Waarom altijd zo dwars?

Doen ze allemaal bijna (er zijn altijd uitzonderingen maar de meeste wel) is hun eigen wil ontdekken en kijken hoe ver ze kunnen gaan. Gewoon consequent blijven en dan word het op den duur vanzelf beter maar je moet door de fase heen en dat duurt wel ff helaas haha sterkte!

 

Pff ja, hier zijn we ook twee, en het is Mega Vermoeiend. Zo nu en dan is het een scheetje, nou ja, eigenlijk best vaak, maar echt álles levert gedoe op. Ze wil alles nu, en meteen, en als het even iets anders gaat, of als ze iets niet mag: boos en brullen. Hoe je het ook brengt.

Het is een fase, het is een fase...

 

Waarom? Omdat ze ontdekken dat ze een eigen ik zijn en een bepaalde macht over de wereld om zich heen hebben. Heel gezond, hoort erbij. Welkom in de peuterpuberteit .

Tips: choose your battles, laat haar zoveel mogelijk zelf doen (gedulddddd, neem de tijd waar mogelijk), en als iets echt moet of niet mag: wees duidelijk en consequent.

Ze mag ook leren dat mama ook haar grenzen heeft natuurlijk.

Uitleggen waarom iets niet mag of juist moet heeft geen zin als ze nog driftig zijn las ik ooit. Dus daarmee even wachten tot ze afgekoeld is.

Succes!

 

Wat mij in die periode wel heeft geholpen (en háár wat makkelijker maakte), was
- proberen om niet te veel/snel nee te zeggen. Eerst nadenken of het wel echt zo erg is. Pick your battles..
(Waarom zeggen kinderen 'nee'? Omdat wij dat ook zoveel zeggen. Nee, mag niet. Nee, niet doen.)
- proberen ook te luisteren naar wat zíj wil. Geef haar het gevoel dat het ook best vaak gaat zoals ze wél wil.
(Waarom luisteren kinderen niet? Omdat er ook niet naar hun geluisterd wordt..)
Beetje kort door de bocht, maar vaak is het wel een wisselwerking, een soort spiraal waar je in zit.

En bij bepaalde dingen, dat het echt niet anders kan of wat jij heel belangrijk vindt, consequent zijn en blijven. Nee is nee en anders maar onder de arm of lekker even laten gillen (en daarna knuffelen en dan is het weer goed). Helaas, mama is de baas.

Verder tja, het hoort erbij he .

 

Zoals laatste post.. Precies dat.. Pick youre battles gaat hier nog eens op een tegeltje ! Verder humor.. Ergens een grapje van maken, " wat is dit nu ... " Wil dit voetje niet in deze schoen? Hey jij voetje kom eens hier etc etc.. "
En ik moedig ook wel eens aan als ze boos is... " kun jij niet harder schreeuwen? Wel toch? Probeer eens ?? Binnen notime moet ze lachen en is het over..

 

Oh, haha, dat deed ik met haren wassen. Was nooit een probleem tot ze er opeens bang voor was. Op een gegeven moment begon ze al te piepen als er nog niets aan de hand was. Dus ik zeg 'gil maar! harder! Kun je niet harder?' En dan was ze zo druk met proberen te schreeuwen dat ze haar 'angst' vergat en ze veel minder hard kon/ging schreeuwen. En na een paar keer was ze er vanaf

Wat ik ook wel eens doe als ze aan het jengelen/huilen/krijsen is om niets. Nou, nog 1 keer dan, op je allerhardst en dan is het klaar. Kom op dat kan harder! Ja heel goed en nu klaar (en anders ga je maar even op de gang gillen ipv in mijn oor).

 

@ Arevinol .. volgens mij heb ik die tip dan een keer van jou gehad i.d. voor haren wassen.. gebruik hem nu voor meerdere situaties..

 

Oh ja... nou! Als iemand het heeft uitgeonden, is het die van mij wel Een sterke persoonlijkheid noem ik het maar, in combi met de peuterpubertijd en dodelijk vermoeiend. Maar inderdaad; probeer het op te lossen met wat humor en creativiteit. Mijn dochter was en is altijd "terug te halen" met een pratende knuffel. Als ik er dan zelf even niet door kwam, of als ik het even zelf niet trok, dan pak ik een knuffel en ga namens de knuffel praten. Contact maken door naam te zeggen. Beetje te stoeien, in de nek kruipen, in het oor fluisteren. En daarna het gesprek beginnen. En dat werkt hier heel goed. De knuffel is indirect en prettiger benaderbaar. Vaak laat ik dan de knuffel ook zeggen dat mama ook graag nog even wat wil zeggen. Hier werkt het heel goed en het is een stuk gezelliger.