Slecht/ niet slapen en paniekaanvallen

Hoewel ik de paniekaanvallen ken, heb ik ze tijdens de zwangerschap niet gehad. Het slechte slapen wel en ik weet dat het één het ander niet uitsluit.

Vanaf het moment dat ik zwanger ben, slaap ik slecht en dat is dus nu al 39 weken. Een week of tien geleden kreeg ik temazepam voorgeschreven van de gynaecoloog, maar ik durfde ze niet te nemen! Bang dat het een slechte invloed op de kleine zou hebben. Afgelopen vrijdag heb ik een halfje genomen en vanacht weer een halfje en ik heb me toch geslapen! Ik voel me nog steeds heel moe nu, maar ontspannen moe. Niet meer zo stuiterig en gejaagd.

Daarmee geef ik aan dat goed slapen dus echt je basis is en ik snap dat het met twee nachtjes nog niet is opgelost en dat ik hopelijk snel mag bevallen, maar toch.. misschien heb je er iets aan.

Ik weet niet in hoeverre je bekend met ademhalingsoefening en alles? Bij mij helpt yoga enorm en dagelijks een uurtje pakken om alleen te zijn en echt even bewust te zijn van je lichaam (noem het mediteren), helpt ook al enorm.

Sterkte!

 

Ik kan me goed voorstellen dat je je klote voelt hoor en misschien ook zelfs wel schuldig, omdat je niet kan genieten van je zwangerschap.

Geloof me; er zijn onwijs veel momenten dat ik dat ook niet heb gedaan en ook nu; ik ben het spuugzat. Ik wil nu wel eens het resultaat zien en verder met de volgende stap. Ik wil mijn lichaam weer terug zeg maar. Het zegt niet dat ik niet blij ben hoor, ik vind het fantastisch, maar als het zeven maanden zou kunnen, vond ik het ook prima! Ik herken mezelf soms niet meer. En in tegenstelling tot heel veel anderen, vind ik mijn lichaam niet zo heel fantastisch meer. Ik heb er juist last van. Je hijgt je gek, alles doet zeer, je kunt je niet meer met goed fatsoen ontharen, omdraaien in bed, je kruis voelt uitgescheurd en ga maar door.
Het bewegen van die kleine, dat maakt een hoop goed. De wetenschap dat er een tweede hartje in je klopt, dat is geweldig, maar de rest kan me meestal gestolen worden. Maar dat is meestal taboe.

Paniekaanvallen zijn vermoeiend, vooral als je toch niet rustiger word door de medicatie. In die zin kan ik je ook alleen maar adviseren om al die gevoelens te accepteren. Het heeft niets met je baby te maken, want daar ben je ongetwijfeld heel blij mee, ook al kan het angst inboezemen. Dat heb ik ook wel eens hoor, dat ik denk; help.. kan ik het wel enzo? Gelukkig hoef ik nog maar even en ik kijk er ook echt naar uit.

Heb je misschien hobbies? Zou je het leuk vinden om te gaan zwemmen? Is er iets waarin je jezelf een beetje los kunt laten? Een massage wellicht? Hoe staat je partner hier verder in?

 

hallo,
ook ik heb last van paniekaanvallen!
bij mij is het begonnen door het gedacht dat ik in de eerste 12w wel een miskraam zou kunnen krijgen,omdat ik dat nog nooit heb gehad!ik heb 2 zoontjes en nu komt er een 3 aan.
op 20w zwangerschap was ik zo in paniek dat ik de hele dag moest huilen en ik kon niet stoppen met huilen.ik ben toen naar de dokter gegaan en die zei dat ik bachbloesems tegen emotieschommelingen moest nemen en sedinal voor het slapen,bachbloesems helpt goed,het zet je negatieve gedachten om in positieve,maar sedinal neem ik niet,omdat ik zo weinig mogelijk medicatie wil nemen. nu ben ik 31w zwanger en kan ik wel wat genieten.
zoals justme1974 al zei is bij mij slapen ook de basis voor het goed functioneren overdag.als ik ga slapen en ik kan niet slapen,lig ik echt de hele nacht wakker en begin ik na te denken,waardoor ik dan ook die hartkloppingen krijg en dan gaat het overdag mis.wat ik daarop heb gevonden is mij overdag toch met iets bezig te houden en me echt moe maken (hobby,laat gaan slapen,...)zodat ik s'avonds als een blok in slaap val en heb ik er bijna geen last meer van.wel tel ik de weken ook af hoor,ik zal blij zijn als ik mijn meisje in mijn armen heb,want bij deze zwangerschap nemen de hormonen soms de overhand en daar kan ik mij moeilijk aan overgeven,tegenover de zwangerschappen van de jongens,die waren een makkie!

groetjes sofie

 

Hoi Shiningstar, wat vervelend dat je je zo voelt! Wat duren 40 weken dan lang he... Heb je weleens gehoord van pre-partum depressie? Het is hetzelfde als vrouwen die na de bevalling depressief worden, jij hebt het alleen tijdens de zwangerschap. Kijk maar eens op Geen roze wolk - Home. Er wordt ook steeds meer onderzoek naar gedaan, volgens mij heeft het AMC (dacht ik) zelfs een aantal gyneacologen die zich hier mee bezig houden.

Zo erg als jij het hebt, heb ik het niet gehad tijdens mijn eerste zwangerschap. Maar de paniekaanvallen: jazeker, die had ik ook. En het goede nieuws: zodra onze dochter geboren was waren ze weg. Ik voelde me direct na de bevalling weer de oude! De hormonen verdwenen uit mijn lijf en de angst was weg. Ik hoop voor jou dat dat bij jou ook het geval is. Ik ben nu zwanger van de tweede en deze keer heb ik er een stuk minder last van.

 

heb er nu gelukkig nit zoveel last van had het vooral voor de tijd en heb toen omdat ik dus bezig was met zwanger worden. niet de medicijnen van de arts genomen maar dus idd die van bach, is een naturmiddel en zijn gewoon zuigsnoepies nog lekker ook. en werkten bij mij echt helemaal super.

 

Ik weet heel erg goed wat je door maakt, ik had het met mijn vorige zwangerschap en kon ook totaal niet meer funcioneren, manlief moest het hele huishouden doen ik lag maar voor pampes op de bank.
Ik voelde de aanvallen wel op komen maar kon er niks tegen doen om het te stoppen en het ging ook de hele dag door.
ik ben toen ook bij een psycholoog geweest en die gaf me een hele rits met medicijnen (toen ik was bevallen) maar die heb ik eigenlijk nooit ingenomen, en ben er zelf "vanaf" gekomen, ik had het gevoel dood te gaan als ik in een aanval zat en op een dag zei ik gewoon tegen mezelf nou dan ga ik maar dood ken mij het schelen en nu zijn de aanvallen voorbij, maar de straatvrees die ik eraan heb over gehouden zit er nog wel een beetje maar gaat met de maand beter.

 

Ik heb ze sinds 2 weken ook wat meer. Inderdaad hangt het heel erg samen met slaap. Vaak voor het slapen gaan hyperventileer ik, dus dan gaat je hart heel snel. Dan probeer ik goed adem te halen, meestal werkt dit wel. Sowieso na bijvoorbeeld een middagslaapje voel ik minder van die paniekaanvallen. Slaaptekort is dus echt een trigger. daarnaast denk ik dat je je onbewust zorgen maakt, omdat het al zo dicht bij komt?

In principe zijn bijvoorbeel angstdromen, angsten, slaapproblemen tijdens een zwangerschap 'normaal', veel vrouwen hebben het. In jou geval vind ik het toch wel wat heftig ook omdat je zegt geen zin meer te hebben in de baby. Ik zou het daarom ivm een mogelijke prepartum depressie, wat bijna altijd overgaat in een postpartum depressie bespreken. Bijvoorbeeld met een medisch-psycholoog van het ziekenhuis.

Daarnaast wat ik heel erg heb gemerkt bij mijn eerste is een andere trigger: vitaminentekort. Rond deze tijd wordt je als het ware helemaal leeg gezogen, alles voor de baby. Ik slik deze zwangerschap dus extra vit B, vit C, visolie. En ik merk echt een heeeel groot verschil met de eerste zwangerschap. Ik heb nu nl niet die extreme aanvallen en dat gevoel het niet meer te willen (wat ik ook had bij de eerste). Wel heb ik last van normale angsten, want elke zwangere wel heeft.

Jer zou visolie kunnen proberen, ik gebruik zo pot vd Kruidvat Omega 3, kost een tientje voor 120 pillen. Schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn dat het helpt.

 

Mijn arts zei dat de kans op hyperventileren nu sowieso veel groter is, omdat je snel geneigd bent oppervlakkig te gaan ademen doordat je buik zo vol zit. echt letten op je ademhaling, desnoods mbv een fysiotherapeut (ontspanningstherapie) is ook echt een aanrader.

Overigens, ik slik ook medicatie, want ik heb aan de eerste zwangerschap een paniekstoornis over gehouden. Dit kwam echter heel heftig na de bevalling, maar begon al vanaf week 30 vd zwangerschap. Heb er nooit wat over gezegd tegen iemand (uit schaamte), met als gevolg, een verwaarlozing van deze klachten waardoor een behoorlijke klap na de bevalling, want dan ben je helemaal kwetsbaar en gevoelig.

Dus wat ik adviseer is: praten met een medisch psycholoog, afspraak heb je zo, want dit houdt denk ik wel verband met de zwangerschap (miss onbewust iets wat je vasthoudt), extra vitaminen zoals visolie en ademhalingstherapie, want hyperventilatie zorgt gewoon voor paniekaanvallen en dat houdt het ook in stand.

 

Hi,

Met name bij een eerste kindje zijn zulke gevoelens heel normaal. Ik heb ze ook gehad, die twijfels etc. Ik zou iig voor na de bevalling voor goede begeleiding zorgen, praat er veel over met familie, vrienden, wijkverpleegkundige, die dan bv eens in de week even komt om met je te praten. Waar je al je twijfels aan kwijt kunt. Heeft bij mij erg goed geholpen. Helaas was ik pre en postnataal depressief, dus die klachten van schuldgevoel etc. was daar een kenmerk van.
Wil je niks op de mouw spelden hoor, dat dat bij jou ook nu zo is, maar hou jezelf wel goed in de gaten. en wat echt heel erg funest is door uit schaamte dit allemaal voor je te houden, want dan sta je er zo alleen voor. nu na 2,5 jaar denk ik bij mezelf als ik erop terug kijk: doodnormale gevoelens, het is echt niet niks hoor een kindje van jezelf zeker niet als het de eerste is. nu die van mij 2,5 jaar is en ik heb ontdekt dat ik het allemaal heel goed doe (vind ik van mezelf en omgeving ook) besef ik me pas hoe onrealistisch de gevoelens waren die ik had. maar goed, hoe onrealistisch ook, ze zijn er wel en negeer ze niet uit schaamte.

juist omdat je zo twijfelt eraan of je het wel goed zal doen, ben je juist een goede moeder, want dat betekent dat je je druk maakt om het welzijn van je kindje.

heel veel succes en het zal echt allemaal wel goed komen, praat er wel veel over en steun is heel welkom van je omgeving.het is goed dat je het nu al bespreekt.

gr.
cheyenne