Ik voel me echt even.. gefrustreerd... Mijn vriend/verloofde is een ZZP-er. Werkt minimaal 40 uur in de week. Komt thuis rond etenstijd, nooit zin om boodschappen te doen, doet snel dochter in bed en dan is het de volgende dag. S'avonds is hij vaak weg, of hij is thuis en niet emotioneel aanwezig. Of hij is aan het werk, zit buiten, of hij is bij hobby/vrienden. Ik heb hem hier wel mee geconfronteerd dat hij meer thuis en met zijn gezin bezig moest zijn en dan krijg ik te horen dat ik te bezitterig ben. Vanavond had hij dus een etentje, komt hij na mijn dochters bedtijd thuis. Alleen tijdens dat etentje laat hij zo goed als niks van zich weten. Tijdens onze romantische diner gisteren heeft hij meerdere malen met mensen lopen whatsappen en praten. Deze week is vanavond bezet, morgen gaat hij sporten, woensdag naar zijn ouders, donderdag moeten we gaan eten bij mijn ouders en vrijdag zal hij weer te moe thuis komen van werk om iets te doen, zaterdag heb ik de hele dag lessen.. Ik voel me bijna een alleenstaande ouder, ja ik weet dat jullie ZP- ers daar een hekel aan hebben maar als mijn man thuis is dan sta ik er alsnog alleen voor. Hij doet haar af en toe in bed en dat is het. Als ik sweekends heel soms kan uitslapen gooit hij haar op de bank en moet ze stil zitten terwijl hij werkt. Het is altijd werk werk werk, extra projecten of andere mensen. Als ik hier over ga klagen dan ben ik aan het pushen en bezitterig. Hij heeft toch ook voor ouderschap gekozen? Ik ben nu zwanger van een tweede en hij is nooit emotioneel aanwezig. Als we iets doen dan wilt hij nooit zijn telefoon uit zetten want dan MOET hij beschikbaar zijn voor werk.. maar tijdens werk is hij nooit beschikbaar voor mij. Ik voel me ondergewaardeerd. Ik heb op dit moment last van een chronic fatigue vanwege stress, loop nu bij de psychiater om wat rustiger te worden.. alleen ik heb nooit de tijd. Hij kan lopen en staan waar hij staat, hij kiest er random voor om een avond weg te blijven... en ik moet altijd klaar staan voor mijn dochter (wat ik graag doe hoor!). Ik ben een oververmoeide mama, eentje die zich zo alleen voelt. Alles wat ik zeg lijkt op te lopen in ruzie en hij lijkt werk voor te zetten voor zijn gezin. Hoe moet ik dit op een nette manier kunnen bespreken zonder ruzie te krijgen?
Dat werkt niet, ik heb al zo precies verwoord en dan juist krijg ik alsnog te horen dat ik bezitterig ben.
Misschien werkt het toch als hij het leest. Ga zelf dan weg uit de ruimte. Hij zal zich dan wellicht minder aangevallen voelen als wanneer je het zo direct zegt. Ik vind het inderdaad wel een erg scheve verhouding. Het gaat er dan niet om dat hij veel werkt natuurlijk, dat weet jij ook. Het gaat erom dat wanneer hij niet op zijn werk is geen tijd vrij maakt voor zijn vrouw en kind. Hij wil vrije tijd en jij hebt totaal niets.... jij werkt veel meer dan hij eigenlijk. Jij werkt veel meer uren!
Dat hij veel tijd ergens anders doorbrengt is volgens mij het probleem niet, hij is ook niet emotioneel aanwezig ook al is hij er wel. Misschien heeft hij het idee dat je hem zijn vrije tijd wil afnemen, maak hem duidelijk dat hij bvb ook even kan bellen als hij weg is om te zeggen dat hij je mist en je dochter even 2 minuutjes aan de telefoon te spreken en hij daar heus niet eerder thuis voor hoeft te komen. En als je als gezin geen avonden samen hebt vind ik niet dat je per se elke week bij jullie ouders hoeft te blijven eten, jammer dan, prioriteiten eerst.
Als jij iet al het huishoudelijke werk en zorgwerk wilt doen...doe het dan niet. Je kind moet er niet onder lijden, dus daar zorg je gewoon voor. De rest? Gewoon de was niet doen, geen eten koken, niet stofzuigen, geen sex, tot meneer wat meer betrokken raakt!
Kun je hem niet om een offerte vragen wat het kost om per dag hem een uurtje in te huren voor quality time?
Heb je al eens een serieus statement gemaakt dat hij echt iets moet veranderen of dat je anders vertrekt? Het lijkt erop dat het hem niks interesseert wat jij vindt en wilt. Ik had het echt niet over mijn kant laten gaan, dus het is kiezen of delen voor hem lijkt me?
Lijkt mij ook. En, even advocaat van de duivel hoor, maar er was blijkbaar de liefde en de ruimte om voor een tweede kind te gaan? Dan kan het nooit zo erg zijn als jij nu beschrijft, want als dat wel zo is, snap ik uberhaupt niet dat je voor een tweede bent gegaan en was dat niet zo'n handige beslissing, op een dergelijk punt in je relatie en met je eigen energie...
Bezitterig???? Hij heeft toch mee gekozen voor een gezin te stichten? Dan moet hij daar maar mee voor zorgen en niet alleen aan zichzelf denken. Als mijn man dit zou doen, op deze extreme manier zoals jij omschrijft, zou ik toch willen weten waarom hij het familie leven ontloopt en het hem vragen wat er gaande is?
Wij hebben een eigen zaak en mijn man werkt ook dag en nacht, als hij dan een keer thuis is belt er wel een monteur met een vraag, of hij heeft een storing, of er belt een klant.. Na heel veel ruzies en ellende hebben we afgesproken dat hij 2 avonden in de week thuis is met eten, tot de kinderen op bed liggen, dan mag hij weer gaan werken en dat hij zondagmiddag/avond ook thuis is. Ik kan er lang over praten, kort over praten.. Hij brengt, voor het overgrote deel, het geld binnen. En ik besef me heel goed dat wanneer hij een keer "nee" tegen een klant zegt, ze meteen op zoek gaan naar een ander die wel meteen komt.. Ik weet uit ervaring dus heel goed dat het niet leuk is, maar je moet wat.. Kies ervoor om er over te praten en er consequenties aan te verbinden als er niks veranderd of laat het erbij en maak je er niet druk om, dat bespaart je een hoop woede en frustraties en dan kun je er ook van genieten wanneer hij wél thuis is.
Ik zou hem op de duur op hotel sturen. Want daar zit hij nu ook in, alleen realiseert hij zich dat duidelijk niet en mag jij zijn hotelbediende zijn.
Lastig. .. vriend is hier zzper en werkt minimaal 50 uur pw maar dat WIST ik toen we relatie kregen, samen gingen wonen en dus ook toen we kindje kregen.... Dus vind ik net als bij ons dat je hierin een keuze maakt! Vind ik dat hij wel wat enthousiaster richting kind mogen zijn want dat is hier wel zo. Ook helpt hij zonder mokken in t huishouden. We praten goed en ovet die dingen mag ik dus niet klagen masr er wordt veel en hard gewerkt maar dat wist ik van te voren
Hier gingen bij mij alarmbellen rinkelen... Kan, maar dan ook meteen even een offerte uitgeven voor alles wat TS in huis doet. Denk dat ze dan geld toe zou moeten krijgen. TS: Ik lees dat hij veel weg is, maar niet dat jij ook even weg kan. Hij plant zijn hele leven, werk én prive, gewoon door, zonder overleg. Dat kun jij toch ook? Mededelen: Zo, woensdagavond ben ik weg. Pas jij maar op ons kind. Doet hij in weze toch ook?
aangaande je titel is dat wel vaak zo ja, hier ook maar ik zit daar niet mee. Ik moet er niet aandenken dat wij zouden ruilen en 5 dagen bij mn kindjes weg moest zijn. Ik ben heel blij dat ik degene mag zijn die bij ze is. Maar verder over jouw situatie, ik zou het ook niet leuk vinden dat hij naast het vele werken ook nog zo vaak voor hobby's en dergelijke weg wil zijn. En als jij er een opmerking over maakt en vervolgens hoort dat je te bezitterig bent, daar zou ik op zn zachtst gezegd not amused over zijn en mij ook wel zorgen maken over zo'n opmerking.
Waarom neem je hem niet een keertje mee naar je psychiater? Op dit moment trek jij het niet en of hij het wilt of niet, hij is de vader van je kind. Dat is een verplichting die hij vrijwillig is aangegaan. Als jij straks weer lekker in je vel zit, kunnen jullie eventueel de rollen weer anders gaan verdelen (als jij ook maar je avondjes weg hebt.)
Misschien zou je hem niet moeten vragen of hij thuis wil blijven, maar zou je meer tijd voor jezelf kunnen opeisen. Geef hem aan dat je 1 avond in de week voor jezelf wilt en dat hij dan verantwoordelijk is voor jullie kinderen. Spreek duidelijk een tijd af en ga de eerste keren de deur uit. Moet hij beschikbaar zijn voor werk, laat hem dan zijn werkzaamheden anders plannen. Wil je veel sterkte wensen en probeer niet over je grenzen heen te gaan. (Wat je al doet)
Ja zoiets! Ik ken echter iemand, wiens man die avond dan zelf oppas regelt en zelf dus alsnog de hort opgaat.