Dit heeft toch ook niets met de lopende discussie te maken? Huilen om een koekje? 1 op de 3 kinderen is onveilig gehecht en allemaal roepen we "maar mijn kind niet hoor"
Ohja dat klinkt ook heel bekend ja.. Of perse ook willen eten wat wij eten. En dat kan nou eenmaal niet altijd.
En, het respectloze voert hier in het draadje, heeft niets met mijn handelen naar mijn zoon te maken.
Of jij snapt het niet. Want het ging over een oertijd verhaal.. Waaruit jij begon over instinct en reflexen. Daar ga ik alleen op door.
Nee, maar laten huilen om een koekje wel. En zo kan je het ook natuurlijk verplaatsen in het laten huilen om te slapen discussie. Soms moet je dingen nou eenmaal doen die je kind even niet zo leuk vind maar uiteindelijk wel beter voor 'm zijn. Simpel zat. Dat hoort bij opvoeden!
Hahaha, als dat zo was dan had mijn kind niet meer hoeven slapen, dan had hij zoiezo stijf gestaan van de caffeine!
Het gaat hier over twee heel verschillende dingen. Tandenpoetsen vindt mijn zoon ook niet leuk en het gebeurt toch. Dat is heel wat anders als een kindje in slaap laten huilen, al dan niet ingebakerd. Het gehoor geven aan de behoeften van je kind is wezenlijk anders dan een kind altijd zijn zin geven. Het feit dat ik dit moet uitleggen zegt genoeg.
Nou als jij je kind uit bed haalt omdat het geen zin heeft om te slapen en gaat huilen geef je hem ook feitelijk gezien zijn zin. En inbakeren is zo slecht nog niet. Er zijn een hele hoop babies mee geholpen. Ook met laten huilen. Sommige kleintjes hebben het nou gewoon eenmaal nodig. En als moeder zijnde oordeel je ZELF over wat wel of niet zielig is. Je moet nou eenmaal als moeder gewoon minder leuke dingen doen om de gezondheid van jezelf en je kind te garanderen. En sorry, maar zo zie ik het. Het laatste wat die moeders kunnen gebruiken, zijn een stel omhooggevallen dozen die even denken het allemaal beter te weten. Want een kleintje laten huilen doe je zoiezo niet voor je lol, maar waarschijnlijk omdat er geen andere optie is en waarschijnlijk ook geen medische of andere oorzaak. Ik zou zelf zitten janken als een klein kind namelijk. Ik kan het niet. Dus de weg van de minste weerstand bij mij? Hem oppakken en naast me leggen. Maar ik hoor jou nog wel als je kind dalijk op 10jarige leeftijd aan je kuit loopt te jengelen. Want als hij huilt... dan komt mama er zeker aan!
Hier sluit ik me volledig bij aan. Zelfs bij het onderste stukje, mijn jongste mannetje was trouwens een flinke huilbaby en ik heb tot de nexium met een maand kwam(oh wat was dat een verademing zeg) altijd met mijn mannetje op de arm gelopen of met een hand in de wieg. Nooit en te nimmer heb ik hem alleen laten huilen want ik wist dat hij pijn had, zo huilen doet een baby echt niet zomaar. Daarna, die maand, huilde hij een stuk minder en kon hij in bed slapen. Maar altijd als hij insliep zat ik ernaast om zijn speentje terug te geven, te kriebelen en friemelen of gewoon te lezen net zo lang tot hij sliep. Tot hij een half jaar was, dan was het feest als ik ernaast zat maar hij moest mij wel horen.. Nou prima, dan ga ik wel rommelen boven.. En weer twee maanden later had hij dat ook niet meer nodig, daar werd hij juist onrustiger van. Sinds toen leg ik hem in bed en loop ik weg, als hij miemelt of huilt ga ik hem een aai geven en weer weg.. Dus ik sluit me volledig bij Adi aan.
Ben echt heel benieuwd uit welk onderzoek je deze conclusie trekt. In neem aan dat het om Nederlandse kinderen gaat na de invoering van rooming-in advies? Mijn kinderen hadden een verhoogd risico op een hechtingsstoornis door 5 weken zkh direct na de geboorte. Wij hebben diverse specialisten gesproken en tig onderzoeken gelezen om zo goed mogelijk te handelen en de schade te beperken na thuiskomst. Aangezien het verhaal over 24/7 op je buik houden niet opgaat bij een drieling. Maar heb werkelijk nergens gelezen dat een derde van kinderen onveilig is gehecht, en ik geloof het eerlijk gezegd niet.
Zucht... is je kleine uit bed halen omdat hij huilt en niet wilt slapen dan ook niet zijn zin geven? Standaard toegeven aan de behoeftes van je kind, is ook in zekere zin zijn zin geven. Ik geef Julia ook sneller haar zin hoor als het om een " aandacht" huiltje gaat dan om een koekje... Maar blijft wel zijn/haar zin geven. En dan ook heel laagdunkend van; "Het feit dat ik dit moet uitleggen zegt genoeg." Bahhhh
Het is niet aan mij om te beoordelen of mijn zoons verdriet echt is. Hij heeft verdriet. Het gaat niet om zijn zin geven. Babies zijn te klein om dergelijke machtsspelletjes te spelen. En dat 'laagdunkende' zo zie ik het niet. Er wordt heel gek rereageert, 'grappige' antwoorden gegeven, de draak gestoken met het onderwerp. Dat hangt me een beetje de keel uit. Ga buitenspelen als het je hier niet boeit, maar het is een serieus onderwerp.