Hoi, Ik merk dat ik behoefte heb aan "ervaringen" van anderen. Misschien kan ik daar een beetje zekerheid uit halen of kan ik m'n ei erin kwijt, geen idee... maar zou het fijn vinden om te praten met mensen die "het begrijpen". Ongeveer 3 jaar terug zijn we erachter gekomen dat m,n moeder longkanker heeft. Zij zat toen in stadium 3b. Niet meer te opereren. Een grootcellige tumor, waardoor artsen goede hoop hadden op chemo en bestraling. Niet om te genezen, maar om te rekken. We hebben overigens nooit een termijn te horen gekregen. Hadden we ook geen behoefte aan. Door die behandelingen zijn de afgelopen 3 jaar best goed gegaan. Ze mocht zelfs op een moment 6 mnd weg blijven bij de longarts,omdat het zo goed ging. Tot een paar maandjes terug... Het begon met vocht in haar hartzakje, waardoor zij achteruit ging in haar gezondheid. Benauwdheid,vermoeid, enz. Dit was het begin van een reeks ziekenhuisbezoeken, waar we nu middenin zitten. Inmiddels weten we ook dat zij uitzaaiingen heeft in haar hersenen. Hierdoor raakte ze afwezig, veel slapen en geen gevoel meer in benen. Door medicatie gaat dit beter. Ze heeft bestraling gehad en wellicht krijgt ze weer chemo of pillen om kwaliteit van leven zo hoog mogelijk te houden. Ze zit nu in stadium 4... Laatste stadium... We merken dat haar lichaam het nu langzaam aan begint op te geven. Steeds weer naar het ziekenhuis omdat er een kwaal bij komt. Het doet me zoveel pijn om haar zo te zien.. Ik zou willen dat deze ellende haar allemaal bespaard blijft.. Maar ik ben bang dat ze nog veel te verduren krijgt. Die onzekerheid,over wat ons allemaal nog te wachten staat....Verschrikkelijk! En hoelang gaat alles nog duren? Zal het nog maanden zo door gaan? Ziekenhuis in, ziekenhuis uit... Of zou het allemaal ineens heel snel gaan... De mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, ben erg benieuwd naar jullie verhalen. Je hoeft je niet in te houden... Ik besef heel goed dat kanker zich niet laat voorspellen en het bij iedereen weer anders loopt. Maar ergens denk ik wel dat ik mezelf een beetje kan voorbereiden door verhalen van anderen te lezen. Daarbij is het misschien prettig om je verhaal te doen?? Ook de mensen die in een soortgelijk schuitje zitten.... Lekker van je afschrijven! Liefs...
Pff jeetje wat een heftig verhaal. Jouw moeder heeft al heel wat moeten doorstaan! 2 weken geleden te horen gekregen dat ze bij mijn moeder uitzaaiingen in de lever hebben gevonden. Waar het weg komt weten ze nog niet! Vorige week heeft ze onderzoeken gehad en morgen komt de uitslag.. je zult aan mijn ervaring dus nog niks hebben.. in ieder geval heel veel sterkte..
Hoi vervelend. Elke persoon die het heeft ervaart het anders en gaat het proces weer anders. Dat wil ik al vast mee geven. Mijn vader had darm kanker. Uiteindelijk genezen verklaard. Uiteindelijk bij een controle na zoveel maanden toch weer kanker gezwellen gevonden in zijn darm en uitzaaiingen in lever. Veel chemo s en bestralingen gehad. Bleef het een tijd stabiel door zijn vechtlust en strijdlust. Maar uiteindelijk ging het niet meer en had hij de kracht en energie niet meer om verder te vechten. Kon alleen maar op bed liggen en kon amper naar de toilet. Heeft mijn vader besloten om niet meer verder te willen. En palliatief beleid met de dokter af te spreken.
Ja mijn vader is overleden. Nee toen hij Eenmaal voor gekozen had dat het genoeg was heeft het denk ik twee a drie dagen geduurd. Met morfine en dormicum. Hij was te ziek om verder te vechten en was echt aan het lijden. Was geen waardig leven meer zoveel pijn als hij had was niet normaal meer. Ik zou gek worden van de pijn die hij had.
Helaas bij mijn vader drie maanden geleden slokdarmkanker vastgesteld. Hij ging voor een "longontsteking" naar het ziekenhuis en kwam er na een opname van een week met diagnose slokdarmkanker weer uit. Sindsdien lijkt het leven van ons allemaal op één grote achtbaanrit. Met veel ups en downs. Een arts die ons vertelde dat hij niet meer te genezen was. Levensverwachting 6 maanden, maar in zijn geval maximaal 3 of 4. Later die dag een telefoontje van de arts, "sorry, heb de scan verkeerd beoordeeld. We kunnen u nog wel helpen". Dan besloten om bestraling en chemo te krijgen. Een week voor de start tijdens een bezoek aan de arts te horen krijgen dat ze hem niet sterk genoeg vinden om te behandelen. Dus helaas toch niet te helpen. Een week later een gesprek met de chirurg. Deze loopt een rondje met mijn vader en besluit dat de gezondheid helemaal niet zo zwak is, dus toch beginnen met chemo en bestraling. Laatste bestraling en chemo is nu ruim 3 weken geleden. Omdat het slikken zo moeilijk ging, heeft mijn vader een neussonde gekregen. Hierdoor heeft hij de chemo en bestraling super goed doorstaan. In plaats van afvallen, is hij 4 kilo aangekomen! Hij voelt zich op dit moment super goed, eet zelfs naast zijn sondevoeding nog lekkere dingen erbij zoals vis, taart etc. Vrijdag heeft hij een petscan om te zien wat de behandeling tot nu toe gedaan heeft en of er geen uitzaaiingen zijn. Volgende week donderdag hebben we het gesprek met de chirurg om de scan te bespreken en hopelijk een operatiedatum te plannen. We weten dat het slagingspercentage met slokdarmkanker erg klein is. Helemaal ook omdat hij een uitzonderlijk grote tumor van 15 cm heeft. Als ze gaan opereren, dan zullen ze een stuk van de dikke darm gebruiken als buismaag. Ik hoop dat je goed bericht krijgt voor wat betreft je moeder. Het is voor ons als naasten ook vreselijk om dit allemaal te moeten zien en doormaken. Heel veel sterkte gewenst.
Mijn moeder is jaren geleden overleden aan longkanker. Toen we het kregen te horen kreeg ze nog ongeveer drie maanden van de artsen en drie maanden na de diagnose is ze overleden. Mijn oma (haar moeder) speelt sindsdien een hele belangrijke rol in het leven van mij en mijn zussen. Ze is het dichtst bij een moeder wat we hebben op het momenr, maar helaas heeft zij nu ook longkanker. Ze is maanden geleden bestraald maar ondertussen zit het al in haar botten waar ze erg veel last van heeft. Ze slikt pillen om haar leven te verlengen, maar waarschijnlijk geeft haar dat hooguit een paar maanden extra. Ik zie er heel erg tegenop om haar nog meer achteruit te zien gaan en haar te zien aftakelen door die rotziekte net als mijn moeder destijds. Ik wil je even heel veel sterkte wensen. En de rest van de mensen in dit topic natuurlijk ook!
Heftig! Mijn vader is 5 jaar geleden overleden aan een hersentumor,tussen de eerste diagnose en zijn overlijden zaten maar 9 weken....het is, gelukkig voor hem ,heel snel gegaan.Ze hebben hem nog een paar keer bestraald maar de tumor groeide zo snel dat je iedere dag achteruitgang kon zien.Het ging echt snel slechter met hem,de ene dag kon hij nog met een rollater lopen,3 dagen later kon hij niet eens meer met een rolstoel weg.Hij kon niet eens meer naar de wc en moest zijn behoefte in bed doen,dat was zo mensonterend dat wens je niemand toe. De tumor zat in zijn spraakgedeelte waardoor hij de zinnen die hij wilde zeggen anders uitsprak en we hem niet meer begrepen,ook was hij rechts verlamd.Hij was ook nog jong,pas 59 jaar en hij wilde nog zo graag vechten,zijn kleinkinderen op zien groeien maar het mocht niet zo zijn.Ik heb toen zorgverlof opgenomen ,vooral ook om mijn moeder te helpen omdat ze alleen voor hem zorgde.Het is nog steeds moeilijk vooral nu ik zelf moeder geworden ben...het verdriet en gemis gaan niet weg maar word anders in de loop der tijd.Het heeft ons als gezin wel hechter gemaakt,we praten ook nog vaak over mijn vader. Wat ik nu schrijf klinkt misschien raar maar ik bedoel het goed, ik hoop voor je moeder dat het niet te lang en pijnlijk word...heel veel sterkte...
Afgelopen mei werd er bij mijn moeder een knobbeltje in de borst gevonden. Ons leven stond opeens op zijn kop en alles ging zo snel. Binnen 2 weken werd er bekend dat het kwaadaardig was en een week later werd ze geopereerd en is dr borst afgezet. De dag dat ze thuis kwam uit het ziekenhuis ben ik bij me ouders blijven slapen en wat hebben we staan janken met ze 2e voor de spiegel. Een maand na de operatie is ze begonnen met chemo en vorige maand heeft ze de laatste gehad. Nu is het hopelijk helemaal weg! Nu het allemaal tot rust komt en de chemo klaar is begin ik pas te merken hoe moeilijk ik het er eigenlijk mee heb.
Heel veel sterkte met deze situatie, een ouder op deze manier zien is heel erg verdrietig. En dan nog de onzekerheid... Kortom, ik leef erg met je mee. Mijn vader kreeg de meest agressieve hersentumor die er bestaat, een glioblastoom fase 4... Deze is operatief succesvol verwijderd, maar er werd ons verteld dat deze vorm, hoe goed ook verwijderd, altijd terugkomt. Hij kreeg een levensverwachting van 6 maanden tot 2 jaar mee, 3 maanden zonder operatie. De klap was groot, je blijft maar hopen dat je vader de uitzondering op de regel is en het ding nooit meer terugkomt. Helaas na een redelijk goed jaar groeide de tumor weer terug. Wij konden het meteen merken aan zijn gedrag en motorische functies die niet meer goed werden aangestuurd vanuit zijn hersenen. Langzaam glipte hij steeds meer weg. Hij had goede dagen afgewisseld met slechte dagen. Maar iedere slechte dag leverde hij een beetje meer in. Totdat hij in een bed in de woonkamer terecht kwam. Hij was al best wel ver heen, volgens mij vond hij het heel normaal dat hij daar zo lag in de woonkamer. Na een week of 8 raakte hij in een soort coma, hij was er maar toch ook niet. Het kromme is dat deze vorm van kanker misschien de meest barmhartige is (voor de patiënt dan), hij heeft geen pijn gehad en wist zelf niet meer dat het zo slecht met hem ging, uiteindelijk is hij na 2 weken in coma te hebben gelegen, overleden. Heel raar eigenlijk, je weet dat het gaat komen. We hebben heel lang de tijd gehad (bijna 2 jaar) om te verwerken dat hij ziek was en dat hij vroeg of laat zou komen te overlijden. Toen het eenmaal zover was, waren we ook soort van opgelucht. Je wil je vader echt niet nog tientallen jaren zo zien! We missen hem nog iedere dag. Tijdens zijn ziekte zou je denken dat je elkaar nog van alles te vertellen hebt, maar alles was in ons hele leven al eens verteld of gevoeld. Dus die behoefte was er niet echt. We leefden ook echt van de hoop, mijlpaal van 6 maanden, een jaar, anderhalfjaar, op een gegeven moment hoop, denk je echt dat je vader de uitzondering is. Die gedachte, die hoop hield mijn vader ook op de been! Wel zijn we zoveel mogelijk met zijn vieren (vader, moeder, zusje en ik) met vakantie gegaan naar de plaatsen waar hij graag kwam. Hij praatte ook nooit over zijn mogelijke dood, we hadden het voornamelijk over de hoop... Je vertelde in je post dat je moeder ook uitzaaiingen heeft in haar hersenen. Bereid je erop voor dat ze een persoonsverandering kan doormaken, mijn vader werd voornamelijk apathisch. Het was net of je hem niet meer kon bereiken. Krijgt ze dexamethason? Mijn vader kreeg dat ook, daar knapte hij altijd erg van op! Het haalt de druk (vocht) rond de tumoren weg. Nogmaals heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, sta je moeder zoveel mogelijk bij, dat is alles wat je kunt doen.
Mijn moeder is al weer wat jaren geleden overleden aan een longtumor met uitzaaiingen naar haar hersenen. Na haar diagnose heeft ze nog 1,5 jaar geleefd. Net na haar diagnose moest mijn vader een open hart operatie ondergaan (gebroken hart?). Het had weinig gescheeld of ik was met 22 wees geworden. Omdat ik nog thuis woonde heb ik haar (samen met vader en broer) tot aan het einde thuis kunnen verzorgen. Dit was heel zwaar, maar achteraf ben ik dankbaar dat ik dat voor haar heb kunnen doen. Het moeilijke was om die sterke vrouw die niemand nodig had te zien veranderen in een hulpbehoevend iemand. Door de hersentumor ging ze uiteindelijk ook rare dingen zeggen en doen, waar we uiteindelijk wel om konden lachen omdat ze soms te bizar waren. Daarnaast heb ik me nooit beseft hoe belangrijk kleine dingen zijn, zo hebben we in de serre een douche gebouwd zodat ze daar kon douchen. Ik heb dagelijks haar voeten gemasseerd en geolied en haar rug met vicks ingesmeerd. Een dag nadat ik haar hardop had gezegd dat ik van haar hield (bij ons in de familie doen we dat niet echt), stierf ze in het bijzijn van ons allen. De eerste en enige keer dat ik mijn vader heb zien huilen. Ik heb als puber nogal wat dingen gedaan die door god (en de wet) verboden zijn en het doet me verdriet dat zij nooit heeft meegemaakt dat ik mijn leven verbeterd hebt (ze heeft gelukkig daar wel het begin van meegekregen). Het doet pijn dat ze nooit mijn dochtertje zal leren kennen, ze had het zo leuk gevonden. Familie is het belangrijkste in mn leven geworden (ipv eindeloze feestjes en uitgaan), want ik heb mn toenmalige vrienden in die tijd behoorlijk leren kennen. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte. Geniet van elk moment dat jullie samen hebben, maar vergeet jezelf niet. Ik zou veel mooie woorden kunnen schrijven, maar uit ervaring weet ik dat het verdriet en de pijn niet minder wordt.
Dexamethason, idd geweldig middel. Mijn moeder werd apathisch door de hersentumor, ze kreeg dat middel en het eerste wat ze vroeg was een kop koffie, een sigaret en haar laptop om een spelletje te spelen.
Mijn moeder heeft darmkanker gehad, een jaar geleden had ze haar laatste chemo en nu is ze gelukkig nog steeds schoon! Hele heftige tijd, vooral voor haar natuurlijk maar ook voor mij omdat ze niemand toeliet, ze wilde het helemaal zelf doen... Ben echt blij dat die periode voorbij is. Ik ben zo bang geweest om haar te verliezen... Vreselijk om al die verhalen te lezen van ouders die daadwerkelijk de strijd gaan verliezen. Heel veel sterkte allemaal!
Hey Sabrina, Wat naar om te lezen allemaal... Het is (wat betreft moeder) alsof ik mijn eigen verhaal lees. Mijn moeder woont nu bij ons in huis, aangezien een half jaar voor haar diagnose, haar man is overleden aan hetzelfde... heel bizar. Ik zal niet je topic vervuilen met het hele verhaal, die kan je als je wilt hier lezen: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/543123-leven-soms-best-heftig.html Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode en mocht je vragen hebben of steun nodig hebben, mag je altijd een PB sturen!
Ik ben ook een lotgenoot. Mijn moeder is zes jaar geleden overleden aan longkanker en mijn vader eerder dit jaar. Bij mijn moeder wisten we niet dat ze kanker had, omdat zij al 15 jaar ziek was en we alle klachten daar op schoven. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, omdat zij steeds zieker werd na een verkoudheid, en 5 dagen later was ze er niet meer. Dat was heel heftig en niet te vergelijken met het traject van mijn vader. Bij mijn vader werd bijna exact een jaar geleden longkanker vastgesteld. We hadden al geruime tijd het gevoel dat het niet goed gaat met hem (aftakelen, veel afvallen, erg moe, veel hoesten, nergens meer zin in hebben) en vreesden dit dus al. Na een paar weken verslagenheid en onzekerheid begonnen de chemo's, die goed leken aan te slaan. Met vlagen ging het goed met hem, maar soms ook erg slecht, zowel psychisch als lichamelijk. In maart van dit jaar had hij zijn laatste chemo en bleek dat de groei van de tumor in zijn long geremd was. De tumor was zelfs kleiner geworden en mijn vader hoefde pas in juni weer terug voor controle. Wij natuurlijk erg blij allemaal tot hij in april weer zieker werd. Helaas is hij in mei overleden. Het was niet alleen de tumor in zijn long, maar hij had te veel uitzaaiingen en kon de strijd niet meer aan. Ik mis mijn ouders iedere dag. Mocht je er behoefte aan hebben schrijf ik graag via pb verder, maar ik wil niet alles tot in detail hier opschrijven. In ieder geval wil ik jou en iedereen die hier ook mee te maken heeft heel veel sterkte wensen!!!
Jeetje...wat een heftige verhalen hier..... Heb er godzijdank geen ervaring mee maar wil iedereen gewoon even heel veel sterkte wensen!
Ik heb 2 jaar geleden mijn moeder verloren aan een melanoom. Die zaaide steeds uit naar de hersenen. Ik heb een paar maanden bij mijn ouders in huis gewoond om mijn vader te helpen bij de verzorging van mijn moeder tot haar dood. Dat was een zware tijd.
Schoonvader was gevallen en moest in het ziekenhuis foto's laten maken. Ze zagen een raar plekje op zijn long. Eerst zeiden ze kanker later bleek het niet zo te zijn.. Maar een jaar later moest hij foto's van zijn longen maken toch kanker!!! Hij zou niet meer zo heel lang hebben.. Nou goed bestralingen gehad ook nog een operatie en toen ging het wel weer. Wij waren bang dat hij de geboorte van onze dochter niet mee zou maken (2010) maar dat gebeurde wel. Toen werd hij in 2012 weer zieker en wij dachten dat hij de geboorte van ons zoontje niet mee zou maken maar ook dat heeft hij nog meegemaakt! Maar vanaf toen juli 2012 ging het slechter.. Hij bleek ook kanker in zijn botten en hersenen te hebben en eigenlijk was er weinig aan te doen. Vanaf dat moment is het slechter en slechter gegaan en uiteindelijk is hij helaas in december 2012 overleden.. Ik denk zelf dat toen hij in 2008 *ik was toen net samen met mijn partner* al wel iets heeft gehad maar dat de doktoren dat onderschat hebben... En in 2009 was het dus echt mis| Maar gelukkig heeft hij nog 3 jaar er mee kunnen leven en daar ben ik dankbaar voor. Zo heb ik hem leren kennen en onze kindjes ook.. Sorry misschien zit je wel niet te wachten op dit verhaal hoor maar zo is het bij ons gegaan..
Mijn moeder begon ruim 2 jaar geleden te kwakkelen (realistisch gezien in mijn zwangerschap al). Ziekenhuis in en uit. Toen viel het woord kanker en toch weer niet want ze konden het niet vinden. Totdat wij 2 foto's naast elkaar neerlegden en duidelijk zagen dat de "plek" in haar gezicht, die onderzocht is met een bioptie, duidelijk veranderd was. Nog meer onderzoeken en een doorverwijzing naar Münster. Daar werd het gevonden een niet vaak voorkomende vorm van non hodgkin die zich (als je, cru gezegd, mazzel hebt openbaart op de huid). Al met al heeft ze bijna een jaar in en uit het ziekenhuis doorgebracht alleen voor de kanker, bijna was ze er niet meer geweest door complicaties van de chemokuren. Inmiddels loopt ze weer en heeft een scootmobiel ze geniet van elke dag want wij weten dat dit type eigenlijk altijd weer terug komt, alleen is de vraag waneer, waar en hoe? Wij hebben heel veel aan mijn onderschrift gehad, Don't give up today. Give up Tomorrow. (Je geeft dus niet op want zodra het tomorrow is, is het today.) Ik wil iedereen even een digi Knuff geven, deze rot ziekte maakt veelste veel slachtoffers.