Je doet nou precies het tegenovergestelde van wat je zegt. Beetje raar. En jammer. Want ik durf te wedden dat jouw buurvrouw héél goed weet waar ze mee bezig is en haar manier van opvoeden is absoluut verstandig. Biologisch gezien, hoort een kind 24/7 bij een verzorgende te zijn. Anders had ons soort nooit kunnen overleven. De meeste ouders (helaas echt niet iedereen) hoopt op een gezond, gelukkig, zelfstandig, assertief en tevreden kind, wat mij betreft krijg je die door aan hun behoeften tegemoet te komen. Bij elke kik opvliegen, zoals jij dat zegt, vind ik denigrerend naar kinderen en hun ouders toe. Mijn kind geeft geen kik, mijn kind geeft op jonge leeftijd op een van de weinige manieren waarop hij kan communiceren, aan dat hij iets nodig heeft. Ik zou mijzelf een waardeloze moeder vinden als ik daar niet op in zou gaan. net zoals ik het onbeschoft zou vinden als mijn man niet op mij zou reageren als ik met hem probeer te communiceren. We willen zo graag dat onze kinderen respect leren tonen, maar hoe leer je dat aan je kind als je hem/haar zelf geen respect toont?!
Indd! S. Komt ook vaak voor een knuffel die krijgt hij en valt weer in slaap ik ga terug naar bed en val ook in slaap. Maar tot vorige week was dit wel anders. Meneer sliep helemaal niet! hij sliep 10 minuten in 24 uur! Terwijl hij niks mankeerde zijn bij de KA geweest hij is van onder tot boven onderzocht en hij had niks nou ik dacht dat ik gek werd! Uren met hem gelopen gewiegd en niets hielp!
Maar waarom wordt dat meteen in de steek laten genoemd? Mijn dochter is nu al een kwartiertje wakker zie ik op de camera, Maar ze zit lekker te spelen. Moet kunnen toch, Lijkt me. En ja sorry, Ik slaap wel door, mn dochter ook. Al maanden, ook niet echt moeite voor hoeven doen. Heeel soms word ze wakker, is ze dr speentje kwijt. geef ik die terug, en slaapt ze meteen weer verder. Tja noem me dan maar triest of zelfst echoïstisch, Maar ik vind het heerlijk dat ze zo lekker (door) slaapt.
Dat is iets van het laatste jaar he. daarvoor heb ik ook uren opgezeten hoor. Hij heeft ontelbare oorontstekingen gehad, als je daar niet van gaat gillen Maar zelfs als er geen aanwijsbare oorzaak was/is, zou ik hem niet alleen laten huilen. Moe? Ja, ik was héél moe. Maar ik zou geen oog dicht doen als ik mijn kind zou laten huilen. Dus nee, ik snap je keuze niet om hem te laten huilen. En mijn kind is ouder dan de jouwe, dus daar kun je het niet op gooien. Ik ben zelf namelijk van de creatievere oplossingen. Overdag meer of minder laten slapen, overdag lekker moe maken (ravotten in de speeltuin, het bos, het strand) veel knuffelen, zorgen dat hij zich veilig voelt. En als ik zo moe was dat ik op instorten stond, dan nam mijn man het over en/of sliep ik overdag of sliep ik uit. Laten huilen is echt geen optie in mijn ogen.
Hier word van 8 tot 9 geslapen. Al vanaf 3mnd met een pauze toen hij 6 maanden was want toen kwam hij even voor een extra voeding Maar nu slapen we weer lekker door.
Maar waarom voel jij je dan aangesproken? Je kindje speelt lekker, nou prima toch? Ik heb nu ook boven een zingend kindje in bed, wat zich klaarblijkelijk prima vermaakt. Nou heerlijk toch. En doorslapen als ze dat uit zichzelf doen, niets aan veranderen. Ik zou de borst geven, jij geeft een speentje en ze slaapt verder, ook niets waarom je je aangesproken hoeft te voelen, we hebben het hier over alleen laten huilen.
Serieus? Vallen jullie nu echt over het woord "kik"? En waarom doe ik precies het tegenovergestelde? Het schijnt prima te werken voor haar dochtertje. Ik ben alleen blij dat mijn dochter niet de hele dag bij me op schoot hoeft te zitten. Ze vermaakt zich ook prima zelf.
Bij ons heeft laten huilen gewerkt in combi met inbakeren.. Uit het boek van Ria Blom of zo iets, stond in dat als ze na een halfuur huilen nog niet slapen er wat aan de hand is. Ten eerste ga je alles af; luier,boertje,heet of koud,honger of gewoon moeheid. Als er niks met het kindje aan de hand is dan gaat het na 10 minuten tussen pozen krijgen van even stoppen met huilen en weer doorgaan. Hij is dan gewoon aan het luisteren, als er echt wat aan de hand is dan huilt die na die 10 minuten steeds maar door.. En verder helpt regelmaat gewoon heel erg, na het slapen; eten,verschonen, even op schoot of in de box en zodra hij/zij vermoeidheid signalen geeft weer naar bed. Het liefst wakker in bed liggen, anders worden ze wakker en denken ze waar ben ik in godsnaam!! Het werkt voor iedereen anders natuurlijk, maar voor mij heeft het erg geholpen. En tja, inbakeren is ook ieder zijn keuze.. Bij ons hielpt het, ik vond de conclusie van die Ria Blom wel begrijpelijk.. Van die losslingerende armen, ga je ook niet slapen. Ze weten in het begin nog niet wat die armen doen en zijn.
Ria Blom, dat vind ik nu echt zielig. Niets ten nadelen van jou hoor sgaaphoofd, ik weet dat het CB het aanraadt, maar het is zo kindonvriendelijk. Ja, als een kind na een half uur huilen nog niet slaapt is er misschien wat aan de hand, nou ik vind 10 minuten alleen huilen al 10 minuten te veel.
Heb niet alles gelezen, wel het betreffende artikel. Denk dat een slaaptraining helemaal niet slecht, maar wel vanaf welke leeftijd je die toepast. Mijn dochter heeft de laatste tijd ook dat ze midden in de nacht uren wakker kan zijn. Ben nu zover dat ik denk volgens mij is de aanpak van niet laten huilen voor haar en mij niet meer de juiste. Vind het wel heel moeilijk, want gaat tegen mijn gevoel in, maar ga toch ook maar eens over op laten huilen. Ze is nu zo groot dat ze gewoon in de gaten heeft dat ik kom. Ze is overdag ook duidelijk haar eigen wil aan het ontdekken met daarbij gepaard gaande huilbuien. Maar een kindje van onder de 1 is mijn mening nog steeds dat ze niet zomaar huilen. Ja jengelen, maar echt hard huilen nee. Oh ja nog een toevoeging, mijn dochter slaapt alleen in haar eigen bed. Heb weleens geprobeerd of ze bij mij in bed wil slapen maar dan gaat ze zitten spelen. Ook heb ik weleens op haar kamer erbij gezeten, werkte in het begin goed, na drie nachten werd ook dat een spelletje. Reageer je dan niet ook weer huilen. Dus tja, dan blijft er weinig meer over om te proberen. Ze al toch echt snachts moeten slapen
Je kind alleen weg leggen en laten huilen, dat noem ik in de steek laten. Probeer je eens voor te stellen hoe dat voelt. Je kunt je alleen uitdrukken door te huilen. Praten kun je niet, of niet goed genoeg om uit te leggen wat er scheelt. Vaak zijn kinderen bang, want weet een kind veel dat we niet meer in de oertijd leven of in de bush en dat er geen wild dier komt om hem op te peuzelen? Voor een kind zijn die angsten heel reëel! Doodsangsten staat zo;n kind uit. Een kind is biologisch gezien geprogrammeerd om alarm te slaan wanneer het alleen is. maar met zo;n slaaptraining, leer je een kind: ik kom niet als jij bang bent en mijn hulp nodig hebt. En dan doet de natuur iets slims, het kind leert al snel: ok, mama komt dus niet. Een wild dier kan mij horen. Ik moet mij stil houden. Ik moet mijzelf troosten. Ik ben alleen. Héél triest gevolg. Want de ouders denken: ha, het is ons gelukt! Maar ten koste van wat? Ten koste van je kind. ten koste van zijn zelfvertrouwen, ten koste van zijn vertrouwen in jou. Bravo, je kind huilt niet meer, het sust zichzelf in slaap. Het is je gelukt, zijn wil is gebroken. Slaap lekker... Tord, graag gedaan
Ach nee hoor, ik voel me niet aangesproken. Ik vroeg me alleen af waarom "mijn" manier eigenlijk meteen in de steek laten wordt genoemd. Dit schijnt toch te werken voor mijn kindje. Haar kindje heeft blijkbaar meer behoefte aan aandacht. Is ook niks mis mee... Maar ik vind dit wel prettig voor mezelf ook. En Julia schijnt het ook totaal niet erg te vinden. Als er even iets gedaan moet worden speelt ze ook prima met dr zelf in de box. Het grootste gros probeer ik wel te doen zodra ze slaapt. Maar als ik ergens niet aan toe gekomen ben, of tijdens het koken. Dan vermaakt ze zich zelf in de box.
Dus jij denkt dat je kindje alleen om de vetgedrukte woorden huilt? Ik neem mezelf graag als referentiekader, wanneer ik me afvraag wat mijn kind scheelt. Ik ben een mens, hij is een mens. Ik huil wanneer ik verdriet heb. Ik huil wanneer ik erg geschrokken ben. Ik huil wanneer ik bang ben. Ik huil wanneer ik me eenzaam voel. Die gevoelens zijn niet meetbaar vanaf de buitenkant. Ik moet dat uitspreken, communiceren. Ik ben groot, ik kan praten. Mijn kind is klein. Nu kan hij praten, maar nog lang niet goed genoeg om uit te leggen wat hem precies scheelt. Hij schrikt en gaat huilen. Hij is verdrietig en gaat huilen. Ik weet niet wat er scheelt, maar ik neem hem altijd serieus. neem hem bij me en vraag wat er aan de hand is. Is hij geschrokken? Ja, heel erg geschrokken. Waarvan? Van een nachtmerrie. Oooooh je hebt geen vieze luier, je hebt geen honger, je hebt geen pijn, je bent lekker warm, donder dan op naar je eigen nest, ik wil slapen ja! Nee toch, zoiets doe je toch niet? Nee, ik niet. Maar hoe vaak dat gebeurt en nog triester wanneer dit gebeurt met een kindje dat niets uit kan leggen. Een kindje dat alleen maar kan huilen. Of dit nu hard of zacht is. Elk gevoel is legitiem, elk gevoel moet serieus genomen worden. Dat is je taak als ouder. Ria Blom? Van mij mag ze zich laten omscholen tot drilsergeant, want als 'opvoeddeskundige' bakt ze er weinig van.
Tja, ieder zijn mening natuurlijk.. Maar bij mijn dochter heeft geholpen en ze heeft er geen hechtingsstoornis aan over gehouden of iets. Het ligt er ook aan hoe de combi is denk ik, als jij tijdens het wakker zijn gewoon lekker kroelt en alle liefde en aandacht geeft dan is er denk ik niets mis. Als jij elke minuut naar je kind kijkt, maar ondertussen het kind alleen maar verwend en bijv. volpropt met slecht eten(waar ze moddervet van worden) etc. en dan soort voorbeelden waar je ook nog urenlang kan over discussieren,dan lijk je voor mij ook echt een goede moeder. En als je dan je kind 10 minuten laat huilen en het gaat daarna gepaard met tussen pozen van stil en dan weer wakker.. dan is er echt niets aan de hand, als jij een goede moeder bent dan hoor je wel aan het gehuil zelf wat er aan de hand is. Tenminste ik kon dat al heel snel bij mijn dochtertje, bij ieder ding had ze een bepaald eigen huiltje. Maar ik denk dat als jij met een kleine zit die alleen maar huilt en huilt en op een gegeven moment radeloos bent, je echt geen slechte moeder bent als je het kindje een halfuur laat huilen. En dat soort slaaprituelen gaat proberen.. Ieder zijn eigen ding. En onthou gewoon de regel.. als het kind meer dan 3 uur per dag en meer dan 3 dagen per week en dat 3 weken achter mekaar huilt dan is het een huilbaby, en kan je naar de huisarts gaan etc..
Ria blom is niet alleen laten huilen, daar ben ik ook op tegen. Toch heb ik haar methode gelezen en vooral de regelmaat en het inbakeren (met een puckababy) toegepast. Dus niet laten huilen!! Dat is hier toch echt een oplossing geweest, dus haar methode is niet volledig kindonvriendelijk.
OMG. Lol.. Juist ja... Net alsof ik mn dochter tot krijsend aan toe in dr bed heb laten liggen, net zolang ze dat leerde. Toen ze heel klein was viel ze bij mij in slaap en dan pas legde ik dr in dr bedje. Nu is ze allang zover dat ze na dr drinken wakker naar bed gaat, dan ligt ze nog even te spelen met dr tutlap, en valt vanzelf inslaap. Edit; Weet zo een kind veel dat we niet meer in de oertijd leven? of hoe weet dat zo een kind nou dat dat ooit bestaan heeft en dat dat toendertijd kon gebeuren allemaal. Ik vind die theorie wel heel ver gezocht hoor.
Ik heb ook 1,5 jaar lang elke nacht 8-10 naast mn bed gestaan, mn kind troosten, flesjes maken, speentjes vangen, rondjes lopen, krampjes weg masseren en noem maar op. Toen hij groter werd bleef hij krijssen, en nog net zo vaak per nacht, alleen was hij niet wakker. Gewoon de hele buurt bij elkaar krijssen terwijl je slaapt...Hoezo vreemd. Alles hebben we geprobeerd, bij ons laten slapen (op onze kamer en in ons bed) dromenvangers, koper onder zn bed, bed omdraaien, bed andere kant van de kamer, matrasje schuin leggen etcetc) Niks hielp. Na 1,5 jaar kon ik niet meer...Ik was niet meer aardig, tegen niemand niet. Dus ook niet tegen mn kind. Constant chagrijnig, geen kort lontje maar gewoonweg GEEN lont en lachen deed ik al helemaal niet meer. Ben toen voor de zoveelste keer naar het CB geweest en toen ze me weer(zoals alle keren ervoor, en ik kwam elke 2 maand wel) wilde vertellen dat het een fase was en naar huis wou sturen ben ik zo kwaad geworden en compleet ingestort...En toen, EINDELIJK bedacht iemand zich, dat dit gedrag niet normaal was. Naar de HA gestuurd maar Tygho mankeerde niks. Contact gehad met de homeopaat en binnen een week was het hele probleem opgelost! Hij overprikkelde zichzelf omdat hij te hard ontwikkelde om zelf bij te houden. Vanaf die week slaapt hij als een roosje en deze mama dus ook. Beschuldig mij er niet van dat ik mijn kind verwaarloos omdat ik hem wel eens langere tijd heb laten huilen..Ik heb alles geprobeerd in mijn macht om hem te helpen. Maar als niks werkt? En niemand steekt een poot uit om je te helpen...Wat moet je dan? Dan liet ik hem maar krijssen, terwijl ik zelf zat te huilen op de bank... Had niet langer moeten duren of ik was in een depressie gezakt. Gewoon omdat iedereen er zo makkelijk over doet, terwijl het dat lang niet altijd is. Je kind slaapt goed of niet. Zo niet, dan kan dat idd een fase zijn, kan op te lossen zijn met contact, kan op te lossen zijn met een extra voeding...Maar het kan ook iets heel anders zijn...Iedereen doet het op de manier die voor haar kindje het beste werkt.