Inmiddels een jaar hulp voor ons hooggevoelige (en perfectionistische en faalangstige) meisje van 10. Sinds een half jaar lopen we bij een orthopedagoog. Maar ondanks dat ze/we er echt baat bij hebben, nog steeds problemen en het lijkt de laatste tijd weer veel erger te worden. Bijna elke dag buikpijn en hoofdpijn, vaak overprikkeld uit school komen, juffen die haar niet begrijpen, kinderen die haar niet begrijpen, passie (paarden) die ze opgeeft doordat het gewoon allemaal teveel is, terwijl we geen druk leven hebben, maar een dag school is vaak al teveel. Een kind dat regelmatig roept: ik wil gewoon helemaal niets meer! Het maakt me zo verdrietig En ik snap het zo goed, ze voelt zich vaak zo rot, ik snap heel goed dat ze soms gewoon even helemaal niets meer wil (voelen). Wij snappen inmiddels hoe we met haar om moeten gaan. Zij snapt zichzelf inmiddels ook een stuk beter. Maar hoe gaat ons meisje zich redden in deze wereld, er lijkt geen oplossing te zijn, dus vandaar even hier mijn ei kwijt en de vraag, wat kunnen wij voor haar doen, behalve de orthopedagoog? Ondersteunende medicijnen? Andere school met minder prikkels/meer gespecialiseerde leraren? We blijven uiteraard bij de orthopedagoog en het helpt ook echt wel, maar soms (zoals vanavond, een ontroostbaar, intens verdrietig en boos meisje) zakt de moed me zo in de schoenen...
Begrijpt haar omgeving haar echt niet of heeft ze het gevoel dat ze haar niet begrijpen? Voor haar beleving maakt dat weinig uit, maar voor 'hoe het zit' en dus ook voor de aanpak maakt het wel verschil. Als ze haar echt niet begrijpen, dan zou ik op zoek gaan naar een setting waar ze haar wel begrijpen, dat scheelt dan waarschijnlijk al heel veel. Als het meer (of vooral) haar gevoel is, dan is dat iets waar je aan 'moet' werken. En een combi kan natuurlijk ook nog. Naarmate ze ouder worden, worden ze zich ook bewuster van veel zaken, dat kan ook meespelen met het groter worden van het probleem, denk ik. Ik denk dat het op langere termijn wel nog beter kan worden, omdat je al volwassene gewoon veel meer controle hebt over je leven, wat er ook voor kan zorgen dat je dit beter kunt trekken. Ik zou vooral met de orthopedagoog in overleg gaan. Hoe kijkt zij er tegenaan? Wat vindt zij dat er nodig is? En wat wil je dochter?
Ik denk dat dit een hele goeie zou zijn voor haar. Op speciaal onderwijs heb je ook vaak dat de leraren ook wat verder pedagogisch zijn opgeleid en misschien kunnen deze haar beter ondersteunen.
Als ik het over haar omgeving heb, heb ik het vooral over haar klasgenoten. Zelf wil ze niet uitleggen hoe ze is zeg maar, en kinderen van 10 kunnen best hard zijn en is het is misschien ook moeilijk te begrijpen als het wel uitgelegd wordt? En wie gaat dat uitleggen? Mijn dochter niet, de juffen betwijfel ik. Misschien ik via de app naar een aantal ouders van klasgenoten?Mijn dochter is sociaal ook niet altijd handig, samen met haar hooggevoeligheid en soms boosheid door prikkels, is dat niet handig. Zo zegt ze wel eens of iemand kan stoppen met zo te lachen, terwijl dat misschien voor diegene gewoon haar lach is. Maar het haalt het bloed onder de nagels bij mijn dochter vandaan op zo'n moment. Zelf ben ik niet zo hooggevoelig als zij, maar ik kan ook niet tegen sommige prikkels, dus dat is wel herkenning voor haar. Op school heeft ze 1 goede vriendin, die haar accepteert zoals ze is. En bij paardrijles 1 goede vriendin die een nichtje heeft met autisme en daardoor mijn dochter ook accepteert zoals ze is. Maar verder voelt ze zich erg alleen helaas. Ik ga het zeker bij de orthopedagoog ook wegleggen, ik stuur voor elke afspraak een uitgebreide mail, zij zal er zeker mee aan de slag gaan. Als ze ouder is zal mijn dochter er vast beter mee kunnen omgaan. Maar ik hoop echt voor de puberteit al grote stappen te hebben gemaakt, een soort van dat zij er klaar voor is, maar ik betwijfel of dat lukt. We zijn al een stuk verder dan een half jaar geleden, maar we zijn er nog lang niet.
Ik zal dit ook bij de orthopedagoog neerleggen. Ze zit al wel in groep 7 en voordat alles rond zal zijn mochten we dit willen en mocht het kunnen... Ik vraag me af of dat op tijd lukt en of het nog wel echt zin heeft.
Tijdens het kennismakingsgesprek op school hadden we aangegeven dat ze erg last van prikkels heeft en graag achterin de klas wil zitten. Dochter was zelf bij dat gesprek en gaf dat ook duidelijk aan. Echt heel knap van haar. En wat doen ze, ze zetten haar in het midden van de klas... Ik was zo boos toen ik het hoorde. En dochter was zo teleurgesteld in haar juffen. Vandaag heb ik een berichtje naar de juffen gestuurd of ze uiterlijk maandag een andere plek kan krijgen ivm overprikkeld zijn. Juf gaf aan niets aan haar te hebben gemerkt.... jammer, want dat hadden we in het kennismakingsgesprek ook al aangegeven, dat dochter zich op school groot houdt, maar dat thuis alles eruit komt. Juf stuurde net een berichtje terug dat dochter dus niets laat merken in de klas, zoals we ook hadden besproken toen. Dan snap je het toch niet??? Ik hoop echt dat ze het goed oppakken nu, vorig jaar (andere juf) ook problemen hiermee, omdat de juf haar afspraken niet nakwam. Er zit ongeveer naast haar huidige school een kleinere school, dat is misschien nog een optie. Met continurooster, dus ook meer rust en regelmaat, misschien wel fijn. Maar ik vind het zo'n grote stap.
Och wat ontzettend zielig. En ook wel een herkenbaar. Wat ik opmaak uit je verhaal is dat ze wel baat heeft bij de begeleiding van de orthopedagoog, maar dat het eigenlijk niet voldoende is. Ik ga er vanuit dat hoe jij overkomt hier in jullie gezinsleven daar al rekening mee houdt, plus de begeleiding van de orthopedagoog. Is er met de orthopedagoog al eens gesproken over verder onderzoek? Want je beschrijft helemaal de situatie van mijn jongste een jaar geleden. De speltherapie hielp enorm, ook ons gezinsritme, maar het was allemaal niet voldoende. Nu is denk ik wel een verschil dat op onze school qua klas en juf de omstandigheden optimaal voor hem waren en zoals ik in je laatste stukje lees valt daar bij jouw dochter nog wel winst te behalen. Maar dat ligt dan echt bij school. Ik zou sowieso eens een goed gesprek op school voeren maar ook met de orthopedagoog of er niet aanvullend onderzoek nodig is. Bij ADHD wordt nl gedacht aan drukke, stuiterende kinderen, maar ik heb er 1 die het tegenovergestelde is en daar gebeurd het allemaal in haar hoofd. Dat ziet de buitenwereld niet. Medicijnen waren hier (ondanks dat het echt een stap is om aan te beginnen) een opluchting voor beiden hier.
Misschien kan de orthopedagoog een advies of tips aan school/juf schrijven? Dat nemen ze vaak serieuzer op dan wat ouders zeggen (helaas).
Ik zou het bij de juf aan blijven geven en ook gewoon direct als je iets hoort. Juffen weten en kunnen (helaas) niet alles en moeten soms leren met kinderen om te gaan en dat gaat (ook weer helaas) soms met vallen en opstaan. Zolang ze hier dus op school zit, zou ik de lijntjes kort houden. (Mijn dochters zijn ook allebei erg gevoelig. Bij de eén levert het problemen op, bij de ander veel minder. De oudste heeft, net als de kinderen van tuc, (op dit moment) echt medicatie nodig om ‘de wereld aan te kunnen’. En ze is van school gewisseld, op de school waar ze nu zit hebben ze veel meer begrip voor haar en proberen ze met haar mee te denken ed (deden ze op de andere school ook wel, maar ze sloegen daar toch vaak de plank mis - helaas hoorden wij dat zelden of nooit).)
Hier ook een gevoelige 10 jarige met vaak verdriet en slecht slapen. En een niet zo empathische juf, die niet luistert naar wat wij vertellen. Ik denk ook dat die pre-puberteit echt een lastige fase is als je gevoelig bent; je wereld wordt groter, maar je ziet daarmee ook dingen waar je nog niks van weet en waar je bang van wordt. Terwijl je klasgenoten vaak nergens last van hebben en je de aansluiting met ze verliest. Mijn zoon is savonds vaak bang en verdrietig over dat hij later groot is en op zichzelf moet gaan wonen en dat wij er dan niet meer zijn. Ik dacht eigenlijk tot nu toe dat zijn problemen toch een beetje los stonden van school. Je kan nu eenmaal een keer een wat mindere juf treffen, hij moet daar toch mee leren omgaan, dat niet iedereen lief en aardig is altijd etc..... Maar de juf zit nu in quarantaine en er is een vervanger en al op dag 2 had ik een totaal ander kind thuis Vrolijk en zorgeloos en heerlijk slapen. Het is voor mij echt wel een eye-opener wat een leerkracht voor impact heeft op mijn kind. Ik heb me nu in ieder geval voorgenomen dat ik bij het eerstvolgende incident op school meteen aan de bel trek en me mondiger op stel. Want dat vind ik zelf ook hartstikke moeilijk, want ik ben net zo gevoelig en sociaal onhandig als hij natuurlijk
@tuc ik heb ook wel eens aan ADHD gedacht. Maar dat was het dan telkens toch net niet. Maar ik herken wel veel. Ze kan zich prima focussen op werk op school, als ze dan maar niet teveel prikkels krijgt, hier heeft ze een koptelefoon voor, dat werkt deels. Als we thuis een spelletje doen, raakt ze snel de aandacht kwijt en wordt ze heel beweeglijk. Ze kan het wel afmaken. Ze heeft geen overzicht van tijd. Sociaal vaak wat onhandig en onhandig qua dingen laten vallen enzo. Over het algemeen is ze niet hyperactief, maar dat hoeft dus ook niet zo te zijn bij ADHD? Als ze zich eenmaal goed kan focussen zonder afleiding, zit ze er helemaal in en kan dan gerust een uur rustig zitten lezen en heeft dan een half (dik) boek gelezen. Qua verdere hulp, ik ga het eens aankaarten bij de orthopedagoog of er misschien verder onderzoek nodig is. En wellicht medicijnen, daar sta ik ook niet zo om te springen maar nu gaat het ook niet. Op school zijn er over een paar weken weer oudergesprekken en dan zullen we het weer aankaarten en eventueel een vervolggesprek aanvragen. Ben benieuwd of ze inderdaad uiterlijk maandag haar nieuwe plek krijgt. Vandaag sowieso niet, het liep een beetje anders vandaag omdat een klasgenootje met de ambulance opgehaald was na een lelijke val op zijn hoofd, dus dat heeft even prioriteit uiteraard. @Fristi2012 dat is een goed idee, ik kijk even hoe het oudergesprek gaat en als ik denk dat de juffen het niet serieus nemen of niet helemaal begrijpen, laat ik de orthopedagoog contact met ze op laat nemen. Als het goed is heeft ze dat deze week gedaan, maar dan was het meer de vraag aan de juffen of die iets aan mijn dochter merken. Ik hoop dat ze de andere kant op ook even wil vertellen over onze dochter, maar mijn berichtje van vanochtend geeft daar misschien al aanleiding toe. @NiekeKris ik zal dat zeker gaan doen, de lijntjes kort houden. Het is jammer dat we nu niet even kunnen binnenwandelen, maar de chat via de schoolapp werkt gelukkig fijn en ze reageren altijd snel. Mijn oudste is dus echt helemaal niet gevoelig, het is zo'n verschil met de jongste! De oudste maakt zich nergens druk om en trekt haar eigen plan. Het boeit haar niet wat anderen van haar vinden en ze kan met iedereen overweg. Ze zal ook hoogstwaarschijnlijk niet het doelwit worden van pesten, gezien haar attitude . Het is echt een heel lief en sociaal meisje, maar laat niet zomaar met zich sollen. Ik gun dat mijn jongste ook zo! @cowgirl80 ja ik merk dat deze leeftijd lastig is. Ze is altijd gevoelig geweest maar sinds een jaar heeft ze het zo moeilijk, lijkt wel vanuit het niets te zijn gekomen. Maar ze wordt zich zo bewust van alles. Hier slaapt ze gelukkig vaak wel goed, wel met fases dat ze 's avonds niet wil slapen en heel erg aan ons hangt dan. Of dat ze het idee heeft dat ze nog ergens mee zit, maar ze dan niet weet wat. Heel lastig als ze zo in haar hoofd in de knoop zit met zichzelf, want wij krijgen er dan weinig uit. Dat mondig opstellen vind ik ook wel lastig, maar toch, als het om mijn eigen kind gaat gaat het me toch beter af
Hyperactief hoeft zeker niet idd. Zonder het hyperactieve is het ADD. Dat komt het meest voor bij meisjes en wordt vaak veel te laat gezien. Wij hadden echt mazzel met een juf met ervaring daarmee in groep 4 destijds. Beide kinderen hebben hier een andere variant, dus ik heb inmiddels wat ervaring. Maar beiden kunnen uren met hun favo bezigheid aan de slag zijn (tekenen en lego bouwen) Maar de prikkels van buitenaf die jij beschrijft zijn vaak het probleem. Terwijl ik dit typ zit mijn jongste ongestoord al meer dan een uur met lego te spelen. Ondanks dat hij dus wel de hyperactieve variant heeft zou je dit echt niet denken als je hem zo zag. Maar met externe prikkels gaat dat soms helaas minder goed.
Hyperactief hoeft inderdaad zeker niet. Zelfs niet bij ADHD, ook dat kent een 'meisjesvariant' en daarbij ziet het hyperactieve er vaak heel anders uit dan bij jongens. Mijn dochter heeft wel ADHD, dus mét de h van hyperactief. Soms is ze dat ook wel, maar het uit zich bij haar vooral in altijd bezig (willen en moeten) zijn, (heel veel) praten en 'friemelen' ed. En inderdaad, met externe prikkels erbij wordt het helemaal drama. Haar gedachten staan ook nooit stil. Er is nooit een leerkracht geweest die er over is begonnen en haar juf die ze had toen ze de diagnose kreeg, was ook enigszins verbaasd. Wij zelf eigenlijk ook wel een beetje, maar met uitleg van de onderzoeker die had geobserveerd, konden we ons er wel in vinden. Nu ze medicatie gebruikt, is het verschil ook erg zichtbaar. Ze kon en kan overigens prima uren lezen en ook lang tekenen ed, soort hyperfocus, komt vaak voor bij ADHD. Als de oudersgesprekken over een paar weken zijn, dan zou ik dat juist niet afwachten. Als ze maandag geen nieuwe plek heeft, dan zou ik direct 'aan de bel trekken'. Niet aanvallend oid, maar gewoon van 'goh, ik hoorde van mijn dochter dat ze nog geen andere plek heeft, waarom niet?'. En ik zou geloof ik ook eerder een aparte afspraak maken ipv een standaard oudergesprek in te plannen; 10 minuten is zelden voldoende om dit soort dingen te bespreken.
Als ze maandag nog geen nieuwe plek heeft ga ik er sowieso meteen achteraan. Qua oudergesprek, ze doet het heel goed op school verder dus daar valt niet zoveel over te vertellen. Ik denk dat het belangrijk is dat wij het er bij elk gesprek weer over hebben zodat het bij hun niet op de achtergrond verdwijnt. Wij hebben het in het kennismakingsgesprek er ook over gehad maar blijkbaar hadden ze zoiets van, als we het niet zien is het er niet (terwijl we dat toch duidelijk hadden aangegeven).
Ik zou het ook niet niet melden, maar ik zou een aparte afspraak maken (zodat je zo nodig wat meer tijd hebt dan 10 minuten). En ook een beetje om duidelijk te maken dat het serieus is, zeg maar.
Zou het niet kunnen dat ze in plaats van hooggevoelig is, ze autisme heeft? Ik dacht vroeger bij autisme ook alleen aan Rain Man en aan verstandelijk beperkte mensen, maar het blijkt dus heel anders te zitten, helemaal bij meisjes. Je kan namelijk ook "gewoon" zijn en autisme hebben. Ik lees overprikkeld, sociaal soms onhandig, ik lees wat houterige motoriek (of te snel gelezen?), en ik lees een masker voor de buitenwereld wat in een veilige omgeving af kan.... Het biedt geen oplossing voor hetgeen je vraagt maar ik zou er eens iets over lezen...
Wat moeilijk. Ik zou een breder onderzoek ook overwegen, waarbij ze ook ad(h)d en ass meenemen. Net als hier boven al gezegd, het komt in zoveel vormen voor.
Wij hebben een hooggevoelige zoon. Van de week gehoord dat je op verschillende manieren hooggevoelig kan zijn. Onze zoon ziet en hoort ook alles. Hij zit nu standaard aan de zijkant van de klas zo dat er niks achter hem kan gebeuren. Heel jammer dat jullie school daar geen gehoor aan wil geven. Misschien moet ik er wel bij zeggen dat hij juist het voornamelijk op school laat weten wanneer het mis is. Naast hooggevoelig is hij ook hb. Niemand die hem begrijpt en in zijn geval 0 vriendschap. Snap dus je zorgen. Begrijpt ze wat er aan de hand is? Waarom wil ze het niet uitleggen? Nu heeft ze ook geen begrip voor haar dus weet nietvof het slechter kan worden. Heeft ze een koptelefoon in de klas, dat helpt hier in ieder geval iets.( hebben meer kinderen vanaf gr 3 tot en met gr 8, is bij ons normaal)
Ik herken je verhaal eigenlijk helemaal alleen dochter Is 8 jaar. Ze bleek hb te zijn, en we staan nu op de wachtlijst voor verder onderzoek, ASS iig.