Hmmm weer ff terugpakken naar de oude situatie. Bij G. bouwde ik op door een knuffeltje in dr bed te leggen waar ze mee speelde. Intussen hing ik de was op en kletste gewoon in mezelf, spiekte af en toe om t hoekje of reageerde op een bepaald toontje van dr. Was ik klaar en was ze in slaap gevallen, prima. Was ze niet in slaap gevallen ging ze mee naar beneden. R. gaat een uur na zn prak al bleren en dan zingen wij maar weer "ik heb een plekkie in mn buik dus dat is honger!" Die vertikt t echt op t moment om te gaan slapen als ie nog een plekkie in zn buik heeft waar een fles in past. Daarna is hij vertrokken. Direct naar bed na prakkie kan wel, geheid na 45 minuten wakker en fleeeeees!!! Dat begint er langzaam een beetje uit te gaan, vannacht was t 0130 voor die second diner (fles).
Volgens mij zitten wij inmiddels ook in de slaapregressie. Zo heftig herinner ik het me niet van mijn dochtertje. Dit is wel next level. Zoontje (7,5 mnd) zijn onderste tandjes komen door en hij probeert te tijgeren/kruipen. Soms moest ik er wel eens uit voor de speen. Maar nu blijft hij al een aantal dagen ‘s nachts huilen nadat ik bij hem ben geweest. Zucht zelfs even met hem zitten in de stoel werkte niet. Even doorbijten met deze horrornachten ben ik bang.
*even afkloppen * maar nu pas na 2 jaar en een paar maanden loopt het beter. We hebben echt nachten/ avonden met hem lopen klooien. Fles, wiegen, uren mee zitten hangen. We waren doodop. Het is nu beter (hij kan zelf in slaap vallen zonder overstuur te zijn) Het gaat over! Sterkte