Nee ik zou nu even alles in 1 keer aanpakken, hij gaat toch huilen. Natuurlijk niet zo pats boem, gewoon even met hem praten eerst, hij is oud genoeg om te begrijpen dat iedereen in zijn eigen bed slaapt. Zeg bijvoorbeeld dat hij een autootje of knuffeltje mag uitkiezen wat mee naar bed mag maar dat dan wel de afspraak is dat hij in zijn bed blijft/gaat slapen/niet huilt. Het is natuurlijk een ingesleten patroon dus het zal best een paar dagen duren maar als hij doorkrijgt dat je het meent dan zal het steeds makkelijker worden. Als hij niet van zijn kamer kan komen is het nog minder aantrekkelijk voor hem om te blijven huilen: kun je niet de deurklink omhoog zetten of weghalen aan de binnenkant? Zo is het echt bedtijd - slaapkamertijd.
Eens! Maak een concreet plan en bespreek dit ook met hem hoe je het wil. Haal desnoods een boekje over slapen in eigen bed en zo... En nog belangrijker hou je aan dat plan! Al duurt het de eerste tijd heel de avond om hem in bed te krijgen! Zo lang je zelf maar steeds hetzelfde blijft doen. Hou rekening met flink wat weerstand maar daarna kan het alleen maar beter worden!
Als je zoontje zegt dat hij niet in zijn bed wil slapen, zegt hij dit dan gemeend (met angst en oprecht hardverscheurend huilen) of zegt hij dit omdat het een gewoonte is geworden, meer op een aangeleerde manier? Kan het niet goed uitleggen, maar hier kunnen wij heel goed merken wanneer oudste dochter bezig is met een toneelstukje om de grenzen op te zoeken of als er echt iets aan de hand is. Er is naar mijn mening altijd iets aan de hand als een kind aandacht vraagt, het moeilijke is alleen hoe te reageren om iets niet in stand te houden en daarmee tegelijkertijd je kind niet tekort te doen. Hier hebben wij vanavond ook weer een 'moeilijke' avond gehad. Twee weken geleden heeft de oudste waterpokken gehad en heeft ze twee nachten bij ons in bed geslapen omdat ze zo een jeuk had en erg verdrietig was. Vorige week ook nog haar armpje gekneusd dus ze heeft veel aandacht gehad en soms ook ech nog even wat meer troost nodig. Normaal nemen wij de meiden nooit bij ons in bed maar bij ziekte of erge angst oid maken wij een uitzondering want dan wil je je kindje gewoon dicht bij je hebben. Probleem is wel dat oudste daar dan gelijk een gewoonte van wil maken en heel goed weet dat dat niet de bedoeling is. Vanavond wilde ze niet slapen en kwam al na vijf minuten uit haar kamer. Wat ik dan doe is het volgende: Ik ga naar haar toe (vanaf beneden roepen vind ik geen optie, kan niet uitleggen waarom precies, maar dat voelt gewoon niet goed, wij zijn tenslotte de ouders en leggen haar op bed, niet zijzelf). Ik leg haar uit dat ze echt in haar bed moet blijven en proberen te slapen en als dat niet lukt (zoals ze zelf dan zegt), dan kan ze haar ogen dicht doen en proberen te rusten, slapen hoeft niet, want rusten is ook fijn. Dit is meer een manier om haar:' Ik kan niet slaaaahaaaaapen!!!!' Te beantwoorden....slapen hoeft niet, rusten is al fijn. Dan leg ik haar in bed, stop haar weer in en wens haar weltrusten met een kus. Dan ga ik naar onze slaapkamer omdat ik weet dat het niet de laatste keer is geweest dat ze uit bed is gekomen. Vanavond kwam ze na twee minuten alweer uit haar kamer, huilen en zeggen dat ze niet wil slapen, dat ze bij ons wil slapen, dat ze zich niet lekker voelt, etc. (Haar gedrag is voorspelbaar en dit doet ze altijd als ze pgrenzen aan het zoeken is, dus ik weet/voel gewoon dat er niets ernstigs aan de hand is). Ik pak haar hand, of als ze niet meewerkt dan pak ik haar op, leg haar in bed, stop haar in, zeg weltrusten tegen haar en geef een aai over haar bol en ga dn gelijk haar kamer uit. Ik zeg verder niets en reageer niet op haar vragen en huiltjes. Ik ga in onze slaapkamer zitten en wacht weer af Na twee minuten staat ze al weer op de overloop. Nu pak ik weer haar hand, of pak haar op, vermijd oogcontact, praat helemaal niet tegen haar, breng haar naar haar bed, stop haar in (als dit lukt, soms wil ze niet eens gaan liggen), geef een aai over haar bol en ga haar kamer weer uit. Vanavond heb ik dit nog drie keer moeten doen. Toen ging ze, zonder huilen of gillen rustig slapen (ik hoorde haar zelfs zachtjes een liedje zingen). Vorige week heb ik dit laatste op een avond negentien keer gedaan!! maar de avond daarop ging ze gelijk slapen. Ik doe dit allemaal trouwens op de meest liefdevolle manier, wil absoluut geen boosheid uitstralen en als ik tegen haar praat, in het begin, dan doe ik dit rustig en troostend. Wij zijn van mening dat wij onze kinderen nooit willen laten gaan slapen met het idee dat een van ons boos op ze is. We geven onze grenzen aan, maar boos zijn we niet ) hahaha, soms wel natuurlijk en gefrustreerd, maar we doen er alles aan om dit niet te laten merken). Ze heeft soms van deze fases en dan zijn wij in het begin erg aftastend om zeker te weten dat er niets ernstigs aan de hand is, maar wanneer blijkt dat het weer een grenzen op zoek-fase is, dan proberen we consequent de manier die ik hierboven beschreef toe te passen. Vriend heeft er iets meer moeite mee dan ik, hij vindt het erg moeilijk om niet tegen haar te praten, maar ik merk echt dat wanneer wij consequent zijn en haar niet positief belonen (door met haar te gaan praten en troosten en zo) ze al snel 'opgeeft' en weer een tijd lang gelijk gaat slapen als ze op bed wordt gelegd. En echt, het blijft moeilijk en soms is het zo makkelijk om toch toe te geven en haar in bed te nemen, maar het verleden heeft ons geleerd dat we dan nog verder van huis zijn en zij steeds verder de grenzen gaat opzoeken en dan uiteindelijk helemaal niet meer slaapt (en wij ook niet). Het rare is dat met het toegeven je soms nog langer bezig bent (omdat je kindje dan altijd weer iets nieuws verzint waar de grenzen verlegd kunnen worden), soms heel de avond en nacht, en dat met het consequent terugleggen je misschien wel 20keer terug moet, maar uiteindelijk wel de nacht goed kunt slapen. Toegeven kost uiteindelijk meer energie en nachtrust. Excuus voor het lange verhaal, hopelijk heb je er iets aan! Sterkte!!!!
Ons avondritueel is na het eten tv kijken en elke avond na hetzelfde tv programma naar boven. Boven vaak nog even stoeien, wassen en tanden poetsen, verhaaltje voorlezen, in bed leggen. Met de oudste de afgelopen dag en de komende dag bespreken. Met de jongste nog 10 minuutjes in de schommelstoel zitten. Daarmee komt hij echt tot rust. Daarna een knuffel en een kus en dan gaan we naar beneden. De oudste valt daarna vrij snel in slaap, maar de jongste niet. Hij slaapt nu sinds 4 weken in een peuterbedje en komt elke avond minimaal 3x zijn bed uit. Een van ons gaat dan steeds weer naar boven, pakken hem bij zijn handje en leggen hem terug in bed. De eerste dagen zeker wel 15 keer anderhalf uur lang. Nu nog maar 3x, dus we gaan vooruit en als hij op de overloop ligt te gillen (van boosheid) gaan we na een minuutje of 5 of 10 boos zijn en dan gaat hij terug in bed. Ik zou je zoontje voordat je naar boven gaat met hem, vertellen dat je het anders gaat doen en hoe je het gaat doen. Je hebt al een duidelijk ritueel door met hem om 19 uur naar boven te gaan, tanden poetsen en pyjama aan. Als je ipv weer naar beneden te gaan boven blijft en een verhaaltje voorleest. Heb je een mooi avondritueel. Als hij wakker wordt en jij ligt nog niet in bed. Kun je het terugleggen steeds blijven herhalen en ervoor kiezen dat als jij gaat slapen hij wel bij jou in bed mag slapen. Ik verwacht dat hij de strijdt niet snel op zal geven. Volhouden is het belangrijkste.
Eens met de dames boven me, ik zou ook nu alles tegelijk aanpakken en echt heeel consequent zijn. Want ik denk dat dat vooral het probleem is. Je zoontje heeft nu geen duidelijkheid, bij mama in slaap vallen en dan alleen wakker worden: natuurlijk wil je dan terug! Ik zou hem de nacht laten beginnen in zijn eigen bed. Daarbij zou ik hem liever om 23 uur in slaap laten vallen uit zichzelf dan met Melatonine... ik ben ook geen arts, maar vind hem er ook erg jong voor en niet echt een oplossing van het probleem. Ik denk namelijk dat hij zich 'wakker houdt' omdat hij het naar bed gaan zo lang mogelijk wil uitstellen, en dan uiteindelijk uitgeteld op de bank in slaap valt. Als je een duidelijk ritueel inbouwt kan zijn lichaam zich ook instellen op 7/8/9 uur is bedtijd. Bovendien mag hij gerust even wakker zijn in bed, als hij maar in bed blijft. Ik zou ervoor zorgen dat hij op een vaste tijd de nacht in gaat, in zijn eigen bed. En dit heel consequent volhouden. Misschien gaat het een paar dagen of week erg moeilijk, maar houd vol! Anders kan je dit niet keren. Ik zou hem rond 19.30/20 uur naar boven brengen. Tandenpoetsen, pyjama aan. Uitleggen dat hij naar zijn eigen bed gaat, want iedereen slaapt in zijn eigen bed. Vervolgens hem lekker instoppen en hem nog wat verhaaltjes voorlezen (dit duurt bij ons zo 20 minuten). Vervolgens een kus en knuffel, welterusten en weglopen. Als hij gaat huilen leg je het nog eens uit en je stopt hem in, maar daarna geen oogcontact meer maken. Gewoon hem elke keer terugleggen in bed als hij eruit komt, maar er verder geen woorden aan vuil maken. En dit net zolang tot hij in slaap valt. Succes!
Ik denk dat je nu door moet pakken. Jij bent de ouder, jij bepaalt. Je zal toch elke keer naar hem toe moeten om hem in bed te leggen. Of dat nou 5 of 50 keer is. Roepen van een afstand werkt niet. Of je hem in zijn of jouw bed laat slapen is jouw keuze. Je zal dit ook niet na een paar dagen al veranderd hebben Het kan ook best zijn dat het 2 weken duurt voordat j je zoontje zich neer legt bij jouw regels. Dus geef je ook niet na een paar dagen gewonnen, want dan is het 1-0 voor je zoontje.
Als ik zo tussen de regels door lees heb ik het idee dat je niet echt consequent bent naar je zoontje toe. Wij hebben ooit dit boekje op aanraden van de huisarts bij de bibliotheek geleend: bol.com | Kinderen met slaapproblemen, R.C. Schregardus | 9789060099742 | Boeken Het is een heel dun boekje en in het kort: Je gaat niet alleen met het gedrag van je kindje aan de slag, maar ook met je eigen gedrag! In het kort: Je begint een week OVERDAG consequent te zijn en negatief gedrag te negeren (negatieve aandacht is nl. óók aandacht!) en na een week ga je met het slaapprobleem aan de slag. Op deze manier weet je kindje dat het je menens is, immers, overdag pas je deze tactiek ook al een week consequent toe! Wij hebben er veel baat bij gehad. Wat er staat klinkt allemaal super logisch, maar het drukt je wel weer even met de neus op de feiten. Succes!