op 8 januari ben ik bevallen van een prachtig meisje. we hebben er zo naar uitgekeken, maar eerlijk gezegd valt het me best tegen. ik kan niet tegen dat huilen, gek word ik ervan! rond half 5 is het helemaal raak, dan houd ze niet meer op tot dr voeding van 7 uur, honger heeft ze dan niet, blijkbaar heeft ze dan dr huiluurtje elke dag verzin ik weer wat te gaan doen, ff naar de winkel, wandelen enz want een hele dag in huis word ik niet goed van. waar ik ook heel erg mee zit, ik ben in de zwangerschap 25 kilo!! aangekomen, en er is nu nog maar 5 af, ik lijk nu nog steeds zwanger zon dikke buik! mijn oude kleding past dus ook nog steeds niet, en heb maar 2 setjes kleren, dit is nog steeds zwangerschapskleding, winkelen vind ik niks meer aan omdat toch niks past of leuk zit. gister op pad geweest voor laarzen, ik moest wel oude konden echt niet meer...maar mn kuiten!! laarzen kunnen niet eens dicht. ik voel me echt zon dik varken en baal van mezelf!! volgende week meld ik me weer aan bij de sportschool, die kilo's moeten er echt af! voor mn vriend is het ook niet leuk, hij heeft een mooie dochter gekregen, maar een vriendin dit vaak sjagrijnig is en veel, heel veel huilt sorry voor mn gezeur.. moest het gewoon even kwijt
adem in, adem uit Het is ook niet altijd standaard een roze wolk. Juist het begin is zo erg wennen. Je zit zelf nog niet lekker in je vel, er vliegen nog wat hormonen door je lijf. Je kleintje wil dingen, maar kan niet duidelijk maken wat, dat moet je ook leren. Ben je verder ook moe, of suf. Sommige meiden hebben nog wel last van bloedarmoede na de bevalling. Daar kun je ook zo prikkelbaar van worden. En als het echt teveel wordt, kun je eens met je huisarts praten. Maar dat voel je zelf wel aan denk ik, of het teveel is.. Ik zat er ook doorheen, en je verhaal klinkt deels bekend (ik jankte veel, had geen energie meer, wist niet wat te doen). Ik heb toen contact gezocht met een psycholoog. Aan de ene kant om te checken of ik geen post-natale depressie kreeg, aan de andere kant als uitlaatklep. Het is moeilijk om tegen man/moeder/zus te vertellen dat het niet makkelijk is. Maar bij de huisarts of psych is die mogelijkheid er wel.. Een pnd is nooit vastgesteld, hoefde ook niet, want al pratend ben ik toch wel op de roze wolk beland
jeetje meis toch.. Volgens mij zit jij dr even doorheen.. Misschien kan je anders aan je vriend vragen of hij een dag de kleine tussen half 5 en 7 wil doen dat jij dan even iets voor jezelf gaat doen? knuffel van hier!
deepfreeze, een depressie is het niet, ben wel eerder depressief geweest maar zo voelt het nu niet gelukkig. lautjuhh, in het weekend neemt mijn vriend heel veel over zodat ik even wat voor mezelf kan doen, dat werkt heel goed, doorde weeks lukt dat niet, dan is hij aan het werk
meid ik zou toch maar ff rustig aan doen je bent net pas bevallen zeg met de kilo's komt het wel goed hoor,je lichaam heeft tenminste 9maanden nodig om te ontzwangeren! probeer maar lekker van je gezinnetje te genieten en gewoon een beetje op het eten letten dan komt het wel weer goed
Ik herken wel wat dingen in je verhaal, alleen is het bij mij net iets anders: - ons zoontje huilt/gil van ongeveer 14 uur tm middernacht. Slapen doet hij dan dus niet, alleen huilen...heb me er bij neergelegd, want ik kan er toch niets aan veranderen. We lopen al bij de kinderarts en een osteopaat, maar tot nu toe zonder succes. Kan me er dus wel druk om gaan lopen maken, maar daar heb ik alleen mezelf mee. Probeer dat ook te doen die paar uurtjes die jouw meisje huilt. Het zijn 'gewoon' haar huiluurtjes, dus je kan er niets aan doen. In het begin zat ik soms net zo hard mee te huilen, totdat ik inzag dat ik er niets mee bereikte en vanaf toen heb ik me er maar bij neergelegd dat hij zo lang huilt. Mijn vriend werkt vaak 's avonds, dus zit ik hele avonden met een huilend/krijsend ventje. Dat breekt me soms op, maar ik kan er moeilijk een kurk instoppen Dus dan maar accepteren. - wat jij hebt met het teveel aan gewicht, heb ik andersom: ik was maar 6 kilo aangekomen, maar ben er inmiddels alweer 8 kwijt. Mijn BMI was al heel laag, dus nu helemaal waar ik ontzettend van baal. Hier dus ook kleding die niet past, alleen dan omdat het te groot is Winkelen gaat ook nog niet, omdat ik na 1 uurtje lopen zo veel pijn hebt daar beneden dat ik moet gaan liggen en dat kan natuurlijk niet in een winkelcentrum Online ook al gekeken, maar ook geen succes. Hoop dat ik voordat mijn verlof over is wat langer kan lopen en weer eens kan gaan winkelen voor mezelf ipv voor ons zoontje. Het is inderdaad goed van je dat je vaak het huis uitgaat en niet binnen blijft zitten, want dan komen straks echt de muren op je af. Is je verlof alweer bijna voorbij? Misschien helpt het ook als je straks weer gaat werken en weer onder de mensen komt. Gewoon weer jezelf zijn ipv mama Eigenlijk kan ik je dus geen advies geven en heb je hier dus eigenlijk niets aan Dan maar een dikke knuffel
Gelukkig! Zorg in ieder geval goed voor jezelf. Neem eens tijd om even een paar uurtjes bij een vriendin op bezoek te gaan, als je man voor de kleine zorgt. En neem als ze kleine slaapt, zelf ook even een rustpauze. Voor jezelf zorgen is belangrijker dan elke dag stofzuigen
cindy, bedankt voor je berichtje, doet me goed annie, jeetje zolang huilen! je hebt gelijk, ik bereik er niks mee me rot te voelen omdat ze huilt. ik zal het in mn achterhoofd houden. het was de bedoeling dat ik niet meer ga werken...maar misschien is het toch beter wel wat te gaan doen, al is het maar een halfe dag in de week deepfreeze, mooi gezegd van de week ga ik naar een vriendin en breng mn meissie ff naar mn zus