Hoi allemaal, Sinds oktober 2012 zijn wij bezig om een gezond kindje op de wereld te zetten. In juni 2013 bleek ik zwanger te zijn, maar dat werd helaas een missed abortion. Pas in december 2013 bleek ik na 3 curettages weer schoon te zijn, en ik maart 2014 was ik weer zwanger. Helaas werd in november 2014 onze baby doodgeboren. De placenta liet niet los waardoor er weer een curretage plaatsvond. Helaas hield ik daar syndroom van Asherman aan over. Inmiddels ben ik hieraan geholpen, maar mijn baarmoederslijmvlies blijft aan de dunne kant. Het ziekenhuis en wij zijn samen van mening dat we nu bij mij geen sprake meer is van Asherman mijn lichaam de kans moet krijgen om natuurlijk zwanger te worden. Ik ben immers twee keer zwanger geraakt binnen een korte tijd. Het ziekenhuis gaf ook aan dat ze wel in januari 2016 met IUI gecombineerd met hormonen willen beginnen. Dit mede gelet op mijn niet zou jeugdige leeftijd van 41 jaar. Zelf ben ik blij dat we eerst nog zelf mogen proberen, maar ik ben niet gerust op dat baarmoederslijmvlies - ook al zegt het ziekenhuis dat er voor hun geen ondergrens is - dik genoeg is en ben heel blij dat ze me in januari 2016 willen gaan helpen. Mijn man gaf gisteren aan dat hij een ziekenhuistraject niet ziet zitten, om de volgende redenen: 1. vanaf 2013 zijn wij veel in het ziekenhuis geweest en hij heeft daar schoon genoeg van. Ook al ben ik degene die de behandeling moest ondergaan. Hij heeft daar duidelijk een tik van meegekregen. Bij mijn bevalling had ik HELLP/PE en er werd ook gevreesd voor mijn leven. 2. hij is bang dat ik onuitstaanbaar wordt door de hormonen die ik zal moeten krijgen. 3. door het overlijden van onze zoon ben ik fysiek en mentaal nog aan het opknappen. Het gaat fysiek nu veel beter met me, maar ik mis mijn overleden zoon, maar dat zal altijd zo blijven. Ik waardeer zijn zorg en heb al besloten als hij het echt niet wil, dat we het dan ook niet moeten doen, maar ben ook bang dat we wellicht teveel tijd verspillen en de droom die we beiden hebben dan niet uit zal komen. Een droom die wel als sinds 2012 hebben. Gelukkig is het nog geen januari 2016 en hebben we nog wat tijd, maar ik voel me best een beetje verdrietig omdat mijn partner de weg nu al lijkt af te sluiten en we niet alle tijd van de wereld meer hebben. Ik hoop dat er hier mensen zijn die ervaring hebben met IUI en de bijbehorende hormonen en dat zij willen vertellen over hun ervaring hiermee? Of misschien zijn er vrouwen die ook een man hadden/hebben die geen voorstander is van de MMM? Zijn er argumenten voor en tegen de MMM waar we beiden niet aan hebben gedacht? Eigenlijk is elke vorm van opbouwende feedback welkom. Alvast bedankt voor het lezen. Warme groet, Mahna Mahna
Ik weet voor een groot deel al je verhaal, gezien ik je ken uit een ander topic. Het zit jullie echt niet mee om zwanger te worden en te blijven. Ik vind het echt naar voor jullie. Het is goed om na te denken over de hele mmm. Ik kan je man ook best begrijpen dat het een moeilijke stap is. Alleen als jullie deze stap niet nemen, dan is de kans om ouders te worden wellicht verkeken. Hoe gaat je man hier mee om? En ook erg belangrijk, hoe kijk jij tegen je man aan als dit jullie niet is gegunt? Als jij hem dit kwalijk gaat nemen, kan dit het einde zijn/worden van een relatie waarin jullie zo veel meegemaakt en gedeeld hebben. Ik heb zelf ivf gedaan en dus ook de nodige medicatie gekregen. Ik moet zeggen dat het me alles meeviel en mijn man heeft me ook niet zien veranderen in een monster. De een reageert er anders op dan de ander. Het is echt wel pittig, maar ik vond het goed te doen. Verder vind ik dat een man echt weinig 'last' heeft lichamelijk aan de ziekenhuis bezoeken, maar goed dat is mijn mening. Een keer per maand zijn bijdragen leveren lijkt mij toch wel een kleine moeite voor zo'n groot wonder Of jullie deze stap gaan nemen is echt aan jullie. Maar onze wens was groter dan de ongemakken van de mmm. Verder wilden wij het onszelf over 5 jaar niet kwalijk nemen dat we het niet geprobeerd hadden, terwijl de oplossing binnen handbereik had gelegen. Wij hadden zoiets van, we nemen de stap voor een eerste ivf en maken die af. Lukt het niet en viel het tegen dan stoppen we. Viel het niet tegen, dan zouden we doorgaan voor ivf 2. Gelukkig is het bij de eerste wel gelukt. Maar het viel mee, dus een tweede ivf hadden we zeker gedaan als het nodig was geweest!
Allereerst, wat erg wat jullie allemaal meemaken. De keuze voor de MM is echt een keuze van samen. Paar dingen die ik je wil meegeven. De angst om onuitstaanbaar te worden van hormonen vind ik wel heel bot van je partner. Het zijn niet zozeer de hormonen maar de angst in zo'n behandeling die er voor zorgen dat je niet stralend je bed uit komt. En mijn tweede advies, als je dan de MM ingaat kies dan op zijn minst een academisch ziekenhuis of prive kliniek. Ga voor de beste kennis, daar zijn ook de kansen op de beste resultaten. Veel succes en sterkte!
Hi! Wat vervelend wat jullie hebben meegemaakt. Nu vindt ik het ook wat bot en ongeplaatst wat je man zegt mbt hormonen... bedoel als je zwanger bent heb je ook last van hormonen en dat hoort er nu eenmaal bij. Snap dat het ziekenhuis in en uit vermoeiend is en dat wat jullie hebben meegemaakt ingrijpend is. Daarom vindt ik het knap dat jij wel de mmm in wilt!! Misschien zit de angst dieper om weer iets dierbaars te verliezen bijv. Verder zijn het indd niet zozeer de hormonen.. bijv de bijwerkingen van gonal f zijn hoofdpijn dus moet je veel drinken en je kan vocht vast houden. Er staat niet in de bijsluiter dat je ontuitstaanbaar wordt. Dat zijn de spanneningen die het metzich mee brengt. Ik weet dat ik ook soms een heks kan zijn en dat mijn vriend zegt kijk uit dat je niet opstijgt. Maar dat is echt meer,persoonlijk, de onzekerheid van gaat het lukken of niet. Misschien suf, maar praten praten praten hier over en misschien dat t iets dieper zit waarom hij het niet wilt. En indd dat je je niet voor je kop slaat met had ik maar of hadden wij maar... over een aantal jaar. Heel veel succes! En sterkte.
Wat lief dat je partner zich zo'n zorgen om je maakt. Het is voor hem natuurlijk ook niet niets om jou bijna te verliezen. Ik kan me voorstellen dat hij liever zeker weet dat hij jou heeft en houd dan dat hij weer het risico loopt om je te verliezen. Hoe sterk de wens voor een kind ook is, niemand wil daarbij zn partner verliezen natuurlijk. Als ik je verhaal zo lees, heb je een partner die dol op je is, maar die jou bijna verloren is en heeft gezien hoe zwaar je het hebt gehad het afgelopen jaar met het verliezen van jullie kindje. Ik denk dat de gevoelens van een man vaak op een tweede plaats worden gezet als het gaat om MMM omdat het "toch de vrouw is die de behandeling ondergaat". Maar voor een man is het dan misschien fysiek wel makkelijker, maar emotioneel net zo zwaar als voor de vrouw. Je wilt tenslotte samen een kind en je gaat samen de MMM in. Ik zou zeggen: praat er samen over. Praat er ook over hoe het afgelopen jaar was. Leg allebei je gevoelens en twijfels op tafel en bekijk de voors en tegens. Neem de gevoelens van je partner serieus. Die hormonen tijdens de behandeling zou ik me niet te druk om maken. Hij heeft je ook zwanger meegemaakt en , sorry dat ik het zeg, maar zwangere vrouwen kunnen ook monsters zijin hahaha Misschien heeft hij dat ook alleen maar gezegd omdat hij het moeilijk vind om te zeggen: schat, je hebt zoveel meegemaakt afgelopen jaar en ik denk dat je daar nog niet bovenop bent. Maar daar kom je alleen achter als je met hem praat.
Dit zijn moeilijke dingen... Wij dames hebben vaak de sterkste kinderwens, wij dames moeten ons lijf volspuiten met hormonen, wij dames moeten (mogen) de zwangerschap dragen (als het lukt). Mannen hebben, hoe lullig ook, een secundaire rol. Het is voor hen echt een ander en veel minder belastend proces. Dit neemt niet weg dat iemand geen MMM of geen kind mag willen uiteraard. Maar als mijn man zich zo opgesteld had, dan had hij kunnen vertrekken. Het spijt me zeer, maar als ik al die moeite wil doen en ellende wil ondergaan, dan zet hij er ook maar even zijn schouders onder. Van te voren zei mijn man: "je moet er wel voor zorgen dat je er niet dagelijks mee bezig gaat zijn." Achteraf ziet hij in dat dat een onmogelijke verwachting was van hem. Alleen al door het spuiten ben je er verplicht elke dag mee bezig.
Ik denk niet dat dit zo is. In ieder geval niet in de meeste gevallen. In de meeste gevallen heeft de vrouw namelijk een sterkere kinderwens dan de man. En ook is het de vrouw die door alle onderzoeken heen moet en die alles in haar lijf voelt. Dat het voor mannen ontzettend moeilijk is om langs de zijlijn te staan, dat snap ik. Die machteloosheid is voor veel mannen fnuikend.
Lieve allemaal, Alvast bedankt voor de reacties. Ik ga er een nachtje overslapen en de reacties morgen nog eens overlezen en kom ik er op terug. Wellicht is het mogelijk dat ik en mijn man vanavond - maar we zijn beiden los van elkaar laat thuis- nog een gesprek met elkaar zullen hebben. Bedankt en een dikke knuffel
Goedemorgen allemaal, Na een nachtje slapen en nog even goed nadenken over hetgeen door jullie is gezegd kom ik tot het volgende. Helaas kwam mijn man laat thuis waardoor praten geen optie meer was, wel heeft hij aangegeven de MMM nog niet te willen, maar dat dit kan veranderen. Ik ben van mening dat de MMM is een traject waarbij je met zijn tweeën aan begint en dat je er dus beiden achter moet staan. Het is geen stap die je zomaar neemt. Maar gelet op het feit dat ik niet meer de jongste ben, en er zijn hier genoeg voorbeelden te vinden van dames die jonger zijn die de MMM zijn ingegaan, ik van mening dat tijd niet meer aan onze zijde staat. Ook vond hij dat ik nogal obsessief met zwanger worden bezig ben. Eerlijk gezegd denk ik dat dit logisch is. Ik was bijna 36 weken zwanger toen onze zoon overleed in mijn buik. We waren dus al heel dichtbij en mijn kinderwens is niet minder geworden, maar juist meer. Als ik naar mijn man had geluisterd dan had ik nu nog asherman gehad. Mijn man is erg optimistisch en denk dat ik van nature wel weer zwanger zal worden. Ik ben daar zelf iets minder gerust op. Op dit moment vind ik dat mijn man uitspraken doet terwijl hij niet niet voldoende geïnformeerd is. De beslissing die hij neemt heeft behoorlijk wat gevolgen voor mij. Ik ben van mening dat ik niet al die ellende heb doorstaan om nu maar op te geven, terwijl dit het moment is om door te gaan. De ziekenhuisbezoeken van de laatste jaren stonden in een negatief daglicht. Samen voor een kindje gaan is niet negatief, maar is juist positief. Natuurlijk moet ik fysiek en mentaal nog opknappen. Er is veel gebeurd, maar kinderen worden ook in oorlogstijd geboren, zoals mijn moeder altijd zegt. Ik neem mijn man kwalijk dat hij er zo weinig voor over lijkt te hebben. Na de operatie asherman kreeg ik ook een dosis hormonen. Ik was voortdurend duizelig en misselijk en reageerde emotioneel, maar ik kan me ook wel vinden in jullie redenering dat angst of de operatie wel is geslaagd en natuurlijk het eerdere overlijden van mijn zoon. En waar ik me ook in kan vinden zijn de opmerkingen dat hij me ook zwanger heeft gemaakt, een periode waarin ik heel emotioneel en angstig was, vanwege de missed abortion en mijn vader die overleed. Daarbij vond ik het ook erg lomp/bot van hem om dat zo te zeggen. Alsof we voor onze lol operaties of hormonen nemen. Zelf zou ik het willen proberen en wel zien hoe het gaat en dan pas een beslissing nemen over al dan niet verder. We weten met moeite wat IUI is en wat dit voor ons gaat betekenen in de praktijk. Ook ik wil het gevoel niet hebben dat we niet alles hebben gedaan om onze wens in vervulling te brengen. Vanavond wil ik gaan onderzoeken wat er nu precies aan de hand is. Is het wellicht inderdaad de angst om mij te verliezen? Iets waar hij niet zo makkelijk over praat. Is het zorg en wat kunnen we eraan doen om die angst weg te nemen, zonder dat het ten koste gaat van onze droom. Waar zitten de twijfels? Er moet inderdaad gepraat gaan worden over het afgelopen jaar. Mijn man praat niet over zijn gevoelens en heeft weinig empathie voor anderen (kleinigheidje blijf je houden) en dat maakt voor ons communiceren niet altijd makkelijk. Maar wellicht als we het 'simpel' houden met argumenten voor en tegen we een stuk verder komen. Ik vond het dus al heel knap dat hij die drie punten die ik beschreef met me deelde, ook al doet hij dat wat lomp en bot. Dat doet zeer. Ook ik hoop dat dit geen breekpunt gaat worden in onze relatie. We hebben helaas al veel samen moeten meemaken en tot nu toe zijn we overal goed uitgekomen, maar ik hem op de lange termijn niet kwalijk gaan nemen dat we niet de dingen hebben gedaan die we moesten doen. Daardoor kan zelfs de beste relatie sneuvelen. Voel jullie vrij om te reageren, of als ik iets mag verduidelijken dan verneem ik dat graag. Liefs en bedankt
Allereerst, vervelend wat jullie tot nu toe allemaal mee hebben moeten maken. Ik heb dit niet mee hoeven maken, dus daar ga ik verder ook niet op in. Wel heb ik in de situatie gezeten dat mijn man de MMM niet (meer) wilde en ik maar al te graag door ging. Als je verder denkt over de redenen die je man (nogal ongelukkig) aangeeft zijn ze eigenlijk heel lief. In mijn beleving en met mijn kennis van nu komt het er volgens mij op neer dat hij je niet meer ongelukkig wil zien en samen met jou simpelweg gelukkig wil zijn. Dat was bij mijn man in ieder geval zo die zijn redenen op een soortgelijke manier heeft verteld. Hij lijkt ook niet te zeggen dat hij geen kinderen meer wil, maar alleen de ellende niet meer. Is het kort geleden dat de dokter jullie heeft verteld over de MMM? Zo ja, dan kan het ook zijn dat hij alles nog op zich in moet laten werken. Ook als jullie gesprek erover kort geleden is geweest, kan het zo zijn dat hij jouw standpunt nog op zich in moet laten werken. Toen mijn man afgelopen zomer vertelde absoluut niet meer verder te willen met de MMM zaten we hier al 2 jaar in met alleen maar tegenslagen. Ik heb toen met tegenzin alles maar stopgezet en probeerde de situatie maar te accepteren zoals deze was. Dat accepteren is niet gelukt, maar het leek op de een of andere manier wel een soort van rust bij ons beiden te geven. We zijn toen een maand alleen maar leuke dingen gaan doen en hebben zo min mogelijk gesproken over en gedacht aan alle ellende die we hebben gehad. En dat heeft goed gewerkt kan ik je vertellen. Na die tijd waren we allebei weer wat rustiger onder de situatie. Ik kon me daardoor beter verplaatsen in zijn situatie en realiseerde me veel beter dat het ook voor hem zwaar is. Moet je je voorstellen dat je je man jarenlang bijna constant verdrietig zou zien, dan wil je dat op een gegeven moment ook niet meer. Ik kan me voorstellen dat je dan niet blij wordt als je partner dan ook nog eens aangeeft de MMM in te willen (ik wil je hier trouwens absoluut geen schuldgevoel of iets mee aanpraten, want dat moet je niet hebben, je moet je gevoelens, positief of negatief, wat mij betreft gewoon met hem delen, ik probeer alleen zijn kant te belichten). Aan de andere kant realiseerde mijn man na die maand zich ook dat ik niet op zijn verzoek mijn kinderwens opzij kan zetten. Het blijft hoe dan ook tussen je in staan. Omdat we nu allebei een stuk rustiger waren, alles hebben kunnen overdenken en meer begrip voor elkaars standpunten hebben gekregen, hebben we daarna nog een goed gesprek gehad. Onze oplossing is geworden geven en nemen. We gaan door met de MMM, maar als we over anderhalf jaar nog geen stap verder zijn houden we er mee op. Het geeft voor hem in ieder geval de rust te weten dat hij nog maximaal anderhalf jaar met de hormonen moet dealen en het niet voor altijd is. Persoonlijk zou ik je dus willen adviseren om (zeker als de mededeling van de dokter over de MMM en jullie gesprek kort geleden zijn geweest) proberen wat rust te nemen en het er samen een paar weken zo min mogelijk over te hebben. Ik kan me erg goed voorstellen dat rust nemen op dit moment onmogelijk lijkt (dat had ik toen namelijk), maar tegelijk wil de dokter toch niet starten voor januari. Als je zelf nu rust neemt en je je man ook rust gunt, is de kans groot dat een nieuw gesprek veel beter loopt. Ik kan me eerlijkgezegd ook niet voorstellen dat hij er nu helemaal niet meer over nadenkt en waarschijnlijk kan hij na flink wat nadenken beter onder woorden brengen wat hij nu eigenlijk bedoelde te zeggen. Vergeet ook niet dat jullie de afgelopen jaren heel veel hebben meegemaakt samen. Om dan samen gewoon even een tijdje plezier te hebben kan echt fijn zijn. En misschien dat een nieuw gesprek dan niet eens meer nodig is
Ik heb weinig tijd om te reageren, dus ik moet het kort houden. Ik heb ook een kindje verloren en uit ervaring weet ik dat je kinderwens daar alleen maar sterker van wordt. Dat je je gezonde zoon met 36 weken hebt verloren, doet bij mij de rillingen over mijn rug lopen (mijn dochter met trisomie 18 was zelf ongeneeslijk ziek, met 24 weken verloren). Geef je man zoveel mogelijk objectieve informatie over de MMM. Praat eens met en gynaecoloog over die bijwerkingen van de hormonen. Ik vond zelf de hormonen met IUI heel erg meevallen, ik had juist lekker veel zin in seks daardoor als ik een bijwerking moet noemen. Natuurlijk ben je obsessief met je kinderwens bezig als je 41 bent en al een kindje verloren hebt. Jullie waren er zo dicht bij! Dikke knuffel voor jullie verlies! Praten praten praten. Wijs hem erop dat als hij geen empathie heeft voor jouw gevoelens en daar niet over wil praten, jij ook geen empathie gaat/kan opbrengen voor zijn weerstand tegen ziekenhuizen ("kleinigheidje, blijf je houden!")
Hallo lieve allemaal, Wat ben ik blij met jullie reacties. Ik zat zo te twijfelen of ik het wel moest doen, maar ik ben weer een stuk wijzer geworden. Gisteren hebben mijn man en ik goed met elkaar gepraat. Hij heeft me verteld over de akelige tijd die hij heeft moeten meemaken toen ik in coma lag in verband met zwangerschapsvergiftiging. Doordat ik in coma was heb ik slechts een herinnering aan de ruggenprik en vanaf het moment dat ik wakker werd gemaakt om te gaan bevallen. De anderhalve dag die ik in coma lag schijnen heel heftig te zijn geweest. Ik wist bijvoorbeeld niet dat ik diverse keren naar de IC ben gebracht. Mijn partner mocht mee, maar er was een keer dat hij werd weggestuurd en dat vond hij heel eng. Hij weet -doordat het zo traumatisch - was niet eens meer wat er toen is gebeurd. Ik moest alleen maar huilen toen ik hoorde wat hij allemaal heeft meegemaakt. Eerder wilde hij er nooit over praten en op de een of andere manier sloot ik me af van alles wat met de coma te maken had. Voor mij was het gewoon wakker worden en gaan bevallen, nou ja gewoon. Mijn voorstel is continu geweest om de tijd tot januari 2016 te benutten om te kijken of we weer natuurlijk zwanger kunnen worden, maar bij een eventuele menstruatie in december te gaan bellen voor een afspraak om te beginnen met IUI. Dit nadat we in december samen daar nogmaals over gepraat hebben. Tot die tijd wilde ik het rustig en zo gezellig mogelijk houden. We mogen best even tot rust komen en zoveel als mogelijk te genieten van het leven. Deze afspraak is uiteindelijk zo blijven staan. Eigenlijk is er dus niets gewijzigd in onze originele afspraak. Vanuit mijn kant heb ik gesproken over mijn leeftijd, de kleine immuniteit die ik nog (tijdelijk) in mijn lijf heb zitten tegen zwangerschapsvergiftiging en het feit dat ik vind dat hij een mening heeft zonder dat daar een echt fundament onder zit. Enkel zijn vertrouwen dat het goed zal komen is voor mij niet genoeg, gelet op alle onderbouwingen die ik kan vinden die mijn verhaal steunen. Ik heb gesproken over mijn zogenaamde obsessie met het krijgen van een kind en dat hij dat misschien vreemd vindt maar dat ik hier lees dat ik daar gelet op mijn situatie normaal in ben. Ook gesproken over het feit dat empathie iets is dat je kunt ontwikkelen door juist te communiceren en te kijken naar de persoon in kwestie. Het ontbreken van begrip is dodelijk voor een relatie en hij vindt het zelf ook fijn als ik moeite doe om hem te begrijpen en juist communiceer. Het is een geen eenrichtingsverkeer natuurlijk. Mijn partner wilt dat ik eerst nog wat sterker wordt fysiek en mentaal, en dat kan ik begrijpen, maar het is nog geen januari 2016 en ik ben met hulp op allerlei fronten bezig om sterker te worden. Hij is bang dat ik in paniek zal raken wanneer ik zwanger ben. Bij ons is het allemaal niet van een leien dakje gegaan. Als ik tien jaar jonger was dan nam ik ook meer tijd, maar ik ben nu eenmaal 41 jaar. Mijn man heeft zelf nog duidelijk het een en ander te verwerken. Niet alleen ik. Ik hoop dat hij daar net zo hard mee aan de slag gaat. Net zoals ik hard aan het werk ben om op te knappen en te leren leven met wat er allemaal is gebeurd. Liefs en heel erg bedankt.
Fijn om te lezen dat je man er ook open voor staat. Gebruik die tijd tot januari goed. Probeer te genieten van deze maanden rust, want eenmaal in het ziekenhuis wordt de druk toch groter. Ik hoop dat jullie hier samen sterker uitkomen, hopelijk bekroond met een probleemloze zwangerschap.
Beste Mahna Mahna, Wat hebben jullie al veel meegemaakt samen. Je geeft aan dat jullie beide nog het nodige te verwerken hebben (wat logisch is met wat jullie is overkomen). Hebben jullie er al eens over nagedacht om met een psycholoog te gaan praten? Zij zijn ervoor om je te helpen om deze heftige gebeurtenissen te helpen verwerken. Je spreekt ook over een traumatische ervaring op de IC. Misschien dat je man baat kan hebben bij EMDR. Ik wens jullie het beste voor de toekomst!
Lieve Jet83, Dank je wel voor je reactie en wat een goede vraag stel je. Na het overlijden zijn we in eerste instantie opgevangen door een medisch psycholoog van het ziekenhuis. Het liefste waren we samen bij haar gebleven, maar in Nederland loopt je tegen de zorgmuur op. De meeste behandelingen zijn kortdurend. Dus na een maand of twee hield dat alweer op. Via de huisarts heb ik toen zelf een psycholoog geregeld. Mijn partner vond het zelf genoeg zo en ik ben dus alleen doorgegaan. Deze psycholoog (een man) begreep geen snars van mij en was eigenlijk meer bezig met zijn verlies dan met mij. Niet vreemd, want hij verloor twee dierbaren in een week en dacht gewoon te kunnen werken. Toen ben ik zelf op zoek gegaan en vond een geweldige psycholoog, maar die komt waarschijnlijk niet voor vergoeding door de zorgverzekeraar. Dan betaal ik het zelf wel. Toen ik met de verwijzing / vergoeding bezig was, bleek de nurse practioner van de huisarts ook psycholoog te zijn en hij wilde me ook helpen. Nu heb ik dus twee psychologen. Doordat mijn werkgever gedurende de zwangerschap niet zo heel netjes met mij is omgegaan heb ik ook nog eens een burn out. Zo hebben de twee psychologen een verschillende taak. Psycholoog 1 werkt met mij aan alles wat met het overlijden van onze zoon te maken heeft. Psycholoog nummer 2 werkt met mij aan terugkeer naar werkgever en het verwerken wat daar allemaal is gebeurd. O ja en dan heb ik nog mindfullness, ik rij paard (omdat ik het heel leuk vind, maar ook om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen) en ga naar een osteopaat. Voor mijn partner is de medisch psycholoog de enige hulp (en natuurlijk mij) die hij heeft gehad. Eerlijk gezegd denk ik dat je een punt hebt dat hij net zoveel als mij te verwerken heeft. Hij heeft die lichamelijke dingen niet meegemaakt, maar persoonlijk vind ik toekijken erger dan zelf moeten ondergaan. Ik heb hem verteld dat ik wel van mening ben dat hij de komende tijd mag gaan gebruiken om te helen. Helaas zit hij komende maand zonder werk, maar dat geeft hem wel de gelegenheid om te helen. Van een man wordt al snel verwacht dat hij aan het werk gaat. Het is allemaal niet eerlijk, maar de man wordt vaak in deze vergeten. Ik ga het proberen bespreekbaar te maken. We hebben nu een soort van radiostilte over de MMM, maar dit gaat over iets totaal anders en het zou goed zijn als mijn lieverd de hulp krijgt die hij verdiend. Liefs
Ik herken veel van je man in je verhaal (behalve natuurlijk het verschrikkelijke feit dat je je kindje bent verloren ). Hier hebben we in mrt 2014 besloten om voor een tweede te gaan. In november bleek ik zwanger. 11 November ben ik acuut geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het was voor mijn man enorm eng (hij heeft het er heel af en toe nog wel eens over). Ik herstelde vrij langzaam (komt ook door mijn lichamelijke gesteldheid), maar die wens die is zo enorm groot. Iedere maand weer die teleurstelling. Voor de zomervakantie heb ik bij mijn man aangegeven dat als ik na de zomervakantie nog niet zwanger was, ik naar het ziekenhuis wilde. Hij vond het maar onzinnig, omdat ik er (volgens zijn mening) teveel mee bezig was en mijn lichaam daardoor blokkeerde (zo zag hij het). Ik snapte hem wel, maar heb toch doorgezet. Het eerste gesprek kwam toevallig de mmm aan de orde (gewoon als vraag van de gynaecoloog) en mijn man zei toen heel stellig : "dat ga ik nooit doen." Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Mijn man die altijd voor me klaarstaat die wilde schijnbaar niet zo graag een kindje als ik?. We hebben besloten het te laten rusten en eerst maar eens te kijken (hij was er volledig van overtuigd dat alles met mijn lijf goed was). De echo's waren allemaal goed. Ik kreeg vertrouwen in mijn lijf, tot het HSG onderzoek (ze spuiten je eileiders door om te kijken of deze goed doorlopen en niet geblokkeerd zijn). Het onderzoek duurde zeker 15 minuten en ik wist het direct toen ik meekeek. Mijn linker eileider liep niet goed door (en mijn rechter mis ik al door de buitenbaarmoederlijke zwangerschap). Ik baalde zo; de gyn gaf direct aan te verwijzen naar Zwolle en dat het waarschijnlijk IVF zou worden. Mijn man zei nee dat wil ik niet. Dus we hebben erover gepraat; ik heb gehuild. Enorm veel lange gesprekken gevoerd. Ik heb hem de tijd gegeven om na te denken, maar het bleek dat hij eigenlijk enorm bang was voor wat het allemaal zou doen met mij. Gisteren gaf hij aan dat hij er toch voor wilde gaan; juist omdat hij ook weet hoeveel dit met mij doet. Vandaag viel de brief met de afspraak toevallig op de mat. Geef je man de tijd; waarschijnlijk zit er ergens angst voor/om jou. Hij klinkt als enorm zorgzaam (ondanks zijn botte uitspraak ) Ik denk dat het wel goedkomt
Het zou bijna mijn verhaal kunnen zijn... Bij mijn eerste (dochter) heb ik ook pre eclampsie, eclampsie en HELLP gehad, ging niet goed met mij en de dag van de bevalling, wat spoedkeizersnede werd is een trauma-dag. Voor mij en zeer zeker ook voor mijn man. Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis heb ik het hele dossier meegekregen, alle kopieën van de aantekeningen van de zusters. Het heeft enige maanden geduurd voordat ik dit kon lezen, maar het heeft me geholpen bij het verwerken hiervan en dat het zo fout had kunnen aflopen. Mijn zoontje ben ik verloren, trisomie 18, wederom erg traumatisch. De dag van de bevalling is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Hiervoor heb ik bij een gespecialiseerde psycholoog (stilgeborenen en vruchtbaarheidsbehandelingen) via het ziekenhuis en heb ik EMDR therapie gehad. Nu hebben we de stap gemaakt om weer voor een kindje te gaan, helaas zijn wij aangewezen op ICSI. Mijn man zag/ziet het ook echt niet meer zitten, maar mijn wens voor een kindje is inderdaad zoveel groter geworden. Hij gunt het mij en kan/kon niet tegen mijn verdriet, maar eigenlijk wil hij niet meer het ziekenhuis in. Voor het eerst heb ik gebruik gemaakt van zijn schuldgevoel dat zijn zaad slecht is en dat hij hierom een soort van om is. Eind van deze maand zal ik weer gaan beginnen met de naalden en de hormonen.
Hoi Annneliesje, Ook jullie hebben een vreselijke tijd achter de rug lees ik. Wat ontzettend naar dat jullie dat moesten meemaken. Jouw man en die van mij hebben ongeveer een zelfde reactie. Hij vond ook dat ik obsessief was, maar ik hoop dat ik hem dat nu inmiddels heb kunnen uitleggen dat dit normaal is. Ik kan me voorstellen dat toen je man aangaf in het ziekenhuis dat hij niet de MMM in wilde, dat dit een pijnlijke opmerking voor je was. Je wilt natuurlijk niet in discussie gaan met je man in het openbaar en daarbij hij gooide de deur finaal dicht leek het. Ik kan me bijna voorstellen hoe dat moet voelen. Mijn man denkt ook zo positief over mijn lichaam, alsof ik 18 ben in plaats van 41. Heel leuk maar niet erg realistisch. Het spijt me zo dat voor jou zwanger worden zo lastig is. Je mist een eileider en de andere is geblokkeerd. Wat ontzettend rot voor je. En jouw man zal ook wel geschrokken zijn, want hij dacht dat het allemaal vanzelf wel goed zou komen. Arme man. Gelukkig krijgt jouw verhaal een positieve wending en komt de aap uit de mouw. Jouw man is bang, maar desondanks gaan jullie er nu samen voor. Ik ben zo blij voor je dat het zo mag gaan voor jou en dat dan toevallig ook nog de afspraak op de deurmat valt. Hoe fijn is dat? Ik ga mijn man nu de tijd geven om dingen te verwerken en op een rij te zetten. Hij kent de standpunten en anders herhaal ik die in december wel als ik dan nog niet zwanger zou zijn, maar ik hoop van wel natuurlijk. Ik vind het zo tof dat je reageerde. Dank je wel en veel sterkte bij je IVF traject. Liefs
Lieve Youtan, Is het wel goed afgelopen met je dochter? Wat vreselijk dat jij hetzelfde moest meemaken als ik. Ik ben zelf wel bevallen en heb gelukkig geen keizersnede gehad. Ik heb dat medisch dossier ook, maar ik begrijp lang niet alles wat er in staat. Ik zou daar natuurlijk mee naar de huisarts kunnen gaan. Maar ik probeer juist positief naar de toekomst te kijken, ondanks dat ik mijn zoon altijd zal blijven missen. Nog gecondoleerd met het verlies van je zoontje. Wat goed dat je fijne hulp mocht ontvangen. Voor jou en je man is het mogen krijgen van kinderen alles behalve gemakkelijk. Het is vreselijk wat jullie hebben moeten meemaken. Ik begrijp en voel je kinderwens en ik begrijp de angst van jouw man. Hij is een kind kwijt en hij had jou kwijt kunnen raken. Het is niet gebeurd, maar kan gebeuren. Kinderen krijgen zou meer plezier moeten opleveren dan dit. Jij kent jouw man het beste en gebruik maken van de zwaktepunten van mannen is iets wat wij vrouwen al jaren doen. En zolang het voor het goede doel van beiden is, moet dat toch wel kunnen. . Goed gedaan. Helaas heeft mijn man zeer goed zaad, dus kan ik dat niet gebruiken, maar eerlijk is eerlijk ik denk dat het in mijn geval ook niet nodig zal zijn. Mijn man heeft tijd nodig en even wat rust van het ziekenhuis. Het is nog geen januari 2016. We hebben nog tijd. Liefs en dank je wel voor het reageren.