Mijn lange bevallingverhaal, betreden op eigen risico

Op vrijdag 21 augustus moest ik me om 11 uur in het ziekenhuis melden om de inleiding te bespreken. Inmiddels was ik 41 wkn en 6 dagen dus het werd wel tijd dat ik werd “verlost”.
Eerst werd ik aan het CTG gelegd en bij het toucheren rond half 1 kon ze het hoofdje al wel voelen, maar er was nog geen cm ontsluiting of een verweking om over te spreken. Wel werd ook een echo gemaakt en daarop was nog maar weinig vruchtwater te zien: een reden om de inleiding die dag in gang te zetten! Rond half 2 werd de eerste hormoonveter ingebracht, deze moest gaan zorgen voor ontsluiting. De volgende ochtend zouden ze dan gaan kijken of het effect had gehad. Ah, dat duurde dus even wat langer dan we hadden gedacht, dus onze eerder al gebelde familie werd weer even gebeld om te zeggen dat ze vooral moesten doorgaan waarmee ze bezig waren: het zou nog wel even gaan duren!
Ik moest in het ziekenhuis blijven slapen wat jammer genoeg betekende dat mijn man thuis moest slapen. In de tussentijd had ik al wel pijnlijke samentrekkingen in mijn buik, maar ik kon nog praten en lopen enzo. Toen ik om 21 uur weer aan het ctg ging, was die activiteit ook duidelijk zichtbaar.
Rond half 2 ’s nachts kon ik niet meer slapen van de krampen. Ik miste mijn man verschrikkelijk op dat moment, was ook een beetje bang dat het door zou zetten en dat hij te diep zou slapen om de telefoon te horen... Ik heb de nachtverpleegster gebeld en die zei dat ik lekker onder de douche kon als ik wilde en dat heb ik ook gedaan: dat was heerlijk! Erg fijn dat je ook zo in het ziekenhuis gewoon kan doen wat je wil (ze hebben er zelfs een bad maar dat wilde ik niet). Om iets voor 2 uur werd besloten de veter eruit te halen om mij een nachtrust te geven, maar op het moment dat dat ding eruit was, werden de krampen alleen maar heftiger! Ze kwamen heel onregelmatig maar vrij vaak, soms met 5 minuten ertussen, soms met 10 minuten (dan viel ik wel even in slaap). Om half 6 werd ik weer aan het ctg gelegd en er werd getoucheerd en er was NOG STEEDS geen ontsluiting! En ik maar denken dat het begonnen was... Om half 8 verloor ik mijn slijmprop en om 8.10 uur kreeg ik een nieuwe veter om die ontsluiting nog een boost te geven.
Rond 10 uur was mijn man er gelukkig weer en vanaf dat moment werd het steeds heftiger. Ik moest echt de weeën wegzuchten en had steeds meer pijn tijdens zo’n wee. Tot mijn frustratie noemde de dagverpleegster het steeds harde buiken omdat ze geen ontsluiting brachten, maar voor mij waren het gewoon weeën: scherp, pijnlijk en elke 5, 6 minuten! Ik kon ze alleen maar goed liggend opvangen, knijpend in zijn hand met mijn ene hand, en hangend aan het bed met de andere hand. Heftig hoor! Soms probeerde ik wel wat door de kamer te lopen (ik was daar de enige patient trouwens, dat was wel heel fijn) maar dan kwamen de weeën juist sterker en sneller! Dat is natuurlijk beter voor de ontsluiting, maar instinct geeft gewoon aan dat je geen pijn wil hebben, dus ik vermeed het lopen en staan, hoe zeer mijn man me ook probeerde aan te moedigen dat vooral wel te doen.
Ergens in die periode werd me verteld dat als dit geen ontsluiting zou brengen, ze een rustdag zouden inlassen die zondag zodat ik bij kon komen. Op dat moment raakte ik wel een beetje in paniek: zoveel pijn en misschien ook nog eens helemaal voor NIKS???!!!! Om NOG een nacht en dag te moeten wachten??? Ik moest daar even goed van huilen want ik had zo’n pijn! Ik heb het heelal vervloekt dat het zo oneerlijk is dat vrouwen (en ik dus ook) zoveel pijn moeten lijden om een kindje te baren! Ik heb meermalen gedacht: laat maar zitten hoor, ik heb er helemaal geen zin meer in, als die pijn maar ophoudt!
Om 18 uur werd ik weer getoucheerd, de veter viel er al uit zichzelf uit en ik bleek ook 2 cm ontsluiting te hebben! Ik mocht naar de kraamsuite! Wat een opluchting, ook omdat ik wist dat ik op dit moment om pijnstilling kon vragen en dat heb ik ook meteen gedaan. Was absoluut geen probleem, ik zou een ruggenprik krijgen, precies wat ik ook wilde. Om kwart voor 7 was de ruggenprik gezet door een echt hele vakkundige anesthesioloog die ook erg blij was met zichzelf. Maar ik ook met hem, ik had bijna meteen geen pijn meer en bovendien alweer heel snel 3 cm ontsluiting waarbij ze de vliezen hebben gebroken, niet dat er veel vruchtwater uitkwam, maar goed. Wel hang je met zo’n ruggenprik aan allerlei apparaten: de ctg om de activiteit te meten (weeën van mij, hartje van de kleine), een infuus voor vocht en een weeënopwekker (nodig bij ruggenprik vaak), een dingetje waarmee ik zelf de medicatie kon boosten maar het kon me allemaal niks meer schelen: ik had gewoon geen pijn meer en kon weer lachen en praten en belangrijk: ontspannen!
Wel voelde ik aan mijn onderkant steeds een druk als de wee omhoog ging maar dat hoorde er schijnbaar bij. Dat dat steeds heftiger werd, vond men niet vreemd, ook niet toen ik na een uurtje of 2 zei dat ik het gevoel had dat ik moest poepen en plassen tegelijk. Vreemd hoor, ik wist verstandelijk dat persweeën voelen alsof je moet poepen, maar er was nog maar zo weinig tijd verstreken dat ik me niet kon voorstellen dat dit al persweeën waren. Pas toen het echt een beetje onhoudbaar werd (de druk, ik had geen pijn), gingen ze nog eens voelen om 22 uur en ja hoor: ik had volledige ontsluiting en zat al een uur persweeën weg te zuchten! Ik moest dat nog een uurtje doen zodat de kleine echt helemaal goed in zou dalen en rond 23 uur mocht ik gaan persen. De persweeën waren inmiddels ook echt heel heftig, mijn hele lichaam deed mee en het kwam echt uit mijn tenen! Waanzinnig wat een kracht! Per perswee moest ik drie keer persen, de derde keer vond ik steeds zooo heftig, ik had het idee dat ik het niet ging redden. Ik was helemaal in mezelf getreden, ogen stijf dicht, keihard werken op de aanwijzingen van de gyn (een topwijf overigens!) en van mijn man. Na 26 minuten persen riep de gyn: KIJK DAN, KIJK NAAR BENEDEN!!!! En nog net zag ik kleine L. tussen mijn benen vandaan komen en werd die heerlijke vieze glibberige warme gerimpelde wurm op mijn borst gelegd. Ik heb nog nooit zoiets moois meegemaakt... Wat voelde dat bijzonder en heerlijk en warm... Alles was vergeten, de pijn, het ongemak, het lange wachten. Ik was zelfs vergeten dat ik een knip heb gehad, niks was meer belangrijk op dat ene moment, behalve onze kleine L. op mijn buik.
Ik keek naar haar koppie en ik zag mijn zusje. Ik keek naar haar handjes en die waren opgezet en gerimpeld alsof ze te lang in bad had gezeten. Ik keek naar haar nageltjes die best lang waren. Ik keek naar haar opgezette voetjes. Ik keek naar haar open mondje dat aan het huilen was. Ik keek en keek en ik had niet door dat het niet goed met haar was. Haar gezichtje was wel roze, maar haar lichaampje was grauwig. Ze werd gewogen en bleek 2860 gram te wegen; erg weinig voor 42 weken... De kinderarts werd erbij gehaald. Haar saturatie (O2 in bloed) was niet goed: slechts 70% waar het 95%+ moet zijn. Ze moest mee naar de couveuse. Het ging allemaal een beetje langs me heen, ik was high van de bevalling, van L., van de hormonen, ik kon het niet allemaal bevatten eigenlijk. Mijn man ging met haar mee en heeft haar aangesloten zien worden aan alle apparatuur terwijl ik (heel vakkundig!) werd gehecht en er voor me werd gezorgd door de gyn en de verpleegsters. Ik moest eten en drinken en douchen en plassen en in bed liggen en wachtte op mijn man met nieuws. Het was nog niet helemaal duidelijk wat er met L. was maar het was wel zo ernstig dat de echte kinderarts uit zijn bed werd gebeld. Waarschijnlijk had ze een longontsteking en ze moest dus in de couveuse blijven...
Daar is ze 6 dagen geweest en vrijdag 28 augustus mocht ons mooie sterke meisje met ons mee naar huis!
Al met al een hele ervaring met pijn, high van hormonen, van L. en die kleine meid met haar moeilijke start, dan word je geboren en moet je meteen aan allerlei shit aangesloten worden. Maar als ik nu naar haar kijk, is alles vergeten en ben ik zó gelukkig met haar, met mijn man en met ons cluppie dat we nu samen hebben...

 

Ja klopt, dezelfde dag! Perfecte dag ook...
Jij ook gefeliciteerd he?!

 

En volgens mij heb ik nog het lichtste kindje van ons drieën! Zo zie je maar dat een zwangerschap en bevalling alle kanten op kan gaan he? En termijn ook niet altijd alles zegt... Ben blij dat er zoiets bestaat als inleiding!