maar misschien is het ook gewoon een heel naar en beangstigend idee dat een kind zijn of haar moeder gewoon even NIET nodig heeft...
OMG.. Wat een gezevenzeik zeg.. Net alsof een moeder het over haar hart kan verkrijgen om haar kind volledig over haar toeren te laten gaan. en het te negeren. Even huilen is gezond hoor.. Niks mis mee.. En nee ik Maakte Julia ook niet wakker voor haar nachtvoeding, Ontaard he?! Ik lijk wel gek.. Als ze honger heeft kwam ze wel hoor.
Wat flauw zeg . Mijn kinderen zijn ook eigen individuen, maar hebben de eerste paar maanden van hun leven niet alleen in hun bedje geslapen. Ze konden dat niet en ik zag het nut er niet van in om het ze te "leren". Ik ben ervan uitgegaan dat dat allemaal vanzelf wel goed zou komen en dat is het ook. Het is niet zwart/wit. Niet alle kindjes die wel eens even in hun bed huilen zijn zielig en niet alle kindjes die lang bij mama aan de borst in slaap zijn gevallen worden probleemgevallen met slapen.
Tsjah als je een aanvallend topic opent en vervolgens vol met verwijten gaat gooien kun je de bal terug verwachten natuurlijk.
Ik heb mijn dochter toen ze 11 maanden was 2,5 uur laten huilen en daarna nog een aantal keer flink streng hierin moeten zijn. Heel zielig, verschrikkelijk om te moeten doen. Maar ik had er veel eerder zo consequent in moeten zijn. (Daarvoor wel vaker later huilen, maar vond het dan toch weer 'te ver gaan' oid, dus weer eruit halen, voeden, wiegen, na half uurtje slapen of korter weer overnieuw, uuuurenlang..) Ik wilde haar niet meer iedere avond urenlang, krijsend van oververmoeidheid bij me houden, steeds weer uit bed halen, weer voeden in de hoop dat ze weer in slaap zou vallen. En haar 's nachts nog een paar keer voeden, terwijl ze het niet meer nodig had. Ondanks dat men zegt dat je niet teveel BV kunt geven, betwijfel ik het bij mijn dochter destijds. Alle kindvriendelijke methoden geprobeerd om haar rustig in en wat beter door te laten slapen. Werd er alleen maar erger van. IK was leeg-gevoed, op, oververmoeid en mijn weerstand was gedaald tot ver beneden het vriespunt. Fantastisch als je daar allemaal geen last van hebt en 10 jaar lang 5 kinderen dag en nacht voedt en er graag 's nachts 10x voor je bed uit komt . Maar ík ben (mede) hierdoor chronisch ziek geworden. Aan een zieke, oververmoeide moeder heeft een kind/baby ook niets. Laat alsjeblieft een ander zelf bepalen of, wanneer en hoe lang zij het in haar situatie een (mogelijke) oplossing vindt om haar baby/kind wel of niet te laten huilen! Dat kun jij, met jouw achtergrond, jouw beleving, jouw ervaring, jouw lijf en jouw kind(eren) in geen enkel geval voor een ander bepalen!!
Me81, ik deel je mening helemaal. Verder vind ik het echt heel sneu om bepaalde dingen hier te lezen , ik ben blij dat mijn kindje niet minutenlang of zelfs urenlang (!) hoeft te huilen, zijn manier om onze aandacht te trekken, totdat hij uitgeput in slaap valt . Leuke manier om iets te leren .
pfoe wat denken de meeste mensen toch lekker in het extreme ik ben absoluut niet voor laten huilen en bij de extreme gevallen ( in mijn ogen meer dan 5 tot 10 minuten alleen laten huilen) voel ik me alles behalve prettig maaar keuze van de moeder die kent haar kind het beste ga ik maar vanuit het is alleen zo jammer dat we zo ver weg van de natuur staan zo velen die luisteren naar boekjes en adviezen van anderen wat soms kan helpen maar heel en dan ook heel vaak heeft het juist effect dat een moeder niet meer goed naar haar kind luistert zonder dat ze het doorheeft.. veel onderzoeken (zijn enkele volgens mij al voorbij gekomen) tonen aan dat kindjes die je laat huilen een verhoogd stresshormoon blijven houden.. dit kan (hoeft niet altijd) schade aanrichten... met aandacht kan je geen enkel kind verwennen.. verpesten(verwennen) doe je met materiële dingen en een kind het verkeerde voorbeeld geven.... wij jonge ouders is 99% gesponsord door mensen en bedrijven die er geld mee willen verdienen niet om ouders werkelijk te helpen.. als we allemaal nou eens gewoon goed naar onszelf en onze kids kijken en de ander in zijn waarde laten? ik heb ook vaak een gevoel van nee dat voelt voor MIJ niet goed maar probeer de ander wel in haar waarde te laten elke moeder probeert te doen wat in haar ogen het beste is voor haar en haar kind(eren)
Heb dit hele topic gelezen. Heb gelachen, heb me verbaasd maar heb me vooral geïrriteerd. Irritatie om de onvolwassen manier van praten die ik hier soms voorbij zie komen. Is het nou echt zo moeilijk om elkaars manier van opvoeden (en dan slaap/huil rituelen in het speciaal, in dit geval) te respecteren? Ben je het er niet mee eens, prima! Maar in plaats van elkaar half af te maken kun je natuurlijk ook op dat rode vlakje met een wit kruisje in de rechterbovenhoek van je scherm klikken en denken 'back to real life' om vervolgens een kop koffie of thee te zetten. Punt is; doe even rustig... Als ik het topic moet geloven (inclusief alle reacties) dan mishandel ik mijn kind. Of dat nou is omdat ik hem laat huilen af en toe of omdat ik hem bij elk huiltje op pak laat ik buiten beschouwing. De een vindt dit zielig, de ander vindt dat zielig. Zelf weet ik dat ik hoe dan ook een mannetje heb rondkruipen dat uit zichzelf naar me toe komt om te knuffen, vandaag voor het eerst de slappe lach had, goed eet, goed drinkt, goed plast, goed poept (vooral dat...) en prima in zijn vel zit. 'wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.' Met wat minder oordelen over en weer was dit misschien een heel gezellig topic geweest... *klikt op kruisje en zet een bak koffie*
Ik heb het artikel gelezen. Er zit een filosofie en mensbeeld achter dat ik niet deel, er staan dingen in die ik nooit in mijn hoofd zal halen, en die ik ook niemand ooit zal aanraden. Ik zie een baby als ee individu dat volledig afhankelijk is van de omgeving. Baby's zijn biologisch gezien voorgeprogrammeerd om de hele dag en nacht in de directe nabijheid van een volwassene te zijn, met onbeperkt toegang tot de borst. Baby's liggen niet van nature apart van hun moeder en vallen van nature niet alleen in slaap. Dus vielen ze hier in slaap aan de borst, en als ik er niet was dicht tegen papa aangekroeld. Huilen heeft een functie, het is de uiterste manier die een kind heeft om aandacht te vragen en contact te zoeken (als geluiden en gebaren niet meer werken), persoonlijk vind ik dat je als ouder de taak hebt om de taal van je kind te leren verstaan...betekent die huil nou 'pak me op' of 'laat me met rust'? Met slaaptrsining zoals in dit artikel genoemd wordt, ga je m.i. voorbij aan hoe een baby in elkaar zit. Slaaptraining is iets anders als 'niet mogen huilen'! Slaaptrsining is ten diepste 'laten zien wie er de baas is' Als dat je instelling is, jouw keuze, maar de mijne is het niet. Er zijn andere manieren om toch aan je nachtrust te komen...
Misschien een rare vraag, maar wat moet een opvoeddeskundige met een baby? Tussen 11 en 13 maanden zit de heftigste fase van verlatingsangst. Om ouders dan te adviseren om hun kind alleen in de kamer te laten terwijl die huilt vind ik gewoon wreed.
Heb het befaamde artikel niet kunnen terugvinden, enkel een fijn artikel op EUROLAC! En wat ik daar las bevestigde wel mijn "idëeen" over het slaapritueel. Eurolac! <-- artikel onder het prentje van Arnold. Voor de geïnteresseerden. Verder hou ik me buiten de discussie, ik ben tevreden met de manier waarop wij ons kindje naar bed brengen en last but not least, HIJ ook.
Hier heb ik Timo ook vaak gewoon laten janken, maar toen was hij al 11 maanden ofzo...hij speelde een spelletje met ons. Naar bed Janken kamer binnen komen lachen en zwaaien enzo jah dag je houd ons voor de gek toen 1 keer laten janken, hij hield het een uur vol en daarna sliep hij en de keer erop ging hij ook gewoon slapen... Kijk ondertussen herken je de huiltjes van je kind, als Timo dus zo'n zeur jankie heeft laat ik hem gewoon liggen, als hij echt gilt dan ga ik natuurlijk wel kijken. Toen Timo net geboren was hebben we hem ook wel 1 keer laten huilen omdat we gewoon ff niet meer wisten wat er was...dat heeft iedereen denk ik wel eens? Verder heeft Timo nu een heel bed ritueel wat als volgt gaat, Na het avondeten in bad, aankleden en knuffelen even 1 aflevering Bumba kijken en ondertussen een flesje melk, dan naar zijn slaapkamer boekje lezen de knuffels gedag zeggen en naar de geitjes van de boer zwaaien en dan lekker slapen Als we 1 van de schakels overslaan gaat hij wat moeilijker slapen
Bij mij hoeven ze zich de eerste maanden niet in slaap te huilen, slapen ze bij mij in de buurt etc. Met een maand of 5 kregen ze allebei een periode dat ze een minuut of 3 huilden voor het slapen gaan, ging ik ze troosten, werd het een half uur brullen, nou, dan die 3 minuten maar, even prikkels verwerken. Ook die fase ging weer voorbij. Mijn zoontje bleef een heel slechte slaper, was oververmoeid. Daar heb ik wel een vorm van slaaptraining bij gedaan met 7 maanden, waarbij ik er max. 3 minuten tussen liet zitten voor we weer na hem toegingen, hem even toedekten en toespraken. Dat werkte goed. En wie weet had hij rond het in slaap vallen wel een verhoogd stressniveau, maar hij veranderde van een huilerig jongetje dat niet veel kon hebben naar een goedlachse baby vol energie, prikkels kon hij veel beter verwerken en ook ik was uitgerust een stuk leukere moeder. Zo heb ik het ervaren.
Kijk, als mensen een manier van opvoeden bewust kiezen kan ik inkomen. Maar als ik lees dat mensen geloven dat een baby van 11mnd ze 'voor de gek houdt', dan vind ik dat verdrietig. Ooit gehoord van verlatingsangst? En dat het kind gewoon blij is om ouders te zien? Is dat dan erg? Moeten we dat afleren? Het is van dezelfde orde als dat ik hoor dat een baby van 11mnd niet losloopt omdat het een luikont is. Dan dragen we hem niet meer, als ie vooruit wil komen moet ie maar leren lopen.
Laten janken?! BAH, wat is dat voor nare manier van spreken over je kind. Dat een baby lacht als je binnen komt betekent alleen dat hij blij is om je te zien. Lijkt me nogal logisch. Jij gaat er dus vanuit dat je kind een "geheime agenda" heeft en dus eigenlijk huilt omdat hij zijn zin wil hebben en dat het lachen betekent "HA! Gelukt!!!!". Niet misschien omdat hij zich eenzaam voelt, bang is omdat jij weg bent en niet weet of je wel terug komt.