Daar gaan we weer... Wat is er nu toch zo onmenselijk aan je kind leren (op een leeftijd waarop dat kan, niet als piepjonge baby) dat hij mama echt niet nodig heeft om in slaap te vallen, maar dat hij dat zelf kan? En met steeds weer terugkeren en hem verzekeren dat je in de buurt bent, maar hem dan de kans geven zichzelf tot rust te brengen, doe je toch exact dat?
Dank je, sommige kindjes hebben dat nou eenmaal nodig ik zie daar niks onmenselijks aan. Onmenselijk is als ik mn kind 2 uur lang overstuur laat krijsen zodat ie uiteindelijk van vermoeidheid wel in slaap valt.
Bij een kind in een verlatingsangst fase vind ik dat persoonlijk echt heel hard. Waarom moet zo'n ukkie perse in zijn eentje door die angst heen? Dat is echt een oprechte vraag. Ze groeien daar echt wel overheen, maar rond 11-12mnd en rond 18mnd zijn echt hele heftige periodes voor meeste kindjes. Ze hebben dan die veiligheid van ouders echt nodig, net zoals ze mama nodig hebben tijdens ziekte. Ik zie daar echt geen verschil tussen.. Maar ontopic: het heeft weinig zin om nu al bang te zijn voor de situaties met twee kinderen straks. De oudste is nog maar 1,5. Die zal komende tijd nog tig moeilijke periodes/dagen/nachten hebben.
Ik snap niet waarom je niet een tussenstap probeert? Bijvoorbeeld steeds wat verder van hem af gaan staan. Zodat hij wel weet dat je er bent, maar dan is het meer "indirect". Dus bijvoorbeeld steeds iets verder naar de deur gaan of bijvoorbeeld de deur van de slaapkamer openlaten zodat hij zich minder opgesloten/alleen voelt maar wel weet dat je in de buurt bent. Laten huilen lijkt me dan ook niet perse noodzakelijk.
Ons meisje was 20 maanden toen de jongste kwam. Vanaf 18 maanden ben ik gaan proberen haar in dr eigen bedje te laten slapen omdat de baby bij ons kwam slapen. Ik heb altijd bij haar op bed gezeten tot ze sliep. Er is zelfs een lange periode geweest dat ze zelf aangaf "mama weg, ik slapen". Zonder huilen, vanuit mijn bed in dr eigen bed. Slaaptraining met huilen sta ik niet achter, de boodschap die je je kind mee zou kunnen geven ( ik ben er altijd voor je, behalve in de nacht, als je bang bent alleen in het donker en je alleen voelt dan moet je huilen tot je van ellende in slaap valt ) Wat wij deden met een baby en een peuter die moest slapen, was de middagslaapjes of op de bank en ;s avonds nam een van ons 2en de baby en de andere gaf tijd alleen aan de peuter - ipv die alleen te laten huilen en samen bij de baby te zitten. Als ik alleen was dan had ik de baby in de wipstoel of draagdoek en ja, soms huilde de baby dan wel even maar de oudste had ook recht op haar tijd en aandacht als ze naar bed ging. Er moet al zoveel wijken voor de baby, dan vind ik dat de oudste echt even die tijd verdient om rustig en liefdevol in bed gestopt te worden. En er waren ook wel dagen dat ze allebei beneden op de bank lagen te slapen en ik ze daarna naar bed tilde. Of met zn 3en in het grote bed tot ze sliepen. Alles om zo min mogelijk verdriet te maken.
Tja, ik kan alleen spelen uit mijn eigen ervaring. Waarbij mijn dochter van 11 maand oud door deze aanpak op letterlijk twee nachten ging van 'sinds de geboorte dramatisch slapen met oververmoeidheid bij iedereen tot gevolg' naar 'zonder problemen en zonder een keer wakker te worden slapen'. Het gevolg was bij mij verre van een kind dat zich onveilig voelde of verlaten door mama en papa. Het was een kind dat eindelijk goed uitgerust wakker werd, de dag goed doorkwam, en 's avonds vrolijk ging slapen.
Ik vind dan ook voor beide aanpak wel wat te zeggen. We zijn nu vooral in tweestrijd, welke aanpak gaan we toepassen en voelen we ons het prettigst bij? We hebben nu in elk geval besloten nog een paar weken te wachten. Zoals iemand al terecht aankaartte kan er in een paar weken tijd al veel veranderen. Over een paar weken, als ik met verlof ben, gaan we de zaken nog een keer overwegen. Papa en mama zijn er zelf nu nog niet aan toe
Volg het gene wat voor jullie goed voelt. Het zijn fases en die gaan allemaal weer voorbij. De ene blijft bij de kleine zitten tot het slaapt, de andere is voor laten huilen. Beide kindjes worden groot. Ik zou me niet te druk maken over het feit dat de kleine er straks is. Als je zoontje snel slaapt als jij er bij blijft, dan laat je de kleine beneden bij je man (als die er is) en neem jij de tijd voor je zoontje. Hier blijft de jongste beneden bij mn man en neem ik alle tijd voor mn dochter van 6 jaar. Dat is even ons moment! ( en ook zij was een huilbaby 16 uur per dag huilen) Ps: ik heb avonden/nachten bij mn dochter gezeten. Het slapen begon pas goed te gaan rond de 5 jaar. Ik ben blij dat ik er al die tijd voor haar ben geweest (had altijd wel veel pijn). En nu? We vertellen duidelijk wat er van haar verwacht word, alleen bij ons komen voor naar het toilet of pijn. En het is nu een fijne slaper. Dus ooit komt het wel goed
Omdat dat kind pijn kan hebben...of bepaalde angsten die hij niet uit kan leggen...waarom is het als ouder te veel moeite om daaraan toe te geven.
Dit vind ik ook hoor. Maar wij hoefden gelukkig nooit vaker dan 2 keer gaan kijken bij haar, dus na 5 min, aai over bol, 6 min, weer aai en vervolgens viel ze prompt in slaap. Ik heb ook altijd verteld wat wij van haar verwachtten en waar waren, nl vlakbij. Ik vind hier niks onmenselijks aan, ze slaapt als een roosje en is echt niet ongelukkig. Kijk als babyzijnde deed ik dit ook niet hoor, maar vanaf 11 maanden werkte eventjes wiegen niet meer. En niet iedere ouder wil iedere nacht een kind in bed hebben.
Vanuit hechtings theorieen kun je je kind prima leren alleen in slaap te vallen. Dit zal het kind doen Als het erop kan vertrouwen dat ondanks hij/zij je niet kan zien...je er bent Als hij/zij je nodig heeft. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan maar Als je dus slaaptraining doet met huilen dan is het kind angstig en kan er niet op vertrouwen dat je hem Als ouder steunt...andersom Als je kind altijd al gewend is om met je in slaap te vallen En je dan ineens Een slaaptraining gaat doen omdat bijvoorbeeld Een broertje of zusje zich aandient dan ontstaat in beide gevallen Een onveiige hechting. Belangrijk dit dus te doen met heeeeel veel geduld En volhouding. Wanneer kind gaat huilen steeds weer troosten En niet langer in duur wegblijven maar inspelen op behoeftes Van het kind! En tja dat kan even duren!
en daarnaast moet je er ook rekening mee houden dat als het je nu lukt.... het heel goed kan dat hij weer terugvalt zodra de baby geboren is. Juist van moet je opassen dat hij zich niet aan de kant gezet voelt... ik bleef gewoon bij hem in de kamer zitten met de baby op schoot. ... wat je kan doen is eerst iets verder van zijn bedje gaan zitten.. misschien kan je zo langzaam steeds verder weg gaan... tot je de kamer uit bent?