Dag iedereen! Ons dochtertje is nu 16 maandjes oud is precies een beetje in een lastige fase.... Ze is enorm in het huilen, en niet omdat ze pijn heeft ofzo, maar omdat ze wil opgepakt worden en aandacht wil. Ik probeer zo veel mogelijk met haar dingen te doen, en te spelen met haar, maar dit gaat ook niet altijd he. Ze houd haar even alleen bezig en komt dan naar mij toe en hangt de hele tijd aan mijn benen te huilen. Maar echt heeeeel erg huilen, alsof ze doodgaat ofzo. Ik kan nog niet naar het toilet of ze is mee, ga ik naar boven dan is het krijsen. Hoe ga ik hiermee om? Probeer haar dan gewoon te laten en door te gaan met wat ik bezig ben, maar na een half uur huilen met tuiten en tranen die over haar wangen rollen, ben ik het ook wel zat. Speel ik met haar dan is het wenen per direct over.
Volgens mij is dit de sprong van 17 maanden... Hier ook sneller hysterisch huilen. Ik geef het dan wel gelijk aandacht omdat ik er van uit ga dat ze er zelf ook veel last van heeft. Wat hier helpt is op oog hoogte rustig uitleggen wat er gaat gebeuren en wanneer dat weer voorbij is. Vooral het verschonen is een mega drama en daar werkt het heel goed bij misschien kun je hier nog iets mee?
Ik lees even mee. mevrouw doet dit al een maandje of 2.. hopelijk is het met 16mnd wel weer over haha
Hier momenteel ook wel wat "drama". Niet specifiek veel huilen, maar wel drammen en dan gaan huilen zodra iets niet mag of lukt. En altijd, maar dan ook altijd aan mijn benen gaan hangen tijdens het koken. In de kinderstoel geen optie, want tranen met tuiten. Laten staan ook geen optie, want dan heel hard blèren en op de grond gaan liggen. Zodra ik hem met één arm op mn heup houd, is het goed. Dus ik kook al een paar weken met één hand. Ik hoop dan ook dat kleine man over een paar maanden precies weet hoe hij voor ons eens een maaltijd op tafel kan zetten, hij doet zo aardig wat ervaring op. Probleem is hier is ook dat hij nog niet zelf kan lopen. Dus ik til hem nog veel, vooral buiten de deur. Krijg nu zelfs weer last van een oude blessure. Maar ik denk dat daar ook een hoop frustratie zit. Verder is het veel gooien met klein speelgoed, niks is leuk, in ieder geval niet voor lang. Ja....ik vind het ook erg vermoeiend... Ohja, ik heb zo'n sprongenwekker, maar daar klopt dus helemaal niks van. Zodra hij volgens dat systeem uit de sprong is, begint hier juist de ellende
haha precies dit! kleine verkeersregelaar is het (die, die, die, wijs wijs) ik snap ook nooit wat van die sprongen, heb het idee dat ze hier altijd te vroeg komen..
Hier zitten we er ook middenin. Jantje huilt, Jantje lacht. Ze huilt een stuk sneller, maar is ook veel aanhankelijker (smelt ) Ik geef er eigenlijk wel aan toe, vooral omdat ik me kan voorstellen dat al die snelle veranderingen voor haar ook niet gemakkelijk zijn. Ze loopt hier inmiddels zelf, dat scheelt een hoop frustratie. Ik vind het soms wel vermoeiend.