Hi meiden, ik moet fftjes m'n hart luchten,wat heb ik vandaag een ontzettende rotdag,alles komt omhoog,doe niks anders dan huilen en moet zo aan mijn meissie denken,hoe erg ik haar mis! Moest vandaag wat foto's maken van mijn petekindje,geboren in dezelfde maand als Merel* namelijk;01-06-07,en ik kon niet anders denken dan wat zou Merel* nu gedaan hebben,zouden jullie op elkaar lijken,ook dit heb ik nog niet eerder gehad! Ik voel me zo leeg nu,zo verdrietig,zo alleen! Ik ben al die tijd erg sterk geweest en dat hoor ik ook echt van iedereen maar nu heb ik het idee dat ik het niet meer kan,zou het dan toch dat masker geweest zijn? Ik baal als een stekker van mezelf! Opluchten doet dit niet maar ben blij dat ik het hier ff kan neer zetten.. Ik weet dat we dit allemaal weleens hebben,vind het fijn dat jullie weten waar ik over praat! Jeetje wat kan iemand er zoo doorheen zitten!
Ik herken het (nog) niet maar meiske, ik kan je zooo goed begrijpen. Het is allemaal zo oneerlijk en natuurlijk mis je je mooie meisje. Je mag huilen hoor! Ik laat ook al heel wat tranen en er zullen er nog vele volgen. Mag ik je een virituele schouder bieden? Sterkte!
och lieverd ik wou dat ik wat voor je kon doen. ik heb ook van die dagen dat ik alleen maar kan huilen... er is niks tegen te doen. laat het maar lekker stromen en gooi gerust met iets (onbreekbaars) als je effe wil msnnen ofzo dan kan dat hoor, misschien lucht het op
Dit is ontzettend herkenbaar en heel logisch! We ogen altijd zo sterk naar buiten toe en voelen ons ook vaak sterk maar we hebben allemaal moeilijke dagen dat je verdrietig en kwaad bent! Dat is ook heel normaal na deze ervaring, het is het ergste wat je kan overkomen! Huil en gooi maar met iets, je moet de gevoelens kwijt en niet opkroppen! Geef er aan toe uiteindelijk lucht het wel op! (bij mij zijn er ook al wat deuren gesneuveld Sterkte!
meis, ik herken het helemaal! Lekker huilen en gooien met dingen, als dat oplucht gewoon doen! Het is goed om jezelf te uiten, opkroppen is niet goed. Bij mij blijven die dagen een paar dagen, en dan gaat het weer beter. Heel veel sterkte vandaag en wellicht de komende dagen!
ach meis heel herkenbaar laat je lekker gaan hoor huil,schreeuw gooi desnoods tis gewoon kl*te een hele dikke digi knuffel voor jou
Dank je wel dames! Hebben jullie ook echt met dingen gegooid dan,tis vandaag zo erg dat ik de laptop wel wat kan aandoen Mijn schatje komt zo al naar huis toe,ben ik wel heel errug blij mee! Ik heb op de site van Merel*vandaag ook wat geschreven,wat denken jullie,moet ik dat wel doen als ik me zo voel? Dames,als jullie er een keer doorheen zitten,meld het he,we kunnen elkaar toch weer een beetje oppeppen... Liefs Dais.. -x-
ik heb met zoveel dingen gegooid vooral de deuren zijn hier nooit veilig als ik mijn rotdagen heb. Ik doe dan ook alles extra wild. Hart kastjes dichtgooien, kopjes hard neerzetten, borden hard neerzetten, ga zo maar door. ik ben dan sjaggie tegen mijn hondjes, waar ik daarna echt gruwelijke spijt van heb. Ik denk dat het goed is om iets op de site van merel te zetten. Dat is een teken dat je van je af wilt schrijven en het kan ontzettend opluchten.
Daisy, veel sterkte! Het is heel begrijpelijk en ook herkenbaar. Ik was dinsdag uit eten in een eetcafé. Toen kwam er een heel lief meisje van een jaar of 2 naar me toe, met grote bruine ogen, die heel lief naar me lachte... Toen kon ik dus echt wel janken...
Daisy, ik weet precies hoe je je voelt. Ik kan er soms ook helemaal niet meer tegen. Ik laat me ook regelmatig lekker gaan. Vooral toen we vorige week de uitslagen van alle onderzoeken gekregen hadden. De placenta was het enige wat er mis was; onze dochter was helemaal gezond. Daar heb ik 's avonds enorm om gehuild. Ik vond (en vind het nog steeds) zo oneerlijk allemaal. Waarom gebeuren deze dingen. Maar voor mijn gevoel moet ik mij toch wel groot houden tegenover onze andere dochtertjes. Die vragen bijna elke dag of ik ook verdrietig ben. Dan kan ik me meestal niet meer goed houden, ze zijn zo lief voor me. Die twee meiden slepen me er echt doorheen. Hoe komen jullie die moeilijke tijd door als je dit met de 1e zwangerschap overkomt? Wat sleept jullie er doorheen?[/quote]
het enige wat me er tot nu toe echt doorheen sleept is de droom om weer moeder te worden. het is mijn houvast en mijn hoop.
Lieve Daisy en andere meiden, is het toeval? Ik had vandaag precíes hetzelfde verhaal klaarstaan. Maar per ongeluk drukte ik een venster weg en was het verhaal weg. Daisy jouw verhaal is een kopie van het mijne. Ik word door de omgeving ook zo sterk gevonden. Sommigen vinden het zelfs niet goed dat ik zo sterk ben. Maar het is de laatste week over met de kracht! Helemaal over. Ik ben ook kwaad. Kwaad op alles. En leeg. Als ik 's ochtends wakker word, is het nog het ergste. Bedenken dat ik weer de strijd aan moet gaan om de knop om te zetten. Terwijl de eeuwige vraag door mijn hoofd suist WAAROM WAAROM WAAROM Bang. Onrustig. Onzeker. Fijn hoor. Moeder natuur. Dus de tranendal heeft de vrijheid en krijgt de vrijheid. En ondertussen schreeuw ik het uit. Inwendig. Dat dan weer wel. Het is gewoon kl*te. Maar de liefde, die trekt mij er door heen. Mijn mannetje die me in de gaten houdt. Die zielsveel van me houdt en met mij verdrietig is en durft te huilen. Als ik dat niet had, dan wist ik het echt niet meer. Sterkte Daisy. En als je wilt, dan spreken we een keer af om samen te schreeuwen. Niet inwendig, maar gewoon keihard. Zo hard, dat jouw meisje en mijn mannetje achter hun engelenhandjes moeten lachen vanwege hun doldwaze moeders. Veel liefs. Mariella
[/quote] Ik kan het me wel voorstellen dat je je groot wil houden voor je dochtertjes,zo doe ik dat voor iedereen. Wel hele lieve kids heb je zeg,dat ze dat iedere dag vragen aan je.Hoe zijn je dochtertjes eronder,hebben ze het er vaak over? Wat mij er doorheen sleept is toch wel dat Merel* nog 40 min geleefd heeft terwijl de artsen dat eig niet verwacht hadden,daar zijn we zo gelukkig mee! Mijn vriend sleept me er ook goed doorheen hoor,we praten samen,huilen samen,dat scheelt ook wel he. Meis ik wens je heel veel sterkte,het zal echt niet meevallen om zo sterk te moeten zijn voor je dochtertjes,respect voor je! Liefs D.. -x-
@Loopy,fijn dat je zo denkt meid,hou die gedachte vast! Ik duim voor je en hoop echt dat je snel weer mama mag worden! [-o< @Mariella,dat kan geen toeval zijn! Dit is idd zo bekend,ze denken ook dat ik een masker voor houdt,ik heb altijd gezegd dat het niet zo was maar nu denk ik er anders over. Dat masker is eraf gevallen vandaag,ik kan niet meer doen alsof alles prima gaat want dat is niet zo! Ben maar heel blij met je mannetje meis,jullie moeten het toch samen doen he,gelukkig gaat het bij ons ook errug goed en praten en huilen ook samen,alleen als mijn mannetje ook huilt dan denk ik toch weer dat ik me sterker moet houden voor m'n mannetje,huilt hij niet dan laat ik me wel helemaal gaan,weird? Ik zou best eens een keer alles eruit willen schreeuwen ja en eruit willen gooien,wat dacht je van boksen,bedenk ik me nu,dat zou ook wel iets zijn. Meis,ik hoop dat onze engeltjes allemaal samen zijn en dat ze lol om ons hebben,das een gerust gevoel. Sterkte meid en kom het er maar uitgooien he! Veel liefs.. -x-
Lieve allemaal, Terwijl ik dit neerzet moet ik steeds even stoppen om mijn tranen af te vegen anders zie ik het toetsen bord niet meer. Ik heb onwijs veel bewondering voor jullie! Voor degene die er behoefte aan hebben ik heb nog genoeg oud servies staan. Ik kan me niet helemaal in jullie verhaal verplaatsen want ik zit juist aan de andere kant van het verhaal. Een nichtje van mijn man heeft op 25 augustus 2002 een zoontje gekregen die na een paar dagen is overleden. Ik was toen hoogzwanger. Uiteindelijk is onze zoon op 9 september 2002 geboren. De eerste weken kon ik alleen maar huilen. Als ik naar mijn zoon keek zag ik haar zoon en nog als de verjaardagen naderen heb ik het er heel moeilijk mee. Ook hebben ze bijna dezelfde naam maar wij hadden besloten om onze naam te houden. Ik stuur hem ook ieder jaar een kaart om zijn geboorte dag te vieren en aan zijn ouders te laten weten dat ik hem nooit zal vergeten en hem voor altijd in mijn hart heb gesloten. Het enige wat ik daar voor hoef te doen is naar mijn eigen zoon kijken. Dit wilde ik even kwijt maar is niets in verhouding met wat jullie doormaken laat ik dat voorop stellen. Liefs Senninha.
Hai Daisy, wat ik al zei; onze verhalen mbt de periode na het verlies komen aardig overeen. Maar ik zie het niet als een masker. Ik voelde zoals ik me voelde; heel erg verdrietig maar ook met een hoop kracht en rust in me. Die twee heb ik gekregen door de geboorte. Door de kennismaking met Niels*. Misschien dat het komt dat de geboorte steeds verder weg raakt, dat ik ook die kracht en rust minder ga voelen. Als ik me probeer te herinneren hoe het was om met hem kennis te maken, voel ik wel weer die kracht terugkomen. Waarschijnlijk ervaar jij dat ook omdat je aangeeft dat je heel blij bent met de korte tijd dat jullie Merel* nog bij jullie was. En die wisselwerking tussen jou en je vriend; Yin-Yang meid; hartstikke goed. Ook dat is hier helemaal hetzelfde. En heel soms huilen we lekker samen. Maakt de ene uiteindelijk weer een lekkere galgehumorgrap en kunnen we allebei daarna weer lachen. Het komt goed. Maar wel met een gat in de ziel welke nooit dicht zal groeien. (zo voelt het bij mij althans) Liefs, Mariel
Lieve Senninha, het mag dan wel een heel ander soort verdriet zijn, maar feit is wel dat het je siert heel erg met het verlies van hen (nichtje van je man) bezig te zijn. Ik denk dat ze het zéér op prijs stellen dat je elk jaar een "memorycard" stuurt. Bedankt dat je je respect en gevoelens naar ons toe met ons deelt! Liefs, Mariella
dank je voor je lieve woorden Senninha, en wat vreselijk dat je ook van dichtbij zo'n verlies hebt mee moeten maken... Ik hoop dat je je nichtje tot steun kan zijn, en ik hoop dat met jouw kindje wel alles goed is. Misschien ben je wel extra dankbaar dat je een gezond kindje hebt mogen krijgen. Wat raar he, dat vreugde en verdriet zo naast elkaar kunnen lopen. Ik snap ook niet hoe dat kan. Ik ben erg verdrietig om Bas, maar ook heel blij voor mijn broer dat hij weer papa wordt. Maar het blijft ook wel moeilijk...