Hoi allemaal, Ik heb een dochter van net 1 jaar die al bijna 4 maanden 's nachts niet in haar eigen bedje wil slapen. Toen ze een paar weken oud was werd bij de kinderarts reflux geconstateerd, hier heeft zij medicatie voor gekregen en inmiddels geen last meer van. Door de reflux hadden wij haar altijd in onze armen want wanneer wij haar neerlegde moest ze spugen. Daardoor vindt ze het inmiddels heerlijk om bij ons in de armen in slaap te vallen. Inmiddels lukt het mij op de dag om haar in haar eigen bedje te laten slapen. Ze heeft dan 2 slaapjes van een half uur en staat dan te gillen in bed. In onze armen slaapt ze met gemak 1,5 uur. 'S avonds hebben we een vast bedritueel. Vaak valt ze wel in slaap maar na een uur of 3 wordt ze wakker en is dan ook klaar wakker. Wanneer ik haar op bed laat liggen gilt ze moord en brand. Leg ik haar bij ons op bed is ze binnen een minuut weer heerlijk in slaap. Als we haar dan op haar eigen bed willen leggen is ze wakker en begint het weer op nieuw. We hebben inmiddels al een hoop geprobeerd, haar bed staat ergens anders in de kamer, met nachtlamp en zonder, bij haar in de kamer zitten of voor haar bedje zitten. 30 minuten laten huilen, bedritueel weer opnieuw, water drinken, niets helpt. Ze vindt tussenin slapen heerlijk maar ik slaap al die maanden al slecht omdat ik dan toch in de gaten hou of ze niet onder een kussen terecht komt. Hebben jullie misschien nog tips voor mij, om haar ook 's nachts in haar eigen bedje te laten slapen? Alvast heel erg bedankt!
Co-sleeper. Overigens is het heel onwaarschijnlijk dat ze onder je dekbed terecht komt. Samen slapen is heel veilig, mits je niet gedronken hebt, rookt, medicatie gebruikt of andere redenen hebt waardoor je minder alert bent.
Cosleeper inderdaad. Wij hebben die pas met een maand of 10 geloof ik gekocht, of eigenlijk een ikea bedje van mp die je ook als cosleeper kan gebruiken. Hadden we veel eerder moeten doen... Mijn ervaring is dat meegaan in de behoefte aan nabijheid en het daarin jezelf zo gemakkelijk mogelijk maken makkelijker is dan de strijd aangaan. Zo heeft iedereen namelijk het meeste slaap, incl de buren... En later komt er vanzelf een fase dat ze meer afstand oke vinden. Ik was in het begin erg bang (gemaakt) dat hij nu toch wel echt in zijn eigen bed moest, anders zou hij voor eeuwig bij ons willen liggen. Inmiddels slaapt hij al een tijd prima door in zijn eigen bed, in de vroege ochtend komt hij dan nog een uurtje of twee tussen ons in slapen (cosleeper bezet door zusje). We zijn op een gegeven moment begonnen met starten in eigen bedje, eerst overdag, later ook voor de nacht, en als hij wakker werd evt proberen kort in bed te troosten en anders mee naar ons nemen. We merkten op een gegeven moment vanzelf dat hij het goed vond in zijn eigen bed.
Bedje bij jullie op de kamer zetten wil misschien een hoop rust bieden .. Als je haar echt op haar eigen kamer wil , toch even een paar nachten doorzetten en laten huilen ... Ze weet nu dat als ze gaat huilen zie uiteindelijk toch bij papa en mama in bed mag liggen . Zelf ook meegemaakt met onze dochter , op haar eigen kamer slapen was ook een ramp . Na een paar nachten doorzetten ( is echt niet makkelijk zat zelf huilend op de bank ) sliep ze als een roosje in haar eigen kamer .
Hier ook een mannetje van 1 jaar en hij weigert ook alleen te slapen, zijn ledikant staat dus naast ons bed en dan is het geen probleem af en toe moet ik een keer shhhhhh-en en dan slaapt die vrolijk verder.