Mijn zoontje heeft met vlagen last van nachtmerries. Soms gaat het weken goed, en soms is het bijna elke nacht raak (zoals de afgelopen tijd). Hij wordt dan helemaal in paniek wakker. Meestal kijk ik het een minuut of 5 aan (soms huilt hij namelijk ook in zijn slaap) en als hij daarna nog steeds huilt, haal ik hem eruit en leg ik hem tussen ons in. Hij valt dan direct in slaap, maar wel helemaal in mijn armen en ik mag hem ook niet los laten. Best schattig maar zelf slaap ik niet zo goed, al gaat het de laatste tijd wel wat beter om zelf ook weer gelijk in slaap te vallen. Hoe doen jullie het? Wanneer wordt het minder? Over een tijdje kan hij natuurlijk zelf zijn bed uit en onze kamer in, en hoe gezellig ik het ook vind, zo met hem tussen ons in 's nachts, ik sta er niet om te springen dat het normaal wordt voor hem om tussen ons in te liggen. Het liefste heb ik het scenario dat ik hem 's nachts gerust stel en dat hij daarna weer gaat slapen in zijn bedje, maar als hij in paniek is laat hij mij echt niet de kamer uit gaan.
Onze zoon (2,5 jaar) heeft ook bij tijden veel last van nachtmerries. Soms valt hij zelf alweer in slaap voordat ik bij hem ben en andere keren is hij klaarwakker en blijft hij huilen. Ik troost hem altijd in zijn eigen bed. Als hij erg moe is dan valt hij weer in slaap na een aai over zijn bol. Als hij erg bang ik dan ga ik altijd naast hem liggen en dan praten we wat over zijn angsten. Daarna hebben we het even over leuke dingen en dan gaat hij weer slapen (dit alles duurt misschien 5 minuten). Als hij echt heel erg bang is (komt maar heel weinig voor) dan gaat we even in de stoel zitten die op zijn kamer staat. Daar mag hij wat water drinken en praten we wat. Toen hij kleiner was (leeftijd van jouw zoontje) gaf ik hem een aai over zijn bol in zijn ledikantje, ging ik naast zijn bedje zitten om een liedje te zingen, of wiegde ik hem weer in slaap. Maar we blijven eigenlijk altijd op zijn kamer, dat helpt hem ook het beste om daarna weer rustig te slapen. Ik heb hem 1x mee naar beneden genomen omdat hij maar bang bleef. Toen hebben we wat rustige televisie gekeken en toen hij niet meer snikte zijn weer rustig naar boven gegaan waar hij toen snel weer in slaap viel. Wij hebben ook een periode gehad (geloof dat hij toen ook zo’n 1,5 jaar oud was) dat hij veel nachtmerries had. Ik weet niet meer hoe lang die periode toen duurde. Maar echt, het wordt beter. Vooral omdat ze op een gegeven moment kunnen vertellen waar ze bang voor zijn (en dan kun jij vervolgens weer vertellen dat dat niet nodig is ).
Ik ben er vaak naast gaan liggen op een matrasje. Dan lag ze wel in dr eigen bed, maar was ik wel bij dr. En dan sliep ik ook stukken beter dan met haar naast me in bed.
Bij ons hielp het om onze dochter echt goed wakker te maken, vaak was ze dat namelijk niet echt, ondanks dat vaak haar ogen wel open waren. Dus echt het volle licht aan en hard praten. Als ze dan wakker was, was ze goed gerust te stellen en ging ze weer zelf in haar eigen bedje slapen, eventueel met het licht op de gang nog aan.
Onze dochter kwam dan bij ons liggen en we sliepen allemaal rustig verder (oké, ik wel wat onrustiger). Maar mijn zoontje vindt dat te gezellig en gaat dan rechtop zitten en babbelen. Dus dat werkt niet. Dus als hij huilt zit hij meestal rechtop in zijn bedje. Dan zeg ik dat mama er is en pak ik hem op en zeg dan nog een paar x zachtjes dat mama er is. Dan wieg ik hem gewoon een paar minuten knuffelend. En kan hem daarna weer in zijn ledikant leggen. En geef hem gelijk zijn knuffel. Mijn dochter had dit niet gepikt. En lag eens in de zoveel weken bij ons t/m haar 4e. Het is maar net met welke methode jij en je kindje weer het snelst kunnen slapen. Op een gegeven moment kan je ze uitleggen dat ze in hun eigen bed moeten blijven.
In bed troosten, als dat niet werkte oppakken tegen me aan, rondje door de kamer even door t raam kijken (kijk het is nacht het is donker buiten). Hier ook nachtterror (nachtmerries rechtop staan en je gewoon niet zien terwijl ze ogen open hebben, creepy as what) dan nam ik gewoon wat afstand en raakte dr nog niet aan, zong heel zacht een liedje wat ze mooi vond tot ze rustig aan echt wakker werd, troosten en weer naar bed.