Nou, ben benieuwd of iemand dit herkent. Ik werk een paar dagen in de week en vriendlief zorgt dan 1 dag voor onze dochter. Gaat allemaal prima, maar nu ze wat ouder wordt merk ik steeds vaker verschillen tussen ons. Vriendlief is wat makkelijker: met snoep, met TV kijken en vooral met regels. Nee is niet altijd nee bij hem en hij is erg flexibel als het op regels aankomt. Ik ben wat "strenger" en probeer duidelijkere regels aan te houden en die ook consequent door te voeren. Daar wijk ik alleen van af in bijzondere gevallen: bij feestdagen (verjaardag) of ziekte bijvoorbeeld. Op zich is het denk ik niet erg dat wij het anders doen, maar merk dat ik me er soms wel aan stoor. Vindt dat mijn vriend mij soms ook ondermijnt. Zet ik de TV uit voor het eten, zegt hij dat we "straks nog wel even gaan kijken" terwijl hij weet dat dat te laat wordt en ik haar geen dingen wil beloven die ik niet na kan komen. Als ik iets beloof doe ik het, en als we het niet gaan doen dan zeg dat ik ook. Dat meisje dan even huilt is dan maar zo. Maar hij kan haar verdriet gewoon niet aanzien en geeft dan toe of verzint een leugentje om bestwil. We hebben het er wel eens over gehad en vriend ziet het probleem niet. Zelf wil ik ook niet de boeman zijn voor mijn dochter en ook geen zeikerd tegenover mijn vriend. Maar... ik wil wel dat mijn dochter bepaalde regels aangeleerd krijgt en daarin zelf het goede voorbeeld geven. Dus ook: wat we beloven doen we, en als we geen TV gaan kijken dan zeg ik dus niet dat wel dat wel gaan doen. Ik vraag me echter af of me dat "in mijn eentje" (ik overdrijf het wel een beetje hoor) lukt. Hebben mijn pogingen om haar grenzen en ritme te bieden wel effect als papa het anders doet? Als ik thuis kom na mijn werk is ze vaak ook vervelender dan als ze bij mij is geweest. Ook ben ik misschien wel bang dat ze het bij mama straks minder leuk vindt. Ik ben immers consequenter en geef niet altijd toe aan haar (we doen ook wel veel leuke dingen trouwens hoor. Enfin, lang verhaal, maar het zit me best dwars. Ben benieuwd naar jullie ervaringen/ meningen. Herkennen jullie dit? Moet ik me maar wat flexibeler opstellen als papa er is?
Ik zou toch proberen beide consequent te worden in dezelfde dingen, want zo krijgt ze gemixte signalen, lijkt me. Ik spreek mijn man er ook op aan als hij niet consequent is. Ik vind je moet daar met elkaar over kunnen praten en 1 lijn kunnen trekken.
In principe kunnen kinderen er best tegen als de ene ouder het zus doet en de andere ouder zo. Mijn kinderen kijken 's morgens geen tv bij mij als ze uit bed komen. Maar als ik in het weekend mag blijven liggen van mijn man en hij dus met ze naar beneden gaat laat hij ze regelmatig wel kijken, zodat hij zelf ook rustig wakker kan worden. De kids pikken dat dus prima, nadat ik ze een keer gezegd heb dat papa en mama dingen wel eens anders doen. Als je samen thuis bent is het handig om te zorgen dat je dezelfde regels handhaaft, anders weten ze al heel snel het spelletje te spelen. Daar zou je samen wat afspraken over kunnen maken. Of in twijfelgevallen zeggen dat je even met je partner overlegt. Dan weten de kinderen goed dat je ergens samen voor kiest. Verder zal degene die een belofte doet die ook zelf waar moeten maken.
Hier zit er ook verschil tussen. Maar als we samen thuis zijn, dan wordt het wel een goede tussenweg.. Meestal als hij iets beloofd wat hij later niet kan nakomen (zoals het tv-kijken), dan lost hij later het probleem ook maar op. Niet dat mama dan opeens de boeman is Maar ik denk dat het vooral een kwestie van praten is. Waarom doe jij dingen op een manier, waarom hij op zijn manier (hij doet het vast niet bewust zo).. Etc..
Ik zou iig met hem bespreken dat hij moet stoppen met dat troost-liegen (om het zo maar even te noemen) van: je mag straks nog wel even kijken. Als het van jou toch niet mag, omdat het te laat wordt, heb je twee effecten: Jij wordt de boeman die altijd grenzen stelt aan de leukere dingen. En hij wordt de man die toch nooit waar maakt wat ie zegt. Hij creeert dus zo ongewild (mag ik toch aannemen) dat jullie beiden negatief ervaren gaan worden door je dochter. Leg hem uit wat het nut is van consequent zijn, (zo leert ze omgaan met tegenslagen en frustratie). Er mogen best wat verschilletjes zijn, maar als je samen thuis bent, en hij vindt dat jij wat te streng bent, dan moet hij niet tegen jullie dochter zeggen: je mag straks nog wel even kijken, want dan ondergraaft hij jouw gezag. Wat hij wel kan doen als hij het op zo'n moment niet met je eens is, is met jou in overleg gaan, (kan prima met dochterlief erbij), zo van: Joh, maar ze kan straks toch nog even kijken? O, nee, dan wordt het inderdaad wel laat. O, dan vandaag toch maar niet. (En misschien op andere dagen, in het weekend bijv., af en toe eens juist wel). Daar leert je dochter van dat je meningsverschillen uitpraat en daarover onderhandelt met elkaar en dat dat een kwestie van geven en nemen is.
Thanx voor de reacties. Ik ben het wel met jullie eens idd dat we over dingen moeten afstemmen, eventueel als dochterlief erbij is. Lastige is alleen dat vriendlief het probleem niet ziet. Ik heb het dus al vaker aangekaart, maar hij is het niet met mij eens op dit punt. Vindt mij soms ook te streng en "te hard" doet dus toch zijn ding. (Overigens: ik lijk nu een ontzettende kenau en mijn vriend een doetje. Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Vindt mezelf eigenlijk juist wel een zachtaardige mama, en ook vriend heeft natuurlijk wel grenzen. Die liggen alleen anders dan die van mij. Ik weet dat mensen in onze omgeving ons juist allebei wel erge softies vinden als het op onze dochter aankomt). Ik wil trouwens ook best stappen naar hem zetten hoor, en soms wat soepeler zijn, maar dan wel graag in overleg idd. Misschien moet ik niet "een gesprek" aangaan (wat ik dan doe, en dus niet werkt), maar gewoon bij concrete voorbeelden zeggen van "had je dat niet even kunnen overleggen?" of "zullen we dat voortaan anders doen"? Zou dat kunnen werken? Moeilijk hoor, om hierover op 1 lijn te komen... @Mamamars, heb jij hier al iets in geprobeerd?
Hier gebeurd het soms wel dat we ons met dezelfde situatie bemoeien. Maar dan zegt meestal eentje wel "dit regel ik wel even".. Niet afkrakend, maar gewoon omdat het duidelijk is voor ons EN de kleine. Dus misschien kun je zoiets voorstellen. Dat je in situaties 1 iemand kiest om het op te lossen. En dat als 1 iemand begonnen is met "opvoeden", dat die ook de actie afmaakt (op voorwaarde dat het natuurlijk fatsoenlijk gaat) En als hij zegt dat ze TV mag kijken, en het later niet mag. Dan zal hij dat haar moeten vertellen. Ook hij moet de consequenties inzien van zijn acties