Het is zo'n chaos in mijn hoofd af en toe..... Ik wordt heen en weer geslingerd door vastberadenheid en twijfel. Zie ik het echt niet verkeerd, ligt het niet aan mij, stel ik me echt niet aan, alle mannen zijn zo wel eens, wat doe ik de kinderen aan...... Waardoor of hoe konden jullie wél de keuze maken?
Hier dus hetzelfde dilemma, zie mijn topic wat moet ik niy Ik denk dat dames in ons parket het heel lastig hebben want als de man besluit het is over en klaar dan is dat natuurlijk net zo k*t maar moeten we er KNS bij neerleggen Als je als vrouw zijnde zon keuze moet maken, je denkt aan de kinderen aan wat wil je zelf nou eigenlijk en waar doe je goed aan, en krijg je later geen spijt oid Mannen zijn daar volgens mij nuchterder in Ik weet het dus ook niet wat de doorslag moet geven, tenzij er iemand is vreemdgegaan ofzo want dan lijkt het me makkelijker Ben dus ook benieuwd naar de andere antwoorden
Bij mij was het simpel hij was slecht voor mij, slecht voor mn dochter en toen hij haar spaargeld leegde om wiet van te halen sloegen bij mij de stoppen door! Suc6!
Door allebei uit te spreken wat we nodig hadden en tot de conclusie kwamen dat we dat elkaar nooit zouden kunnen geven. Even heel simpel gezegd. Wij hebben dus ook net die keuze gemaakt helaas. Mocht je behoefte hebben aan een klankbord, pb gerust.
Bij mij duurde het lang voor ik door had dat het echt niet meer kon en hij ook niet ging veranderen (want die hoop had ik heeeeeel lang!!!) Ik werd alleen gelaten, aan het lijntje gehouden (ik kom eraan, ik kom zo, ja maar het liep uit enz enz), tijdens mn zwangerschap was dat al zo maar wilde ik het niet inzien...en bij de bevalling had meneer geregeld dat hij het land uit was (ik beviel een maand eerder maar dan nog ga je niet weg toch???) vorig jaar zomer was hij weer zooooo egoistisch op de doop van zn zoon.Ik heb er geen woorden voor. Toen ben ik uit mn dak gegaan en was ik eigenlijk eindelijk van plan hem te verlaten. Toch weer geprobeerd. met Kerst ging t weer fout, ben ik wee keihard alleen gelaten die avond (terwijl hij echt bijna elke avond weg was) en ik had nog gevaagd of hij aub naar huis wilde komen na zn werk (muzikant), maar nee hoor, ik vond meneer in de kroeg...toen was het eigenlijk al genoeg voor me maar heeft nog tot eind april geduurd voor ik kon zeggen: jij gaat nu gewoon het huis uit nadenken over jezelf wat je wil met mij en je kind. De doorslag was dus: herhaling na herhaling van hetzelfde gedrag. ik vermoedde dat hij een ander had/heeft. Er klopte duidelijk iets niet. maar ook mijn grenzen. Ik stelde grenzen eindelijk en accepteerde het niet meer om als vuil behandeld te worden.dus ik was ook veranderd!
overigens herken ik je gedachten van: ligt het niet aan mij? en de chaos in je hoofd...maar als ik voor mezelf spreek: ik ging er lichamelijk echt aan onderdoor...ik had zoveel stress omdat ik zag dat het fout ging en ik alleen maar aan het vechten was en hij niet, dat ik afviel (wel eten maar gewoon teveel stress dat het er meteen weer af ging) en mn haar viel erg uit (nog steeds last van).dat was t me niet waard! dus voor mezelf moest ik wel kiezen om deze zieke relatie te beeindigen. En ook beter voor mn kind om niet tussen de ruzie te zitten en geschreeuw van zn vader...
@mukkie die stress herken ik nu ook heel erg, mega chaos in mijn hoofd, ik zie er uit als een wrak, mn haar valt echt met bossen tegelijk uit niet normaal en ik onthou niets meer! Zelfs op mijn werk mij vaste collegas en kindjes noem ik steeds bij verkeerde namen en ik kan niet meer normaal uit mijn woorden komen. Hier gaan we dus nog in therapie om te kijken of we het nog kunnen redden maar is die stress de hele tijd pff Maar te wat zijn de dingen waar jij nu mee zit dan? Zegmaar waardoor je twijfelt?
Ik twijfel niet meer. dat was tot mei. Wij zitten nu midden in de scheiding (zie andere topics, mijn ex is griek en wij woonden in Griekenland!). Ik ben opgelucht dat ik niet meer met hem ben.me niet meer hoef af te vragen wat hij uitspookt en me niet meer eenzaam hoef te voelen. het was me niet meer waard om de stress op mezelf te richten!!!ik ging er echt aan onderdoor...wat je beschrijft: die stress en je een wrak voelen. meid je moet uit de situatie komen. ga jezelf niet opofferen voor iets wat niet goed gaat komen, maar als je echt het gevoel hebt dat het wel goed gaat komen, probeer het maar laat jezelf niet kapot maken!!!
Hij weigerde therapie voor zn woede probleem. Hij heeft ons dan ook it zijn leven gezet. Maar voor hij het uitsprak was het al in mijn hoofd klaar. Keer op keer leugens, aan t lijntje gehouden worden, uit de hand gelopen ruzies, zijn angstaanjagende woedeaanvallen. Meteen na de bevalling was meneer pleite, mn moeder was bij de kz. Gaf mn dochters eerste flesje en kleedde haar aan. Meneer was buiten roken en bier drinken. Dag erna, lag nog aan t infuus en katheter, gaf ie aan aandachttekort te hebben (!!!). Toen we thuis kwamen ging meneer volop aan t werk (horeca) keek niet om naar zn dochter of naar mij. Liet mn moeder opdraaien voor t huishouden en boodschappen. Kleineerde me, schold me uit. Gevoelloos zei hij dat ie jaloers op D.ilan was en mij niet vertrouwde (heb m nooit wat gedaan). Ben nu 6 weken weg totop heden niks gehoord Het is ook chaos in mijn hoofd maar nu ik dit terug lees weet ik dat t goed is om bij m weg te zijn Mn meisje is weeeken ongelukkig geweest en is sinds 2 weken pas vrolijk. Ikzelf ben doodmoe
Kort na de zwangerschap ging hij een eigen leven leiden en groeide we uit elkaar. Ik hou nog steeds superveel van hem maar het werkt niet meer. Op het moment dat ik hem het hardste nodig had was hij er niet. Bij mij was de doorslag dat hij op onze zoon zijn 2 de verjaardag de hele dag in bed heeft gelegen en zijn excuus was dat hij moe was. Dat hij voor mij niet veel tijd en aandacht had kon ik nog wel accepteren maar zijn bloedeigen zoon... Maar ik heb ook ruim een jaar getwijfelt *kan ik het wel alleen * Hoe gaat het allemaal in zijn werk *Ik wil eigenlijk nog een tweede kindje?? *waar ga ik wonen Uiteindelijk kan ik alles!!!!!! (alleen een tweede kindje is in mijn eentje een beetje lastig
Zo herkenbaar!ex was ook moe, moesten op tenen door t huis want meneer moest uitslapen tot in de middag...aandachttekort terwijl je net bevallen bent, stennis schoppen met schreeuwen op verjaardag van ons zoontje, steeds weg en uitgaan...vluchtgedrag!
Fijn dat we niet alleen zijn he MUKKIE11..... We verdienen beter en onze kindjes ook! Al moet ik zeggen dat hij door de scheiding een voorbeeldige papa is geworden en dat maakt dat ik toch nog welleens twijfel maar gelukkig zegt mijn verstand dan NEE!!!!!
@ Mukkie: Herken het afvallen door stress ook heel erg! Nu was dat bij mij niet zo heel erg en zag er eigenlijk wel mooi slank uit haha (zag) Maar altijd op je tenen lopen, elke dag worden uitgescholden, je mag niks, je bent niks, je krijgt niks en je elke avond in slaap huilen... als dat nog geen doorslag geeft ... tsja gelukkig ben ik er sterker uitgekomen!
Ja meiden we zijn beter af zonder!!! En mijn ex is ook ineens de 'voorbeeldige' papa op afstand...tja de scheiding is er nog niet door he?dus hij laat zich van z'n beste welwillende kant zien!maar lekker makkelijk na eerst zo laks te zijn en nu we ver weg wonen beweren dat hij de beste papa is voor z'n kind!ik geef hem de kans niet...ja hoor, had hij toch bijna twee jaar voor??? Kan het ook niet begrijpen dat je keer op keer te laat komt voor je zoon...zelfs voor je zoon! Nee dat doet me niet twijfelen gelukkig want ik weet dat hij het och niet kan volhouden...wanneer we skypen zie ik hem af en toe vertederd kijken als m'n zoontje bij me op schoot kruipt...denk dat hij spijt heeft maar ik wil hem echt niet meer!het is definitief te laat...
Alle verhalen zo herkenbaar ! Indd de herhaling en wat vergeven wij toch veel als vrouwen De doorslag bij ons was dat een vriendinnetje tegen mij zei "kan je zo nog 50 jaar verder leven?" Zo die kwam ff binnen bij mij Hoop dat jullie er ook iets mee kunnen het heeft mij enorm aan t denken gezet in elk geval Dikke knuffel cat