Noem het heel egoïstisch, maar wat lijkt het me vreselijk als één van onze jongens naar het buitenland zou emigreren . Zit nu Grenzeloos Verliefd te kijken en ik moet altijd meejanken bij het moment dat de ouders afscheid nemen op het vliegveld Tuurlijk, als het mijn kind gelukkig maakt, dan laat ik hem gaan, maar ik moet er niet aan denken zeg! Hebben jullie dat nou ook?
en negen van de tien keer willen ze terug, ze onderschatten het altijd.. het is dan toch weer een levens ervaring erbij en het gebeurd vast geen tweede keer
oje vreselijk, het klinkt heel ego van me maar zou ze graag om me heen houden en hun kinderen groot zien worden straks, wat zal ik ze missen als ze zoiets zouden doen, liefst zou ik erachter aan gaan dan haha
Ja, dat lijkt me ook echt verschrikkelijk. Helaas heeft mijn vriend wel dat avonturiersbloed (hij wordt alleen tegengehouden door mij), dus ik ben als de dood dat hij dat heeft doorgegeven aan onze zoons. Maar ik moet er ook al niet aan denken dat ze straks een grote reis willen maken ofzo. Jeweetwel: een jaar Australie... Getsie!
oh ben dan weer redelijk apart denk ik.. zou het niet eens zo erg vinden denk ik, zou het ook wel snappen.
Dan ben ik ook apart. Ik zou het ook niet erg vinden, dan heb ik tenminste een excuus om vaker te reizen. Ik ben ook op mijn twintigste geemigreerd en daarna nog een half jaar in een ander land gewoond en ik vond het geweldig. Dat gun ik mijn kinderen ook.
Onderschat ook niet dat het voor de kinderen ook moeilijk is. Ik ben dan wel niet voor een buitenlandse liefde geemigreerd, maar dat maakt het niet minder moeilijk om die beslissing te nemen. Het kind laat ook de ouders achter. Maar ik wil toch het leven leiden wat ik zelf in gedachten heb, niet zoals mijn ouders het graag willen.
De wereld is door skype wel een heel stuk kleiner geworden.. Wij wonen ook niet meer in nederland , en tuurlijk missen opa's en oma's hun kleinkinderen. Maar nu kunnen ze , ze wel elkedag zien en spreken , meer dan dat ze de kleinkinderen zouden zien in nederland.
Ik denk dat dat aan je familie ligt, mijn ouders hebben een extreem diepe band met hun kleinkinderen ze zijn daar net zo goed thuis als bij ons en we komen minimaal 2/3 keer per week bij ze blijven er slapen e.d. die band kan je natuurlijk niet opbouwen via skype en ontneem je je kinderen natuurlijk wel (niet te vergeten je ouders) het is een enorme aanwinst om zo'n band te kunnen hebben met je opa en oma en dat zullen ze nooit kennen. Dat is een keuze die je maakt natuurlijk dan. Ik zou mijn kinderen nooit tegenhouden (alsof dat kan hihi) maar als ze op mij lijken en ik onze familiewaarden kan doorgeven dan zouden ze het liever niet willen. Ik vind familie net zo belangrijk als ouders eigenlijk, ze hebben een hele belangrijke rol in de opvoeding als het natuurlijk op een fijne manier gaat. Zo hoef ik niet perse mijn schoonmoeder te zien maar zal onze kinderen nooit hun oma ontnemen, hier hebben ze recht op en andersom (mist ze niets heeft misgedaan natuurlijk) ook. Familie is belangrijk voor mensen..
Isademi, die band heb ik ook al niet dus daarom dat ik er misschien zo insta. Mijn moeder zie ik 1 keer in de 2 maanden ofzo schat ik? Misschien dat het nu iets vaker word omdat mijn vader is overleden. Zus zie ik echt 1 keer in de 3 a 4 maanden denk ik?
Hier is denk ik wel een heel redelijk kans dat dochterlief ooit (tijdelijk?) naar het buitenland gaat. Haar vader is Canadees en we hebben elkaar ook leren kennen omdat we allebei (veel) aan het reizen waren en in verschillende landen gewoond hebben. Mijn man vindt het ook fijn als zij de kans krijgt om in het buitenland te sturen oid Ik hoop natuurlijk stiekum dat ze lekker bij me in de buurt blijft Maar ja we doen er toch weinig aan denk ik ze bepaalt (gelukkig eigenlijk toch wel) zelf.
ik denk niet dat het perse met een sterke familie band te maken heeft, dan wel met of je een reislustig type bent. ik heb een hele hechte band met mijn moeder en zusjes en veel familie er om heen, maar woon toch al 5 jaar in het buitenland en voorheen ook langere tijd in andere landen gewoond. mijn zus is vorig jar ook (voor de liefde) naar het buitenland vertrokken en mijn moeder vind het wel heel erg, vooral om mijn zoontje niet vaak te zien, maar zegt ook; ik waardeer elke minuut die ik wel met hem doorbreng veel meer en geniet veel intenser van hem dan als we in nl. zouden wonen en we alle familie tijd samen voor lief zouden nemen. en als ik in nederland woonde zou ik ook niet elke dag bij haar op de stoep staan. tuurlijk wel vaker dan nu, maar het idee dat we in een ander land zitten maakt het erger dan dat ik bijv. aan de andere kant van nl. zou wonen. mijn moeder zegt ook altijd; hoe zwaar ik het ook vind, het is jullie leven en jullie keuzes en daar heb ik vrede mee, zolang mijn kinderen maar gelukkig zijn... neemt iet weg dat he af en toe wel lastig is, maar ook altijd weer een fijn weerzien!