Hoe gaan jullie hier mee om? Hier vliegt zoon naar buiten als er een vriendje langs komt en dan krijgen we nog net een doei en is ie weg. Voor hem moet alles wijken voor het spelen met vriendjes, maar ik wil soms ook gewoon dingen met zijn 3-en doen. Soms uit praktisch oogpunt, maar ook gewoon omdat het gezellig is.
Daar kun je afspraken over maken denk ik. Vaste momenten dat jullie met het gezin zijn en op andere momenten is hij 'vrij'. Dat hij van tevoren weet hoe de planning is en de verwachtingen aan beide kanten helder zijn. Een 10-jarige moet dat begrijpen en heeft ook de behoeften wel denk ik om deels zijn eigen weg te gaan met vriendjes. Ik zou dat niet belemmeren.
Ik laat hem vooral gaan en dan doen we wel een andere keer wat met zijn allen of ik geef het van te voren aan en dan is het prima.
Heerlijk als kinderen zo graag met vrienden gaan spelen. Maar inderdaad niet handig voor de planning van papa en mama. Misschien op een neutraal moment (dus niet als ie net naar buiten wil vliegen ) dat gewoon eens over praten. Dat jij helemaal begrijpt dat hij lekker wil gaan spelen. Maar dat jullie ook graag wel eens iets willen ondernemen samen. Dat het handig is om dat samen even af te stemmen zodat hij weet dat hij daar rekening mee kan houden in zijn 'planning'. Zo gaat dat nu eenmaal in een gezin, je doet ook nog wel eens gezellig wat samen.
Die strijd hebben wij ook soms. Ik zie duidelijke kanteling van het gezin als centrum van de universum naar het sociale leven en vrienden. Wij vertellen s ochtends wat de dagplanning is en wanneer er tijd is om buiten te spelen. Vooral als we weg moeten. Ik hou ze niet verplicht binnen om samen spelletjes te doen of samen te zitten als ze liever naar buiten willen op dat moment. Het moet geen verplichting zijn.
Hier precies het zelfde met onze dochter van net 10. Als het aan haar ligt schiet ze in haar (al dan niet schone) kleren en vliegt ze zonder tandenpoetsen en haren kammen de deur uit als de buurkinderen aan de deur staan..... Wij vertellen de dag van tevoren of bij het ontbijt wat er op de planning staat voor die dag, ze kan dus aan de kinderen aan de deur vertellen wanneer ze kan spelen en wanneer niet. Soms heeft ze de pech dat zij in de ochtend niet kan spelen en de buurt kinderen in de middag niet, dan is ze wel eens boos of teleurgesteld, tja.... ook dat hoort bij het leven....
Oh ik vind het echt fantastisch als de kinderen de hele dag de hort op zijn met vriendjes/vriendinnetjes. Heerlijk! En als we echt wat als gezin willen doen zeggen we tegen ze dat ze die dag niet kunnen afspreken.
Doordeweek mogen de kinderen dat grotendeels zelf bepalen. Maar als we in het weekend weg willen dan hebben ze pech.
en daarom is onze enorme planbord zo fijn in deze, geen onverwachte dingen. ze weten prima wanneer er wel en niet gespeeld kan worden.
Ja dat vind ik dus ook en als ze dan helemaal enthousiast thuiskomen met verhalen, super. En ik pas mijn planning er ook niet echt meer op aan hoor. Als de oudste weg is gaan wij gewoon onze gang.
Wij doen het net als @amdaa van tevorende planning doornemen en vertellen wanneer er gespeeld kan worden en wanneer niet. Maar ik vind het ook weleens lastig... als ik veel gewerkt heb en ik ben dan eindelijk vrij, dan wil ik ook graag contact met mijn eigen kind. Soms gaan we op tijd douchen en dan beneden in de pyjama nog een spelletje doen. Of extra lang voorlezen in bed. Dan weet ik zeker dat er geen vriendjes langskomen
Thnx allemaal. Goed punt om het wat beter te communiceren over wat de verwachtingen zijn voor het weekend. Door de week is het meestal wel duidelijk, maar weekend is soms lastig omdat we soms last minute wat bedenken.
Dat doen wij ook weleens, maar het is niet altijd voor iedereen leuk Als mijn zoon alleen is met ons kan hij zich uuuuren vermaken in een museum, maar met een vriendje erbij gaat het snel over in keten en de clown uithangen. Winkelen, uit eten en familiebezoek doe ik ook liever zonder vriendjes. Zwemmen bijvoorbeeld vind ik dan wel geschikt om vriendjes mee te nemen.
Zou soms wel kunnen, maar de vriendjes lopen zo veel in en om het huis dat ik ook wel eens gewoon iets met zijn 3-en wil doen. En soms is het ook niet praktisch, als wij iets moeten doen als Ikea dan vind ik het al moeilijk genoeg met 1 kind...
enerzijds vind ik het heerlijk voor de kids, zoveel aanloop en kinderen in de wijk met wie ze kunnen spelen... maar: ik vind het soms wel erg druk en een aanslag op onze privacy als gezin. ik zou soms zo graag lekker willen knutselen met ze of rustig een boekje willen lezen en dan wordt er weer aangebeld en zijn ze weg... ik vind het voor de kinderen soms ook wel veel; de hele dag buiten in de weer met andere kinderen. met een boekje op de bank zit er dan niet in.. en hebben ze mijn inziens toch ook nodig. mis ze soms zelf ook echt, het contact met de kids in de zomermaanden.. herkennen jullie dit?
Als je vind dat het even teveel is dan is dat toch een gegronde reden om met je kind af te spreken dat er die dag niet buiten gespeeld wordt? Dan vind ik wat anders dan wanneer jij als ouder zin hebt in een spelletje met je kind en je kind wil liever met een vriendje spelen.
ja, dat doe ik ook weleens. en dan niet een hele dag maar wel een moment.. maar ben je net klaar met ontbijten en dan staan ze alweer op de stoep...
Grappig hoe sommigen er tegenaan kijken. Ik ben totaal geen spelletjes fan, maar sommige van mijn kinderen doen wel graag een spelletje. Dat gebeurd bij ons dan op zondag. Dan zijn wij altijd als gezin thuis. Maar doordeweeks en op zaterdag ben ik druk met vanalles. Dan ben ik blij als ze zichzelf goed kunnen vermaken. De zaterdag zit hier vol met zwemles, scouting en allerlei andere dingen. Bij onze jongste van 2,5 ga ik wel af en toe zitten met een boekje of een puzzeltje. Hier gaan we zelden onverwacht weg. Is met meerdere kinderen haast niet meer te doen. Maar gaan we weg, dan moet onze 10-jarige mee of ik moet zeker weten dat hij bij een vriendje kan blijven.