Hier slaapt ze overdag in haar eigen kamertje in haar ledikant en ook van 19.00 tm 22.30uur... Dan leg ik d'r bij ons op bed voor de voeding en dan hop in haar wiegje naast het bed.. De ochtend voeding weer bij ons in bed en soms weer terug in d'r wiegje en soms slapen we samen weer verder! Ligt er ook aan hoe moe ik vaak ben... Nu eigenlijk na elke ochtend voeding lekker samen nog in bed ,want papa is op vakantie!
Maar volgens mij kunnen ze zichzelf geruststellen na 6 maanden en zich pas een voorstelling van mama maken een paar maanden later, tot die tijd is het gewoon doodeng om alleen te zijn en niemand te zien/voelen/horen. Zoontje slaapt overdag vaak "alleen" in als ik in zijn buurt wat aan het rommelen ben en af en toe iets hardop zeg of zijn handje soms pak. Maar 's nachts alleen slapen durft hij nog niet.
Hou beledigende opmerkingen lekker voor je . Fijn dat jij je kind die niet lekker in zijn vel zit aan zijn/haar lot over wil laten . Maar respect voor de mensen die hun kindjes op het moment van niet lekker in hun vel zitten en pijn hebben tijd geven om bij mama getroost te worden . En eventueel met een veilig en warm gevoel zodra de ongemakken minder zijn weer terug kunnen naar hun eigen bedje. Bah ik vind het echt een k*t opmerking ! Als je zoveel leest heb je vast ook gelezen dat haar kindjes veel pijn hebben gehad ! Want jij doelt hier op "slapen niet goed door omdat jij ze in bed heb genomen" .
Klopt, maar ik was ook compleet kapot. Al snel kwamen we er achter dat ons meisje een nachtlampje nodig was. Met als gevolg dat wij niet meer konden slapen omdat t te licht op onze slaapkamer was. Ik heb de eerste week uren met een slapend meisje in mn armen gezeten omdat ik niet kon stoppen met naar haar kijken. En ik vind 'gewoon in haar eigen bedje' helemaal niet hard klinken. Ik heb haar vanaf het begin geleerd dat haar bedje een fijne veilige plek is. Waarom klinkt het hard? zowel zij als wij slapen beter als we ieder op de eigen kamer slapen. En daarnaast is ze bij ons niet naar de andere kant van het huis verbannen ofzo. Ze slaapt aan de andere kant van de muur, en we hebben nog een babyfoon op onze slaapkamer staan. Dus we horen alles en staan binnen 2 seconden bij haar.
Ik heb reacties niet gelezen maar ik wilde nooit baby in bed ook nooit gedaan. Ond meisje vraagt flesje nog in de nacht en als het vroeg is rond 03.00 dan wordt ze nog meestaal wakker rond 6-7 uur. ik wil slapen dus dan probeer ik haar beetje met speentje tot rust brengen maar dat gaat niet. Ze wilt nu ook vaak op de zij slapen maar kan nog niet echt daar op zij lang blijven liggen daroom maakt ze steeds zich wakker. Afgelopen paar weken pakte ik haar en legde ik haar tussen ons op zij tegen mij aan. Zo valt ze in slaap en wordt pas 09.00 wakker. We hebben grote bed en niet wild slapers zeg maar roken niey en gebruiken geen medicijnen. Ik merk dat ik slaap dan altijd in een positie dan wordt ik ook niet echt uitgerust maar is wel toch extra twee uur slaap. Gevaarlijk vind ik het niet ze heeft ons denen eromheen en het blijft altijd op zijn plek omdat ze op de zij ligt constant.. Of ik het willen.. Nee ik pak haar dan ook alleen als het te vroeg voor eten is en ook allen met reden dat anders krijg ze boven 30 schepjes.. Ze slaapt nog in wieg... Maar ik wil echt dat afhankelijkheid niet hier slaap ze niet eens op borst
Dit vind Ik een niet zo tactvol geplaatste opmerking. Ik ben zelf ook niet van het bij me in bed/op de kamer laten slapen. Al heb ik nog het minst moeite met dat laatste. Maar dat wou ik nu niet duidelijk maken... Wat ik wel duidelijk wou maken is dat je elkaar gewoon lekker in de waarde moet laten. Iedereen verschilt nu eenmaal van mening. En een ander kan een hele goede reden hebben om het anders te doen dan wat jij goed acht. Laat ze lekker. Dat is haar manier. Heb daar respect voor en probeer hier een beetje tactvol mee om te gaan. Bedoel dit niet kwaad, maar zie het vaker voorbij komen dat een verschil in mening ontaart in een complete catfight omdat men een meningsverschil niet kan accepteren... Vind ik zo jammer.
Ik dacht van te voren dat ik nooit met een baby in bed zou slapen. Maar meteen nadat ze geboren was, was ik zo verbaasd over hoe je instinct werkt en ik absoluut niet bang was om op haar te gaan liggen. De eerste maand heeft ze heel vaak bij me gelegen, afwisselend in haar wiegje. Als mijn vriend zich omdraaide dan legde ik instinctief ook altijd mijn arm meteen om haar heen. Ik vond dit een heel bijzonder iets en heb er van genoten, vond zo op mijn zij bv geven ook heel ontspannend! Ik weet nog dat ik de eerste dag haar in het ziekenhuis in de ochtend vast had en de verpleegkundige zei: 'niet in slaap vallen he', dat ik dat een hele gekke opmerking vond, alsof ik niet even met haar in bed kon slapen (terwijl ik dus een dag eerder zei dat ik het niet zou doen) Alleen vind ik het hele erge sterke instict steeds wat minder worden. In het begin viel ik ook meteen in slaap bij de bv. Nu geef ik nog bv in de nacht op bed, maar blijf nu wakker en verplaats haar 4 van de 5 keer weer hierna na haar bedje. Ze slaapt nu sinds een week op haar eigen kamertje, deur verder. Had haar nog het liefst in het wiegje naast me gehad. Maar ze wordt wakker als wij naar bed gaan en mijn vriend kijkt altijd tv in bed, de lichtflitsen vond ik ook niet meer bevorderlijk. Nu slaapt ze dus toch wat dieper en langer. In de ochtend laat ik haar na de bv nog wel vaak naast me liggen.
jeetje wat een felle reactie, het was helemaal niet lullig of kut bedoelt. Heb laatst nog tegen haar gezegt in een ander forum dat ze inderdaad flink wat te verduren heeft gehad met haar kindjes. Ik zeg niet voor niks, 'sorry' als eerste woord. Het was een serieuze vraag, want ik dacht echt dat haar kindjes nog lang niet doorsliepen/ goed alleen sliepen. Helemaal niet om haar af te zeiken, echt niet. En als je het over rot reacties hebt, lees even wat je zelf typt. Ik heb nooit gezegt dat je een kindje wat niet lekker in zijn vel zit aan zijn lot moet overlaten. Heb ook nooit beweerd dat ik dit zou doen. Doe ff normaal alsjebliefd.
De oudste heeft af en toe bij ons in bed gelegen maar die kreeg veel meer rust als hij in zijn eigen bedje lag. De jongste heeft tot 5 maanden 's nachts bij ons gelegen. Ik gaf bv dus dat vond ik ook wel lekker makkelijk. We legden hem wel voor de nacht in zijn eigen bedje maar als hij kwam voor een voeding ging hij niet meer terug. Ik lag dan op mijn zij te voeden en viel weer in slaap. Als hij dan wakker werd voor de volgende ronde draaide ik ons om en dan was het slurp slurp, ZZZzz Ik vond het heerlijk. Nu liggen ze trouwens allebei nog weleens bij ons. Meestal na een enge droom of als ze ziek zijn. Ik vind het eigenlijk best gezellig maar vooral fijn om ze de veiligheid en geborgenheid te kunnen geven die ze op dat moment nodig hebben van ons. Van de andere kant slapen ze ook goed en graag in hun eigen bed. Laatst lag de oudste bij ons omdat hij in bed had geplast. Ik had alles verschoont maar hem ondertussen even bij ons gelegd. was hij in slaap gevallen. Om 3 uur 's nachts verkaste hij weer terug omdat hij in zijn eigen bed wilde liggen...Ook goed Een collega zei dat ik ze verwende Ik vind van niet. Het is echt niet zo dat ze constant bij ons liggen. We slapen goed, genieten ervan als ze lekker bij ons liggen en ik ga ervan uit dat ze dat niet blijven doen tot ze het huis uitgaan
Ik dacht dat je bedoelde van waar bemoei jij je mee jou kindjes slapen nog niet eens door dus wat weet jij er nou van . Zo kwam het over . En dat sorry zette het er juist dik bovenop . "ja sorry hoor maar waar bemoei jij je mee" . Maar verkeerd begrepen als je bedoelde dat het in die situatie juist geen standaard situatie is dus dat je het dan juist abders vind . Kwam bij mij nogal cru over omdat de kindjes veel pijn hebben gehad en daardoor niet goed sliepen maar kwam over alsof ze niet sliepen doordat ze bij de moeder in bed hebben geslapen vond het zo erg klinken ivbm pijn bij de kleintjes . Sorry als ik het verkeerd begrepen heb .
@Aurora: Thirza sliep inderdaad pas met 23 maanden door en Caitlyn heeft vannacht voor het eerst helemaal doorgeslapen, (19.00-6.00 jeejjjj ). Maar desondanks was slapen in eigen bed geen punt, als ze geen hele accute pijnklachten hadden/hebben. Mensen waarschuwden mij altijd dat ik nooit van het bij-mij-in-bed-slapen af zou komen, als ik daar eenmaal aan begon, maar dat bleek dus helemaal niet het geval. Zodra ze geen hele accute pijn hadden, wilden ze altijd prima in eigen bed slapen. Doorslapen deden ze dan niet, maar goed, dat deden ze naast mij ook niet en had gewoon te maken met het feit dat je met pijn nou eenmaal niet lekker slaapt en als je dan eens minder pijn hebt, je last gaat krijgen van een patroon dat gevormd is. Dat merk ik aan mezelf ook: ik slaap al 5 jaar geen nacht meer door: eerst 9 maanden zwangerschap van Thirza, (hormonen zijn echt dodelijk voor mijn slaap ). Daarna 23 maanden gedoe met Thirza. Toen weer een dik jaar op en af zwanger/miskraam/ontzwangeren, vervolgens de zwangerschap van Caitlyn en daarna de afgelopen 10 maanden dus weer gedoe met Caitlyn. Er zijn tussendoor korte perioden geweest dat ik gewoon had kunnen slapen, (geen wakkere kids, niet zwanger en niet ontzwangeren), maar in die perioden sliep ik 's nachts ook niet normaal meer: dat patroon zal stapsgewijs weer veranderd moeten worden naar een normaal patroon. Dat gaat bij kleintjes gelukkig sneller: toen Thirza eenmaal van haar klachten af was, was 3 nachten op rij 1-2 keer een paar minuutjes troosten (door mijn man, om de associatie met mij en nachtvoeding te doorbreken), voldoende om door te gaan slapen. Dame slaapt sindsdien voorbeeldig, zolang ze tenminste niet ziek is, (echt ziek). En Caitlyn gaat nu dus, nu ze van de pijn af is, ook goed slapen. Die hebben we een paar dagen laten huilen, (maar heeft niet langer dan 5 minuten gehuild eigenlijk), omdat we nog geen tijd hadden gehad om van in slaap wiegen naar een ander patroon/ritueel te komen en de dame zich echt niet meer slapend in bed liet leggen, maar ging net dus zonder huilen slapen ook. En dat bedoelde ik dus eigenlijk: een kind dat zich veilig voelt en lekker in z'n vel zit, gaat slapen zonder (overdreven) huilen. Die vindt het prima in eigen bed.
Dat was echt het enige wat ik me afvroeg, totaal niet de intentie gehad om je af te zeiken. Lief dat je het zo uitgebreid uitlegt! Wat kunnen dingen getypt toch anders over komen dan in het echt...
Ik ben het hier volledig mee eens. Onze dochter heeft nog nooit bij ons in bed geslapen. Wel eens geprobeerd als ze overstuur was door het hoesten in de winter (nogal veel ziek geweest in haar eerste jaar) maar dan is het alleen maar keten en weinig slapen. Vrienden van ons hebben een zoontje van dezelfde leeftijd als onze dochter en deze slaapt nog steeds bij hun in bed. Zij hebben nu ook een dochter van 5 weken en die slaapt in een wiegje, het is dus een drukke boel daar op de slaapkamer! Hun zoon slaapt ook overdag in hun bed omdat hij het gewoon vertikt om in zijn eigen bed te slapen. Wellicht is het bij hem een probleem met de spijlen (dat hij dat eng vindt nu hij een groot bed gewend is) dus heb mijn vriendin al aangeraden om eens een peuterbedje te gaan proberen. Lijkt me niet gezond voor je relatie om altijd maar een kind tussen je in te hebben slapen. Ach ze hebben ook een tweede gekregen dus het kan wel
Vind het best grappig dat mensen denken dat dit slecht voor een relatie is. Wij hebben een super relatie, zou zelfs durven beweren dat het niet beter kan. Er zijn zoveel meer dingen die belangrijk zijn in een relatie dan je bed voor jezelf hebben. En onze tweede is ook gewoon gefabriceerd in de periode dat we ons bed deelden hoor.
+1 Bij ons hebben de kindjes nooit IN bed geslapen bij ons geslapen. Nou ja, af en toe een keertje op het aankleedkussen toen ze nog heeele kleine piepjes waren. Ik weet niet waarom, maar wij hebben kindjes die dat al heel snel veel te gezellig vonden en dus niet gingen slapen..Maar ze sliepen wel in de zelfde kamer, NAAST mijn bed, in hun wieg. Zo heb je wel de nabijheid maar is het, als je daar niet goed tegen kan, prettiger slapen. Zeker bij de oudste deed ik af en toe even mijn hand in de wieg om te checken of het nog ademde Overdag sliepen ze in hun eigen kamertje. Toen de overgang daar was, vond ik het zelf moeilijker dan de kindjes. Geen problemen gehad. De voorbeelden die genoemd worden zijn echt extreem. En ach..mijn vriendin die in een scheiding zit, heeft nu al een tijdje haar zoon van 9 naast zich liggen. Die sliep altijd in zijn eigen bedje maar durft niet alleen te slapen nu. Wat maakt het ook uit. Als je kind zich daar tijdelijk geborgen bij voelt..
Ik snap ook niet zo goed wat eigen gemak hiermee te maken heeft. Het belang van je kindje staat voorop vind ik. En voelt het beter op de eigen kamer en vooral: kan je kindje dat ook, dan moet je dat gerust doen. Maar als je een heel ontevreden kindje hebt, dan heeft het mama toch nog wat meer nodig dan je zelf misschien zou willen of denken. Maar natuurlijk moet je doen wat goed voelt en is een blije mama ook heel belangrijk. En een kind wat met 9 nog bij de ouders slaapt heeft niets te maken met als baby bij je ouders in bed slapen. Maar hoogstwaarschijnlijk met opvoeding (als er medisch niets is).
Even snel en heb niet alle reacties gelezen. Onze baby slaapt al vanaf het begin bij ons in bed. Kan prima. We hebben een co-sleeper ernaast (gewoon ledikantje van Ikea zonder zijkant) maar daar ligt hij de eerste tijd in, daarna rolt hij opzij en uiteindelijk ligt hij tussen ons in. O, en hij is bijna één jaar. Samen slapen kan prima en veilig. Als je wilt, er zijn genoeg artikelen over geschreven, wil gerust links hier neerzetten of pb'en.