Mijn kind van 2,5 jaar heeft sinds een paar dagen ineens elke dag een woedeuitbarsting, echt zo'n 'tantrum' zeg maar. Hij schreeuwt of zijn leven ervanaf hangt, huilt, stampvoet, gilt, gooit met spullen en slaat/schopt tegen deuren aan. Hoe ga ik hiermee om? Hij wil dan naar mijn slaapkamer, dan wil ik met hem mee, dan zegt hij ineens NEE en doet de deur weer dicht die ik open gedaan heb, vervolgens schreeuwt hij weer keihard dat ie erheen wil. Later zegt hj dat hij bij mij wil zitten, zeg ik: kom maar of pak ik hem, dan is het schreeuwen dat hij dat niet wil! Om vervolgens later wel weer te zeggen dat ie bij mij wil zitten! Ik heb geprobeerd: troosten (vastpakken, rustig toespreken, hem naar mij proberen te laten komen) maar hij roept nee en duwt me weg. Iets lekkers geven, gooit hij door de kamer heen of laat hij staan en gaat door met zijn tantrum. Aanbieden om te spelen of weg te gaan, word hij ook boos. negeren: hij blijft maar doorgaan. Ik weet het niet meer.....
Lastig he, zeker als ze je wegduwen.. De tip van aanhalen werkte hier ook niet. Op zo'n moment (gebeurde niet zoveel), zette ik mijn jochie even op de gang. Daar kan hij verder geen kwaad doen. En probeer hem dan 2 minuutjes te negeren. Meestal is door het negeren al een stukje rust terug. Daarna kan ik het vaak wel helemaal sussen met een knuffel...
nou het heeft nu 40 minuten geduurd!!! negeren werkt dus ook niet. Pas toen ik K3 opzette op youtube werd ie stil. Daar is ie altijd zwaar van onder de indruk, maar dat zal ook niet altijd werken?? Nu zit ie bij mij op schoot en eet zijn rozijntjes....
Hier een dametjes dat van die buien kan hebben. Om te beginnen maak ik mezelf ervan bewust dat zij op zo'n moment erg in de war is van haar gevoelens en niet weet wat ze ermee aan moet. Daar komt het vaak vandaan. Ik zet haar op de gang met de deur dicht. Ik kondig het wel even aan, of vraag het (vaak zegt ze dan tussen haar snikken door ja, de ziel) en laat haar daar even "uitrazen". Waarom op de gang? Omdat daar geen prikkels zijn en ze dan sneller echt tot rust komt. En om ons even van elkaar te verwijderen zodat zij even mij niet om zich heen heeft (prikkels) en zodat ik ook even tot 10 kan tellen. Filmpjes opzetten werkt hier ook vaak alleen aan de oppervlakte want zodra het filmpje klaar is, begint ze weer. Ik los er de onrust namelijk niet mee op, maar maak het alleen erger doordat ze weer nieuwe prikkels krijgt. Overigens heeft ze nog nooit geschopt, geslagen of gebeten, mijn dochter verliest zich heel erg in zichzelf tijdens zo'n bui. Vastpakken, troosten, vragen of ze dit wil of dat wil, eten aanbieden, TV aanzetten, het werkt allemaal niet of averechts. Het beste is dus in ons geval negeren, even apart zetten, af en toe checken, meestal is ze na 5 minuten alweer rustiger en laat ze zich troosten. Misschien heb je hier iets aan? Succes in ieder geval, het gebeurt vaker met deze leeftijd!
Wij laten op zo'n moment onze dochter op de onderste trede van de trap zitten en zeggen tegen haar dat ze even moeten denken waarom ze huilt en dat ze terug mag komen wanneer ze klaar is met huilen. Binnen 2 minuten staat ze weer binnen met de volgende tekst: ikke is klaar huilen en denken..... en dan geven we elkaar een dikke knuffel.
mijn oudste had toen ze klein was vaak zulke buien. nu ze een puber is komen ze nog zeer zelden voor.(ze kan ze beter voelen aankomen en ombuigen of "uitstellen") bij haar komen ze altijd voort uit dingen die "mislopen" of die ze niet kan "handelen"(mensen die steeds dingen veranderen bijv) of teveel chaos en herrie of een oneerlijke behandeling. (ze is autistisch). ze is inmiddels oud genoeg om dingen te kunnen vertellen en zelf had ik het eigenlijk ookal uitgevogeld, maar aanraken (vóóral aanraken en stevig vastpakken), vastpakken aan arm ofzo, te dicht in de buurt gaan staan, ertegenaan zeuren in wat voor vorm dan ook is op zulke momenten allemaal funest. mijn dochter moest even op de gang of even naar boven en dat koste soms best wat overredingskracht. op het moment dat ze weer gekalmeerd was dan ging ik naar haar toen en sloeg mijn arm om haar heen en we praten er dan over. ze heeft er ook therapie voor gehad uiteraard, maar buiten dat en haar handicap zijn extreme driftbuien van gewone kinderen denkt ik vrijwel hetzelfde.( misschien iets minder extreem) maar denk dus dat de aanpak van het even alleen laten (en niet aan zitten)uitrazen waar ze weinig kwaad kunnen doen en daarna troosten en praten voor alle kinderen kan werken.
Ik heb niet alle reacties van iedereen gelezen, maar hier hebben we bij tijd en wijle ook van zulke fases. Vreselijk vermoeiend en humeurverpestend! Pfff! De laatste periode toen zoontje weer zulke driftbuien had hebben we het als volgt aangepakt en ik moet zeggen dat het bij ons gewerkt heeft. (eerder deden we hoek e.d.). Nu deden we het zo: Het is een tijdje geweest dat hij niet normaal wilde doen bij het naar bed gaan. Krijsen, gillen, etc. Dus ik: "D., je moet stoppen met gillen. Anders gaat mama weg." Natuurlijk stopte ie dan niet, dus ging ik naar beneden. Z'n kamer was te klein. ZOOOOO hard krijste hij de boel daar bijelkaar omdat ik wegliep. Een geluk voor ons dat hij de boel daar niet afbrak. Na 3 minuten ofzo liep ik dan weer naar boven, ging op de rand van zijn bed zitten en zei weer: "D. als jij gaat gillen gaat mama naar beneden." En natuurlijk vond ie nog lang niet dat hij z'n zin had gekregen, dus weer gillen. Ik stopte dan ook accuut met hem z'n pyjama aan doen of wat dan ook. Ik liep dan meteen weg. Gevolg: weer enorme krijsbui. Nou ja, zo een paar keer. Totdat op gegeven moment hij al snikkend al de dingen liet doen die we moeten doen voordat hij naar bed gaat. En dan ging ik er verder ook niet meer over praten. Die 'straf' had ie met z'n driftbui al wel gehad. Dus dan nog wel even lekker knuffelen en kus geven en "lekker slapen!" Bladiebla... En dit hebben we ook bij andere dingen toegepast. Momenteel is zoontje weer goed aangenaam.
Hier helpt naar de gang met tut en knuffel erg goed. Even laten afkoelen. Vaak zegt ze na afloop dat ze klaar is met huilen.