Hallo mama's, Ben benieuwd wie er nog meer kampt met een moeilijke baby of dreumes. Mijn kleintje is inmiddels al 11 maanden. Tot nu toe altijd een moeilijk en een super actief baby geweest. Eerste 5/6 maanden een huilbaby geweest en daarna een zeurbaby. Het verschilt, 1x in de zoveel weken is het een voorbeeld baby maar in de meeste gevallen is ze een supper actief baby en zeurt erg veel. Nu kamp ik met haar eigenwijsheid. Ze wilt perse mijn mobiel of wilt perse de afstandsbediening, die krijgt ze dus niet. Ze begint dan met zeuren en eindigt met gehuil en dit houd dan ook niet op totdat ik haar in bed stop maar dan slaat haar huiltje om, dan huilt ze omdat ze niet in bed wilt. Ik merk dus dat zij constant haar zin wilt krijgen, is dit een periode? Heb het erg zwaar met haar en ben benieuwd of het ooit goed gaat komen. Ik vind aan de ene kant dat ik te streng ben maar aan de andere kant denk ik dat het realistisch is wat ze niet mag en dat ik daar wat van moet zeggen. Ik ben zo bang dat ze mij niet mag later omdat ik alles zo beperk. Ik loop met gekke gedachtes rond. Ik hou zielsveel van haar maar soms ben ik dan zo moe dat ik in tranen uitbarst omdat ik het niet meer trek. Ik kan het gehuil niet meer aan. Met de steun van mijn man kom ik wel weer bij gelukkig. Wie herkent dit? En komt het goed? Doe ik het goed? Waarom is zij zo? Iemand zin om mee te praten
Ja, hier nog een 'zeurbabay' zou je kunnen zeggen... Ik herken helemaal wat je zegt. Eens in de zoveel weken gaat het een paar dagen goed en is hij gezellig en daarna is het weer wekenlang de hele dag jengelen. Alles wat je doet is 2 minuten leuk en dan ook weer niet goed, maar iets anders wil hij ook niet. Doodvermoeiend inderdaad. Terwijl hij ook zo leuk kan lachen en af en toe een paar dagen dus wél gezellig is. Het zit er wel in, denk ik dan, maar het komt er (nog) niet uit. Even ter geruststelling: mijn oudste was ook zo. Ook wat jij beschrijft van dat jengelen wat over gaat in huilen tot ze naar bed gaan. Dat had zij net zo, vooral met zelf spelen. Als ik haar weg legde om even te stofzuigen, ging de sirene aan en die kreeg ik dan ook niet meer uit. Ze vond ook alles eng. Ik werd daar heel 'voorzichtig' van, want als je kind dan urenlang huilt, pas je de volgende keer wel op. Maar later werd ik ook wel wat harder, hoor. Toen vond ik ook dat sommige dingen gewoon moesten en dat zij maar moest leren wachten. Maar toen was ze al 3 of zo. En nu is het juist een super vrolijk kind! Altijd zonnig, altijd positief, altijd lekker bezig. Als er iemand niet angstig is en zich nooit verveelt is zij het wel. Ik geloof ook niet dat ze het me nadraagt dat haar babytijd niet leuk was. Ik heb mijn best gedaan, zíj vond het gewoon niet leuk om een baby te zijn. Nu met de derde maak ik me dus ook geen zorgen (deed ik bij de eerste wel). Er zal wel een reden voor zijn. De mijne is heel actief maar motorisch juist super traag, dus het zal waarschijnlijk vooral verveling zijn. Maar ik ben vaak ook héél blij als zijn vader het 's avonds van me over neemt, want ik ben het soms stiekem ook wel een beetje zat om 15 uur per dag een sjachie baby van bijna een jaar te entertainen...
Hier geen zeurderige baby, maar wel een vraagje: als je de afstandsbediening e.d. weghaalt, geef je dan wel een alternatief? Op deze leeftijd werkt dat vaak nog als een trein, daar kun je gebruik van maken. Onze baby van negen maanden wil ook altijd de aftsnadsbediening hebben, ik zeg nee, pak hem af en geef haar haar speelgoedtelefoon. Dan is ze heel even sip, maar daarna is het ook prima.
Bedankt voor je reactie NafNaf, geeft toch moed. Hoi Gitta, Yep, ze heeft een babytelefoontje die geef ik haar ipv mijn mobieltje maar die accepteerd ze niet. En wb afstandsbedieding, ze heeft er 1 gekregen die niet werkt maar die wilt ze ook niet hebben, ze heeft door dat die niet werkt blijkbaar. Als ze ons afstandsbediening pakt dan richt zij deze naar de tv en drukt op de knopjes, heb haar betrapt! Vervolgens als ik het afpak is het 1 groot feet. Sinds dien verstop ik de afstandbediening en ook mijn mobiel. Een alternatief werkt bij haar helaas niet.
Het is pittig dan ja. Mijn dochter is geen zeurbaby maar heeft wel die zeurdagen/weken. Ik snap helemaal dat je dr dan af en toe helemaal doorheen zit. Vindt ze het leuk erop uit te gaan? Wij gaan veel weg wandelen/naar vrienden/opa en oma.en ze heeft een grote broer die wel afleiding bied.
Ja het eerste jaar een heel 'moeilijk' kind. Na haar eerste verjaardag ging dit steeds beter en nu is het echt een lieve schat. 20 maanden is ze nu een ele dag genieten we van haar. Dat was het eerste jaar wel anders
Mn jongste was vanaf ongeveer 9 maanden tot voor kort een best zeurderige baby, terwijl ze daarvoor juist heel makkelijk was. Inmiddels is ze weer super lief en vrolijk. Bij haar leek de omslag met communicatie te maken hebben. Ze is nu met bijna 13 mnd inmiddels zover dat ze aardig snapt wat ik tegen haar zeg en de wereld voor haar dus een stuk voorspelbaar wordt. Ze reageert nu veel minder fel wanneer iets niet mag en heeft uitgevonden hoe ze efficient met me kan communiceren en duidelijk kan maken wat ze wil (als ze een boekje wil lezen, pakt ze bijvoorbeeld het boekje uit de kast, brengt ze het naar me toe en gaat ze op mn voeten zitten als ik sta of op mn schoot als ik zit ). Het is echt een verschil als dag en nacht met een maand geleden!
Hey meiden, Echt wel geruststellend jullie berichten, ech waar. Met haar naar buiten gaan is sinds afgelopen donderdag ook erg dramatisch. Normaal gesproken was ze vrij rustig buiten. Dit x wilde ze niet in haar buggy zitten,grrr we waren in een sportwinkel voor me man en het zou nog even duren voordat we de winkel zouden verlaten. Uiteindelijk had ik de moed opgegeven en heb haar gwn losgelaten in de winkel. Lopen kan ze nog niet maar kan wel super snel kruipen door de winkel, dat bleek haha. Man man wat is het moeilijk, maar ik blijf het volhouden want ik ben dus bang dat als ik haar haar zin geef dat ze een verwend kindje wordt. Heb zoveel voorbeelden om me heen waarvan ik denk, noo zo'n kind wil ik niet. Uiteindelijk zal ze blijven manupileren. Wat denken jullie hierover? Gwn volhouden toch?
Ik vind persoonlijk de eerste 1,5 jaar sowieso vreselijk. Wij hebben 2 huilbaby's gehad door medische problemen. Sinds ze de 1,5 zijn gepasseerd is het hier echt heel leuk. Jongste, jongen, is wel driftkikker dus die kan nog wel eens krijsen als hij zijn zin niet krijgt, maarja dat hoort er denk ik bij!
Jeetje, 2 huilbaby's. Hoe heb je het volgehouden, zo'n respect! De mijne was ook een huilbaby i.v.m. Slechte start inderdaad. Geestelijk en lichamelijk kan ik me de tweede niet voorstellen. Ik ben dus ook erg bang dat de tweede ook een huilbaby zal zijn. Op dit moment weer feest thuis, weet geen raad meer. Hopelijk zal het snel voorbij gaan en eindelijk genieten. Er zit mij een hoop dwars. Heb niet kunnen genieten van de geboorte, niet van haar warmte op mijn borst na de bevalling en niet van haar babytijden omdat ze zoveel huilde. Net wanneer ik denk, oke het is nu goed, ik kan eindelijk genieten, begint alles weer opnieuw. Ik hou me sterk ik blijf de moed houden. Ze zal niet eeuwig zo klein blijven. Wie weet, misschien komt het morgen echt goed voor altijd.
Het zal niet opeens van het ene op het andere moment goed komen, maar het komt écht goed! Mijn oudste is nu 8,5 en ik wéét nog wel hoe het was, maar dat heftige gevoel erbij ben ik toch wel kwijt geraakt. Toen de jongste zoveel huilde (kma) kwam het wel weer enigszins terug, maar omdat ik nu wéét dat het echt over gaat, kon ik er toch veel meer van genieten. Ik geef ook meer lik op stuk naar mensen die denken een quick fix voor alle problemen te hebben. Omdat het niet de eerste keer is, ben ik er veel minder onzeker over en dat scheelt een hoop.
Hier ook een baby die veel huilde en nu veranderd in een baby die veel zeurt. Tenminste, ze heeft echt een eigen wil, kan heel lang huilen als iets haar niet zint en verveelt zich ongeveer de hele dag. Ik hoop dat het beter zal gaan in de komende maanden want het is echt vermoeiend.
Tja ik wil ook bepaalde dingen echt niet en daar houd ik me ook aan, ga dan maar krijsen hoor. Ik zet dr ook wel eens op de gang om af te koelen. We hebben ruitjes in de deur en na een paar minuten staat ze voor de ruitje mierzoet 'Mama?' te roepen. Dan ga ik er heen en zijn we weer vriendinnen. Maar er zijn ook heel veel dingen die je ze pas goed kan leren als ze wat ouder zijn en meer begrijpen. Ze zijn nog zo klein.
Ik lees even mee, zit nu huilend op de bank na weer een moeilijke dag en wilde zojuist een soortgelijk topic openen. Wij hebben hier ook nog nooit een stabiele periode gehad, zoontje is nu 9,5 maand en sinds een aantal weken nog zeurderiger dan normaal. Zit er even helemaal doorheen en mis even de tijd voor mezelf nemen heel erg.
Mijn zoontje van 8 maanden is ook echt een zeurpietje! Hij kan super lief vrolijk zijn! Maar wanneer het even niet om hem draaid nou dan begint hij gelijk te zeuren.. Kan niet met hem op schoot zitten want dan zeurt hij.. Eten in de eet stoel moet snel gebeuren want na 5 minuten begint hij te zeuren en wilt hij er uit. Zo zijn er meer dingen waarbij meneertje al gauw zeurt.. Als ik heel de middag echt alleen met hem op de grond in de woonkamer speelt is hij super vrolijk en zeurt echt niet! Maar zodra ik naar de keuken gaat even koken komt hij zeurend achter me aan kruipend en gaat liggen huilen bij me voeten dat ik hem moet optillen. Ik hoop ook dat hij met de tijd wat minder aanhankelijk word.. Maar zal nog wel een hele poos duren denk ik.. Tot die tijd geniet ik van hem en geef ik hem zoveel mogelijk aandacht.. Maar 1 x in de week heb ik een middag voormezelf dan kom ik even helemaal bij.. En is hij lekker bij oma, waar hij eigelijk nooit zeurt!! Hahaa
Je moet gewoon door, je kunt niet anders. Ik moet wel zeggen ik heb het echt samen met mijn man gedaan. Ook heeft oma wel eens een paar uur opgepast als ik t echt ff niet meer trok. Ik was eigenlijl heel naief, ik dacht joh het kan toch niet nog een keer zo'n huilbaby zijn? Helaas, jongste was nog erger met 20 uur per dag huilen. Ik weet precies hoe je je voelt. Mijn bevalling was ook klote, babytijd gewoon k*t maar meid het komt goed! Nu is echt het grote genieten hier begonnen! Je moet nog heel even doorbikkelen. Sterkte!
Is er iemand die je kan ontlasten? Middagje oppassen, nachtje je kindje uit logeren of jij zelf uit logeren? Ik vond dat bij de oudste heel moeilijk omdat ik zag dat ze daarvan van slag raakte en dan huilde ze nóg meer. Maar achteraf denk ik: ze huilde toch al 18 uur per dag. Nou dan was het 20 geworden. Als een ander dan 5 uur voor haar gezorgd had, zat ik dan toch nog 3 uur minder in het gehuil.... Oftewel: zorg dat een ander het af en toe even overneemt. Tijd voor jezelf is geen luxe, maar echt noodzaak als je kindje zoveel zorg vraagt.
Super herkenbaar. Mijn zoon is ook heel lang huilbaby geweest en daarna inderdaad een zeurbaby Zelfs nu heb ik het vaak moeilijk wanneer hij een slechte dag heeft (veel huilt en zeurt). Ik kan dan echt mIjn geduld snel verliezen. Consequent zijn helpt wel echt, al kan het lang duren haha. Maar uiteindelijk leren ze wel dat als iets niet mag, het niet mag en zeuren niet helpt. Maar het gaat steeds beter en het idee van een tweede speelt wel in mijn hoofd, maar als jk terugdenk aan de eerste 1.5 jaar en de roze wolk waar ik nog steeds op aan het wachten ben, dan bedenk ik me snel weer
Nog iemand die lang niet kon genieten tijdens de zwangerschap was ik ziek ( blaasontstekingen de een na de ander), hij kwam met 34.5, ziekenhuis tijd en verborgen reflux en hij schreeuwde dus of sliep. Hij heeft een harde stem en deed dit dus fysiek pijn in de oren. Ondanks de medicatie bleef hij onrustig dus heel veel gebroken nachten. Wanneer hij in een sprong zat was hij echt huilerig, constant bij je zijn (liefst op je) niks was goed en leuk en de nachten waren ( zijn een ramp). Tussen de sprongen door is het een schat van een jongen. Je moet ook echt genieten van de kleine dingen. In moeilijke tijden is het lastig om positief te blijven en mijn man en ik noemde dan voor het slapen gaan op wat zo fijn was aan de dag. Verder er over praten met iemand en als je het prettig vind je kindje even naar iemand brengen. Klagen op dit forum helpt ook heel goed.het zijn allemaal fases waar ze doorheen moeten en wij moeten ze begeleiden. succes allemaal, dikke knuffel voor alle mama's die een knuffel kunnen gebruiken.( mama van 18 maanden jongen die langzaam uit de 17 maanden sprong komt).
Dankje voor je antwoord, ik ben sinds een week weer aan het werk en dan passen beide oma's 1 dag op. Ze hebben al aangegeven dat ze niet meer op willen passen dus wil ook niet teveel een beroep op ze doen. De dagen dat ik aan het werk ben voelen op zich wel goed hoor, even niet met de kleine bezig zijn maar ik zou zo graag even lekker een uur een boek lezen oid, even echt ontspannen. Mijn man is superlief en bied dan aan in het weekend dat ik even mn eigen gang kan gaan bv even boven op de pc oid, maar als hij dan beneden zit met de kleine heb ik daar toch moeite mee, herkennen jullie dit?