Oh ik moet het even van me afschrijven en vragen wat jullie zouden doen. Enige weken geleden hadden we ineens weer een beetje drama met eten, slapen en continue aan je benen hangen etc. Daarvoor was het nét weer een beetje "normaal" gezellig en niks aan de hand zeg maar. Dus ik kijk voor zekerheid in "oei ik groei", zat ie in een sprongetje. Ok, prima, na regen komt zonneschijn, en t was heel even weer een vrolijkerd, supergoed eten. 2 weken geleden in Nederland geweest, bezoek consultatiebureau en prikken gehad was kwa groei en gewicht wat veel aan het dalen, maar maak me geen zorgen, eet goed na ziek zijn (spugen en diarree). Sliep daar uitstekend, eten ook. Beetje ziekig geweest (wederom maar alleen beetje koorts). Nu zijn we alweer zo'n 1,5 week terug en we hebben drama!! Slapen 's nachts gelukkig prima, wordt vrolijk wakker, maar zodra hij in z'n stoel moet om te eten, ik weer niet wat ik meemaak, helemaal overstuur huilen, en er echt in blijven hangen voor 10 a 15 min. Hij eet dan geen hap meer natuurlijk, en wil niks, niet getroost worden, niet zelf doen, alleen maar heel hard huilen. ok, dan heb je straks wel honger. In de stoel, gaat nog, hij moet een slab om, gaat ook nog, ik pak de vork, had hij zelf de vork willen pakken, weer heeeeel drama! Maar hij blijft er echt in "hangen" zeg maar. Ook met middageten, als ik dan even voel of het niet te heet is en hij het in z'n mond wil hebben, helemaal overstuur, en dan NIET meer willen eten. Moet ik het negeren, moet ik het uitleggen hoe klein hij ook is, ik word er zelf helemaal tureluurs van. Als hij erin blijft hangen, hoe krijg ik m er dan weer uit? Ik pak hem nu maar vast (hij blijft wel ín de stoel) en praat rustig tegen hem, maar vaak probeert hij dan te krabben of mijn haren te trekken. Als hij zelf de vork heeft gaat hij op tafel slaan, pakken we de vork af, hoppa weer huilen en niet meer eten. Ik dacht dat dit veel later zou komen, met 2 jaar ofzo?! Bovendien zegt oei ik groei nu zonnetje!!! Nou mooi niks zonnetje Dr. Frans Sorry voor t lange verhaal.
Hier net zo'n fase. Het gaat soms een week goed, soms is het elke dag raak. Het is hier denk ik frustratie omdat hij heel erg goed weet wat hij wil, maar het niet kan vertellen aan ons. Hij praat nog bijna niet, op een paar woordjes na, en dat frustreert hem. Niks helpt ook op zo'n moment, behalve in bad gaan. Hij heeft een keer echt 40 minuten op de grond gelegen, krijsend, huilend, en dan soms even opkijken of ik hem nog wel zag, en zodra ik naar hem keek weer op de grond gooien en weer krijsen. Ik kan hem dan vastpakken, knuffelen, maar dat is alleen maar olie op het vuur. Dus laat ik hem maar. Gisteravond was het ook raak, na het avondeten, geen flauw idee wat hij wilde, maar hij was woest. Het was bijna bedtijd, dus heeft mijn man hem in bad gezet, toen was het goed. Over het algemeen negeren we het, dan gaat het het snelste over. Maar ik vind het soms wel sneu, dat hij niet uit kan leggen wat er nu precies is. Maar hij gaat vast wel leren praten, ik vermoed dat het dan beter zal gaan
Ik vind het aan de ene kant sneu hem in z'n 1-tje te laten huilen. In de zin van, ook als je t moeilijk hebt wil ik er voor je zijn. Aan de andere kant, als ik boos ben wil ik ook wel eens alleen zijn. Denk ook dat het deels te maken heeft met het niet kunnen praten, hij zegt heel veel en herhaalt al vaak dezelfde brabbelzinnen, en kijkt ons dan aan met "snap je dat dan niet?"
O ja, ik herken het. Af en toe is niks goed. Gisteren bijvoorbeeld was ze met de deur aan het spelen en ik was bang dat haar vingers er tussen zouden komen, dus ik doe de deur open. Drama!! Ik laat haar meestal even op de grond liggen en daarna pak ik haar op. Uit zichzelf stopt ze meestal echt niet met huilen. Als ze boos is aan tafel zet ik haar eten/vorkje/beker vaak vlakbij haar en ga ik zelf gewoon eten zonder aandacht aan haar te besteden. Meestal pakt ze uiteindelijk dan toch haar eten of drinken zelf en is het weer over. 'Oei ik groei' zou ik trouwens niet te veel naar kijken. Ik heb het boek zelf niet, maar vind het altijd bijzonder dat alle kindjes bijv. met 7 maanden een sprong hebben. Ik heb het wel eens opgezocht, maar bij mijn dochter heeft het nog nooit geklopt.
Wanneer mijn zoontje boos is omdat hij het niet zelf mag doen of als het niet te snel gaat laat ik hem alleen eten. Ik merk dat dat een stuk beter gaat. Ik leg broodjes neer op zijn tafel en ga dan op de bank zitten. Hij is dan niet afgeleid en die broodjes gaan hup zo naar binnen. Avondeten geef ik hem een lepel en ik heb zelf een lepel Ik laat hem in het bakje prakken en stop tegelijkertijd zijn eten in zn mond. Die afleiding helpt ook vaak. Misschien heb je er iets aan.
Oh nee, alles wat dichtbij hem staat, wordt meteen weggeveegd! Hij mag zelf eten, maar als hij op tafel gaat slaan met de vork, nemen we die af, dan veegt hij z'n bord en beker op de grond... En dan overstrekken en huilen... Ik heb gevoeld en gekeken, maar zie geen kiezen in aantocht. Heb echt het idee dat hij ontzettend aan het uitproberen is, maar dat uit die huilbui komen duurt soms zo lang met echt "erin blijven hangen geheu" dat ik denk wat moet ik nou? Wel vastpakken, laten gaan, negeren, hij is dan zo intens gefrustreerd.
Herkenbaar! Dreumes van ruim 14 maanden hier. Vandaag echt drama tijdens het eten. Zelf willen eten maar ontzettend knoeien (het zat overal, o.a. in mijn haar). Super ongeduldig met het bestek of zelfs het bordje gooien als het niet lukt. Maar mama mocht ook niet helpen! Was voor het eerst een beetje boos op hem, pure frustratie...dus denk dat hij dat ook voelde. Hoop dat deze fase snel voorbij is!
Ik ook! Net weer, hij wilt mijn telefoon, mag hij niet, hop overstrekken, uit m'n armen wurmen op de grond (natuurlijk z'n hoofd op de grond stoten), hij heeft wel 15 min erin gezeten, mocht m niet oppakken, op een gegeven moment toch gedaan, vastgehouden, proberen af te leiden. Niks helpt op dat moment.
Zo herkenbaar! Welkom in de wereld van driftbuien en die ontstaan uit het niets ben ik achter gekomen. Onze man van 16maanden doet het zelfde. Wij laten hem gewoon even gaan..... blijven in de buurt zodat hij weet dat we er zijn. Dan gaan we met een rustige lage stem bevestigen dat hij boos is. En dat hij het allemaal niet begrijpt en dat wij hem ook niet begrijpen. We pakken hem past vast als er wat rust is weer gekeerd. Maar ja.... Als hij in de auto op stoeltje moet omdat we weg gaan... dan heb ik geen tijd hier voor en dan moet hij gewoon zitten.
Hier begint het ook te komen bij dochter van bijna 14 maanden.. Alles zelf willen doen, en als het niet zo gebeurt als het gaat, pas dan maar op, al het speelgoed gaat op de grond en ze gaat er zelf bij liggen.. Erg frustrerend!
We hebben nu een beetje een modus operandi van "mama jouw troosten" en dan zegt ie eerst nee, ok dan laat ik hem nog huilen/boos zijn, later vraag ik het weer of hij kont zelf naar me toe. Inmiddels is het al íets minder. Alleen hij wilt zoveel vertellen wat hij nog niet kan en dát frustreert nog heel erg.
Hier nog nooit problemen gehad nergens mee. Maar als ik.haar niet constant afleid (ipad, met mijm vork.prikken ok.dat moeten ze wel kunnen dan, keukenrol.opvouwen etc) dan zou ze ook enorm drama schoppen met eten Leiden.jullie.hem af met speelgoed of ipad of iets dat hij mag doen? Praat je veel tegen hem? Weet je zeker dat het geen keelpijn of doorkomende kiezen of hoektanden zijn? Ook daarmee eet ze hier trouwens als een bouwvakker door met voldoende afleiding