Mijn zoon van bijna 13 maanden heeft sinds een paar weken een nieuwe manier van laten zien dat hij iets niet leuk vindt: krijsen! En hard ook. Het begint 's morgens als hij even moet wachten op zijn boterham. Keihard gillen. Tijdens het spelen gaat het allemaal goed totdat ik hem iets verbied, zoals papa's dure apparatuur slopen. Het volume wat er uit die knul komt... Ik weet echt even niet hoe ik hier nou op moet reageren. Werkt het al om nee te zeggen, of moet ik het juist negeren? Afleiden werkt soms wel, andere keren blijft hij gewoon doorgillen. Hoe gaan jullie hier mee om? Alvast bedankt!
Hier ook zo'n driftkikkertje. Het zal per kind verschillen en het is even uitproberen wat het beste werkt. Hier werkt negeren goed en als ik gewoon even wegloop naar de gang is het bijna meteen over. Moet het wel kunnen in die situatie natuurlijk, niet dat hij als hij alleen is nog steeds met de dure spullen aan de haal gaat.
Negeren werkt hier heel goed. Het was een paar weken terug ook heel erg en na een paar dagen stug volhouden is het nu bijna over. Natuurlijk komt het nog wel eens voor maar niet meer elk uur en ook niet meer elke dag!
Hier gingen ze met die leeftijd al naar de gang/de hoek in met ongewenst gedrag. Nee zeggen kan trouwens ook prima, dat begrijpen ze al héél goed.
Hier ook.. 3x nee en anders zit hij gewoon on de kindstoel met zijn neus richting de muur. Gillen en schreeuwen tolereer ik echt niet.
Hier werkte vooral begrip tonen. 'ik begrijp dat je dat en dat wilt, maar dit zijn de gevolgen, dus het kan echt niet.' En vervolgens een alternatief aanbieden. 'Je kunt wel met dit het volgende doen'. Ze heeft hierdoor goed leren omdenken en nu onze dochter 2,5 is, zoekt ze gewoon iets anders om te doen als iets niet mag. Natuurlijk is er af en toe een driftbui, maar met veel begrip werden die meteen minder.
Negeren en goed laten zien dat ongewenst gedrag niet kan en juist goed gedrag overdreven belonen dat ze daar lol in krijgen! Hier een die het al vanaf 10 maanden probeert, nu is het de laatste week ik wil mn korsten niet eten en ik wil een nieuw stuk brood dus gillen aan tafel, wijzen wat ik wil en dat ze niks nieuws krijgt. Ze probeert het even en dan eet ze toch de korsten. Vooral niet toe gaan geven want dan hebben ze in de gaten dat schreeuwen tranen etc helpen om hun zin te krijgen, consequent blijven wat soms heel moeilijk is haha.
Gewoon negeren inderdaad. Soms moet ik echt mijn best doen om niet te gaan lachen, want hij maakt zich dan zo druk om niets... hilarisch
Collega heeft dit nu aan de hand en hij en zn vriendin hebben besloten dit te negeren en gewoon verder te babbelen bijv. met elkaar en het absoluut geen aandacht te geven. T gillen werd wel erg buitensporig en hard namelijk. Hun kindje is een fractie ouder dan die van TS
Bij eerste kon ik nee zeggen en was het prima Maar nu is nee echt het woord om om te gaan huilen bij tweede. Dus deze vereist iets andere aanpak
Wel nee zegen hoe moeten ze het anders leren maar dat wel een miljoen x zeggen. Ik haalde haar vaak uit de situatie dua ff aan de andere kant vd kamer zetten met ander speelgoed maar goed ze was toen nog slecht mobiel dus kon niet gelijk terug om het nog een x te proberen
Bedankt! De een zegt negeren, de ander duidelijk corrigeren, weer de ander zegt afleiden en benoemen wat hij wel kan doen. Precies daar zat ik tussen te twijfelen ik merk dat negeren niet echt werkt, hij gaat gewoon door, zo niet harder. Maar als hij echt kei-en keihard krijst en ook superlang, ben ik in dat negeren niet zo consequent. Want dan heb ik ook wel zoiets van, dit gaat wel erg hard, ik moet ook een grens aangeven... maar goed, ik lees hier dus dat blijven negeren uiteindelijk wel gaat werken? Wanneer beginnen jullie dan met nee zeggen als ze iets doen dat niet mag? Want zoals hierboven ook werd gezegd, ze moeten nee toch ook leren, of is dat nog erg vroeg nu? Normaal heb ik hem wel door of zo, snap ik zijn niveau van begrip zeg maar, maar hier loop ik echt even tegen een muur. Ik heb echt een bloedhekel aan schreeuwen en gillen, ben zelf een erg rustig persoon dus moet dit nog even leren geloof ik
Nee joh! Zijn ze niet te jong voor hoor. Wanneer je nee zegt, ligt natuurlijk helemaal bij waar jij/jullie de grens stellen. Ik hou totaal niet van gillen/schreeuwen, dus zeg al heel snel nee, rustig en kijk hem dan aan. Na 3x gaat hij even omgekeerd max een minuutje. Ik keer hem dan weer om, ga op ooghoogte, zeg det hij niet mag gillen en geef hem een kus en dan is het ook weer klaar.
Wow dat hij dan blijft staan zeg, hier echt een super stuiterbal als je die op deze leeftijd ergens neerzet is ze daar zo weer weg. Hier vooral heel veel nee zeggen en heel duidelijk zijn. Denk dus ook dat hoe je het doet van je kleine afhangt.
Hier snapte ze "nee" vanaf tien maanden al heel goed, dus daar kun je prima mee beginnen! Dat gebruik ik als ze bijvoorbeeld ergens aan zit waar ze niet aan mag komen. Bij driftbuien werkt dat alleen niet hier, dan wordt het alleen maar erger. Dus dan laat ik haar gewoon even uitrazen.
Wij zijn van het nee en uitleggen waarom het nee is. Dan bieden wij een alternatief aan wat ze mogen 'slopen' (hun eigen speelgoed). Gillen en krijsen negeer ik.
Maar hoe deed je dat hiervoor dan, deed hij toen nooit iets wat niet mag? Ik roep al maanden de halve dag nee, vanaf dat ze kan kruipen... Probeer daarna ook meteen een alternatief te geven en haar bij iets te zetten waar ze wel mee mag spelen. Omgaan met driftbuien vind ik trouwens ook wel lastig hoor, vooral als je niet weet waarom ze zo krijsen...
Oh nee is hier echt al heel lang een veel gebruikt woord hoor.. Zoon is 14 maanden. Schudt nu zelf ook al nee als hij ergens voorbij loopt waar hij niet aan mag komen. Zelfs zijn vingertje gebruikt hij om de nee te verduidelijken . Gillen is hier nu ook favoriet als iets niet snel genoeg gaat of als iets niet mag. Ik negeer het of probeer hem af te leiden. Denk dat het een kwestie is van volhouden. Gillen is inmiddels al een stuk minder
Jawel hoor, sinds hij kruipt zit hij natuurlijk weleens aan dingen waar hij niet aan mag zitten. Voorheen hielp het om rustig nee te zeggen en uit te leggen waarom hij ergens niet aan mocht zitten. Dan keek hij me eens goed aan, zag hij dat ik het meende en dan kroop hij vrolijk de andere kant op. Maar sinds een week of twee resulteert dat dus in krijsen en soms zelf zichzelf achterover gooien en met zijn armpjes en beentjes spartelen. Stiekem vind ik het schattig en ook goed dat hij nu ook een andere manier heeft om zichzelf kenbaar te maken. Maar dat krijsen hoeft voor mij dus niet. Vanmorgen deed hij het weer, en waar ik het voorheen negeerde zei ik nu heel duidelijk (dus wat minder 'lief' als wanneer hij ergens niet aan mag zitten) nee en hij was meteen stil. Even kijken of dit het wordt!