Jeetje, wat een zware dag was dit zeg... M'n dochter van 7 maanden heeft de eerste maanden heel erg veel gehuild. Wat het uiteindelijk is geweest, geen idee, maar sinds ze drie maanden was ging het langzaam aan beter. De laatste weken ging het echt helemaal super; eindelijk de nachten helemaal doorslapen, vrolijk overdag, goed slapen overdag. Het is wel een meisje dat zichzelf niet heel erg lang kan vermaken en die veel aandacht nodig heeft, maar dat zijn we inmiddels wel wat gewend.. Maar vandaag.... Halleluja zeg.. Echt helemaal niks was goed. Ook heeft ze enorm veel gehuild, wil niet zelf spelen, zelfs geen minuut. Zelfs in de schommelstoel, of bij mij was het niet goed.. Ze heeft gelukkig wel aardig geslapen vandaag, maar verder... Pfff, ik kreeg weer ff een dejavu naar de begintijd.. Echt verschrikkelijk... Ik merk dat ik ook helemaal niet tegen het huilen kan en bang ben dat het weer erger gaat worden... Ik heb echt geen idee wat het is.. Ze heeft geen koorts, eet/drinkt/slaapt goed, maar verder kan ze vandaag alleen maar huilen.. En ik.... Ik kan haar wel achter het behang plakken... Wel komt haar tweede tandje door, maar of ze daar nou zo erg last van kan hebben? Bij de eerste was dat bij lange na niet zo... Ben blij als het half 7 is; pyjama aan, fles erin en hopelijk slaapt ze gelijk goed... Moest het ff van me af schrijven hoor... Meer mensen die wel eens zulke dagen hebben met hun kindje?
Jahoor,zelfs meerdere van die dagen. Zoontje kreeg in die periode echt verlatingsangst. Wilde dicht in de buurt zijn, maar ook weer niet. En ook elk tandje zorgde voor veeeel last.
Aaargh ik heb vandaag ook zo'n dag. Dreumes is dwars en luistert niet en baby jammert de hele dag. Wil wel drinken, wil niet drinken, etc. Niks is goed. Als toppunt krabde dreumes baby net flink open. Grrrr
Probeer eens een paracetamol. Ik heb hier soms ook van die dagen. De eerste keer werd ik gek! Tot ik hem een paracetamol gaf want toen werd hij helemaal zichzelf.
Ja, hier bij nieuwe zware periodes idd wel snel de bibbers voor al dat huilen Nou ging het hier ook steeds opnieuw mis, als het net rustig was, maar goed... Maar in jullie geval: geef ff een zetpil tegen de tandjespijn. Dat kan echt gemeen zeer doen en met pijnstilling doe je haar EN jezelf toch echt een hoop plezier
Zoontje heeft hier ook veel gehuild, en het een volgde het ander op. Nu sinds een paar weken gaat het stukken beter. Maar net als wat jij zegt als hij dan weer een huildag heeft of weinig slaapt, ben ik ook altijd bang van daar gaan we weer. Denk echt dat dit tijd nodig heeft om vertrouwen te krijgen dat het weer goed komt. Hopelijk knapt ze snel op!
Kunnen ze op deze leeftijd al last hebben van verlatingsangst? Ik dacht dat dat pas begon rond een maand of 9... Wel was het zo dat zodra ik haar even neerlegde en ik weg liep, ze gelijk begon te huilen... Maar met naar bed brengen had ze dat geen last van.. Paracetamol had ik begin vd middag gegeven, maar heb niet echt het idee dat het heeft gewerkt. Ze ligt nu sinds 18.45 op bed, was helemaal bekaf van al dat gehuil en gemopper.. Sindsdien ook niet meer gehoord.. Hopelijk een goede nacht en dat ze morgen weer wat beter in haar velletje zit.. Ik denk trouwens ook dat het misschien een gedeelte frustratie is.. Ze kan wel van rug naar buik, maar niet van buik naar rug.. Ze probeert het wel, maar ze legt haar arm nog niet goed, waardoor het dus niet lukt.. Paar keer met haar geoefend, hopelijk krijgt ze het snel door.. Ze ligt in een mum van tijd op haar buik, maar is dat ook in een mum van tijd weer zat Pittig hoor, van deze dagen..
Je hebt elke 2 maanden wel zo'n periode, wij zitten er nu ook weer middenin....niks is goed! en ze slaapt voor geen meter. Ik ben blij als ze 4 uur maakt! sterkte, maar het gaat wel weer over!!
Herkenbaar! onze dame is bijna 9 maand en een pittige tante. na 3 maanden, ja echt!, begon ik pas te genieten! Ze is onze 1e dus moest natuurlijk veel leren, vooral wat elk huiltje betekend. Gelukkig slaapt onze dochter over het algemeen goed, vanaf de geboorte al. Maar jeetje, het was echt puzzelen met de gebruiksaanwijzing hoor, na maanden eindelijk een goed leef-ritme gevonden. Ook nu heeft ze nog wel van die dagen, afgelopen tijd ook weer, combi van tandjes en de "sprong". Nu is ze weer rustiger, en zie dat ze opeens weer nieuwe dingen kan. Dan is het dus zeker weten een sprong geweest. Oja en ben er ook achter dat mevrouw niet meer een dutje doet in de late ochtend maar dan liever op haar speelmat speelt. In de box word het namelijk jengelen en huilen. Ik moet eerlijk zeggen, tegen echt overstuur-huilen kan ik wel, dan weet je dat er echt iets is en kan ik haar troosten, maar dat gejengel en gezeur, iehhhh, daar maakt ze soms echt helemaal gek mee, dan is inderdaad helemaal niks goed wat je doet! In het begin schaamde ik me dat ik blij was als ze na so'n dag weer op bed lag, nu niet meer, mag ik ook nog aan mezelf denken? ben ook maar een mens, geen robot. Je bent echt niet de enige moeder die dit meemaakt, en bedenk je altijd: het is tijdelijk! Suc6 en sterkte ermee!!!
Mijn dochter van 7 mnd had precies hetzelfdebvandaag. Ze had nergens zin in, als ik uit beeld was ging ze huilen. Alleen op bed ging goed. Ook hier zitten we met tandjes, maar dit vandaag was echt verlatingsangst(bij mijn kind iig)
Oh zeker herkenbaar! Femke kan zich over het algemeen erg goed zelf vermaken. Leg haar in de box en ze heeft hele verhalen tegen beer en schildpad en slingert ze de hele box door . Maar af en toe heeft ze van die dagen dat idd niks goed is. Je bent de hele dag door aan het entertainen en bent blij als ze een uurtje slapen . Ik ben dan ook altijd erg blij als papa thuis komt, dan mag hij het even overnemen .
Ik weet ook zeker dat ik niet de enige moeder ben met dit soort dagen. Maar na zon dag is wat herkenning/bevestiging wel even fijn om te lezen Mijn twee dames verschillen ook zo enorm van elkaar. Mijn oudste was echt zo enorm makkelijk en rustig.. Als ik dan zo'n beklag als ik nu heb geschreven las of hoorde snapte ik niet waar mensen het over hadden.. Niet dat zij nooit een slechtere dag had ofzo, maar over het algemeen was zij een baby waar je geen omkijken naar had (bij wijze van spreken). Zij heeft tot een maand of 6 enorm veel geslapen en begon vanaf 7 mnd pas een beetje te ontdekken... Zij was ook een baby die je echt op de speelmat kon leggen en die het allemaal wel best vond. Ze lage en beetje om zich heen te kijken en viel soms gewoon in slaap als ze moe was. Nu is ze 2,5 en nog steeds erg makkelijk.. Maar sinds de jongste snap ik nu heel goed wat andere mensen bedoelen.. Zij heeft enorm veel gehuild in het begin, sliep niet of nauwelijks.. De eerste maanden waren echt heel heftig. Nu slaapt ze een stuk beter en is ze ook wel een stuk vrolijker, maar zichzelf vermaken kan ze niet echt. Ze moet echt geëntertaind worden en is dingen snel zat en begint dan te jammeren/huilen.. Misschien vind ik het ook wel lastiger omdat je er nu twee hebt. Voor de eerste heb je natuurlijk alle aandacht en in mijn geval had ik met de jongste ook nog zeeën van tijd voor mezelf.. Nu met twee moet je aandacht verdelen, krijgt de jongste niet 100% aandacht en heb ik ineens nauwelijks tijd voor andere dingen.. Dus tja, het is best wennen en zwaarder dan ik had gedacht.. Maar ondanks dat ik nu alleen maar klaag geniet ik ook wel heel erg veel van haar hoor. Ben net nog even bij haar wezen kijken terwijl ze sliep en toen smolt ik weer helemaal
Als ik me weer eens afvraag wat dat kind toch heeeeft, kijk ik de sprongetjeskalender na. Hier is het echt op de dag af. Het enige schema waar hij zich aan houdt. Tijdens een sprongetje heb ik een mantra "het gaat allemaal weer over". Maar het is idd super zwaar soms. Overdag zo;n moppersmurf en hier is het dan 's nachts ook prut.
Toen mijn dochter rond dezelfde leeftijd zat, hadden wij weken van dat soort gedoe..Sprongetje, waterpokken, zware buikgriep, toen opeens een tand: elke keer was er wel iets. En nu zit ik opeens weer nachten met haar op terwijl ze al vanaf de kraamweek doorsliep. Ik kan me er inmiddels bij neerleggen: het zijn allemaal fases en het enige wat je kunt doen is enorm genieten van de goede tijden en bedenken dat de moeilijkere perioden echt altijd weer over gaan!
Hier ook hoor. N heeft ook heel veel gehuild (KISS) en het was een heel zware tijd (incl zks opname ivm huilen, naast de toch al zware start van de tweeling bevalling/couveuse e.d.). Nu gaat het sinds anderhalve maand echt goed, maar als ze zo'n dag heeft krijg ik ontzettende flashbacks en zit ik zelf snel tegen het plafond. Moet haar dan soms in de box zetten en zelf even in de keuken gaan staan... Sterkte! Gelukkig gaan die dagen ook voorbij en is er een volgende dag om weer opnieuw te beginnen
Pfff heb het grootste deel van de week zo'n dagen. Niks is goed, constant entertainen, 's nachts 10x wakker worden. Soms gewoon om de 10 minuten. Hele nacht niet geslapen, 6.30u weer eruit... pap geven/spelen... snel wat opruimen en poetsen (want de schoonmoeder komt oppassen, werken en dan 's avonds na het werk begint het weer van voren af aan. Mijn zoontje heeft ook veel gehuild de eerste maanden, ik krijg ook steeds weer deja-vu's Dan kan ik ook niet veel verdragen (huilen, jengelen). Het is dan moeilijk om ervan te "genieten" zoals iedereen zegt te doen. Ik word ook snel jaloers op andere moeders die een heel makkelijk kindje hebben. Misschien gemeen, maar ik kan er niets aan doen... Dan voel ik me weer schuldig omdat ik er niet genoeg van "geniet", maar door mijn moeheid vind ik het moeilijk om alles weer te relativeren en kost het me moeite om weer een positieve draai te maken. Maar zoals iedereen zegt: "het gaat ooit over". Daar hou ik me dan ook maar krampachtig aan vast
Ja, ik vergelijk onze situatie ook van met die van ouders van de zogenaamde droombaby's. Maar ik ben er wel achter dat niet iedereen het hart op de tong heeft. Oftewel.. Het gaat er soms vast niet altijd zo makkelijk als dat mensen zeggen. Ook probeer ik dan positieve verschillen te zien. Ons kereltje is dan wel mega druk incl. s nachts periodes onrustig, maar qua ontwikkeling (draaien, kruipen, motoriek) is ie het rustige, 12 weken oudere babytje van familie weer ver voorbij.
Ow ik herken je verhaal helemaal! Hier ook al dagen een draak van een dochter. Geen land mee te bezeilen. Ze is nu 8 mnd.tandjes komen nu eindelijk door, o. Echt alles huilen, zelfs als papa haar een kusje geeft begint ze te huilen! Ik kan niet weg lopen of ze begint te zeuren, drammen en huilen. Ik raak er echt gestresst van en loop op mn tandvlees daardoor. Ben moe en kan t dan écht niet erbij hebben. Ik ben dan ook opgefokt en dan wordt ze nog verdrietiger. Als we morgen nog zo een dag hebben ga ik er zeker een paracetamol ingooien. Eens kijken of dat helpt want ik weet zeker dat die rot tandjes de oorzaak zijn. Succes allemaal met jullie draakjes Pfff moeder zijn is niet alleen maar leuk hè?!