Dag allemaal, Als aanstaande moeder ben ik veel te vinden op dit forum en raak ik niet uitgekletst met bevriende stellen die ook een kindje hebben (of meerdere). Het valt me op dat elke moeder die ik spreek alleen maar enthousiast is over hun kindjes. Ze zijn lief en geweldig en hebben allemaal voorbeeld baby's en kinderen hebben is alles wat ze er van hadden verwacht. Alleen maar positieve geluiden dus! Maar diezelfde moeders zitten soms met wallen onder hun ogen bij mij op de bank. Diezelfde moeders hoor ik ruziën met hun partner of klagen over een grote verandering in hun relatie. Diezelfde moeders bellen me soms huilend op omdat hun kind steeds zo vervelend is. Begrijp me niet verkeerd! Het lijkt me fantastisch om kindjes te hebben. Die lachjes, die knuffels en die liefde kunnen denk ik niet opwegen tegen de nadelen van een kind. Maar voor ik te ver wegdrijf op mijn grote roze wolk wil ik graag weten van andere moeders: Wat is er minder leuk aan het hebben van een kind? Ik ben erg benieuwd naar ook die kant van kinderen hebben, gewoon omdat ik ook graag daar rekening mee wil houden! Oh ik kan niet wachten tot die van mij geboren is !
Het verliezen van mijn vrijheid.. Het soms genoeg hebben aan jezelf en toch je kleine moeten verzorgen Altijd het moeten En als ze uitermate vervelend zijn grrrr dan wil ik hem wel eens een retourtje toeki-toeki land willen geven
Ik vind mijn dochter echt geweldig en wil haar nooit meer missen hoor. Maar heel af en toe wil ik haar graag achter een behangrol plakken. En ik kan je precies vertellen wanneer hoor! Als ik het druk heb en een hoop wil doen, nou dan is de kans groot dat ik niets met haar kan beginnen. Het lijkt wel of ze het voelt
Daraak86: dat heb je goed en kort verwoord. Het altijd maar moeten. Gelukkig vindt mijn kleintje het geweldig om mijn mijn ouders te logeren en vinden mijn ouders het super om hem te logeren te hebben en dan moeten we even helemaal niks. Ik prijs ons gelukkig dat wij een geweldig en makkelijk mannetje hebben, maar ik prijs ons eveneens gelukkig dat ik mijn ouders heb die hem graag op zijn tijd "over" nemen.
Hier precies hetzelfde, het lijkt wel of ze zelf ook drukker en hangeriger wordt als ik het druk heb en veel wil doen... snap er niks van, maar wil haar dan ook met alle liefde achter het behang plakken.... Verder bestaan we niet meer voor mijn schoonouders, ja, wij, want het draait voor hun alleen nog maar om de kleine. als wij voor hun neus staan, dan worden we nog genegeerd... Niet dat ik zo goed op kan schieten met mijn schoonouders, maar vind het gewoon sneu voor mijn man... en inderdaad, veel meer was en verliezen van je vrijheid... nee moeten zeggen omdat je wat moet doen met de kleine of omdat ze naar bed moet... gelukkig valt mijn moeer altijd goed in en kan ik haar met gerust hart ook wel eens achterlaten bij andere familie voor oppas...
Nooit meer onbezorgd zijn... je bent volledig verantwoordelijk voor zo´n kleintje, dat ie z´n natje en droogje krijgt maar ook dat ie fijn opgroeit, een `goed`mens wordt. Verder mis ik niet echt mn oude leven maar het voelde achteraf toch speciaal die tijd toen we nog maar met z´n 2en waren... savonds om 21u opeens bedenken dat je toch nog uit eten wil, sochtends de auto pakken en gewoon een stuk rijden en pas midden in de nacht thuiskomen, de vrijheid. Al komt die wel steeds meer terug nu ze groter zijn... Verder het schoonmaken. Ik ben niet zo´n poetsmiep maar nu er kids zijn vind ik dat ik toch meer/beter/vaker moet schoonmaken. Ze spelen op de grond, likken letterlijk de vloer af (jak). Voel me afentoe echt zo'n schoonmaak robot.
Niks meer spontaan kunnen doen. Geen vrijheid meer. Ik ben een alleenstaande moeder, kan nooit even het huis uitlopen om even de stad in te gaan ofzo, moet altijd oppas regelen of mijn zoontje meenemen. Dit Is het enigste wat ik zwaar vind en idd nooit meer onbezorgd zijn je bent altijd verantwoordelijk voor zo'n kleine, verder geniet ik enorm van mijn ventje en vind het moederschap geweldig
Geen vrijheid meer, en idd, je MOET altijd. Als je even naar de stad wil moet je eerst wachten tot ze wakker wordt, dan nog een fles, schone luier, dan kan je gaan, zit ze net in de maxicosi, poept ze haar broek weer vol. Inmiddels is het 16 uur, en dan denk ik laat die hele stad maar zitten. Dat vind ik dus minder. Maar meestal is het gewoon hardstikke leuk
Beetje hetzelfde; ik kanm'n dochter echt niet meer missen en ben blij dat ze er is, wil ook graag een 2e maar nadelen zijn er echt wel; je aanpassen aan je kindje; draait toch een beetje om haar ritme, altijd iets moeten, niet ff op de bank kunnen liggen als je dat wil, alles moeten plannen, je relatie staat wat minder op de voorgrond; moet je goed in de gaten houden. Eigenlijk draait gewoon veel om je kindje, maar laat nou bijna iedereen het leukste kind van de wereld hebben....
vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was kwam er een enorm verantwoordelijkheids gevoel over me en dat ben ik niet meer kwijtgeraakt, in de zwangerschap dacht ik na bij alles wat ik deed, at en dronk omdat dat directe gevolgen kon hebben voor haar gezondheid, en nu ze geboren is weet ik dat ik alle keuzes die ik maak niet meer alleen voor mezelf maak maar ook voor mijn kleintje, dus ik hou in alles rekening met mijn kleintje, zij komt nu eerst. dat voel ik af en toe best als een druk omdat het een enorme verantwoordelijkheid is. mijn man gaat er wat luchtiger mee om maar dat kan ik niet, ben ook bang dat dat niet in me zit
M'n vrijheid mis ik niet zo, en ook het altijd moeten vind ik niet zo'n probleem. Af en toe ben ik dat wel eens zat hoor en heb ik ook wel zin om weer eens ouderwets gewoon het huis uit te lopen voor het een of andere spontane plan, maar dat is maar af en toe. En ik mis ook niet het onbezorgde leven. Soms maak ik me wel eens zorgen, maar och... ik ben eigenlijk niet zo'n zorgelijk type. Ja, er kan van alles gebeuren, maar ik ben wel vrij goed in het komt-tijd-komt-raad-principe Ik mis mijn nachten... Thirza heeft nog maar een paar nachten in haar leventje doorgeslapen en ik mis echt gewoon een paar uur achter elkaar door kunnen slapen! En ik mis m'n energie dus ook... je wilt niet weten wat anderhalf jaar niet-doorslapen (tijdens de zwangerschap lukte het ook al niet door al m'n klachten) met je doet... Knettergek word je ervan!
Wij zijn ook enorm blij met onze dochter en houden ontzettend veel van haar! Maar idd het steeds maar MOETEN. Dat ik wat meer mijn vrijheid kwijt ben dan vind ik niet erg. Neem zo'n dag als vandaag; Sanne is de hele dag huilerig geweest, als we al "nee" zeiden dan huilde ze al, vreselijk. Ik kon haar wel achter het behang plakken, maar als ze dan 5 min later je lief aankijkt dan smelt ik weer. Maar het ouderschap is niet alleen maar leuk.
Oja, en wat ik ook mis: gewoon ziek kunnen zijn. Dat kan dus niet meer, tenminste niet meer in de zin van: Ik ben ziek en kruip onder de dekens en kom er pas weer onder uit als ik beter ben... Nu heb ik gewoon de zorg voor Thirza en dat is dan wel eens niet zo leuk, (kotsend borstvoeding geven bijvoorbeeld Ole, Ole).
De spontaniteit mis ik best wel. Niet meer even snel langs een vriendin, even de stad in, terrasje pakken, etc. Ook de uitjes die we s avonds hadden zijn er (bijna) niet meer. Dus niet meer lekker uit eten als je geen zin hebt om te koken, een bioscoopje pakken. Alles moet gepland worden én oppas geregeld worden! Maar voor de rest is het super hoor, hihi. (Voel me meteen schuldig nu ik zo loop te zeuren)
Allereerst, wat een goed topic! Even de andere kant belichten inderdaad. Missen... Tijd voor mij en alleen voor mij. Als ik werk dan ben ik er voor mijn baas en clienten, als ik thuis ben voor mijn gezin en daar tussen zit niks... Tijd voor mezelf, dat ik even heel goed gebruiken! Wat ik als heel mooi ervaar maar ook heel zwaar is ook de onvoorwaardelijke liefde die automatisch heel veel zorgen met zich meebrengt. Ik wist niet dat liefde zo groot en intens kon zijn, dat ik zonder twijfel kan zeggen dat ik oprecht mijn leven zou geven voor beide kinderen. Maar als de gedachte door mijn hoofd schiet, wat als ik ze verlies? Of als ze pijn wordt gedaan of pijn moeten doormaken? Bij die gedachtes lijkt het alsof ik stik en geen woord meer kan uitbrengen. Soms niet kan stoppen met huilen, terwijl het slechts een gedachte is... Zelfs nu zit ik met een brok in mijn keel... Dat is soms heel zwaar, gelukkig niet vaak, maar als het er is, phoe... Er zijn veel dingen "zwaar" aan kinderen, maar elke avond ben ik de gelukkigste vrouw op aarde omdat ik weet dat de twee mensen waar ik het meest van hou ( sorry hubbie, je staat echt op nummer twee...)gezond en tevreden boven liggen. Dat ondanks de "puberende peuter", de "baby die alles nog nét niet kan en daarom gefrustreerd is" en "de mama met chronisch slaapgebrek" toch weten van elkaar dat ze onvoorwaardelijk van elkaar houden en er voor elkaar zijn, no matter what! ( en manlief idem uiteraard)
Met stip op nummer 1, idd het onbezorgde. Ook al heb je even tijd voor jezelf, die kleine ukkepuk blijft in je achterhoofd zitten. Niet continue, maar toch wel errug veel.
Ik mis de tijd voor mezelf. Maar dat is iets wat aan mijzelf ligt eigenlijk. Ik heb de vrijheid om weg te gaan. Papa brengt graag tijd door met zijn kids en vind het ook geen probleem als ik een dagje weg zou zijn. Alleen voor mij is de stap moeilijk om te nemen. Ik vind het al moeilijk dat de kids 3 dagen in de week naar de opvang gaan en voel me dan schuldig als mama zonodig op zaterdag met een vriendin iets leuks moet doen. Dus het draait er meestal op uit dat ik thuis blijf. Daarnaast mis ik tijd met mijn vent, voordat onze ukkie er was gingen we regelmatig weg onze zoon ging dan naar opa en oma of een oom en tante want we wisten dat dat een groot feest voor hem was. Maar van ons meisje weten we niet of zij het wel zo leuk vind om uit logeren te gaan ze is dus ook nog maar 2 keer bij opa en oma geweest samen met haar broer, waarvan papa en mama maar 1 keer samen weg zijn geweest in een heel jaar. Denk dat dit wel weer gaat komen hoor als ze ouder is en meer kan aangeven. En denk dat ik mezelf gewoon ook tijd moet gunnen de kids hebben het net zo leuk met papa en zullen het denk ik niet erg vinden als mama af en toe een middag voor zichzelf neemt.
Mooi gesproken, dit vind ik ook! De allesoverheersende verstikkende angst om je kind kwijt te raken.. Hier heeft niemand me voor gewaarschuwd dat dat zo heftig zou kunnen zijn!