Hallo! Onze zoon van 5 is altijd al een slechte slaper geweest, echter van 3-5 jaar ging het supergoed. Nu zijn wij sinds 3 maanden verhuisd, en ook hier ging het gelijk supergoed. Echter na het houden van een zogezegd slaapfeestje, wat wij in het oude huis ook vaak hielden (op hun eigen matras bij ons op de slaapkamer slapen) is het een groot drama geworden. Zodra wij hem naar bed brengen slaat die volledig om in zijn gedrag, begint te huilen en wilt bij mama zijn. Komt meerdere malen zijn bed uit, dit laatste is gelukkig veel minder geworden dan voorheen. Als wij naar beneden gaan roept die onderweg nog 5 keer doei, slaap lekker en welterusten, ik hou van jou etc... zodra je niks terugzegt begint die keihard te huilen en te schreeuwen waarom wij niks terugzeggen. Knuffeltjes moeten allemaal op een rijtje gelegd worden etc. Wij hanteren nu de terugkom methode c.a. 3 weken, dus om de 5/10/15/20 minuten kijken, na 20 minuten slaapt die vaak. Maar toch elke avond is hetzelfde: Huilen dat die naar bed moet, wil bij mama zijn, knuffels goed leggen, deur op een kier, nachtlampje erin, lampje op de gang aan en dan nog de vreemde vragen wat wij gaan kijken op tv, en waarom dat dan? Iemand enige tips dit wat aangenamer te maken?
Misschien gewoon even bij hem blijven zitten tot hij slaapt? Kan zijn dat hij dat even een periode nodig heeft. Waarom zou je niet tegemoet komen in die behoefte. Zou dit persoonlijk ook niet omschrijven als een slaapprobleem. Maar gewoon een jong kind dat even wat meer moeite heeft met (zelf) in slaap komen. Jullie zijn kort geleden verhuisd, het is zo rondom Sinterklaas toch al een spannend periode voor kinderen van die leeftijd dus ik zou “niet te streng” voor hem zijn.
Dit inderdaad! Onze zoon is zeven maar.wij zitten in deze periode ook bij hem op de kamer tot.hij slaapt. Gewoon stil in het donker, hij weet dat ik weg ga als hij gaat kletsen.
Kan hij zelf vertellen waarom hij zo doet en wat hij mist/nodig heeft? Hier de ervaring dat ik op die leeftijd best wel afspraken met ze kon maken en dan langzaam bepaalde rituelen weer afbouwen waarbij 20min huilen echt niet nodig hoeft te zijn. Dus wil hij graag dat je bij hem blijft. Oké prima, vanavond blijft ik bij je op bed zitten tot je slaapt, maar morgen ga ik bij de deur zitten. Dag erna ga ik boven wat spullen opruimen, naast zijn kamer bijv en kom je steeds even kijken. Daarbij afspreken dat hij in zn bed blijft en niet gaat roepen/huilen tenzij er echt wat is. Weer paar dagen later ga je gewoon naar beneden, afscheid duidelijk nemen in de kamer, geen roepen oid meer op de trap en dan na 5-10 minuten nog even bij hem kijken. Hier van kleuter af aan bij beide kinderen met duidelijke afspraken gewerkt als ik merkte dat daar onrust of iets in ontstond. Vaak had het ook wel een oorzaak, die dan eerst aanpakken,kan ook een bepaalde angst zijn. Daarna weer samen werken aan rust rondom het slapen gaan en uitleggen aan je kind waarom dat belangrijk is. Maar hier zijn de oudste 7 en 10 en vinden het allebei nog fijn als we na een poosje even komen kijken dus dat doen we. Soms slapen ze al, soms zijn ze nog wakker. Vind rust en een veilig gevoel voor het kind rondom bedtijd wel heel belangrijk, maar wel met duidelijke grenzen.
Heel eerlijk: Je hebt geen probleem, maar een super normale kleuter. Verreweg de meeste kinderen hebben periodes dat ze rond bedtijd ineens de meest vreemde vragen stellen, nog van alles moeten en willen. Check met je kind in, vraag waar zijn behoeftes liggen. Wat speelt er , waardoor hij nu meer nabijheid nodig heeft. (wellicht spanningen, rondom sinterklaas, decemberdrukte etc. Toe aan vakantie etc). en kijk waar je hem die nabijheid kan geven. Misschien een kleine aanpassing in je avondritueel met hem, even een extra verhaaltje, extra knuffel, wat dan ook, de aanpassing hoeft soms maar heel klein te zijn om hem weer even die extra veiligheid te geven. en 20 min in de weer rondom bedtijd, is geen slaapprobleem he. Maak het voor jezelf ook niet groter dan het is.
Het kan ook zijn dat het een combinatie van vanalles is, dus verhuizen, spanning misschien nu rond Sinterklaas, misschien een keer een nachtmerrie gehad en daardoor even een negatieve associatie met slapen (kan ook onbewust zijn, dus dat hij zich niet eens een nachtmerrie herinnert). Soms komt na een verhuizing ook een soort heimwee opzetten naar het oude huis, wie weet triggerde het slaapfeestje dat ook een beetje. Ik zou er voor nu ook even bij blijven zitten, in ieder geval tot de drukke feestmaand voorbij is, en ondertussen kun je een paar positieve associaties aanleren die blijven zodra je niet meer bij hem blijft zitten. Bv een leuk nachtlampje, of een knuffel (kan er ook eentje zijn die hij al heeft natuurlijk, maar je kan ‘m vanaf nu bewust daarmee in gaan stoppen bv). En soms helpt het ook om bv zijn deur open te laten staan en dan een beetje rond te rommelen in de buurt, bv was opvouwen in de kamer er naast, dingen opruimen, af en toen even langs z’n deur lopen etc. Sommige kinderen vallen dan makkelijker zelf in slaap.
Superfijn voor alle reacties! Als ik aan hem vraag waarom die niet (meer) goed in kan slapen, dan weet hij het niet. Het om de zoveel minuten terugkomen werkt vaak wel, maar als die slaapt dan slaapt die, het is inderdaad meer de tijd van naar boven gaan tot het daadwerkelijke slapen. Ik ga vanavond eens proberen een wasje op te vouwen in de gang of in zijn kamer te blijven tot hij slaapt, kijken wat dat op gaat leveren bijvoorbeeld. Maar hoe ga ik er het beste mee om als die alsnog dingen gaat vragen? Als ik niet reageer dan is het waarschijnlijk drama. Het is ook meer een soort van trauma of iets dergelijks wat wij tot zijn 3e hebben meegemaakt, elke nacht drama, slaapcoach hielp niet etc. dus zodra zo'n periode opzet reageren we daar vaak heftiger op dan als wij dat niet hadden meegemaakt in het verleden.
Ik kan me voorstellen dat je het 'eng' vindt als slapen weer minder soepel gaat omdat je problemen hebt meegemaakt rondom slapen, maar hij is echt nog jong... Je beschrijft dat hij huilt/schreeuwt, ik zou er vanuit gaan dat hij behoefte heeft aan veiligheid en geborgenheid. Nog los van Sinterklaas, december en recente verhuizing, kan er gewoon een fase zijn waarin zijn wereldje groter wordt, hij meer meekrijgt en meer gaat nadenken over bepaalde zaken (en dat kan onrust geven). Persoonlijk zou ik er gewoon naast gaan zitten, misschien ook wat extra tijd inruimen om de dag te bespreken (Wat was het leukste wat vandaag op school is gebeurd? wat vond je niet fijn vandaag? Met wie heb je gespeeld in de pauze? etc), soms kom je dan onderwerpen op het spoor waar ze zich zorgen om maken etc. Al die vragen zijn een verzoek tot verbinding met jou, het te spannend vinden om alleen te zijn. Je beschrijft dat hij na 20 minuten slaapt met de terugkom-methode. Dat vind ik persoonlijk eigenlijk heel netjes... Daar kun je je op instellen, toch? Het zal niet voor altijd zijn. (maar goed, mijn perspectief is getekend door slecht slapende kinderen waarvan tenminste 2 zeer ernstige slaapproblemen hebben/gehad)
Als ik lees dat hij "rare" vragen stelt zoals wat jullie vanavond op tv kijken herken ik dit (van mijn zoon) als hou vast zoeken. Vlak de impact van Sinterklaas/Kerst/ oud en nieuw niet uit. Vaak worden ze uit hun ritme gehaald (wij allemaal overigens) Schoen zetten, sinterklaas vieren, dan wordt de kamer overhoop gehaald en vol gezet met kerstspullen om vervolgens omringt te worden door knallen van vuurwerk, langer opblijven, veel lekkers etc. Op school is ook ineens alles anders en is het ritme ook weg. En dan is het gewoon fijn als je, door te vragen (want dat is eigenlijk wat hij doet) naar duidelijkheid. Dus die aantal keren zegen van weltrusten etc is eigenlijk bevestiging (doordat je antwoord) krijgen dat je er nog wel bent. En inderdaad huilen als je niet antwoord want dan is de bevestiging weg. Wat ik zelf vaak deed was de was van die dag boven gaan opvouwen, even de wasbak in de badkamer schoonmaken, spullen in de kast pakken. Gewoon een beetje rommelen, zoon hoorde dan dat ik er gewoon nog was , was dan gerustgesteld en viel dan vaak wel in slaap.
Ik denk dat het gewoon een onrustige tijd is voor kleuters. Onze 5 jarige wil ook opeens weer dat ik af en toe kom kijken, tot ze slaapt. Of ze roept al meteen dat ze niet kan slapen. Bij haar werkt het het beste als ik zeg dat ze gaat liggen, stil zijn, ogen dicht, ik kom zo weer even bij je kijken'. Als ik denk dat ze erg moe is, kom ik na een paar minuten weer, zodat ze weet dat ik me er aan hou,voor ze in slaap is gevallen. Vaak is dan een tweede keer gaan niet meer nodig. Vanmorgen zei ze ook dat ze vannacht 4 keer uit bed is gevallen vannacht. Gewoon door de sinterklaasonrust denk ik, want dat uit bed vallen was al lang geleden. Ze kruipt dan blijkbaar zelf gewoon weer terug, want wij hebben niks gemerkt Dus ik zou er even aan toegeven, in deze drukke tijden. Of zeggen dat je binnen 5 minuten weer even komt kijken bijvoorbeeld.
Begrijp ook wel hoor dat het gevoelig ligt. Als ze hier veel vragen stellen ga ik het kaderen. Dus door de dag heen zorgen dat je al veel praat/vraagt zodat hij veel kwijt kan en dan rond bedtijd ook even een gesprekje over de dag. Blijft hij vragen stellen om je te 'claimen' dan afspreken, nu nog 1 vraag, dan is het klaar en kan je weer een vraag stellen als ik bij je kom kijken over een paar minuten of morgenochtend.
Dit klinkt mij meer als zoeken naar "bevestiging". Het is een rare hectische tijd, pas verhuisd, op school misschien ook in de groepdynamiek wat anders of niet helemaal lekker. Wat je kan proberen is uitleggen dat je het veel belangrijker vindt om hem goed te kunnen horen. En dat op de trap je zijn mooie stem (geef er een draai aan) niet zo goed hoort. Dus als je nog wat wilt vertellen wat je anders had geroepen als ik op de trap liep, vertel het me nu ik bij je zit en je heeeel goed kan horen. En als er dan nog iets is wat je dan nog vergeten was te vertellen hoor ik graag morgen wanneer ik en jij allebei weer helemaal fit en fris zijn want ook mijn hoofd is nu moe en wil zo gaan slapen. En gedonder met slapen als je "net" uit zo'n fase bent gekomen kan ik me levendig indenken. G had een doorslaapstoornis die 2,5 jaar duurde en begon torn ze net 3 was. Elke nacht (geen overdrijving), in t eerste 1,5 jaar 8-tig keer je bed uit. Die kwam ook niet bij je liggen, die had dr eigen agenda en god verhoedde dat jij wakker werd en dat plan dwarsboomde, dus ook nog eens freaking sneaky. De plannen waren wel lief bedoeld, maar niet de "hulp" waar je op zat te wachten. Na 1,5 jaar zwakte het wat af naar 5x per nacht, 3x per nacht, om de nacht, om de x nachten... En nu is R net 3...* geen herhaling, geen herhaling, geen herhaling * maar bij G begon het direct met een ziekenhuisopname en de medicatie die ze kreeg (flixotide) dus als we dát even ontwijken hou ik iets meer hoop.
Ik herken het hier van dochter van 3,5 die vaak wel dat je nog even blijft een gaat roepen als je weg bent. Vooral man is hierin de pineut, tis een echt papa's kindje! ;p Hij blijft vaak even zitten naast haar bed tot ze slaapt (max 15 min). Ik doe vaak 5 min blijven zitten en zeg dan even bij haar broers te moeten kijken en kom na 5 min terug, vaak is ze dan al zo "ver weg" dat ik daarna niet nog eens hoef te komen. Is ze nog wakker dan zeg ik dat ze zo goed in bed probeert te slapen en dat ze nu maar lekker de ogen dicht moet doen. En dan afhankelijk of ze er om vraagt ga ik met 5 min weer kijken of niet! De oudste hebben we ook vanaf baby aan bed moeten zitten, weer hebben uiteindelijk z'n broertje op zijn kamer gelegd..... dat hielp wel met dat wij niet meer op de kamer hoefde te blijven... want dan was hij niet alleen. Toen hij kon lezen is het ook beter gegaan, dan kon hij zelf in bed en boek lezen voor het slapen gaan. Maar nog is het een moeilijke inslapen en heb ik hem geregeld moeten vertellen dat je beter in slaap valt als je met je ogen dicht gaat liggen in bed! Met vragen stellen trouwens antwoord ik eigenlijk altijd, met dat achteraan dat het nu echt tijd is om te slapen en we morgen weer kunnen kletsen. Mocht de vragen stroom door gaan dan geef ik aan dat ik wel blijven zitten met helpen slapen, maar niet om vragen te beantwoorden en dat ik dan misschien maar beter kan gaan.
Thanks, en reageerde je dan ook als hij vanuit bed dingen ging vragen terwijl je boven aan het rommelen was?
Het probleem is dat zodra ik zeg dat ik bij zijn zus ga kijken, hij alweer begint met vragen zodra ik zijn kamer uitloop.
Hij is vannacht een nachtje logeren bij mijn schoonouders, en wat denk je? Hij valt daar in 1 keer in slaap zonder vragen te stellen etc...
En dan antwoord je met, ik kom zo weer bij je... ga maar lekker liggen. En negeer je even de vraag. Ze moeten toch ook leren even op elkaar te wachten. en als hij dan moet huilen is dat ook ok he... die gevoelens mogen er gewoon zijn. Dat het ergens anders wel goed gaat bewijst dat hij zich thuis veilig genoeg voelt om de vragen te stellen, maar ook dat hij het dus wel kan.
Fijn om dat te weten toch! Ik denk dat hij thuis alle ruimte voelt om de vragen te stellen en het is aan jullie hoeveel ruimte hij daarin mag krijgen/nemen. Als je afspreekt geen vragen meer als ik van je kamer af ben, dan dus ook niet meer reageren. Hooguit even terug verwijzen naar de afspraak en kom wanneer hij zn vragen dan weer mag stellen. Maar ook dat zou ik dan max 2x doen en erna is het gewoon klaar en negeer je het totdat tijd is dat je weer komt kijken.
Kon dat maar zo makkelijk helaas, hij blijft nu continu uit zijn bed komen en als ik hem weer in bed leg schreeuwt die het hele huis bij elkaar..
Maar dan blijf je nu toch even bij hem zitten totdat het wel weer vertrouwd is en dan een stapje afbouwen. Door logeren doe je vaak juist weer even een stapje terug.