nodig heb om alles te verwerken. Om mn dromen bij te stellen en dingen te accepteren. En pas als ik 100% zeker weet dat ik achter KID sta, dan pas ga ik een afspraak maken bij het MCK. En dan gaan voor ons de spannende weken komen, wel of niet geaccepteerd worden. Geloof alleen dat het heel lang duurt, want voor de intake moet je al 6-8 weken wachten geloof ik *zucht* Heel veel succes met wachten! En sterkte met je vader, ik duim dat alles goed gaat! Dikke knuff
lieve Con en dreamer, Zo af en toe lees ik mee in jullie forum en ik ben echt zo blij dat jullie in elkaar zo'n heerlik luisterend en begrijpend oor hebben gevonden. Voor wat betreft KID of IVF-D zijn mijn gevoelens het volgende. (wij hebben ons er namelijk ook over laten informeren omdat zwemmers niet prima de luxe waren). Als ik zo om mij heen kijk lijken alle kinderen enorm op hun ouders, zowel qua uiterlijk als qua gedrag. Maar schijn bedriegt. Wij hebben 1 stel vrienden van wie zij al een dochterje had uit een vorige relatie (van een donkere man). Toen haar dochter 1 jaar was kreeg ze een relatie met een vriend van ons. Toen haar vriend 'hun' dochter naar de peuterschool bracht (toen hadden ze dus al een aantal jaar een relatie) zeiden heel veel mensen (moeders) tegen hem: oh wat lijkt je dochter toch op je. Toen mijn vriend eens aan 1 zo'n moeder vroeg wat ze dan zo gelijkend vond zei ze: nou gewoon, d'r ogen, en hoe ze d'r uit ziet. Even voor de vergelijking, het meisje is dus een halfbloedje met donker krullend haar en bruine ogen, onze vriend heeft rood haar en blauw/groene ogen. Toen hij tegen haar zei dat hij niet haar echte vader was, geloofde ze het eerst niet. 'Maar ze heeft zo jou maniertjes enzo'. En dat is dus wat mensen ouders aan kinderen bindt. Niet hun ogen, maar de manier waarop ze kijken en blikken geven (dit wordt in hun vroege levensjaar overgenomen door kopieergedrag van hun ouders af..... waarom denk je dat ouders altijd zo dicht met hun gezicht bij het gezicht van de baby zijn? Dat is genetisch bepaald om te doen, zodat kinderen je kunnen kopieeren). En hoe je kind eruit ziet, heeft vaak te maken met hoe ze zich gedragen en hun lichaamstaal. Ook dit wordt gekopieerd van hun ouders af. Hoe vaak zie je wel niet dat moeder bijvoorbeeld altijd 'uhm' zegt in haar zinnetje. Het kind zal dit echt gaan overnemen als hij/zij leert praten in hele zinnen. En dan is de gelijkenis voor buitenstaanders tussen het kind en de ouder dus alweer gemaakt. Nou, om een lang verhaal kort te maken . Gelijkenis tussen ouders (genetisch bepaald of niet) en hun kind(eren) wordt voor een heel groot gedeelte bepaald door hun opvoeding. Natuurlijk is er ook een gedeelte uiterlik bepaald, maar daar kun je inderdaad in aangeven bij het ZH wat je voorkeur heeft. Zo gaat je wondertje toch heel veel kenmerken van zijn niet biologische ouders krijgen. En vergeet niet dat onvoorwaardelijke liefde, waarvan ik geloof dat je die net zo veel kunt hebben voor eigen, KID, IVF-D of geadopteerde kinderen, toch het allerbelangrijkste is in de opvoeding. Voor wat betreft het opzoeken van de 'echte vader' zit ook een nuance. Kinderen hebben namelijk altijd een onvoorwaardelijke loyaliteit richting hun ouders. dit is ook gewoon genetisch bepaald zodat je daar altijd op terug kan vallen. Natuurlijk zullen er vragen komen vanuit 'geschonken' kinderen. Maar de meeste zien, voelen en ervaren wel een verschil in gevoel tussen de man die ervoor zorgde dat ze er waren of de man die ervoor zorgt dat ze zijn wie ze zijn. Ik denk dan maar zo; zowel voor mannen als vrouwen die niet van hunzelf nageslacht kunnen krijgen geld wel dat die kinderen niet uit hun buik maar wel uit hun hart komen. En dat is misschien nog wel het belangrijkst. Nou, het is inmiddels een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je er kracht en inspiratie uit kunt vinden. Een gedeelte van het verhaal is mijn eigen gevoel en een gedeelte komt zo vanuit de realiteit en onderzochte kinderpsychologie (boeken dus). Ik werk zelf namelijk met (tijdelijk) uit huis geplaatste kinderen met gedragsproblematiek en licht verstandelijke beperking, dus dan wordt je bijna dood gegooid met dat soort psychologieboeken. Liefs Lena ..... keep a little faith, it might just be enough...
Lieve Con, hoe gaat het nu? Heb je de uitslag voor KID al? Hoe gaat het met je vader? Is de operatie goed gegaan? Heeft Hans al een baan? Hele dikke knuff voor jullie! Liefs Dreamer
Ik maak me een beetje zorgen meis... Ik hoop niet dat je afwezigheid iets naars betekend. Mn duimen draaien nog altijd voor jullie en je vader! Dikke knuff
Heee meis, Nee sorry, op zich "niets" aan de hand hier, alleen een erg vervelende week weer gehad. Maar eerst wil ik jou en je mannetje even feliciteren met het feit dat jullie voor jezelf besloten hebben door te gaan voor KID en dat jullie a.s. maandag al terecht kunnen voor de intake! Gooi alsjeblieft je angst om afgewezen te worden over boord. Ik heb me nl. ook voor "niets" druk zitten maken, want wij werden afgelopen woensdag gebeld met het fantastische nieuws dat we door mogen! Staat alleen wel tegenover dat ik ongeveer 15 kg. kwijt moet raken (althans proberen) en te stoppen met roken, maar dat heb ik er graag voor over. Zoals ik al zei een beetje een vervelende week gehad... soms lijkt het ook allemaal niet op te houden met slecht nieuws. Dinsdagochtend was ik, voordat ik ging werken, de honden uit wezen laten, ik kom binnen lopen, en op dat moment gaat de telefoon (om 7.30 uur 's ochtends) en zie ik in de display "pa en ma" staan... dus ik schrok me rot. Neem ik op, m'n moeder helemaal overstuur aan de foon... dus ik dacht echt dat er iets met m'n vader was. Achteraf bleek dat de tweelingbroer van m'n moeder zeer onverwacht overleden is maandagavond. Hij zou dit jaar 57 worden, heeft een vriendin van ongeveer mijn leeftijd, en die is dus zwanger... erg triest allemaal. Met m'n vader is het naar omstandigheden allemaal goed gegaan, hij moet alleen 3 omleidingen krijgen. En daar hoort hij pas 24 februari weer meer over. Hij is vrijdag thuisgekomen uit het ziekenhuis, en we gaan morgen even een bakkie doen. Ik kom van de week nog even helemaal teruglezen, nu even niet zoveel tijd. Maar ik zag je berichtjes en dacht, moet even wat van me laten horen. Een heel goed weekend, en heel veel succes maandag! Liefs en dikke knuf Con
Wat super dat jullie door mogen met KID Gefeliciteerd! Hoelang is de wachtlijst waar jullie lopen? Gaat dat lukken 15 kilo? En voor wanneer moet je dit kwijt zijn? Mij viel het stoppen met roken 100% mee. Ik ben compleet onverwachts gestopt om iemand te steunen. Van 40 sigaretten per dag naar 0, zonder dat het in de planning stond. En rook nu al ruim een jaar niet meer! Ben er nog altijd heel trots op. Mn man is 2 maandjes later gestopt en die vond het wel heel moeilijk. Rookt Hans ook? Zo ja, gaat die ook stoppen? Succes ermee iig en als je steun zoekt roep je maar hoor! Jeetje wat naar van je oom, gecondoleerd. Lijkt me heel erg moeilijk allemaal. Wat fijn dat het met je vader goed is gegaan Dat zal vast een pak van je hart zijn! Ik ben zooooo zenuwachtig hahaha. Heb elke keer kriebels in mn buik Morgen ben ik van smorgens 8 tot savonds 11 op pad, dus geen tijd om te zenuwen. En dan maandag. Ahhh wat gaat het snel zeg! Ik kreeg al te horen dat als je relatie goed is en je beweegredenen goed zijn, dat er dan niet echt redenen zijn om je af te wijzen. Nou met die dingen zit het allemaal wel goed gelukkig! Maar ben zo bang dat ze ons afwijzen ivm mij (zit in de wao en ben echt bang dat ze zeggen dat ze ons dan niet willen helpen ofso) Ohh als ik er al aan denk klapt mn maag dubbel, bah. Ik hoop echt dat ze ons willen helpen om onze droom te verwerkelijken (is dat een goed woord? Die zenuwen tasten mn hersenen aan geloof ik ) Ben echt superblij dat jullie alvast door zijn Ik hoop je maandag te volgen! Fijn weekend! Liefs Dreamer