Wij hebben een engel van een baby. Eerste drie maanden rooming inn, daarna naar zijn eigen kamer gegaan, allemaal geen probleem. Nu inmiddels 10 maanden en gilt alles bij elkaar als hij naar bed moet. Draaaamaaa! Kamertje leeg gehaald (misschien teveel prikkels), hielp niet. Ledikantje bij ons op de kamer, hielp de eerste nacht de tweede al niet meer. Hij wil gewoon continu bij ons zijn (verlatingsangst?). Ik was het een keer zo zat dat ik hem heb laten huilen, een uur lang maar hij raakt dan alleen maar erger in paniek. Wat moet ik doen??? Inmiddels slaapt hij bij ons in bed maar gaat pas naar bed als wij ook gaan omdat hij gewoon niet wil slapen. Als ik hem bij ons in bed leg en als hij in hele diepe slaap is, mond open, half snurkend en stiekem heel zacht weg ga. HIJ HOORT HET!!! doink de ogen zijn weer open! Wat moet ik doen? eraan toegeven? Ik weet het niet meer. Hij is altijd een vrolijke baby geweest, nooit geen last mee gehad. Dat huilen ken ik niet van hem en het in paniek raken al helemaal niet. Heb ik hem verwend? Verpest? of is dit een fase?
Ik zal je even 'geruststellen' het is inderdaad een fase en die heeft hier toen dik 4 weken geduurd ja echt, gillen, gillen, gillen (lees overstuur in bedje) ze heeft bij ons in bed geslapen, toen in de nacht. Iedere avond probeerde we het in haar eigen bedje, lukte dit niet dan kwam ze bij ons. Ze heeft 4 weken bij ons in bed geslapen, en zo snel als het kwam zo plotseling was het ook ineens weer weg...... Blijf jezelf herhalen het is een fase, fase, fase, fase, fase, fase, fase.....zzzzzzzz tot je in slaap valt. Probeer het jullie zo makkelijk mogelijk te maken voor jullie allemaal. Het is even zwaar ik weet het het, maar gaat echt over. (Je moet natuurlijk wel zeker weten dat er niets medisch is, oorpijn, griepje ect) sterkte!
Ohhhh wat fijn om dat te horen! Ik weet haast zeker dat het niks medisch is. Ik zei vanavond al tegen mijn man: Misschien moeten we ons er niet tegen verzetten, zo maken we het voor iedereen veel te zwaar. Ik krijg alleen wel eens te horen dat ik hem maar moet laten huilen etc. Hij te verwend is dat hij bij ons nu dan in bed mag blabla. Ik word daar soms wel eens onzeker van. Dan ben ik bang dat ik alles verkeerd doe en vervolgens onze kleine jongen misschien schaad op lange of korte termijn. Ik heb verder nooit geen problemen met hem gehad. Toen hij tandjes kreeg huilde hij ook wel maar meer van de pijn, een beetje zeuren maar dit is echt paniek. Zo sneu. Ik kan hem dan niet zo laten brullen.. Nu je dit zo verteld ben ik wat geruster. 4 weken is inderdaad wel erg lang.. Maargoed, als het daarna ook weer over is vind ik het allemaal best.
Hier was het ook een faaaaaaaase. Zat er tegelijk in met Juffie. Na een paar weken ging ze weer zelf slapen en werd ze niet meer in paniek wakker. Het voelde voor mij niet goed om haar bij verlatingsangst alleen te laten en ze viel toen meestal bij mij of met mij naast haar bed in slaap.
Hier heeft die ''fase'' 5 maand geduurd. Pas goed op met bij je in bed slapen, hier ook gedaan en heeft me veel moeite gekost haar eruit te krijgen. Wat ik nu heb gedaan is dit: Toen ik haar bij mij legte en even naar toilet ging krijste ze het uit. Tot ik binnenkwam, toen lachte ze me gewoon keihard uit. Toen was ik het dus zat. Ik doe nu echt heel goed kijken naar de moeheidssignalen. Doe nu na het warme eten een badje, pyjama slaapzak aan, even rustig zitten, flesje en naar bed. In het begin was het huilen, steeds na 5 min, 10 min, 15 min ernaar toe. Nu slaapt ze binnen 5 min. Het is even pittig maar je moet er echt doorheen.
Ooh..dan staan wij er pas met 2 tenen in als het zo erg moet worden voor het over gaat.. hebben wij nog wel een week of 2 nodig, zo te horen....