Maar op zo'n moment denk je ook aan je kindje. Die heeft jou blijkbaar gewoon nodig. Niks mis mee toch! Maar er zijn ook genoeg moeders die zoiets hebben van ach, laat maar lekker bij ons slapen, dan hoef ik snachts ook mn bed niet uit. Dan denk je niet aan wat het beste is voor je kleintje, of wat hij/zij wil, maar denk je alleen aan je eigen gemak. Zo bedoel ik het tenminste...
nee, ze heeft nog nooit een nacht bij mij in bed geslapen na de kraamweek. Ik vind het niet horen en ze kan het zelf ook niet. Persoonlijk vind ik het niet nodig. Als ze ziek is, dan leg ik of mijn man, een matras op haar kamer neer om daar te slapen. Geen gedoe, geen gezeur met weer in eigen bedje. Matras weghalen en er is niets aan de hand de volgende nacht.
Mijn jongste slaapt na haar eerste ochtendvoeding lekker bij mij Dan slapen we vaak nog wel tot 8.00 / 09.30 heerlijk!!!
Gemak(kelijk) zou zijn : een kind wat in zn eigen bed naast mij slaapt. Zodat ik me om kan draaien snachts. Ipv stijf en stram wakker te worden, om vervolgens naar t andere matras te kruipen.. En dan t liefst meteen ook een kind wat van voeding tot voeding komt en 's nachts helemaal! Maar hoe heerlijk is het dat ik s ochtends tegen mn man man zeggen: geen idee hoe vaak te gedronken heeft, maar we hebben heerlijk geslapen. (En eerlijk is eerlijk, gister lag ze voor t eerst in dr wiegje naast me te snurken snachts en kon ik toch echt niet slapen, )
Mee eens, ik vind het heel onnatuurlijk om een babytje ver opgeborgen op een egen kamertje te leggen. Echt iets nederlands/westers geloof ik, ken het van de andere landen waar k weleens gewoond heb nl niet. Om even alle spookverhalen over jongetjes van 9 die nog bij de ouders slapen wat nu gelinkt wordt aan een baby bij je laten slapen de wereld uit te helpen, ik heb 8 kids, allemaal vrij lang bij mij geslapen (tot ong een jaar) en ze slapen allemaal in hun eigen bed hoor, op 1 kind na zonder problemen de overgan naar eigen bedje gemaakt.
Idd hier ook geen problemen mee gehad! Bij ons kwam het probleem bij zoonlief na een verhuizing, was hij bang, maarja hij was altijd zn eigen kamertje gewend en dat was toen een ander kamertje...hij ,lag wel bij mij op de kamer en nu slapen er 3 van de 4 gewoon in eigen bed en in eigen kamer. Alleen dochterlief (jongste) ligt lekker bij mij op de kamer hihi
Hier een zoon die met zijn bijna 2 jaar in zijn eigen ledikantje op onze kamer slaapt en ik vind het heerlijk! Hij slaapt overal prima, is onwijs makkelijk en ik vind het ook heerlijk. Dat stukje gemakzucht snap ik niet zo. Ivm preventie wd vond ik het wel zo veilig en net zoals dat je geen risico moet nemen met roken bij je kind, vond ik dit dus ook het risico niet waard. We sliepen hier zo allemaal prima, zoontje veilig en geborgen. Ik gerust. Win win toch?
Ligt er wel nogal aan hoor, hoe alles gaat, of het echt iets is wat weer afgeleerd moet worden, of wat wel redelijk vanzelf mee gaat in het groter groeien en de opvoeding. Ik hoor zat verhalen van ouders die hier gewoon echt voor kiezen en die dat dan meenemen in de opvoeding en er stapsgewijs ook naartoe werken dat hun kind klaar wordt voor alleen slapen. Dan hoor ik vaak dat de overgang heel rustig verloopt. Die ouders hebben daar overigens ook geen probleem mee, die nemen vaak gewoon de tijd die hun kind nodig heeft. Zou mijn ding ook niet zijn, maar vooral ook omdat ik echt bijna geen oog dichtdoe met een kind in bed. Hier heeft Thirza wel veel bij ons in bed geslapen, maar die huilde zoveel vanaf de geboorte, dat dat de enige manier was om nog iets te slapen uberhaupt. Het was of haar hele nachten wiegen en dan zelf niet slapen, of haar tegen me aan en dan zelf af en toe even in kunnen dutten voor een kwartier of half uurtje. Ze sliep in goede doen altijd wel in eigen bed, maar heeft ook wel weken achtereen bij mij in bed geslapen. Nooit een punt geweest trouwens om 'r dan in eigen bed weer te laten slapen: als ze zich fysiek OK voelde, deed ze dat gewoon, ook als ze daarvoor dus weken bij mij had gelegen. Als ze heel erg ziek is, heeft ze dat nog steeds nodig, (maar nu gaat het om hooguit twee keer per jaar 1-2 nachten ). Laatste keer was na de DTP van 3jr9mnd. My goodness, wat was ze daar weer ziek van, dus dat was 3 nachten bij mij in bed, maar daarna weer gewoon in d'r eigen bedje. Toen probeerde ze nacht 4 uiteraard wel weer om bij mij te mogen slapen, (manlief op ander bed, die nachten, want 2 volwassenen en een kleuter passen echt niet op 1.60...), maar gewoon even simpelweg weer duidelijk zijn dat dat alleen voor zieke meisjes is, is dan voldoende.
In adviezen en dergelijke wordt altijd genoemd dat als een baby bij de ouders op de kamer slaapt, dit de kans op wiegedood verkleint. Dat is volgens mij zowel vanwege wat Kaden noemt: de ademhaling van de baby die zich reguleert naar de ademhaling van de ouders, (bij stokken van de ademhaling zou het geluid van de ademhaling van ouders, de hersenen van de baby aanzetten tot toch weer aanzetten van de ademhaling, zeg maar). Maar je schijnt als ouders het toch ook op te pikken in je slaap, als er iets mis dreigt te gaan. Dus het is beiden: je verkleint de kans EN je hebt het eerder in de gaten, waardoor je eerder in kunt grijpen en kunt voorkomen dat het helemaal mis gaat.
Hier een mooi artikel over hoe natuurlijk het is om je kleintje naast je te hebben! Wel in het engels Cosleeping and Biological Imperatives - The Natural Child Project
Nee precies. Mijn gemak zou zijn als hij in zijn eigen kamer De hele nacht doorsliep, maar dat doet hij niet. Hij wil bij mij zijn, dus dat is dan toch zeker voor zijn gemak.
Ook niet mee eens. Ik ben van mening dat met name die hele kleintjes bij hun moeder horen te zijn, ook snachts. Dus ook al doe je het voor het gemak ( wel zo fijn weet ik uit ervaring als je kindje min. Twee keer per nacht wakker wordt) is het voor je kindje ook super fijn.
Nou hier heeft ons cato de hele nacht in dr eigen wieg geslapen... Ik ben zo blij dat we nu met ons kind meebuigen ipv ons kind te 'dwingen' om in onze patronen en gebruiken te passen. Beetje jammer dat we t pas bij de derde doorhebben, haha. (Voor de duidelijkheid, wij zijn geen ouders die constant alles om de kinderen heen plannen hoor. )
de oudste heeft regelmatig naast me geslapen na de vroege voeding, in sprongentijden en nu komt hij zelf als hij gedroomd heeft ofzo. Vannacht ook lekker tussenin gelegen. Nou vond ik het bed wat we 3jaar terug hadden wel fijner, stond met 1 zijkant tegen de muur dus daar kon hij er niet uitrollen en lag ik tussenin. De jongste heeft nooit bij ons willen slapen en doet het nog steeds niet
Maar....als je kindje net geboren is, na 9 maanden zo dichtbij geweest, dan wil je haar/hem toch nog even dicht bij je houden? Even ruiken,kijken, knuffelen..Dat is toch ook heel natuurlijk? Ik keek de eerste week wel 100x in de wieg.. "gewoon" in eigen bedje,wat klinkt dat hard. Even afgezien van de persoonlijke voorkeur, het advies is om je kindje bij je te hebben.
Vind het heel mooi je kindje bij je in bed. Heerlijk lijkt het me, lekker knuffelen en tegen aan liggen. Alleen de nadelen vind ik veel en veel groter. Het risico dat kind eruit rolt of stikt in de dekens of je erop ligt. Daarnaast vind ik het gewoon zielig om het bij mama slapen op een gegeven moment te gaan doorbreken. Kleintjes zijn zo snel dingen gewent (echt al bij 2 maanden voor mijn gevoel) en dan ineens in een eigen bedje gelegt gaan worden. Dat is voor mijn gevoel pas zielig. Dan liever als ze uit de buik komen, alles toch al vreemd is, ze hun eigen bedje direct als veilig holletje aanwennen, i.p.v. aan mezelf denken en ze enkel bij mij nemen!
Mijn theorie is juist dat een kind dat goed in z'n vel zit en veilig gehecht is, een overstap prima kan maken. Hier hebben we steeds gezien dat ze prima weer zelfstandig gingen slapen zodra ze weer (even) goed in hun vel zaten. Voor mezelf deed ik dat niet: ik slaap nauwelijks met een kind naast me. M'n kind bij mij op bed is dus pure zelfopoffering
Ik zou het niet meer doen bij de tweede, paar maanden terug kindje 1 maand gestikt door moeder die op haar is gaan liggen dus ik zou het niet meer aandurven!