Als ik jouw verhaal lees krijg ik herkenning van mijn vierde tot zevende week. Hier liep ik ook de hele dag op de arm. Veel huilen en niet slapen. Wandelen kon niet was alleen maar krijsen. Ik kon niks ondernemen moest ik weg deed ik haar in de maxicosi dat ging dan nog. Ik dacht zelf aan reflux verborgen want ze spuugde niet. Eerste keer niet serieus genomen door vervangende huisarts maar toen ook mijn vriendin (die is vk) zei dit is reflux en hoort niet heb ik toch weer aan de bel getrokken. Ze dachten ka ik gaf bv dus op een dieet en reflux. Ik heb eerst rhantedine gekregen maar hielp niet. Ze hebben haar opgenomen en nexium gegeven. Binnen 24 uur een ander kind. Vrolijk en eindelijk gezellig. Wat een opluchting. Dus wat ik wil zeggen hopelijk komen ze tijdens de opname erachter. Als ze iets hebben gevonden is het erg belangrijk als er geen pijn meer is om ritme en regelmaat em voorspelbaarheid te gaan geven. Het heeft ons 1,5 week gekost want ze was oververmoeid door het vele huilen en de pijn maar toen sliep ze en herkende ze de dingen en was een heel ander kind. En ze sliep in een puckababy. Ik heb na de opname veel gehad aan het boek baby in een droomritme van stephanie lampe. En nog steeds is ze een makkelijkere slaper. Als we haar slaapzak en ritueel maar uitvoeren dan is er niks mee te doen. Ik wil je sterkte wensen. Ik weet niet of je blijft slapen maar een opname is zwaar. Kom op straks vinden ze wat en kun je ook eindelijk lekker wandelen met de kleine.