Zo lief mijn man gisteren was zo slecht gaat het dus vandaag. Net weer flink ruzie gehad. Hij is mijn buien toch wel weer zat. En vind het niet leuk dat ik liever niet naar zijn ouders ga. Hij snapt niet zo goed hoeveel pijn ze me al gedaan hebben. Wil het ook niet zo goed snappen denk ik. Zei vanmorgen ze bijten heus niet. En dat ik ze maar eens moet bellen als ik een rotbui heb. Vinden ze helemaal niet erg (bij gebrek aan eigen moeder). Kreeg ook nog even te horen dat hij nog niet weet hoever hij de mmm in wil. Zelfs ivf misschien niet. En eigenlijk hadden we van hem vorig jaar al mogen stoppen, voor de mmm. Snap het soms ook niet meer wat hij wil. Maar ik zit er weer mee, dus weer hele ochtend huilbuien. En dan nog op visite ook. Moeten ruim een uur in auto zitten, dus wordt vast niet echt gezellig vandaag. Hij snapt dat ik tegen morgen opzie, zijn oplossing ga dan maar niet. Dat ik me soms eenzaam voel, zoek mensen. Dan denk ik ja waar vind je die zo snel, nieuwe vrienden die bij me passen. Verveel je je, zoek een hobby, terwijl hij nergens zin in heeft het hele weekend en ik daardoor dus ook thuis zit. Dus ja, zo goed als gisteren is vandaag weer heel slecht. Hebiben het al 2 maanden zonder ruzie gered, dus ach. Maar soms begint bij mij de twijfel toe te slaan over mijn relatie. Ging er eigenlijk wel weer voor, maar op zo moment weer niet. Dus ben benieuwd hoe nu weer verder. Dus weer even hele slechte berichten.
Iemand ideeën voor een leuke hobby. Ik ben jaren heel actief geweest binnen een scoutinggroep, maar ben daar 1,5 jaar geleden na een meningsverschil opgestapt. Ben nog wel beetje actief daar, maar heel stuk minder. Dus ja, sindsdien een beetje een gat in mijn leven. Want ik heb er dus jaren lang tussen de 10 tot 15 uur per week ingestoken destijds. En nu dus helemaal niet meer. Daarmee dus ook deel sociale contacten kwijt geraakt. Dus als iemand suggesties heeft wat ik met veel vrije uren kan doen of hoe jullie die invullen. Ik werk 2 hele dagen en 1 avond in de week. En dan soms een weekend, dus ja best wel wat tijd over op die manier. Meer werken zie ik niet zitten, want dat is niet echt ontspannend moet ik zeggen, gezien de rommeligheid op mijn werk en de onregelmatige tijden.
Zonnetje; het zit je ook allemaal niet mee he. Kop op meid. Na regen komt zonneschijn!!!! Succes morgen met de HSG. Ik vond het heel goed te doen. Mijs; ivm het slechte zaad kregen wij IUI. Tijdens de IUI's werd het zaad slechter. Een SOT test wees toen uit dat het IVF moest worden. Met IVF hadden we maar 5 eitjes, waarvan er maar 1 matig bevrucht was. Vandaar dat we nu voor ICSI moeten/gaan. Hypo; hoe gaat het met jou? Jullie mogen doorgaan met deze poging toch. Wat ontzettend fijn. Wanneer je 1e FM? Gaby; 11-11 weer aan de Deca. Komt weer dichterbij. Slim om het deze ronde niet te vertellen. Mooi bed! Dank je wel voor jullie lieve woorden meiden. Sikki; inderdaad lijken onze verhalen op elkaar. Ik had gisteren ook jouw informatie meegenomen naar het Geertgen. Maar de arts zei dat hij ook zonder dit bloedonderzoek al wel wist dat mijn eicelvoorraad minimaal is. Dus voor mij geen onderzoek (helaas). Ik had het zelf toch graag geweten. Wat zegt jouw ZH hierover? Kunnen jouw eitjes volgend jaar ineens 'op' zijn? Gister hadden we een andere arts. Die bekeek het anders IVF of ICSI. Hij zei, bevruchtingen kunnen, dus je zou nog 1 ronde IVF kunnen proberen. Maar gezien het minimale aantal eitjes, is ICSI voor mijn gevoel hoopvoller qua bevruchtingen... We zullen er weer eens over gaan nadenken.
Een soortgelijk bed staat een week bij ons. Slaapt erg lekker!!! Heb je er wel een matrastopper bijgenomen? Ligt zoveel lekkerder. Ik zie dat het wel een andere winkel is.
Mocht je willen heb ik een site waar alle behandelingen op zich best duidelijk beschreven staan. Soms zelfs een plaatje bij. Veel succes bij je schoonouders en mocht het je gebeuren... lekker huilen, want je bent nu eenmaal wie je bent. KNUFFEL
Dank jullie voor de lieve woorden. Ik denk ook steeds dat er weer zonneschijn komt. Jammer genoeg staat mijn man toch niet helemaal achter de behandelingen. Dit geeft hij toch regelmatig aan. Heb het gevoel dat hij het toch voor mij allemaal doet. Maar soms begint bij mij de twijfel of we toch wel helemaal bij elkaar passen. Merk de laatste tijd weer erg verschil op tussen ons. Dat had ik ook al voordat we samen waren hoor, maar dat ging prima. Man vond het ook lekker om weg te gaan, maar nu zit hij liever thuis in het weekend. Heeft het ook wel druk in de week met werken en dan zit ik ook al vaak thuis. En alleen weggaan vind ik ook niet echt gezellig. De mensen met wie ik omga hebben allemaal hun eigen gezin/ partner waar ze mee op pad gaan, dus ja dat schiet ook niet zo op. Misschien toch maar eens bij huisarts langs voor psychische hulp. Maar zie dat eigenlijk niet zo zitten. Heb ook weken dat het beter gaat hoor. Maar aangezien ik van elke 5 weken me vaak 2 weken ziek voel begin ik het goed zat te worden. Kreeg vandaag al van mijn man te horen dat ik maar een andere man moest zoeken als ik het wachten zat was. Want ja dat is zijn schuld. Zeg dan wel dat hij er niks aan kan doen, maar dat ik het soms gewoon lang vind duren. Volgens mij snappen mijn schoonouders nu wel hoe en wat. Maar zijn meer de opmerkingen waar ik geen zin in heb. Wordt zeker een potje janken, aangezien ik dat al de halve ochend doe. Man zegt op dit moment weinig tegen me, dus ach gezellig is anders ja.
Zijn er geen ander organisaties waar je je tijd en energie in kan steken? Bijvoorbeeld vrijwilligerswerk met ouderen (koffie schenken, activiteitenbegeleiding), bij de plaatselijke kringloopwinkel of Fair Trade winkel. Hier hebben we een gemeentelijke punt voor vrijwilligerswerk. Je kunt je aanmelden en dan helpen ze jou verder. Hoe verder weet ik niet, want ik maak er geen gebruik van. Doordat mijn interesse bij het spirituele ligt ontmoet ik hiermee (cursus, lezing, samenkomst) veel mensen. Deze mensen kunnen me vaak net een stapje verder helpen, me op een spoor zetten waaraan ik zelf nog niet had gedacht en dat is een verrijking.
Jeetje, dat is even slikken! Wel prettig dat er alsnog een IUI komt, want je heb nu eenmaal die medicijnen al in je lijf. Ik ga voor je duimen dat het nu raak mag zijn.
Lieffie, die jongen zal ook niet weten wat hij met een vrouwtje aan moet die op eieren loopt van de spanning. Dan zal hij wel prikkelbaarder worden en jou niet meer snappen. Zeker als hij geen prater is maak jij het hem nu makkelijk. De mmm is voor jullie beiden geen makkelijk traject. Hij gaat ook aan zichzelf twijfelen, spreekt het niet uit en zit met een vrouw die dat wel doet. Dubbelop dus. Ik herken dit wel, maar heb de mazzel dat die van mij meer is gaan praten. Wij hebben niet geweten tot hoever we wilden gaan. Anders gezegd wilde ik eerst niet eens in de mmm terecht komen. Oke, de onderzoeken dan maar, want dan wisten we tenminste of er ergens iets niet goed zat. Gelukkig was dat niet echt zo en het voorstel om de IUI in eigen cyclus te doen was een makkelijke stap. Nu we door moesten naar een nieuw traject is het wel extra spannend. Meer voor mij met het vooruitzicht van spuiten. we hebben even gedacht wat we zouden doen... (ik had alweer heel hard geroepen dat ik niet wilde gaan spuiten) en nu staan we toch op de wachtlijst voor ICSI. Als je echt heel graag wilt dan ga je door. Maar dan moet je er wel samen achter staan. Alleen redt je het niet. Heel veel sterkte. Als je het gevoel heb dat de ha je verder kan helpen met psychische hulp dan moet je hier echt voor gaan. Het kan je sterker maken. Knuffels.
Ik heb mijn twijfels of mijn huisarts me verder kan helpen. Dit is afhankelijk van zijn bui. De eerste keer veegde hij mijn gevoelens ook van tafel. Een keer dat we er voor wat anders waren ging hij er wel op in. Maar was er eigenlijk weinig tijd voor. Met oudere mensen werken doe ik al 26 uur per week, dus dat zoek ik niet zo. Is wel anders, maar toch. Heb ik ook aan zitten denken voor ander vrijwilligerswerk. Nadeel is dat vrijwillig niet vrijblijvend is. Heb dat al jaren gedaan, om daarna zo aan de kant geschoven te worden als bestuur. Want je hebt niks te zeggen. Mag alleen alles regelen zoals de rest dat wilt. Mijn man is totaal geen prater, zegt dat bij hem alles goed gaat. En dat hij het niet erg vind als er geen kinderen komen. En dat het eigenlijk zo niet hoeft. Nadeel dat hij een werkgever heeft gehad die geen kinderen konden krijgen en dat prima vond. Maar ja vrouwen zijn anders. Terwijl hij als eerste over de kinderwens is begonnen destijds. Maar schijnbaar alleen als het makkelijk gaat. Hij weet totaal niet wat hij met me aan moet. En hij voelt zich schuldig. Ik ben ook erg geïntereseerd in het spirtuele, maar schrik zo van de prijzen wat betreft cursussen. Moet eigenlijk gewoon de stap nemen om alleen naar een cursus/ bijeenkomst ofzo te gaan. Maar zie dat zelf niet echt zitten. Jaren geleden wel gedaan, maar is allemaal beetje weggezakt. Nu wel weer heel actiever mee. Maar weet nog niet zo goed wat ik ermee wil. Of cursussen zijn op dagen dat ik niet echt kan.
zonnetje: hé vervelend weer allemaal zeg.. k denk dat je er met je mannetje eens goed voor moet gaan zitten.. en er echt even serieus over moet hebben hoe ver hij wil gaan met de mmm en dat die niet steeds van mening moet gaan veranderen.. want daar kun jij verder ook niks mee.. en psychische hulp is niks mis mee hoor.. misschien kan hij of zij jou juist wel goed helpen en je gevoel een plekje te geven. all: hebben een druk dagje gehad.. dus nu eerst even lekker eten..
Ik ben op dit moment erg moe en heb mijn portie wel weer gehad voor vandaag. Deel van de middag ging prima, wel de nodige tranen gevallen en weer hoop op tafel gegooid. Zal morgen wel mijn verhaal doen. Nu even niet. Moeten nu om 19uur nog eten eten. Prettige avond iedereen.
hey meiden, hoe is het allemaal met jullie? zonnetje wat een verhalen allemaal. erg vervelend allemaal. maar misschien is een psycholoog wel fijn om mee te praten. ik zou gewoon naar de huisarts gaan en doordrammen zodat hij je wel door moet sturen. wel rot dat je mannetje zo twijfelt iedere keer. het is ergens ook wel te begrijpen want het ligt aan hem natuurlijk en dat wordt iedere keer in het ziekenhuis weer pijnlijk duidelijk. probeer echt met hem te praten. zo gabje lekker bedje heb je. wanneer krijg je hem? hier gaat het ook weer minder. ik zit sinds juni thuis met een burn out pfff en nu moet ik dinsdag weer voor het eerst gaan werken voor 3 uurtjes maar ik zie er echt super tegenop aangezien sommige collega's echt heel kut tegen me hebben gedaan net voor ik weg ging. vind het echt moeilijk om nu wel ineens sterk te zijn terwijl ik eigenlijk met mijn hoofd er nog niet echt bij ben. xxxx meriam
meriam: we krijgen t bed in week 47 en dan of de maandag of de vrijdag.. heb er echt zin in.. ons bed nu ligt echt niet meer.. en weer voor 3 uurtjes aan t werk.. gewoon rustig aan doen en als dat niet gaat goed aangeven.. desnoods weer naar huis gaan..
ik doe ook rustig aan kan ook nog niet anders maar het voelt gewoon vreemd om weer aan de slag te gaan. en sommige collega zijn wel leuk. maar we zullen wel zien hoe het loopt doe wel verslag. lekker hoor je nieuwe bedje. nog even wachten en dan kun je weer lekker slapen. xx meriam
Meriam; veel succes, lijkt me inderdaad heel moeilijk om na zo'n lange periode weer op dezelfde werkplek te beginnen.
Mijn arts geeft ook geen uitsluitsel. Hij geeft alleen aan dat mijn eicelreserve is heel laag is. Ik heb gevraagd hoeveel tijd ik nog heb, maar daar kan hij geen antwoord op geven. Het enige wat hij heeft gezegd is dat ik eventuele pogingen niet op de lange baan moet schuiven. Voor mij voelt het een beetje alsof ik met een tijdbom leef. Ik kan het hierdoor erg moeilijk loslaten, wat mij een heel onrustig gevoel geeft. Soms kun je dus maar beter niet precies weten waar je aan toe bent
Zo ik ben nog helemaal niet fit, maar toch even mijn verhaal en reacties. @timon: soms is het beter om vooraf nog niet te beslissen tot hoever je wilt gaan. Vind het knap dat je toch deze stappen allemaal neemt ondanks dat je ertegen op zag. Spuiten is ook eng hoor. Ik heb die angst zelf niet meer, gezien ik al jaren regelmatig andere mensen prik. Weet nog wel dat ik het de eerste keren doodeng vond. @meriam: lijkt me inderdaad moeilijk om dan weer te beginnen na zo lange tijd. Zeker op het moment dat je met de vervelende collega's werkt. Heb je veel met je collega's te maken? Hopen dat het gaat lukken die paar uurtjes en dat het gezellig gaat worden voor je. @sikki: is ook geen prettig nieuws lijkt me als je weet dat je eivoorraad elk moment op kan raken. Succes en hopen dat het allemaal nog gaat lukken voor je. Bovenstaande geld ook beetje voor jou ieoor. @gaby: nog even en dan een lekker bed. Wij hebben pasgelden een ander matras gekocht, omdat de vorige ook redelijk op was. Moet voor het mooie ook nog een ander bed omheen. Hebben daar wel wat plannen voor, maar die laat ik nog even liggen. Heb daar in deze omstandigheden geen zin in. Wij willen namelijk zelf ons bed gaan maken. En dan hopen dat we er niet doorheen zakken. Dan nog mijn verhaal van schoonouders. Het begon heel gezellig, maar ja op een gegeven moment kwam het toch allemaal tersprake. Dus ik hield het gewoon niet droog. Zeker niet omdat er al zoveel gebeurd is. En hun vinden het allemaal heel lastig, omdat ze een kleinzoon hebben waar ze van genieten en bij ons het allemaal niet lukt. Mijn schoonouders weten helemaal niks van de problemen tussen mijn man en mij. En over het feit dat hij het af en toe allemaal niet ziet zitten en regelmatig alles wil stopzetten. Hij zegt gewoon dat het goed gaat. Gisteren heeft hij ook geen woord gezegd daar. Alleen ik zat daar met mijn tranen. Ze begonnen over dat schoonzusje het allemaal heel moeilijk vind, kan ik me voorstellen. Volgens hun moet ik maar eens gaan praten met haar en met elkaar uithuilen. Dat heb ik dus al geprobeerd om vervolgens de opmerking te horen dat ik er maar niet mee bezig moet zijn en dat de ovutesten die ik heb gedaan onzinnig zijn. Want ja als zij die zou gebruiken zal ze er echt niet zwanger door worden. Dat kwam dus even niet goed aan. Heb dat ook gezegd, plus nog wat dingen. Kreeg ook te horen dat schoonmoeder het niet leuk had gevonden toen ze een keer foto's mee had naar ons van kleinzoon dat ik die niet wilde zien. Terwijl ik die week daarvoor had gezegd dat het allemaal veel moeite kost bij mij. Ook gezegd dat dit mij heel veel pijn deed dat ze totaal geen rekening hield met mijn gevoel. En dat ik dus meestal al dingen niet eens vertel om geen ruzie te krijgen. Dit vonden ze ook niet goed. Maar ja, ze maken het er soms zelf naar. Dus wel weer veel uitgepraat voor zolang het duurt. Maar mijn man zei dus helemaal niks daar, niet over zijn gevoel of wat dan ook. Gisteravond heeft hij hele avond ook geen woord tegen me gezegd. Allebei heel slecht geslapen. Ik ben gewoon zenuwachtig voor vandaag en alles wat hij zegt. Want ja wil hij wel of niet door met het traject. En of het nog ivf gaat worden? Ik zou graag met hem erover willen praten, maar dat kapt hij af. Zijn antwoord is dan je weet toch dat het van mij niet hoeft. Hij zou het prima vinden zonder kinderen. Maar kreeg gisteren wel weer even te horen dat zijn leven op dit moment weinig zinvol was. Dus vraag me soms af wat hij echt vind. In de auto zei hij ook dat hij niet wist wat zijn gevoelens waren. Ten opzichte van mij en de situatie. Dus ik zie het ook wel gebeuren dat we nog een keer uit elkaar gaan. Heb er laatste jaar veel energie ingestoken om het toch goed te houden, maar ook bij mij worden de gevoelens minder. Zeker omdat ik elke keer alleen in mijn gevoel sta, mezelf maar moet oppeppen enz. Leuke dingen doen we zelden, want mijnheer wil liever thuis zitten in het weekend. Soms heb ik de neiging zelf zijn ouders in te lichten over zijn buien en opmerkingen. Want ik krijg nu wel alles toegeschoven wat betreft emoties, maar dat komt toch ook deel door gedrag van mijn man. Zo dus weer heel verhaal. En hopen op een goede afloop. En maar eens goed nadenken wat ik zelf wil in mijn relatie en toekomst. Nu maar verder wachten met zenuwachtig zijn, moet jammer genoeg pas om 15.50 in ziekenhuis zijn.
Even kort: ieoor en sikki, het lijkt me moeilijk dat je weet dat je eitjes bijna op zijn. Door stom toeval hebben jullie dubbel pech: zaad- en eipech! Zonnetje, succes vandaag met de hsg! Jij en je man moeten zich denk ik realiseren dat jullie het alleen samen redden als je samen praat over je gevoelens, je gedachten, je twijfels, je verwachtingen over de situatie nu, de behandelingen en de toekomst. En dat staat nog los van of jullie überhaupt bij elkaar passen, ben ik bang. Calani, vandaag is de dag van je eerste echo, succes!
Ik probeer ook regelmatig te praten erover, maar krijg er weinig zinnigs uit. Hij zegt gewoon dat het allemaal goed gaat en er niet zo mee zit. Of dat het allemaal niet meer hoeft van hem. Maar het valt me wel op dat hij ook niet naar zijn neefje toe gaat, tegen zijn ouders er weinig over kwijt wilt, niet naar broer belt over hoe het gaat enz. En op dit moment is praten over dit onderwerp niet zo verstandig. Omdat hij dan toch zegt dat we maar gewoon moeten stoppen. Heb hem vanmorgen wel gevraagd of hij vandaag meegaat, zo niet dan vraag ik mijn moeder wel mee. Weet dat ze dat wel doet. En hij ging wel mee zei hij. Hij zag ook wel dat ik het vanmorgen moeilijk had en vroeg wat er was. Gezegd dat ik gewoon flink zenuwachtig ben. Dat was hij ook toen hij voor de onderzoeken moest. Alleen hij uit het in boosheid en ik in verdriet. Ga zo maar eens wat zinnigs doen, dan gaat de tijd nog beetje snel.