slechte band met mijn moeder

58 en erg oud? haha

En dat laatste.. waarom moeilijk doen? Misschien omdat je je kind ook een band wil laten opbouwen met je moeder, dat je graag zou zien dat je kind zich op zijn of haar gemak voelt bij oma.

 

Ja 58 klinkt niet zo oud , maar als je haar ziet helaas meskien ze is wel oud

Met waarom moeilijk bedoel ik eigenlijk meer van waarom je zelf teleurstellen en ruzie etc maken die niet altijd nodig zijn als er ook anderen zijn die graag willen oppassen..Maar in Ts geval is dit helaas anders en moet ze mischien haar moeder ruimte geven en mischien komt de Oma zelf wel met de vraag kan ik de kinderen oppassen?
Ik vind het zielig voor de kinderen maarja.....

 

Als ik eerlijk ben denk ik dat jij je eigen antwoord al kan vinden in je post. Ik heb nog wel iets voor je om mee te nemen in je beslissing.

Ik heb altijd een hele moeilijke relatie gehad met mijn moeder. Ze heeft veel gedaan wat ik niet begrijp en hele verkeerde keuzes gemaakt. Maar ondanks dat, weet ik wel dat ze altijd op haar manier het beste met mij voor had. Dat kwam echt als eerste. Ze hield van haar kleinkinderen, echt zielsveel, en kwam mij met alle liefde ontlasten.

Maar door onze vele problemen samen hebben wij ook periodes geen contact gehad. Ik trok het gewoon niet, ze was zo intens en zó moeilijk. En helaas, de laatste keer dat de bom bij mij gebarsten was, hadden we twee weken geen contact. En is ze overleden aan een hersenbloeding.. Ik heb haar hand vast gehouden toen ze ging, mijn hele familie kunnen steunen, alles gedaan zoals zij het gewild had. Haar begrafenis geregeld en ik ben sterk voor mijn zusje. Maar ooo wat knaagt het dat ik geen contact had. Dat de laatste dingen die ze van mij heeft gehoord zo confronterend waren voor haar. Ik zou het zo terugdraaien om haar een geweldige laatste paar weken te geven.. Dit doet me echt elke dag pijn.

Wat ik hiermee wil zeggen is, je kan breken, maar je kan het ook op een laag pitje zetten. Op die laatste manier hoef jij niet door met het verdriet wat ik nu heb van mijn keuzes mócht er iets gebeuren. Want echt, daar heb je de rest van je leven spijt van. Accepteer hoe en wie ze is, verwacht niks. Lieg niet voor haar, wees blij als ze langskomt(en soms als ze weer gaat), wees duidelijk tegen haar als ze lelijk doet tegen je meiden, maar respecteer haar om wie ze is en wees blij met wat ze wel doet.

 

Ik denk dat het meeste al gezegd is. Het enige dat ik me afvraag is of je wel eens - op rustige toon - hebt geprobeerd met je moeder hierover in gesprek te gaan? Misschien dat jullie elkaar dan beter begrijpen. Als zij zelf zegt "ik heb nu mijn eigen leven" en jij zegt "maar ik en de kinderen missen je", dan weet je in ieder geval van elkaar waar jullie staan.

Ik herken dit wel een klein beetje hoor. Mijn kinderen hebben eigenlijk alleen een opa (en een zeer moeilijke oma) en ik heb in het verleden ook te hoge verwachtingen van hem gehad. Daar heb ik erg veel verdriet van gehad. Juist omdat mijn moeder overleden is had ik gehoopt dat hij in dat gat zou springen. Maar door gesprekken met hem weet ik ook dat hij dat gewoon niet kan.
Wij gaan nu trouwens wel in relatietherapie om hier uit te komen. Maar ja, er speelt bij ons wel meer (een nieuwe vriendin van mijn vader waar het niet lekker mee loopt). (Wat dan weer jammer is is dat hij de rekening 50/50 wil delen, terwijl wij het nu biet echt breed hebben...)

Wat ik maar wil zeggen: ga het gesprek aan. En over verwachtingen bijstellen: dat probeer ik ook al jaren, maar dat lost het voor mij niet op. ik blijf helaas soms teleurgesteld...

 

Lijkt mijn verhaal wel met als verschil dat ik nooit verwacht heb dat mijn moeder oppas-oma zou worden.

Zij vond het echter toch elke keer nodig om dat in de zwangerschap al te melden en dat terwijl wij de creche allang geregeld hadden.

Toen mijn oudste 6maanden was gingen ex en ik uitelkaar. Toen vroeg ik haar weleens in de avond op te passen. Dit was altijd; ja oke met een zucht en steun en geergerd wanneer en hoe laat?

Op een gegeven moment heb ik gepraat en heeft ze zich volgens mij gerealiseerd dat het niet leuk was. Ze komt weleens hier eten maar ze heeft ons nog nooit uitgenodigd om bij haar te eten, of op de thee te komen. Alleen met kerst. That's it. Ook met mijn oudste doet ze nooit iets uit zichzelf. Ze zijn wel gek op elkaar hoor maar goed.......

Het is de afwijzing die zo'n zeer doet.
Ook hier neem ik nu wat meer afstand en verwacht ii veel minder.

 

Wij zijn echt zussen hoor
Kan niet anders. Ik begrijp jouw gevoelens zo goed.
Hier precies die gevoelens.

Mijn moeder zou echter wel helpen als ze mij zo op de bank ziet liggen. Echt ernstig dat ze niet heel even helpen komt. Waarom komt ze uberhaupt dan als ze weet dat je ziek bent en ze toch haar ogen wil sluiten.

Door jouw bericht besef ik mij ineens dat ik stiekem toch wel verwachtingen had van mijn moeder. Nou ja verwachtingen, ik noem het meer hoop. Hoop dat ze een gezellige, warme oma zou zijn die plezier aan haar kleinkinderen zou beleven........dat doet ze ook. Echter alleen als ze hier komt op de thee of als ze eten komt.

Nog nooit heeft ze gebeld en gezegd joh mag ik de oudste even meenemen, of joh kom je even thee drinken, komen jullie eten........nog nooit is ze een dagje weggegaan met de oudste.......niet zonder mij althans. Volgens haar omdat ze het gezellig vind als ik ook mee ga.......ja maar waarom dan helemaal nooit een keer alleen......

Ze gaat er weleens slapen, ongeveer 1x per jaar. Ook dat is wel altijd als ik het gevraagd heb en komt nooit uit oma zelf.

Ach sorry, ik zit je draadje te vervuilen met mijn eigen problemen.

Ik kan dus je gevoelens helemaal voorstellen. Je verwachtingen zijn echter te hoog en die kun je beter bijstellen naar beneden want het gaat nooit zo worden als je dat zou willen. Jouw oude gevoelens uit jouw eigen relatie met je moeder zitten ook in de weg. Het was vroeger al niet echt leuk en nu weer niet. Meid, luister naar je man en ga voortaan zonder jouw moeder weg. Probeer niet krampachtig vast te houden aan iets wat er gewoon niet is. Waarschijnlijk gaan jullie beiden uit verplichting op zaterdag naar de winkels en is dat al heel lang niet gezellig meer.

En als ze dan constant op de meiden zeurtdan zou ik erook klaar mee zijn.

Wel lachen eigenlijk. Mijn moeder thuis daar mgen we ook amper op de bank zitten omdat het weleens fout kan gaan. Vroeger mocht ik zelden haar auto meenemen toen ik net mijn rijbewijs want ik zou weleens brokken kunnen maken ................en dan zou haar auto kapot zijn...........ik zou denken liever de auto als mijn dochter maar goed..........

Nu heeft ze een vriend, eindelijk, en hoor ik er helemaal niets meer van. Ze heeft het nu wel echt druk maar het komt geloof ik niet in haar op dat ze ons ook een keer kan uitnodigen als haar vriend er ook is. Dat wordt wat als zedadelijk gaan samenwonen hihi.

 

Ik heb alleen je eerste post gelezen en aan de hand daarvan vind ik dat je moet accepteren dat jouw moeder gewoon niet wil oppassen. Dat gaf ze meteen al aan maar ik krijg de indruk dat jij bleef pushen waardoor ze toch overstag is gegaan.
Maar ze WIL niet. Dat moet je in mijn ogen respecteren, je kunt het jammer vinden, maar het is nou eenmaal zo.

 

Hoi, jou moeder zit duidelijk niet op zoveel oppas te wachten, en als ik jou was zou ik daar ook geen gebruik meer van maken, omdat ze ook aangeeft dat ze dit niet zo vind.
Zoek een gastouder (die zijn daar ook voor).
In je verhaal heb je het vaak over oppassen vind ik, dus ik denk dat je ook teveel gebruik maakt van haar.
Je kunt het dus van 2 kanten bekijken.
Maar als je zelf het idee hebt dat ze het niet leuk vind, zou ik het ook niet weer vragen.

 

Als ik jouw stukje zo lees dan voel ik wel het verplichte karakter en deeisen die jij toch aan jouw moeder stelt.

Dat is echter het probleem van internet omdat mensen verwachten dat je je dan ook standaard zo gedraagd en je hierdoor jouw moeder tegen je in het harnas jaagt.

Ik weet echter dat dit jouw gevoelens zijn en dat het heel goed kan dat je die gevoelens in het echte leven niet uit en niet laat zien.

Ik ben van mening dat mijn moeder niets hoeft te doen omdat ik daar Recht op zou hebben. Als dat de enige reden zou zijn waarom ze mij zou helpen , laat dan maar.....

Nee, ik zou graag dat ze sommige dingen zou doen uit liefde voor ons..........en dat voel ik niet.

Ja als er echt iets ernstigs gebeurd...........dan staat zeer wel. Toen ik in mijn vorige zw een zware bloeding had in de nacht bijv Waarvoor wij naar het ziekenhuis moesten toen is ze geweest. En toen onze dochter overleden was(een paar maanden later) toen is ze ook op die dag geweest om 22 uur in de avond. ( nadat we haar eerst de hele dag gek gebeld hadden en mijn vriendinnen zelfs naar haar huis gegaan zijn en briefje bij de buren hebben achtergelaten omdat ze natuurlijk haar mobiel niet aanhad) goed. Dan is ze erdus wel. Ook als ik echt ziek was kwam ze mij weleens helpen. Dit zijn echter wel extreme gevallen vind ik zelf.

Ach ja meid, ik denk als het niet uit liefde kan, dan hoeft het helemaal niet.

 

Rake woorden hoor!
Ben het helemaal met je eens.

Ik denk ook dat dat hetgeen is wat zeer doet.
Ts (en eigenlijk praat ik stieken voor mijzelf) heeft waarschijnlijk idd het gevoel dat ze als een plicht gezien wordt. Dat terwijl ze nu haar kids zelf (ook heus weleens als plicht ziet natuurlijk, zoals we allemaal weleens hebben) waarschijnlijk als lust ziet.

Het doet echt pijn om als plicht gezien te worden ipv als lust en plezier.

 

Dat is zeker zo! Hier is dat helaas niet anders. Mijn ouders zullen vrijwel nooit eens spontaan bij ons langskomen terwijl ze regelmatig bij mijn zus binnen zitten. Wij zijn daar wel altijd welkom hoor maar dan zijn er wel altijd anderen bij (zodat ze maar niet alleen met ons hoeven te zijn?). Het is niet anders...

Helaas zijn sommige ouders zo en ik kan alleen maar raden naar het waarom (voor mezelf en voor ts).
Misschien viel het ouder-zijn tegen, vonden ze het veel werk en weinig plezier?
Misschien botsen jullie karakters te erg? (Ik denk dat dit bij ons zo is)
Misschien vonden ze het ouder-zijn wel leuk maar hebben ze geen zin om dat allemaal nog eens over te doen?

 

Precies, mijn moeder en ik botsen ook heel erg.
Zij heeft en maakt nogsteeds fouten. Positieve daaraan vind ik dat ik dus heel anders geworden ben. Dat was tot nu toe mijn angst, om net zo te worden. Gelukkig zeggen de mensen om ons heen dat we totaal anders zijn.

Ik denk ook dat het ouder zijn hun (de ouders die nu zo zijn) tegen is gevallen. En dat doet zeer. Het kan natuurlijk zijn dat de verplichtingen die erbij komen zwaar zijn geweest. Dat herkennen we allemaal wel denk ik. Echter sommige ouders lijken dit dan niet los te kunnen zien van de persoon. Wij, als kind, als persoon, zijn niet diegene die voor alle zware zorgen enz gezorgd hebben, nee dat is het opvoeden zelf......dat is ook echt niet altijd makkelijk.

Voor mij staathet gelukkig wel los van mijn kind. Zouden onze ouders het zo zien? Als dat wij de veroorzakers zijn van hun opvoedingsleed?

Mijn moeder roept als het maar even kan dat ze het zo zwaar gehad heeft met mij. Werkelijk waar he tegen iedereen die het maar horen wil. Waar ik bij sta..........dat ik zo'n moelijke puber was en dat het goed was dat ik op een gegeven moment uit huis ging. Dat terwijl ik jarenlang mij zo eenzaam gevoeld heb met een depressieve moeder die nooit mij het gevoel gaf dat ze van mij hield. Ik heb al mijn hele leven last van angststoornissen gewoon omdat ik altijd zo alleen was en nooit met iemand praten kon. Ik had geen vertrouwensband met mijn moeder.....

Zou dat het zijn? Zullen zij niet doorhebben dat opvoedingsleed hoort bij het opvoeden en niet gelinkt is aan het kind. Dat elke ouder het sosm zwaar heeft met opvoeden en het verplichte karakter wat hier nu eenmaal aan vast zit?

 

Ik kan dat zelf gewoon niet zo zien 'blij zijn als ze een keer wel iets zou doen' . Of IK kan dat eigenlijk wel zo accepteren maar niet voor mijn kinderen. Mijn kinderen zijn niet een stel marionettenpoppen die doen wat een ander wilt of zegt op hun moment. Ik heb dan maar liever helemaal geen oma (en dan heb ik het nu voornamelijk over s.ouders). Er is heel lang helemaal geen contact geweest, toen weer even wel met ups en down en nu weer radiostilte of 'geen tijd (terwijl de rest van de kleinkinderen er wel om de haverklap zit of logeert). Ik wil geen onduidelijk situatie creeeren voor de kinderen en die mensen een 'pleziertje' gunnen wanneer ze daar zelf zin in hebben maar verder geen enkele hulp kunnen bieden of ook eens naar de behoeftes van hun kleinkinderen luisteren.
Mijn man kan het niet (totale afstand creeeren wat betreft de kinderen) en ik vind het ook lastig (vooral jammer) en dan blijf je in zon kringetje zitten van bitterheid.

 

Aloë, wat herkenbaar wat betreft je moeder. Hier was mijn vader depressief (al heel lang, inmiddeld overleden). Ik kreeg ook zo vaak te horen dat dit vooral door mij kwam. Zelfs 2 dagen na zijn overlijden zei ze tegen de huisarts dat mijn vader zo slecht in zijn vel zat vanwege bepaalde keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven (terwijl ik toen al uit huis was). Mijn moeder had toen ik puber was extreme paniekaanvallen, mijn zus zwaar depressief en ging niet naar school en dan nog mij depressieve vader die graag naar de fles greep, is toch ook niet gek dat je als puber op zoekt gaat naar (negatieve) aandacht.

 

Ik ben het hier zo niet mee eens. (gelukkig zijn we allemaal anders
Ik denk dat je ook met zo'n instelling niet veel zal bereiken.
Natuurlijk mag je je ouders altijd dankbaar zijn. Alleen maar denken: zij zijn ouders voor het leven, zij MOETEN ........... (vul maar in) en dan als gewoon aannemen zo van: nou, dat hoort toch zo dus belachelijk om dankbaar te zijn
Nee, natuurlijk hoor je als ouder te zorgen voor je kids enz enz, maar een beetje dankbaarheid is toch wel op z'n plaats. En dan te verwachten dat hun verplichtingen nooit op zullen houden Vergeet niet, omdat je een ouder wordt, betekend niet dat je eigen leven dan ophoudt en je de rest van je leven in de teken moet staan van dienstbaarheid naar je kinderen toe.
Als je als ouder dat wilt en doet, nou geweldig en mag een kind dankbaar zijn, maar een moeder en/of vader blijft ook nog altijd mens met ook een eigen leven. Zeker wanneer hun kinderen volwassen zijn en een eigen leven gaan leiden.

 

Ik heb niet alle reacties doorgelezen, maar het is heel herkenbaar. Mijn ouders doen naar iedereen toe alsof ze geweldige grootouders zijn, maar ze staan nooit voor ons klaar als het nodig is.
Mijn schoonouders daarentegen vinden niets te gek. Helaas woonden zij op een uur rijden.
Ik weet dat ik niets hoef te verwachten van mijn ouders, maar hoop heb je altijd. Net als dat mijn oma mijn moeder vroeger hielp.
Wij hebben nu afstand van ze genomen en zien ze eens in het half jaar. Het gekke is dat onze kinderen ze nog steeds helemaal geweldig vinden en vaak vragen wanneer we weer langs gaan.
Het gaat nooit zo worden zoals ik hoop.
Maar met het krijgen van mijn kinderen, ben ik ook de "verplichting" aangegaan een zorgzame oma te worden en ook voor mijn kinderen te zorgen als ze groot zijn.

 

mijn moeder pastte ook nooit op. ik bracht ze altijd naar mn schoonmoeder. mijn moeder wilde ook niet oppassen. ze werkte zelf ook nog, heeft 5 kinderen groot gebracht en ze zei zelf dat ze het gewoon echt niet aan kon. dat heb ik altijd gerespecteert en er eigenlijk ook nooit kwade gevoelens over gehad of zo...
ze was altijd druk met dr werk en in t weekend ging ze lekker winkelen enz. zo had zij t helemaal naar dr zin. daar was ik heel blij om. ze hield wel zielsveel van dr kleinkinderen maar op ze passen dat trok ze niet. deed ze ook echt in uiterste noodgevallen. maar ze was er gewoon heel eerlijk in. ze had alles voor me over, maar dat trok ze niet. ze had een heel zwaar leven gehad en daardoor werd dat er te veel. op haar manier hield ze echt heel veel van ze. aan dr sterfbed had ze het nog over ze....
misschien heeft jou moeder ook goede redenen ervoor. en wil ze je best helpen maar trekt ze t ook niet om op kleine kinderen te passen. dat vind ik niet heel raar eigenlijk als je al wat ouder bent. ze heeft misschien ook heel wat meegemaakt in dr leven en wil ze nu lekker genieten van haar eigen dingen.
en jij zegt dat ze vaak in de ziektewet zit enz...dat zegt misschien al genoeg. misschien zit ze ook wel niet lekker in haar vel.
ik snap daar en tegen je gevoel wel hoor, maar helaas is niet iedereen zoals jij dat wilt. laat haar dan op haar manier oma zijn. en vraag gewoon niet meer aan haar of ze wat voor je wil doen.
en het contact verbreken zou ik zeker niet doen. daar krijg je spijt van. ga gewoon af en toe een bij haar op visite, hou haar gewoon iets meer op afstand....

 

Nee is idd niet gek nee. Als puber is het heel zwaar om mee te maken wat jij meegemaakt hebt. En het is niet jouw schuld. Kom nou!

 

Jouw moeder heeft echter een hele andere benadering.
Ze is eerlijk en dat kan ik erg respecteren. Dan is er ook niet echt een probleem. ZE houdt van de kids alleen ze kan het niet aan. Je weet dat de liefde er is waardoor je je ook niet ongeliefd voelt.

Ik denk dat het hier meer gaat over het gebrek aan liefde. Iig aan het gevoel van liefde. Het gevoel dat je als kind/kleinkinderen niet gewenst bent.

Wie weet zien de oma's het idd heel anders en houden ze wel degelijk van ons/kleinkinderen maar ze houden dat gevoel af omdat ze anders bang zijn verplicht te worden tot andere activiteiten.

Ik spreek dan even voor mijzelf.........ik verplicht mijn moeder tot niets.
Ik heb haar zo vaak gevraagd waar zij het idee vandaan haalt dat ik van haar verwacht dat ze oppasoma moet worden. Volgens haar heb ik dat vaak gezegd.............toen ik puber was! 15 jaar geleden dus!

Mijn moeder kan niet communiceren. Haar manier van communiceren stoot mensen af. Bepaalde familieleden hebben dit ook al eens tegen mij gezegd. Het is een moeilijk onderwerp want tja je moeder is je moeder. De persoon die een groot deel van je leven gevormd heeft.