Hoi meiden, Onze meid van 6 1/2 loopt als sinds ze loopt op haar tenen. Nu ze ouder is is het minder maar eigenlijk loopt ze wel altijd op haar voorvoet, een beetje op eieren dus. Hiervoor zijn we al lang bij de kinderfysio (sinds ze 3 is) en ook in het ziekenhuis bij een kinderrevalidatiearts. Haar kuitspieren en achillespees zijn kort maar niet te kort, ze kan dus wel gewoon lopen maar dat vind ze niet fijn. We zijn er dus wel mee bezig, ze heeft ook steunzooltjes om haar voetjes te corrigeren, ze loopt iets naar binnen door dit alles. Ze hoeft nog niet ingegipst te worden. Maar goed, nu komt het.... Net een 10 minuten gesprek gehad op school. Dochter zit sinds 3 maanden in groep 3 en gaat heel goed op school. Ze is een van de beste in de klas, wil alles heel goed doen en eigenlijk te goed. Ze vind het dus moeilijk om om te gaan met gecorrigeerd te worden op een paar foutjes, zoals woordjes die ze misschien uit een rij niet goed opleest. Als juf haar daar op wijst dan is ze daar een beetje sip over. Ze legt de lat dus erg hoog voor zichzelf. Juf zegt dat als ze een leestest met haar aflegt dat ze dan heel ongemakkelijk doet, aan haar staart draait en een onzekere houding aanneemt, terwijl ze het dus best goed kan. Dit is nu de tweede juf die ons in 3 jaar verteld dat ze vind dat onze dochter letterlijk op haar tenen loopt. Dit maakt mij uiteraard heel onzeker en verdrietig want ik ga natuurlijk te raden bij mezelf. Wat doe ik dan fout met haar, want ik denk dat het deels aan haar karakter ligt maar ook deels aan de opvoeding. Daarbij is ze wel heel gevoelig voor prikkels, heeft af en toe hoofdpijn wat natuurlijk niet normaal is voor een kind, heeft snel last van fel licht heel veel drukte, en verder houd zich heel erg aan regeltjes. Ze heeft bijvoorbeeld nooit echt straf, een waarschuwing is vaak al genoeg. Ze is gevoelig, maar niet hooggevoelig denk ik. Tja en verder, thuis merken we ook bijvoorbeeld dat ze maar moeilijk tegen haar verlies kan en ook al spelen we vaak en zeggen we dat het niet erg is en maar spelletjes zijn, dat verliezen erbij hoort, ze veranderd daar niet in. Verder is de thuissituatie zo ver ik weet goed en gelukkig. Ik werk niet, beiden ouders zijn vrolijk, hebben veel tijd voor elkaar en knuffelen vaak met de kinderen. Ik ben wel pietje precies, netjes en georganiseerd zo ook mijn huishouden. Maar we vormen een hecht gezin en ze is verder een blij en gelukkig kind zo ver wij dat kunnen zien. Maar die uitspraak van juf over het letterlijk op de tenen lopen raakt mij enorm. Ik vind het ergens zo'n afkeuring van de ouders. Of zie ik dat verkeerd? Heeft iemand hier misschien ervaring mee? en misschien tips? Zou je er mee naar de huisarts gaan voor advies? is het iets voor een kinderpsycholoog of gaat dat te ver? Als ze nu al zo onzeker is over haar kunnen hoe moet dat dan in de toekomst? Alvast bedankt, Charlie
Ik denk dat dit vooral in het karakter van je kind zit en je het dus niet persoonlijk moet opvatten (ik denk dat hier ook een genenkwestie een rol speelt want jij lijkt dus hetzelfde te doen als je dochter ). Ik herken het bij mijn oudste dochter en ja ook bij mezelf. Gelukkig herkende de juffen het niet, dus uit zich niet op school. Wat je zelf zou kunnen doen is haar leren omgaan met dingen nog niet kunnen. Laat haar bijvoorbeeld zien of leg haar uit dat er ook dingen zijn die jij niet goed kan / nog moet leren. Begeleid haar in het leerproces en laat haar zien dat leren met vallen en opstaan gaat. Maar ook niet te veel nadruk leggen op knap zijn maar op jet proces. Dus ipv wat ben je slim, zeg je: wat heb je lekker gewerkt / goed je best gedaan. Maar ik floep er ook vaak ' verkeerde' complimentjes er uit.
Kinderen die dingen makkelijk leren en onthouden, hebben wel vaker moeite ermee als iets niet (snel) lukt. Zoals hierboven al gezegd, is dat voor een deel karakter en voor een deel kun je jouw kind hierin sturen. Inderdaad door regelmatig te praten over hoe het komt dat iets lukte of juist niet. En dat het ook niet erg is als iets niet meteen lukt. Het schijnt dat complimentjes als 'Wat ben je toch een slimmerd / knapperd.' niet altijd goed zijn. Want als iets mislukt, ben ik dan niet slim genoeg? Probeer af en toe als iets lukt of mislukt wat uitgebreide te bespreken hoe dit komt. Heeft ze niet genoeg haar best gedaan? Of heeft ze wel keihard gewerkt, maar de verkeerde aanpak gebruikt? Was de opdracht voor nu nog iets te moeilijk? Is er iets wat ze eerst nog moet leren, voordat ze het volgende kan? Is het erg dat het mislukt is? Ik zou dit trouwens niet bij iedere tekening of opdracht zo gaan zitten analyseren hoor! Maar het kan haar helpen als me af en toe even dit soort dingen met haar bespreekt. Dat kan haar helpen om zowel baar 'falen' als haar 'successen' beter op waarde te schatten en ermee om te gaan. En misschien is het niet verkeerd als je af en toe wat spontaniteit durft in te bouwen. Het is niet erg als dingen wel eens anders gaan dan verwacht. Een stukje flexibiliteit is altijd handig in leven.
Wat bedoel je precies met dat het voelt als een afkeuring van de ouders? Alsof jullie het volgens de juf als ouders niet goed zouden doen? Of iets anders? Ik denk niet dat de juf er ook maar enig moment iets naars richting de ouders mee heeft bedoeld, maar dat ze echt puur over het gedrag van je dochter heeft. En dat kan heel goed een stukje karakter zijn, zeker als je het zelf ook hebt. Het is goed om bij jezelf te raden te gaan wat je anders zou kunnen doen, maar het is (naar mijn mening) onnodig om de 'schuld' volledig en alleen bij jezelf te zoeken. Wat je er mee 'moet' doen, ligt er aan in hoeverre je dochter er last van heeft. Iedere dag, bij iedere les in de klas of alleen in toetssituaties? Alleen op school of ook thuis of met vriendjes, bij zwemles, in andere situaties? En dan de mate waarin: is het lastig of wordt ze er echt door beperkt in haar doen en laten? Misschien kun je de juf ook vragen mee te denken in wat jullie zouden kunnen doen. Misschien kan je dochter een training volgen over om leren gaan met faalangst of mbt zelfvertrouwen in het algemeen. Ook zou je haar behalve veel succeservaringen op laten doen en haar dan uitgebreid complimenteren (inderdaad meer procesgericht dan resultaatgericht), af en toe ook juist iets laten doen waar ze mee zou kunnen falen om haar dan ook te leren hoe je met een dergelijke situatie om kunt gaan. Misschien kun je nog een keer een wat uitgebreider gesprek aanvragen met de juf? Misschien in combinatie met de intern begeleider? En als je je echt heel veel zorgen maakt, dan zou ik zeker ook gewoon de huisarts eens bellen om het met hem/haar te bespreken. Bij letterlijk op haar tenen lopen zie ik meer wat je bij alinea 1 schrijft? Het andere vind ik juist meer figuurlijk op haar tenen lopen?
Bedankt voor jullie reacties, hier kan ik echt wat mee. Niekekris, ja ik neem het toch een beetje persoonlijk als iemand dat zegt. Volgens juf loopt ze fysiek op haar tenen omdat ze de lat te hoog legt bij zichzelf...maar dat betwijfel ik zelf ook. Juf zegt inderdaad dat het in haar karakter zit, en ik heb ook meteen gevraagd of ze zelf tips had. Inderdaad zegt ze dat we positief moeten zijn en haar moeten uitleggen dat foutjes maken bij het leerproces hoort. Dat heb ik vanavond ook even kort met haar besproken. Met zwemles gaat ze als een speer, ze doet gewoon erg goed haar best en luistert goed naar de instructies. Ze had A binnen 10 maanden en haalt nu B voor de kerstvakantie. Ze onthoud inderdaad ook veel. Ze kan zo een Bobbi boekje foutloos nalezen als we het verhaal 3 x aan haar hebben voorgelezen. Rijmt ook en dat maakt het makkelijker maar wij vinden het knap. Verder heeft ze het sociaal erg leuk en gezellig. 3 of wat goede vriendinnen en ze is erg lief en zorgzaam voor iedereen in de klas. Was in groep 1 en 2 wel erg bezig met andere kindjes, beetje te bemoeizuchtig over anderen en er over in zitten als een ander kind iets deed wat niet mocht. Dat soort dingen. Maar dat is nu minder allemaal. Mmm....goed om over na te denken, bedankt ook Tupp en Salapio. Ze heeft een stukje genen inderdaad van mij. Maar ik ben zelf ook zo onzeker geworden door bepaalde acties en woorden van mijn ouders vroeger, ik leefde tot 8 jaar geleden volgens de verwachtingen van mijn papa wat zich uitte in een enorme burnout dus vandaar dat ik nu op alert sta. Onzekerheid is zo vervelend, ik wil dat niet voor haar maar goed, dat hele opvoeden, de juiste dingen zeggen...het is ook allemaal zo moeilijk om het precies goed te doen, dat lukt natuurlijk ook niemand... Nu eerst maar eens tukken.... Bedankt, Charlie
Ik begrijp niet goed hoe de juf kan zeggen dat ze fysiek op haar tenen loopt doordat ze de lat te hoog legt als een arts heeft gezegd dat het een medische oorzaak heeft...? Kuitspieren en achillespezen worden niet korter doordat een kind hoge eisen aan zichzelf stelt, toch? Weet de juf dat ze ook bij de kinderfysio en in het ziekenhuis bij een kinderrevalidatiearts lopen? En inderdaad, onthoud zelf vooral ook dat je het nooit 100% goed kunt doen! Jij bent een mens, net als je dochter. Ook ouders maken wel eens fouten. En dat is voor je dochter ook goed om te zien (dat zou je ook nog meer kunnen laten zien en benoemen misschien?). En dan ook laten zien/bespreken hoe je zo iets aanpakt en oplost.
ja juf weet dat ze bij de fysio loopt dus ik had ook zoiets van huh? Ze loopt al zo lang op haar tenen. Als dreumes stond ze stil in het bos en moeilijk te doen omdat ze de takjes en oneven grond onder haar voeten voelde. Ook vond ze zand en zo niets, altijd meteen afkloppen enzo en niet echt met zand willen spelen. Dus toen heb ik meteen een zandbak in de tuin gezet en haar erin gezet We moesten van de fysio ook de onderkant van haar voeten borstelen met een zachte borstel. Dat ze gewend raakte aan dat gekriebel en ook door een bak macaroni stappen etc. Het zit gewoon in haar, ook onze laminaatvloer met van die voegen blijft een uitdaging op blote voeten . Nou ja, we zullen het voor nu even laten rusten en af en toe uitleggen hoe het zit met het het maken van fouten of spelletjes verliezen. In ieder geval kan ze de stof op school prima aan dus dat is positief.
Vraag op school eens naar een IB (intern begeleider). Die stap is gewoon niet zo groot en hij/zij kan je misschien net even verder op weg helpen. Je maakt je er zorgen over en dan is het goed dat je die uit. Ook voor het hele proces van naar school gaan. Daar worden jullie allebei wijzer van en nooit slechter. Succes, maar blijf er gewoon niet mee doorlopen.
Moest na het lezen van je bericht denken aan een vroeger vriendje van mij. Hij liep letterlijk en figuurlijk op zijn tenen. Had ook een te korte achillespees en kuitspier en had ook fysio etc, maar dat alles hielp niet veel bij het 'beter' lopen. Toen hij leerde minder van zichzelf te moeten kunnen en op de toppen van zijn kunnen te presenteren werd plots wél het op zijn tenen lopen minder. De fysio had er geen verklaring voor want er was verder niets veranderd, maar blijkbaar stond het bij hem toch wel met elkaar in relatie. Het loslaten van het top willen presteren en daardoor op zijn tenen lopen, hielp dus ook bij het werkelijke op zijn tenen lopen (terwijl hij dit al van kleins af aan deed). Kan je verder geen echte handreikingen doen, maar vraag anders om advies bij school.. Zij kunnen mogelijk helpen bij hoe om te gaan met en hoe eventueel iets verandering aan te brengen in wat jullie dochter van zichzelf verlangt etc.
Misschien ziet de juf wel dat ze vaker op haar tenen loopt in bepaalde (stressvolle of spannende) situaties. Ik kan me goed voorstellen dat het lopen op de tenen meer wordt wanneer er een bepaalde spanning bij je dochter optreedt, omdat zij zich prettiger voelt wanneer ze op haar vertrouwde manier kan lopen. De juf zou haar een beloningskaart kunnen geven, waarop ze stempels of krullen zou kunnen verdienen als ze lekker aan het werk is of goed anderen helpt. De beloningskaart wordt dan uitsluitend gebruikt om goed gedrag (werkhouding, vriendelijkheid, behulpzaamheid etc) te belonen. De nadruk komt dan op het proces en niet op het product. Als ze dus een paar foutjes heeft gemaakt, maar wel goed gewerkt heeft, kan de juf nadrukkelijk wijzen op de krullen die ze verdiend heeft en daarmee de aandacht van de fouten afhalen. Naar mijn idee werkt dit beter dan er met het kind over praten. Wanneer zich zo'n situatie voordoet, wekt dat een emotie op. Dan kan het kind wel in zijn achterhoofd weten dat het niet erg is om fouten te maken, toch voelt dat voor het kind niet geruststellend. Het is juist belangrijk om op dat moment de focus op iets anders te leggen, en een andere emotie daarmee op te roepen. Als je dochter verdrietig wordt wanneer ze niet naar haar eigen verwachting heeft gescoord, zal ze het juist extra fijn vinden wanneer de juf haar juist erg prijst voor haar inzet.
Hoi, Abri, hoe oud was je vriendje toen? hoe heeft hij toen geleerd minder van zichzelf te verlangen? Ik vraag me namelijk af of een aantal bezoeken aan een kinderpsycholoog haar zouden helpen. Ik vind het zelf moeilijk om het met haar er over te hebben en proberen te achterhalen waar het vandaan komt. Allistair, ze heeft een hele fijne juf en ze prijst haar ook voor hetgeen wat goed gaat. Ze geeft haar ook veel positieve aandacht en mijn dochter is ook erg dol op haar. Mijn dochter had haar ook in groep 2 dus ze kennen elkaar al wat langer. Wel denk ik dat ik nog een gesprek met juf aanvraag erover. 10 minuten is dan niet genoeg geweest. Op school werken ze trouwens al met een goed beloningssysteem, ook voor positief gedrag etc. Miesemies, wat is de rol van een intern begeleider? die hebben wij ook op school maar waar helpt zo iemand zoal bij dan?
Ik doe het zelf ook, altijd al gedaan! Nooit therapie gehad (was vroeger allemaal niet zo) heb het vaak niet in de gaten dat ik het doe, maar anderen valt het wel soms op. Toevallig heb ik n collega van me die het ook doet! 1 op de 10 mensen schijnt daar "aanleg" voor te hebben, is me wel eens verteld. Heb gespierde kuiten maar verder nergens last van ofzo. Meer eelt op mn voorvoet, maar nooit last van. Als volwassene helpt het om schoenen met klein hakje te hebben. Wel nadelig is dat mn schoenen vaak bij de de voorvoet doorslijten tot er een gat in zit. Dus altijd op zoek naar een wat dikkere zool. Maargoed, wilde alleen even laten weten dat ik het dus ook altijd heb gehad maar er verder geen problemen mee heb. Moet wel zeggen dat als mijn zoon (loopt nog niet) het ook zou doen dat ik dan ook het medische pad zou bewandelen, maar mocht het niet baten, tsja dan is het niet anders.. weet dat t verder toch wel goed kan komen..
Echt Miep, altijd al? de kinderrevalidatie arts zegt dat het bij haar niet zo erg is, er zijn kinderen die echt heel erg op hun tenen lopen en de hele tijd, mijn dochter loopt ook meer op voorvoet. Fysio zegt dat het gewoonte is geworden. Ik kan zelf geen relatie vinden tussen duidelijke momenten dat ze iets moeilijk zou vinden en wanneer ze dan meer op haar tenen loopt. Vaak doet ze het, en soms niet. Het moeilijke aan dit is dat het volgens zeggen dan meteen zo zou moeten zijn dat ze niet lekker in haar vel zit, maar dat vinden wij helemaal niet. Ze is heel vrolijk en blij altijd. Tja waarschijnlijk ergens onzeker omdat ze alles goed wil doen op school maar wij zijn zelf niet zo van: je moet het goed doen. En misschien toch wel onbewust maar je spoort je kind toch altijd positief aan?
Het heeft echter ook nadelen als bijna alles altijd meteen goed gaat. Je leert namelijk niet omgaan met tegenslagen (of verliezen wat dat betreft) Het is al eerder gezegd... Benadrukken van het proces ipv het resultaat helpt. Amerikaanse psychologe heeft hier onderzoek naar gedaan en het in zeer leesbaar formaat in diverse boeken uitgelegd. Maar goed beschouwd komt het er op neer dat als mensen trots zijn op het proces naar een doel... Ipv puur gefocussed op het doel.. Ze vaak meer bereiken EN beter om kunnen gaan met tegenslagen. En dus ook geen/minder faalangst ontwikkelen. Echter... Nooit meer zeggen dat iets heel goed is of mooi lijkt me ook niet goed. Elk kind wil toch weleens van een ander horen dat z'n prestatie gewoon heel goed is? Dat die tekening supermooi is en dat al die moeilijke sommen goed zijn en dat dat heel knap is. Maar ik zeg nu welveel vaker van "goed gewerkt" of als ze een hele mooie tekening heeft gemaakt "was het leuk om te tekenen? Vind je hem ZELF ook mooi?"
Een intern begeleider is er voor leerproblemen van leerlingen op school maar ook sociaal emotionele problemen. Een gesprek is zo aangevraagd en is niet gelijk zo'n grote stap.
Ik lees eigenlijk in jouw woorden een deel van de oplossing Charlie. Je geeft zelf aan het perfectionisme van je dochter te herkennen en ook geef je aan dat je door je eigen negatieve ervaring heel alert bent op dit stuk. Toch? Ik geloof niet in schuld of oorzaak. Ik geloof wel dat wij als ouders het leven voorleven en dat kinderen dit zien en kopiëren. Meestal onbewust, zeker op jonge leeftijd. Het nadeel van dit proces is dat onze trauma's en beperkingen een negatieve invloed op onze kinderen kunnen hebben. Het hele mooie is echter dat wij dus met ons gedrag en met onze overtuigingen invloed op onze kinderen kunnen hebben! Ik ben kindercoach en werk bijna altijd via de ouders. Soms laat een kind bepaald gedrag zien om een ouder ergens op te wijzen, bewust van te maken. Het letterlijk en figuurlijk op de tenen lopen is een hele duidelijke. Mocht het zo zijn dat jijzelf soms last hebt van deze eigenschap, zou je kunnen overwegen hiermee zelf aan de slag te gaan. Maar alleen als je vanuit jezelf gemotiveerd bent! Ik geloof er in dat je hiermee niet alleen jezelf, maar ook je dochter van dienst zult zijn, omdat zij via jou mag leren dat loslaten of ontspannen (of hoe je het ook maar noemen wilt) soms spannend is, maar zeker goed ook eens te doen. Snap je wat ik bedoel? In elk geval is het een interessante situatie waarin jullie je begeven. Wat ik mis in het verhaal, is hoe je dochter er over denkt. Herkent ze het op de tenen lopen, is ze zich ervan bewust, wat wil zij, wat heeft zij nodig en wie kan haar hiermee helpen. Van die vragen.. Maarja, dat is ook mijn vak. Als moeder is het vaak echt lastiger dit soort vragen te stellen dan een kindercoach. Succes en mijn complimenten dat je het hoe dan ook serieus neemt en bereid bent eea te onderzoeken.
Hee ik ook! Vooral als ik moe ben trouwens. Was trouwens leuk, op Discovery Channel zag ik een documentaire over barefoot runners...wij zijn zo gek nog niet hoor, die rennen ook op hun tenen!
Onze oudste is ook een tenenloper, letterlijk en figuurlijk. We zijn jaren geleden (groep 1) ook naar de fysiotherapeut geweest maar zij kon ons niet verder helpen, spieren waren niet te kort. Ik kwam erachter dat ze heel gevoelig is en onzeker. Dit heeft haar in groep 6 veel vriendinnen gekost. Ze werd heel onzeker, nam het niet voor zichzelf op, kan ook niet tegen kritiek. Ondertussen heeft ze een SVT (sociale vaardigheidstraining) gehad, wat wel wat geholpen heeft. Ze begrijpt zichzelf beter. Het zit gewoon in haar karakter en daar moet ze zelf mee aan het werk. Ik ben het nu aan het loslaten, het gaat gelukkig nu wat beter is groep 8.
Ja heb hier ervaring mee mijn zoon heeft tot vorig jaar altijd op zijn tenen gelopen. Pezen idd wat verkort had het toe jaren geleden al bij de kinderfysio na laten kijken maar ze vond het toen geen probleem. Ook ik kreeg letterlijk te horen je zoon loopt letterlijk op zijn tenen. Door laten verwijzen naar orthopedisch chirurg en deze heeft hem zes weken gips gegeven beiden benen om de twee weken gips wisselen en werden de achillisen strakker gezet. Nu loopt hij plat prefect dus. Mijn advies is kijk of dit een optie is. Zes weken lijkt misschien lang maar hij is wel van het probleem af. Ik zij vaak loop plat maar hij bleek dus idd moeite met plat lopen te hebben. Probleem is dus hier op gelost. En dat zonder pijn gips zetten doet geen pijn alleen wat ongemakkelijk met douche en zo eerst kreeg hij met klittenband aangemeten gips benen maar ja eigenwijs als hij was hij deed ze altijd uit dus toen vast gips kon hij het er niet af halen en ging het in eens prima.