Hoi Meiden , Ik weet even niet meer waar ik het moet zoeken, in mijn zwangerschap kon ik gelukkig mijn ei hier altijd kwijt hopelijk kan dat nu nog. Ik ben ik oktober 2013 bevallen van een prachtige dochter, ze is simpel weg geweldig, maar na een hell na me bevalling en een vreselijke zwangerschap, en het feit dat ik gewoon geen leuke schoonouders heb en 1+1+1+1 = ik ben er voor uit gekomen dat ik een postnatale despressie heb, Tijdens me zwangerschap begon de elende, deed ik het wel allemaal goed, at ik wel voldoende, was ze wel gezond, en verloor mijn vriendin tijdens 8 maanden zwangerschap haar zoontje, zelf echt elk vreselijk kwaaltje te hebben gehad en ruim elke week het ziekenhuis, mocht ik dan EINDELIJK bevallen. Eindelijk was daar de eindstreep van mijn race, en na een makkelijke bevaling ging het al snel fout, ik verloor 2 liter bloed en mijn placenta bleef hangen, ik mocht al sinds 3 uur niets meer eten of drinken en het was al 22:00 ik voelde me zo ziek en zwak, maar de kleine deed het goed tot plots zei paars aan liep en ik op dat moment nog dacht wat ben ik blij dat ze leeft! Met spoed werd de kleine afgevoerd, en zo ook ik ik moest gecuriteerd worden, na zelfde hele operatie alles hebben gevoeld en na 5 ruggen prikken ik eindelijk geen pijnn meer had, heb ik alles zien gebeuren, wat de arts deed...geloof me geen pretje als je een grote vent met zijn arm naar binnen ziet gaan en alles leeg loop te scheppen, met allerlei engen dingen daar naar binnen zien gaan en op dat moment nog alles te voelen , en de angst of mijn dochter nog wel leefde.... om 01:00 lag ik eindelijk op mijn kamer, verlamd en kon niets meer, ik wilde zo graag naar me dochter toe en gelukkig mocht dat, en de volgende gelukkig naar huis eindelijk me roze wolk ?? De kraamtijd... te veel mensen die je geluk willen hebben, al die visites, al die claims naar je dochter, en voornamelijk me schoonouders, zo zag je ze nooit omdat hun het niets in tereseerde dat je zwanger was want ja ze is er nog lang niet...naar elke dag hier in dit huis, Alle fijne opmerkingen en al snel wist ik het wel....ik ben depresief maar dit is taboe enniemand mag dit weten want anders ben je een slechte mama gevoel....dus ik hield mijn mond dicht en mijn pokerface op !! Na maanden tobben met verdriet, schuld,boosheid,vermoeidheid, en het gevoel dat me schoonmoeder me kind wilt hebben kan ik er niet meer tegen !! De angst gevoelens worden zo groot, het schuld gevoel dat ik niets goed kan doen is te groot... gelukkig mag ik dan eindelijk woensdag naar de psy maar wat een rollercoaster is dit zeg zo veel om te schrijven en te veel om op te noemen !! Zijn er meer met een postnatale depressie ? Hoe gaan jullie er mee om ? Liefs kim
Ik heb het ook gehad en herken t wel. Ik heb veel rust genomen en ben echt gaan coconen met de baby, echt samen op elkaar liggen ( ik niet op haar ) en echt even genieten. En heb me ziek gemeld op m'n werk om eruit te komen. Dat gaf ook rist. Ik heb wekelijks therapie gehad, maar viel iets uit de groep omdat ik wel gek was op me kindje maar wel depressief was, en hij allemaal hun kindje haatte. Maar dat hielp uiteindelijk wel.
Ik heb een milde pnd gehad, ik kon erger voorkomen doordat ik in het verleden depressief ben geweest en dus de tekenen herkende. Medicatie in combinatie met veel hulp en geduld heeft mij er bovenop gebracht. Dat is dan ook mijn tip: vraag hulp!
Thanks meiden, Voordeel is het dat mijn moeder het ook, heeft gehad dus die herkende het al snel, heb ook veel steun aan haar, en mijn close vriendinnen gelukkig zodra ik een vlucht gevoel krijg met ik moet weg het is te veel bel ik hun en komen gelijk dat werkt echt wel om me weer met twee benen op de grond te krijgen. Indd dat heb ik ook ben meer overbezorgd en bang dat ze iets erg heeft en hou juist heel veel van der alleen soms de gedachte het was miss toch beter als ik er niet was geweest, of miss moet ik weg gaan, Ja medicatie schrijven ze voor in therapie heb ik veel gelezen ? Fijn dat het werkt !! Hopelijk zijn jullie er ook snel vanaf en kunnen we weer genieten en plezier maken en vooral jezelf weer zijn
Bij mij in de buurt hebben ze een soort cursus: als roze wolken donderen van mamakits. Google maar eens, misschien heb je het bij jou ook. Het heeft mij alleen al enorm geholpen om te merken dat ik niet de enige was.
Ik herken dit zelf niet. Maar wil je heel veel sterkte wensen en een knuffel geven. Zet jezelf en je kindje op nummer 1. Neem rust en de tijd met je kleine.
Ik herken het ook niet, maar wat enorm heftig.... Ik hoop echt dat je een manier vindt om hieruit te komen! Knuffel!
Ik herken je gevoel. Ook ik heb geen nare gedachten richting mijn dochter. Ik vind het wel heel spannend om een dag alleen met haar te zijn en twijfel enorm aan mijn eigen mama skills. Mag ik vragen wat jouw klachten zijn?
Dankje wel meiden doet mij erg goed !! Moet zeggen dat therapie al een goede stap was, vooral het gevoel dat mij werd gegeven dat ik dit niet expres doet en hier ook zeker niks aan kan doen, Volgende week deel 2 van intake, gelukkig geen medicatie, omdat ze me sterk genoeg vinden. Mijn klachten zijn voornamelijk enorm schuld gevoel over alles wat ik doe, ze is wat flinker en dat is dan mijn schuld, Zeheeft een zeldzame relfux, en voor mij gevoel mijn schuld, Voor elk dingetje ga ik naar de HS omdat ik bang ben dat ze komt te overlijden, Ik check aantal keer in der slaapjes of ze wel ademd, Continu bang en angsten, stapje voor stapje gaat dat wel beter, Ik ben paranoia met eten, drinken en slapen, dat mag alleen thuis slapen dan. Ik vind niemand goed genoeg voor me dochter, en heb het gevoel dat sommige haar van me willen hebben. Continu uit me handen getrokken en dan word ik helemaal nerveus, (schoonmoeder/zus/vader/zwager ) Vertrouw der maar aan weinig toe, Ga zo maar door hahah
Herken het bij mij zelf gelukkig niet. Wil je wel heel veel sterkte wensen, en vind het ook super goed dat je het niet ontkent en hulp zoekt. Dat is al een stap de goede richting op!