Hoi meiden, Ik heb er lang over nagedacht, maar ik MOET van me afschrijven. Het spijt me oprecht als ik mensen kwets die wel dolgelukkig zijn, of moeilijk zwanger kunnen raken ofzo. Maar ik moet mijn verhaal kwijt. Toen ik zwanger was van L. Heb ik een erg moeilijke tijd gehad (psychisch). Vriend en ik woonden nog thuis, ik zat midden in een opleiding het lukte maar niet om een eigen huis te krijgen etc. Rond de 20 weken kreeg ik ernstige huilbuien, een gejaagd gevoel en wilde ik niet meer zwanger zijn, ik voelde geen "band" met L. Veel over gepraat met ha en vk en doorgelopen tot aan de bevalling zonder medicatie, enkel af en toe valeriaan tabletjes. Na mijn bevalling heb ik me een paar weken heel schuldig gevoeld tegenover L. Hoe had ik kunnen zeggen dat ik haar niet wilde?! Na een paar weken zwakte dit af, en sindsdien gaat het goed. Nu ben ik zeer gewenst zwanger van de 2e. De zwangerschap verliep tot nu toe prima, lichamelijk geen klachten, dolblij dat het wederom een meisje is. Ik werk nog volledig in de zorg 28u per week en wisselende diensten en het gaat allemaal prima! Maar nu... sinds een paar weken merkte ik dat ik weer emotioneler werd. Snel huilen, gestrest om de kleinste dingen. Relatie van mij en mijn vriend loopt ook moeizaam de laatste tijd... Sinds vorige week kan ik niet slapen. Zodra ik in bed lig begin ik te piekeren en te draaien, word onrustig en moet 20x uit bed om dat gevoel van onrust maar kwijt te raken. Ik heb een hele goede vriend waar ik heel veel mee deel, totdat hij gisteren vertelde dat hij het contact wil verbreken omdat hij gevoelens voor me heeft wat hij niet wil. Bam, mijn beste vriend kwijt, mijn uitlaatklep. Ik voel me ontzettend alleen. Gisteren compleet ingestort. Ik huil alleen maar, durf niet alleen te zijn, voel me gejaagd, eet niet, en voel me falen als moeder van L. Omdat ik alleen maar huil. Ik bel mijn vriend elk uur huilend op z'n werk omdat ik bang ben gek te worden. Gisteravond was hij een avondje weg en heb ik hem 23u in paniek opgebeld dat hij naar huis moest komen omdat ik bang werd van mijn gevoel en gedachten. Ik wil zo graag stralend en dolgelukkig zwanger zijn, maar weer gaat het mis. Ik geniet niet van de schopjes die kleintje me geeft, ik wil het niet. Vind mijn gedachten vreselijk, maar kan ze niet uitzetten! Ik denk dat ik mijn ha moet bellen. Ik moet rustig worden want hier ga ik aan onderdoor. Ik zou wel willen schreeuwen of iemand me kan helpen hiermee, want zelf weet ik het echt niet meer
Oww meid toch...dat klinkt echt niet goed. Neem het jezelf niet kwalijk. Heel goed van je dat je beseft dat deze gevoelens niet normaal zijn. Bel morgen je ha op om een afspraak te maken en vertel wat je klachten en zorgen zijn. Je hebt gewoon iets of iemand nodig die je op andere gedachtens brengt! Ik ken je gevoel overigens niet maar ik denk dat als je hier niets mee doet je straks in een postnatale depressie zit. Heel veel sterkte!!
Ach wat een rotzooi! Je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen hoor! Als ik jou was zou ik wel zsm je huisarts bellen. Sowieso goed om je verhaal te doen en ik geloof dat hij je echt wel zal helpen! Als je dit laat doorsudderen dan zit je straks emotioneel helemaal aan de grond en dat wil je ook niet. Hou je taai meis, sterkte! X
Jeetje meid, dat is niet leuk! Ik heb het vermoeden dat het hormonaal bij je is....en zou zeker de huisarts bellen. Ik loop zelf in het ziekenhuis bij een gynaecoloog die gespecialiseerd is in psychosomatische gynaecologie. Ik heb een traumatische eerste bevalling gehad en hij begeleid me nu al voor de 2e keer geweldig. Ze hebben ook net wat meer kennis van bepaalde medicijnen die je mag gebruiken tijdens de zwangerschap. Wie weet zit er ook zo'n gynaecoloog bij jou in de buurt, waar je terecht kan. Ze staan dan met een hele team voor je klaar! Succes.
Ik zou als de wiedeweerga bellen voor een verwijzing naar de POp poli...elk uur bellen in tranen klinkt wel echt zeer beperkend. Voor jullie beiden. Natuurlijk heeft dat ook weerslag op de relatie. Gauw hulp zoeken meid want dit kan toch niet
Oei dat klinkt heel heftig, inderdaad snel de dokter bellen met je verhaal. Hopelijk kan die je verder helpen, ik weet niet of die valeriaan tabletjes vorige keer hebben gewerkt, maar anders misschien die weer proberen?
Ik heb de huisarts gebeld. Mede door de problemen met mijn 1e zw schap nemen ze het gelukkig serieus, mag 16u komen. Tot die tijd mag ik absoluut niet alleen zijn dus gelukkig komt mijn moeder zo om bij me te blijven.
Goed dat je de huisarts hebt gebeld! En fijn dat ze het daar gelijk serieus nemen. Het klinkt heel heftig, hormonen doen veel met je en kunnen heel goed depressieve gevoelens veroorzaken. En dan ook nog die vriend erbij die het contact verbreekt, op zo'n moment. Pfff, wat heftig zeg. Heel veel sterkte en een knuffel, hoop dat je wat aan je huisarts hebt!
succes, zou mooi zijn als een pop-popi bij jou in de buurt is waar de huisarts je naar toe kan verwijzen
Ben zo blij met jullie steun. Inderdaad een rotmoment dat die vriend het contact verbreekt, maar door hier mijn verhaal kwijt te kunnen voel ik me iig wat minder alleen. Ik twijfelde eerst om de ha te bellen, voel me dan zo'n zeur... maar toch gedaan omdat ik ook verantwoordelijk ben voor L. Die hier rondwandeld. Hoop zo dat ze me iets geven om rustig te worden...
Heel veel sterkte. Hulp is belangrijk. Ik zit zelf door de zwangerschap in de psychische problemen en het is enorm zwaar. Kindje is gewenst maar klachten komen door de hormonen.... Ik hoop dat de huisarts je misschien kan doorverwijzen naar een poppoli en hou vol!
Wow. Meis wat heftig allemaal! Succes bij je huisarts straks, fijn dat je serieus genomen wordt en hopelijk krijg je direct wat om wat tot rust te komen.
Ik lees mee en ben heel benieuwd hoe het bij de ha was! Wens je sterkte en hopelijk is er iets waardoor je je wat beter voelt!
Super goed dat je je verhaal hebt geplaatst en dat je je de huisarts hebt gebeld. Je mag trots zijn op jezelf! Hopelijk krijg je snel de hulp die nodig hebt. En nee, je bent niet gek hormonen kunnen rare dingen met je doen. Sterkte!
Volgens mij weten heel veel vrouwen niet dat er echt deskundigen zijn opgeleid, specifiek voor deze cases. Mijn gyn is het ook en het is zo lekker als iemand alles even in perspectief zet wanneer je dit zelf niet maar kan of wanneer het niet lukt.
Nou ben geweest, was niet mijn eigen huisarts. Ze begon het een beetje weg te lachen en zei: ja, hormonen hè. Kijk het maar even aan. Waarop ik best boos werd en zei dat ik echt rustig moet worden nu want ik voel gewoon dat het helemaal verkeerd gaat zo! Uiteindelijk met pijn en moeite oxazepam gehad voor max 5 dagen om tot rust te komen. Ik ben niet voor medicatie en al helemaal niet tijdens de zwangerschap maar ik voel me zoooooo naar. Heb 17u een halfje ingenomen en het ergste randje is er wel af, maar om nou te zeggen ik voel me volkomen rustig? Nee. Zucht.... nog steeds nauwelijks gegeten en blijf huilen. Wil me weer goed voelen!!!!!