Om te beginnnen, mijn dochter heeft altijd goed geslapen. Ik legde haar in bed als ze wakker was, ze speelde dan een beetje en viel dan uit zichzelf in slaap. Sinds 3 weken is het helemaal veranderd. Al zodra ze het bed ziet begint ze te huilen en ze wilt dan ook echt niet naar bed. In het begin pakte ik haar weer maar zit nu toch te denken om haar gewoon te laten liggen.. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar ze blijft huilen tot ze weer eruit gehaald word. Nu vraag ik me af of ze het al begrijpt dat ik haar weer uit bed haal? Zal ze door hebben dat als ze lang genoeg blijft huilen ik haar toch weer pak? Of moet ik gewoon volhouden en haar laten liggen en een paar keer kijken bij haar?
het kan ook zijn dat ze niet meer in het ledikantje wil liggen was met onze zoon ook... wij hebben al snel een 1 persoonsbed aangeschraf en toen was het huilen voorbij...
Toen ons zoontje daar rond de 9maandensprong last van had, hebben we hem toch een tijd laten huilen. We gingen telkens kijken en uiteindelijk sliep hij dan wel in. Sinds een maand heeft hij er weer last van maar werkt de oude techniek niet. Het is nu een kwestie van in alle rust naar bed brengen. Geen gekke dingen meer, geen boekje lezen, tanden worden 's ochtends gepoetst zodat dat 's avonds geen drama moet zijn. Vervolgens nestelen we ons op de bank, krijgt hij een flesje, masseer ik zijn voetjes met lavendelolie en wieg ik hem en zing liedjes. Dan is hij zo slaperig dat hij dolblij is om zijn bed in te mogen Ik merk echt dat dat helpt en hij niet meer krijst als hij zijn bed ziet. Mocht hij toch nog huilen, haal ik hem eruit, herhaal het wiegen en zingen en leg hem terug. Ik heb nog niet meegemaakt dat hij daarna nog niet ging slapen. En 10 maanden is echt te jong voor een groot bed, het blijven baby's die behoefte hebben aan geborgenheid. Het liefst willen ze bij mama blijven maar als dat niet kan moet je streven naar een veilig gevoel voor je kindje. Dat is alleszins mijn kijk op een kind.
Dankjewel voor de reacties! Een groot bed is hier ook nog geen optie, daar gaat ze geheid uitvallen.. Ledikantje staat sinds een paar weken ook helemaal omlaag dus misschien dat dat het ook kan zijn... Boekjes lezen en andere slaaprituelen deden we zoiezo al niet.. Als ik haar haar fles melk in bed geef valt ze wel in slaap.. Kan haar alleen moeilijk elke keer melk geven.. Ik denk dat het inderdaad wel een sprongetje zal zijn dan?! Vraag me alleen dan nog steeds af of ze het zal doorhebben dat als ze huilt ik haar weer uit bed haal.. Of dat ze zich daar nog niet bewust van is..
Wat bij ons nu goed werkt is niet meteen na het drinken het bed in maar eerst drinken en dan even spelen tot ik duidelijk zie dat hij moe is en dan naar bed. Misschien iets om te proberen?
Hier was met die leeftijd heel erg verlatingsangst .. K legde hem zoals altijd in bed.. Ging weg.. Hij huilde dan wel .. Bleef eventjes weg ging er weer heen pakte op om te troosten.. Tot hij helemaal rustig was en zelfde liedje.. Oppakken deed ik alleen als t heel heftig was.. Maarja soms wilde hij gewoon in m'n armen in slaap vallen en daar gaf ik gewoon aan toe.. T zijn gewoon fases.. Niet bang zijn dat j het 'verpest' Ik deed bijv wel in slaap wiegen maar steeds korter, tot ik hem weer wakker kon neerleggen met de tijd, zo wende hij er niet aan zegmaar
Jouw dochtertje scheelt niet zo veel met mijn zoontje, herken het wel, denk dat het bij de fase hoort. Hier is het overduidelijk verlatingsangst. Maar haal ik hem er weer uit is het gedonder de volgende keer. Laat ik hem liggen is het even 5 tot hooguit 10 min hartverscheurend krijsen maar gaat hij wel slapen. Wat ik wel doe als hij echt overstuur raakt is even naar binnen lopen. Kus geven en hem weer neerleggen en gelijk weer weglopen. Ik zeg dan niets maar laat wel zien dat ik in de buurt ben. Dat doe ik dan een keer of 3 hooguit en dan slaapt hij ook. Heeft soms gewoon echt geen zin om te laten liggen, raakt hij te overstuur dan spuugt hij zn hele bed onder en moet ik hem er alsnog uit halen en heb ik dus gedonder. Maar deze twee dingen combineren werkt eigenlijk heel erg goed.
Klinkt wel een beetje als verlatingsangst. Was hier rond die leeftijd ook zo, steeds huilen. Ik liet hem op een gegeven moment maar huilen en dan om de paar minuten weer naar hem toe om te troosten en te laten weten dat ik er was.
Dit dus! Ook liet ik de deur vaak op een kiertje staan, hielp gek genoeg ook. Heb ook wel eens geprobeerd in de kamer te blijven maar dat werkte totaal niet
ik denk verlatingsangst... Tycho had het in die periode ook zo erg. Hij begon ook flink te huilen als ik gewoon beneden uit het zicht verdween. Ik legde Tychio met elke keer hetzelfde ritueel in bed, liet hem eventjes huilen en ging elke keer weer terug. Er waren ook momenten dat hij echt helemaal overstuur was en zo erg moest huilen dat hij helemaal rood en paars werd. Dan haalde ik hem uit bed en liet hem op mijn schoot in slaap vallen of ik ging naast zn bedje zittene n aaide hem over zn hoofd totdat hij in slaap viel. Ik denk dus zeker dat ze het wel begrijpen maar dat ze er nog geen misbruik van maken. Tycho heeft af en toe nog steeds periodes dat hij alleen kan inslapen als ik of iemand naast zn bedje ga zitten, nouja als hij dat wil en het hem een prettig gevoel geeft dan geef ik daar aan toe. En deze periode gaat ook weer vanzelf ook over en hij is dus niet verwend of eraan gewend. Ook heeft hij weleens dat hij midden in de nacht wakker wordt en een fles warme melk wil om rustig te worden, ook dat krijgt hij dan gewoon en gaat dan daarna weer lekker verder slapen. Het kost even wat energie,tijd en geduld maar ik heb geen spijt van hoe we het steeds gedaan hebben. xx