Mn zoon is erg moeilijk als het om MIJ gaat. Hij wilt dan alleen eten als hij dat wilt en ik moet hem wassen als hij dat wilt en een filmpje op zetten als hij dat wilt. En als ik mn eigen zin doe, dan gaat hij heel hard janken. Hij is nu 20 maanden oud. Terwijl hij bij mijn ouders helemaal niet zo is, dan is hij gewoon braaf en eet netjes wanneer hun dat willen. Ik woon nog bij mijn ouders thuis met mn zoon omdat ik en mn man nog geen eigen woning hebben. En daarom is het extra erg omdat zij mij steeds erop kleineren dat ik mn eigen zoon niet kan opvoeden enzo. En dat hij bij mij 24u per dag jankt terwijl als ik moet werken en mn kleintje bij hun laat, dan lacht hij de hele dag en doet netjes wat ze zeggen. En het ergste is nog dat ze gelijk hebben, als ik bijv de woonkamer uitga, dan hoor ik mn zoon rustig spelen, maar als ik terug de woonkamer in kom, en hij ziet mij, gaat hij weer hangerig doen van: ik wil dit of dat. En als ik gwn niet toegeef, dan gaat hij echt heel hard huilen en gaan me ouders me weer afkraken van, laat dat kind niet huillen. Je kan niet eens je eigen kind discipline aanleren. Ik ben zo moe hierdoor..en onze eigen woning, daar mogen we pas over 9 maanden in.
oei, dat lijkt me wel zwaar zeg!....tja, wat kan ik zeggen...het lijkt alsof je kleintje jouw onzekerheid aanvoelt, daar zijn ze nogal gevoelig voor...hij probeert je uit en kijkt hoever hij kan gaan...de reden waarom hij goed naar je ouders luisterd zou kunnen zijn dat 'vreemde ogen dwingen...' met andere woorden, bij jou laat hij zijn eigen gedrag zien en bij je ouders luisterd hij goed omdat zij minder eigen zijn...kan me voorstellen dat het moeilijk is om je poot stijf te houden als je ouders je ondertussen afkraken...wat je zou kunnen doen is een gesprek met ze aangaan waarin je aangeeft graag je eigen kind op je eigen manier op te willen voeden en dat je het fijn zou vinden als ze zich er op de momenten dat jij thuis bent er niet mee bemoeien... zelf moet je een tactiek bedenken om je kind mee te confronteren ...doordat je die van te voren bedenkt sta je sterker in je schoenen. Een vb zou kunnen zijn...nee is nee. Dus met andere woorden concequent zijn. Door met jezelf af te spreken dat je de tv niet aan zult doen als jij dat niet wilt en dus nee is nee blijft tegen je zoon lukt het! hopelijk werken je ouders een beetje mee...misschien werkt het nog extra motiverend om te bedenken dat je het zelf straks ook alleen moet in je eigen huis...heb je hier al iets aan? succes hoor!
Wat een rotsituatie. Ik denk dat het idd heel hard nodig is dat jullie een eigen plekje krijgen. Ik weet ook niet goed wat het kan zijn met je zoontje. Het zou kunnen dat hij in de war is van al die verschillende opvoeders in zijn omgeving. Maar het kan ook zijn dat hij juist bij jou zo hangerig doet omdat hij het meest van jou houdt (en jij van hem). Dat uitproberen doen ze vaak bij de mensen die ze het liefst vinden. Ik zou in ieder geval wel een hartig woordje met je ouders spreken dat ze je niet meer aanspreken op je opvoedkwaliteiten waar je zoon bij is. Die kleintjes snappen meer dan je denkt.
Trouwens, mijn zoon is bij oma en opa ook poeslief hoor. En thuis kan het een echte draak zijn. Denk dat het ook wel een beetje peuter-eigen is om alle ellende voor papa en mama te bewaren
Wat een vervelende situatie voor je zeg! Ik denk ook dat je zoontje haar fijn aanvoelt dat jij misschien onzeker bent of gewoon aan het uitproberen is hoe ver hij kan gaan. Als hij iets doet wat niet mag of iets wilt wat niet mag moet jij gewoon nee zeggen. Als hij dan gaat huilen is dat pech voor hem, dat moet hij leren. Je kan hem dan proberen af te leiden met iets leuks/positief speeltje of kijk daar buiten een vogeltje ofzo. Ons zoontje is bij ons thuis ook moeilijker dan bij opa en oma. Ik denk dat dat wel erbij hoort. Thuis gaan ze meer uitproberen en de grens opzoeken. Probeer gewoon consequent te blijven en hem aan te leren dat er gebeurd wat jij wilt en niet wat hij wilt. O ja misschien ook even openkaart spelen naar je ouders toe dat je het vervelend vindt hoe zij met jou omgaan. Want mede dankzij hun ben jij zo onzeker. Suc6
ts. het is normaal hoor dat kindjes als eerste bij degenen die ze het meest na staan vervelend gaan doen en gaan uitproberen hoever ze kunnen gaan. je ouders zouden dat ook moeten weten en je niet zo naar beneden moeten halen. laat je niet van de wijs brengen meid. probeer je te focussen op de tijd dat je een eigen huisje hebt. wat zegt je man van hun houding eigenlijk? kunnen jullie niet proberen als gezin wat vaker weg te gaan. of een vakantie te nemen ergens?
Het is een heel goed teken. Hij voelt zich bij veilig genoeg om dingen uit te proberen en grenzen op te zoeken. Dat durft hij blijkbaar bij jou ouders niet. Vreemde ogen dwingen en daarom is hij lief. En, zij zijn opa en oma en daar mag veel meer dan bij mama en papa. Zie het als iets positiefs en stel duidelijke grenzen. Wees consequent. En dan moet het na een tijdje minder worden.
Even ene hart onder de riem: hier is het precies hetzelfde! Ik heb uit pure wanhoop zelfs een pedagoog geraadpleegd en die zei wat anderen hier ook zeggen: jouw kindje voelt zich bij jou het meest op het gemak. Hij weet gewoon dat je onvoorwaardelijk van hem houdt en zal daardoor JUIST jou gebruiken om uit te proberen en/of zijn frustraties te uiten. Ik voelde me ook enorm mislukt als mijn ouders ( waar mijn dochtertje 2 dagen per week is) zeiden: Goh, zo vervelend doet ze alleen bij jou. Maar eigenlijk is het dus inderdaad een groot compliment als je dat gedrag krijgt, hoewel het natuurlijk ook stikvervelend is. Consequent zijn, af en toe even diep ademhalen en heel vervelend gedrag zoveel mogelijk negeren of (als dat bij jouw kindje helpt) proberen de aandacht even op wat anders te richten. Even zelf de gang op lopen en flink stampvoeten kan ook helpen (en vergeet niet de mantra " 't is een fase, 't is een fase, 't is een fase")
Geheel eens met bovenstaand en als je ouders openlijk waar hij bij is jou ook nog eens afkraken maken ze de situatie er echt niet beter op. Dan ben jij onzeker, hij probeert hoe er hij kan gaan en op de achtergrond bemoeien opa en oma zich er ook nog eens mee. Kun je niet tijdelijk ergens intrekken? Desnoods antikraak of een afbraakpand. Vaak is dat heel goedkoop en kun je dat gewoon voor een vaste periode huren. En als jij werkt kunnen je ouders misschien best oppassen maar dan is voor jullie wel een eigen plekje met eigen regels waar hij zich gewoon aan moet houden. Wel zo duidelijk voor iedereen en dus ook voor je zoontje. Thuis luisteren naar jou/papa, bij oma is het wellicht net anders maar dat is dan puur bij opa/oma dat verschil hebben ze snel genoeg door
Ten eerste: Dat hij bij jou zich ander gedraagd dan bij je ouders hoeft niet perse voor je ouders te pleiten. Genoeg kinderen die bij anderen poeslief zijn, en thuis bengels. (heb er hier eentje). Ik denk dat een eigen woonruimte wel een verbetering zou zijn. Desnoods iets tijdelijks. Daarnaast: als je zoontje iets niet wil, en jij wel, dan zorg je dat het gebeurd. Zeker op die leeftijd. Dat kan lief (iets lekkers beloven ofzo), of iets harder (gewoon in houtgreep bij tandenpoetsen). Maar zorg dat je zelf die dingen aanpakt, en laat dat vooral niet door je ouders doen. Als je dan straks daar weg bent, weet hij nog niet waar jou grenzen liggen.. Kun je niet met je ouders hierover praten. Door hun manier van omgang kraken ze juist jou opvoeding af. Dit helpt jou en je zoontje niet. Misschien lastig om dat met je ouders te doen, waar je nu onderdak hebt, maar misschien wel nodig?
Wel eens met bovenstaande, alhoewel ik me wel afvraag of de oorzaak van zijn niet-luisteren echt enkel en alleen ligt bij het feit dat jij als zijn moeder de veiligste bent. Je woont namelijk bij je ouders in, (hoe lang al, vanaf zijn geboorte, of korter?), dus jouw ouders zouden ook heel bekend en dus veilig moeten zijn dan en hetzelfde probleem krijgen. Geef jij toe als hij huilt enzo? Want in dat geval ben je wel degelijk zelf de oorzaak he? Mijn tips: spreek met je ouders af dat ze geen kritiek meer uitspreken waar je bij bent, maar zich afzijdig gaan houden in deze situaties, (ze mogen je ook niet helpen, want dan wordt naar-jou-luisteren afhankelijk van hun gezag, dat wil je ook niet). Verder dus niet toegeven en uiterst consequent zijn. De periode tussen anderhalf en 3 is er eentje waarin uitzonderingen op regels maken een zeer slecht idee is, dus dat moet je zo weinig mogelijk doen. Wij maken uitzonderingen als we er zelf energie voor hebben en wijzigen plannen niet als de dame eenmaal een keuze heeft gekregen, omdat ze iig ten allen tijde de boodschap moet hebben dat papa en mama de grenzen bepalen en daarbinnen mag zij dan kiezen. Mocht je dit al zo doen, dan ligt het dus niet aan jou
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Het is inderdaad erg moeilijk voor mij. En als ik hem ´s avonds bijvoorbeeld te eten geef, en hij gaat moeilijk doen, dan probeer ik gewoon standvastig te blijven en mijn zin door te drukken. Maar dan ineens staat mn moeder op en haalt hem van de stoel om m te laten spelen omdat ze ´geen zin heeft in geschreeuw´. En dit is maar 1 voorbeeld van de vele gebeurtenissen. Ik woonde eerst bijna 3 jaar in een appartement met mn man en ons zoontje en pas sinds 6 maanden (dus toendertijd was mn kleintje 14 maanden) weer bij mn ouders. We moesten ons huis uit vanwege persoonlijke redenen van de huisbaas en mn man ging toen naar het buitenland voor zn werk. En hij komt pas volgende maand terug voor 20 dagen en dan moet ie weer 2 maanden weg. Ik vertel mn man dus ook niet door de telefoon hierover, want volgens mij heeft het geen toegevoegde waarde voor mn man. Ondertussen ben ik hard op zoek naar een andere woning, maar het wilt maar niet lukken. Als iemand ideeen heeft (voor Den Haag), dan hoor ik het HEEEEL GRAAG.
Hm snap wel dat je zoontje dan naar jou niet luistert als je moeder dat vaak doet. Want het is eigenlijk heel makkelijk. "mama, wil dat ik luister.. Nou dan gil ik wel door tot het van oma WEL mag!" Misschien is het niet altijd zo hoor.. Maar het zal heus regelmatig voorkomen want die kleintjes zijn slim genoeg en hebben nog geen geweten wat dat betreft. Wij verdenken hier Oma ook weleens van dergelijke dingen. Is ze al een week in relmodus maar bij opa/oma hadden ze nergens last van. Tja als je alles mag..
Als een kind alles mag en nooit iets hoeft, heb je nooit problemen met de opvoeding. Als hij van oma dus gewoon zijn zin krijgt, tja... dat zal hij het inderdaad nooit op een brullen zetten. Lekker makkelijk wel, behalve dan dat je er een strontvervelend kind aan overhoudt. Om nog maar te zwijgen van de volwassene die hij later wordt! Erg vervelend voor je dat je ouders zo reageren. Ik zou hen daar inderdaad mee confronteren. HEt is wel hun huis dus hun regels, maar het is JOUW kind en dus ga JIJ over de opvoeding. Verder: diep inademen en consequent zijn. Jij bent de baas! Je kunt best uit twee dingen laten kiezen, zodat je zoontje het gevoel heeft dat hij mee bepaalt. Maar jij bent degene die aangeeft welke keuzes er zijn. En soms valt er niks te kiezen. Ik denk dat de leeftijd die je zoontje nu heeft heel erg bepalend is voor de rest van zijn jeugd. Hij moet nu leren dat er grenzen zijn. Dat jij (en papa) die grenzen bepalen en dat er gevolgen zijn als hij zich er niet aan houdt. Persoonlijk geloof ik er heilig in dat kinderen die voor hun 3e levensjaar al hebben geleerd: "papa en mama zijn de baas" tijdens de rest van hun jeugd makkelijker te sturen en corrigeren zijn, dan kinderen die geleerd hebben dat zij altijd hun zin krijgen. Dat wil niet zeggen dat opvoeden ineens een makkie wordt als de eerste drie jaar goed zijn. Maar ik denk wel dat ouders zichzelf in de toekomst problemen op de hals halen, als ze in het begin niet duidelijk zijn. Veel succes! Je zit in een lastige situatie. Het zal vast nog een flink aantal keer mis gaan voordat het beter gaat. Geeft niks, als je langzamerhand maar merkt dat de keren dat het wel goed gaat steeds meer worden en de keren dat het uitloopt op gegil en gehuil steeds iets minder. Verwacht niet dat het in een paar dagen opgelost is. Dat is voor jezelf (en je kind!) onnodig frustrerend.
Ik sluit me volledig aan bij tupp, had 't niet beter kunnen verwoorden. Wij wonen dan wel niet onder 1 dak met mijn moeder, maar die kan dat ook zo lekker; oh, kom maar ventje, kom maar bij oma... Grrrrrr!! Maar ik zeg daar altijd meteen wat van, mijn kinderen dus ook mijn regels...
Ik zou dan toch eens een goed gesprek met je moeder gaan voeren.. Vraag eens, wat zij vroeger deed, toen jij huilde. Kreeg je dan ook altijd je zin, of was ze ook consequent. Oma's kunnen opeens niet meer tegen gehuil van kinderen als het om hun kleinkinderen gaat, terwijl ze hun eigen kinderen wel harder aanpakten. Misschien eens voorhouden, dat je jochie alleen maar brult, omdat het de aandacht van oma wil. En dat als oma een weekje zich er niet mee bemoeit, het waarschijnlijk een stuk beter zal gaan.. Tupp, ik geloof dat ook wel: Als je ze voor de basisschool nog niet onder controle hebt, gaat het je daarna echt niet meer lukken. Succes ermee!!
Vervelend dat je moeder dat zo doet. Dan is me helemaal duidelijk waar zijn gedrag vandaan komt: van je moeder die hem carte blanche geeft. Niedt handig, zoals hierboven ook al gezegd wordt. Probeer daar afspraken over te maken met je ouders, maar ik zou desnoods met hem op een kamer van 3 bij 3 gaan zitten, als ik die kon krijgen en weg kon bij mijn ouders! Alles beter dan dit, zou ik zeggen!