Oke een beetje een gekke titel, maar dit is dus even de situatie Baby ligt in bed, ik zit verstopt achter de kast. Ik voel me een slechte moeder! Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken... Reden? Ik wil mn baby leren dat ze zelf in slaap kan vallen. Ze is 5,5 maand en tot nu toe wieg of voed ik haar in slaap. Een enkele keer is het gelukt haar wakker in bed te leggen en viel ze in slaap doordat ik met mn hand over haar buikje wreef. In het begin lukte mn vriend het nog wel eens om haar in slaap te krijgen, maar nu al een aantal maanden niet meer. Ik vind het vreselijk zwaar. Zowel de voedingen (borst) als de slaapjes komen nu op mij aan en niemand die mij dus even kan overnemen. Ik moet ooit/binnenkort weer aan het werk en wil zo graag dat het allemaal wat makkelijker (voor mij) wordt/voelt. Ik heb advies gevraagd aan een slaapcoach en zij gaf aan dat ik haar wakker in bed moet leggen. Ritueeltje heb ik uitgevoerd. Enige verschil is dus nu dat ik haar niet heb gewiegd tot ze in slaap viel. Ik zit hier nu 10 minuten en ze maakt er een feestje van. Nu begint ze wel langzaam minder tevreden te klinken. Ik denk dat ze straks gaat huilen en dan pak ik haar sowieso meteen op. Wie heeft advies? Ik zit met tranen en handen in het haar. Wellicht ben ik ook gewoon oververmoeid maar ik vind dit zo zwaar! Alvast bedankt.
De grote vraag is, waarom zou je je kind dat willen leren? Je kindje zal heel snel door hebben dat het bij een ander anders werkt en dus niet de borst kan krijgen. Die ander zal zelf een manier moeten vinden. Want ook ben jij er niet en is het voor je kindje dus anders.
Wat misschien beter kan werken is de jay Gordon methode. Is eigenlijk wel vanaf anderhalf jaar. Maar die zegt dat je rustig af moet bouwen. Dus als je eerst in slaap wiegt bijna in slaap wiegen en dan weg leggen. En als t niet werkt oppakken en nog eens proberen. En dan steeds iets wakkerder wegleggen. En dan volgens mij op een gegeven moment alleen nog troosten met hand op de buik ofzo. Maar zelf geen ervaring mee. Toen m’n zoon 12 maand was viel hij steeds moeilijker in slaap aan de borst en vanaf toen kon ik hem zo weg leggen.
Dikke knuffel. Lastig joh. Mijn ervaring en overtuiging is dat kinderen het leren, zodra ze eraan toe zijn. Hier is dat meestal rond 2 jaar. Dan kan man ze ook naar bed brengen. Pas rond 5 jaar vallen ze zelfstandig in slaap zonder onze fysieke nabijheid. En ik voel je, ik breng al 7 jaar een kind naar bed/borstvoeding. Bij tijden heel pittig. Dat mag best gezegd worden . Tegelijkertijd besef ik persoonlijk dat ik desondanks het tempo bij het kind wil laten en vind ik de groei naar zelfstandigheid hierin ook een mooi proces. Kijk wat jullie nodig hebben, probeer daar ondersteuning te krijgen. Je partner kan bijspringen, je steunen , motiveren, jouw plek innemen en zn eigen routine ontwikkelen met de baby. Ieder mens en elke ouder is verschillend. Er is geen goed of fout. Maar kies voor iets dat bij jou en jullie past, dat geeft imo de meeste rust
Misschien niet de beste tip, maar hier werkte alleen een speen geven om haar zelf te laten inslapen. Ik ben geen fan van spenen, maar het werkte wel.
Och jee. Eigenlijk zegt je instinctieve moedergevoel het al hè Pak je baby lekker bij je. Voed en knuffel haar. Voor je het weet wil ze niet meer. Als ik mijn oudste weleens een kus wil geven roept ze "nee mama bah" . Dat lijkt zo ver weg, maar eigenlijk duurt die baby/peuter tijd waarbij ze je zo hard nodig hebben maar zo kort. Je baby gaat echt wel leren hoe ze zelf in slaap moet vallen. Hoeveel twaalf jarigen ken je die in slaap moeten worden gewiegd of geborst/fles . Elke kindje doet dit op haar eigen tempo. Net als de rest van de ontwikkeling. Tip: geniet lekker van je kindje.
Ik ben de vreemde eend in de bijt, merk ik wel. Maar als het voor jou te zwaar wordt om zo vaak en zo lang bezig te zijn met het naar bed brengen, lijkt het me prima om nu alvast met wat vaste rituelen te beginnen waardoor ze hopelijk wat beter gaat leren om zelf in slaap te vallen. Ik zou een baby van die leeftijd zéker niet overstuur laten worden. Maar als ze nu nog even in bed ligt te feesten, is dat prima. En soms kan een beetje mopperen ook geen kwaad. Maar dat is terugkijkend hoor! Toen ik er zelf nog middenin zat, vond ik het ook erg moeilijk!
Ik ben het helemaal met @tupp eens. Het is ook zó lastig als je er zelf middenin zit. Je gevoel zegt al dat het niet helemaal oke voelt, maar je verstand zegt dat het anders moet vanwege praktische redenen. Ik zou er een middenweg in proberen te vinden. Dat deed ik door steeds ietsjes langer weg te blijven, raakten ze overstuur dan ging ik erheen, gaf ze een kus, liet ze wel in bed liggen. Niet eruit, tenzij compleet over de zeik, maar zover kwam het eigenlijk nooit. Dan bleef ik steeds iets langer beneden en die tijd rekte ik bijv elke paar dagen op met 5 minuten of zo. Als het te lang duurde dan wiegde ik hem wel in slaap, maar dan voelde het voor mij niet als opgeven, omdat ik toch tijd aan het rekken was en gevoelsmatig grenzen aan het stellen was. Kind blij want mama is er steeds weer, ik zonder schuldgevoel en samenwerken naar alleen in slaap vallen. De jongste was een makkelijke slaper. Maar Daarnaast had hij ook fases (ook rond de 5 maanden) waarbij hij moeilijk sliep en dan was ik makkelijker met wiegen etc. En als het nou over een paar maanden nog niet lukt, wees dan niet hard voor jezelf. Sommige kinderen blijven er moeite mee houden. Sommigen met in slaap komen, anderen met doorslapen. Heb je al een rustig ritueel voordat je haar naar bed brengt? Dat helpt soms ook.
Dit! Absoluut. Wat ik deed was op de wc zitten, afzuiger aan en maar even op youtube zitten oid. Zo kon ik mij afsluiten. Bij echt huilen hoorde ik t wel door t afzuigsysteem heen en ging ik naast bed zitten of nam ik hem op de armen. Maar bleef wel op zn kamer Alternatief was dat hij op mij sliep, dan hooguit 20 minuten sliep en mopperig was. Als hij in zijn eigen bed zélf in slaap viel, sliep hij tenminste echt even goed en rustig dus was ook in zijn eigen belang. (Gaat over de oudste uiteraard, baby is nog maar 7 weken).
Maar waarom zit je panisch achter een kast verstopt als ze gewoon gezellig in bed ligt? Dan kan je toch gewoon naar beneden gaan, babyfoon aan en als ze huilt ga je naar boven? Mijn brein zegt dan, weet je wat je in die 10 minuten al allemaal had kunnen doen... Dat terzijde, hier ook lastige slapers gehad in het begin wat slaapjes overdag betreft en wij deden het ook stapsgewijs afbouwen. Elke keer als het volgende stapje goed ging, weer een stapje verder. Nu is het nog wel een beetje kind afhankelijk, de oudste ging in een paar minuten van jammeren naar overstuur en was in bed niet meer te troosten. De jongste kon ik gerust een uur laten liggen zonder dat ze sliep, moest alleen af en toe de speen terug geven en zij heeft op die manier goed geleerd zelf in slaap te vallen, doordat ik dr gewoon liet liggen, ook als ze na een half uurtje slapen wakker werd, zolang ze niet overstuur raakte bleef ze in bed tot de volgende voeding. Klinkt heel streng, maar ik merkte dat het hielp als ik die duidelijkheid aan hield en na een paar weken sliep ze gewoon keurig elke keer een lang slaapje en uiteraard werd ze dan gewoon uit bed gehaald als ze wakker was. Maar goed bij de oudste was me dit waarschijnlijk ook niet gelukt. Hij ging langer en beter slapen na een maand of 6-7, maar ook toen moest ik hem nog wel eens in slaap wiegen. Pas toen hij over was naar 1 slaapje ging dat helemaal over.
Bedankt alvast voor jullie adviezen en het delen van jullie gedachtes. Het is inderdaad zo dat het voor mij teveel wordt. Heb echt het idee dat ik er alleen voor sta. En dat terwijl mn vriend dolgraag wil helpen/overnemen, maar ik het niet goed over kan laten als ik merk dat het niet soepel gaat. Jep, ik ben er zo een. Controlfreak, overbezorgd maar inmiddels dus ook overbelast. Knuffels en aandacht, liefde en lichamelijk contact krijgt ze overigens vrijwel de hele dag door hoor. En ik laat haar sowieso niet huilen. Tenminste, ze mag best huilen, maar dan ben ik er voor haar (dan neem ik haar bij me of stel haar gerust, wiegen, voeden, liedjes zingen). Ik weet het gewoon echt even niet meer. Ik doe het mezelf aan, doordat ik haar niet uit handen kan geven. Maar daardoor ben ik nu vreselijk gefrustreerd. Terwijl het juist een heel lieve en tevreden baby is. Alleen wel een die niet makkelijk in slaap valt (ook niet als ik haar wel wieg, dan duurt het soms nog een uur, terwijl ze wel moe is) om vervolgens een hazenslaapje te doen van een half uur.
Papa zal het zelf moeten leren, dat lukt niet als je het hem steeds uit handen neemt. Ga echt even zelf weg, in je eentje even boodschappen doen kan al veel doen. Of even wat leuks voor jezelf. Ze redden het echt wel samen. En over paar weekjes kan je met vaste voeding beginnen. Dan kan papa ook nog weer wat meer en heb je wat meer speling. Het komt wel goed, hoe moeilijk het ook voelt. Maar volg echt je gevoel, je gevoel heeft t meestal wel goed. En het mag nu ook best wel even zwaar voelen, dat is het ook. En dat mag je ook best uitspreken. En uithuilen mag ook best. Dikke knuffel!
Wat een onwijs lieve reactie, dankjewel. Wat betreft weggaan, dat lukt helaas niet. Heb een angststoornis 'ontwikkeld' waarbij ik haar niet uit het oog durf te verliezen. (Heb hier hulp voor en mn omgeving is op de hoogte.) Heb een ander topic waarin ik vraag hoe het precies zit met vaste voeding en het wegvallen/vervangen van een melkvoeding, maar daarin wordt eigenlijk gezegd dat vòòr de 12 maanden vaste voeding nog geen melkvoeding mag vervangen. Daar behaal ik voorlopig dan denk ik dus ook nog geen speling mee. Ik vind het zo lastig dat er zoveel verschillende adviezen zijn. Ik weet dat ik zelf moet kiezen of aanvoelen wat bij mijn kind past, maar dat 'aanvoelen' heb ik gewoon niet ofzo...
Even als aanvulling op dat ik verschillende adviezen lastig vind: ik weet dat ik er zelf om vraag ik vind advies krijgen namelijk ook fijn! Maar vervolgens kiezen wat het best past, dat lukt me niet.
Ik denk dat je het niet durft te voelen nu. Het gevoel zit er echt wel, daarom twijfel je nu ook weer of dit wel het juiste was. Je doet het super. Wat betreft het vervangen met vaste voeding, daar heb ik ook op gereageerd idd. Sporadisch een keer vervangen is anders dan volledig al vervangen. Ook is het niet zo dat je helemaal niet mag vervangen. De meeste kinderen zullen voor 12 maand echt al wel minder melk gaan drinken. Ik denk dat het probleem momenteel ook niet het wel of niet zelf slapen is, maar vooral hoe jij je erbij voelt, het niet meer weten ‘hoe het hoort’, iedereen zegt wat anders. Voor alles is wat te zeggen, maar ook hiervoor geldt, wat voor jou goed voelt is hoe het moet. Als je toch nog niet ‘weg kan’, waarom zou je dan nu de moeite doen het te veranderen. Het veranderen kost veel meer stress en moeite dan je eraan overgeven. Je kunt ook proberen te genieten van hoe ze je nog nodig heeft, hoe belangrijk jij voor haar bent. Ik zat vanochtend alleen, de een op school, de ander op de peuterspeelzaal. En het voelde nog zo kort geleden dat ze nog heerlijk bij me sliepen. Zo snel is het gegaan. Het gaat wel goed komen met je, echt waar. Sterkte!
Ik denk dat je twee zaken door elkaar haalt? Ik snap niet goed waarom je jezelf en je baby nu hierdoor jaagt, als jullie een manier hebben om jullie bedtijd vorm te geven. Het probleem zit 'm in je vriend die het niet lukt? Is dat dan niet iets waar híj moet aan werken, ipv dat jij jouw methode moet afbouwen?
Geen advies, maar twee overwegingen om over na te denken: Dit wordt een vicieuze cirkel. Jij geeft niks uit handen, je man leert niet om jullie kindje te troosten, jii voelt je nog meer alleen verantwoordelijk omdat het hem niet lukt. Misschien houd je haar juist wel wakker met al dat gewieg.
Even een reactie hier op: Je kan ook onmogelijk van tevoren kiezen wat bij jou en je kind past. Dit soort dingen zoals slapen, ritmes, voeding en opvoedmethodes zijn zó persoonlijk dat je pas weet wat past als je het hebt geprobeerd. En dat doe je door uitsluiten. Je probeert wat, het werkt of het werkt niet. Soms werkt het een beetje en neem je iets van een advies mee en laat je wat niet werkt vallen. En lieve RobinBird, dat doe je tot ze volwassen zijn. Het is onrealistisch en niet eerlijk om van jezelf te verwachten dat je altijd op voorhand het juist zal kiezen of kan aanvoelen Dat kan echt nog niet nu zo zijn klein zijn, niet praten, niet kunnen nadenken en steeds andere behoeften ontwikkelen. Wees niet zo hard voor jezelf. Je hoeft en kan het niet perfect doen. Ik heb je topic over voeding niet gelezen, maar ook daar moet je doen wat je denkt dat werkt. En dan zie je wel weer. Maar ga alsjeblieft niet achter die kast zitten. Als je dan toch jezelf weinig tijd alleen gunt, ga dan in die spaarzame minuten iets doen waar je blij van wordt. Desnoods je nagels lakken, een chocoreep naar binnen proppen of een lekker nummer luisteren. En idd, je man leert het alleen als hij het zelf doet. (Ik vind na bijna 7 jaar nog steeds dat ik sommige dingen beter kan. Zo lang wil je niet wachten toch ) Ik snap hoe moeilijk het is. Herken ook veel van wat je schrijft.
Lieve @RobinBird ik zag al meer topics voorbij komen waarin ik al sterk het gevoel kreeg dat je erg graag alles onder controle hebt. Kinderen en controle gaan soms heel slecht samen... je zult soms het gevoel hebben dat je het hebt uitgevonden en soms doe je maar iets omdat niets werkt, gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Je schrijft dat je binnenkort gaat werken, ik neem aan dat dat betekent dat je je kindje niet bij je hebt. Als je dat op dit moment heel erg moeilijk vindt, zou ik mij eerst op die zaken focussen en niet op het slapen van je kindje. Sommige kindjes zijn moeilijke slapers en andere niet. Wil je delen waar je angst om niet bij je kindje te zijn vandaan komt? Je kan kleine stapjes hierin maken, dit kan je iedere dag oefenen. Ik hoop dat je het jezelf een beetje makkelijker wilt maken, wees lief voor jezelf!