Die van mij doet er wel makkelijk over. Zegt er niet veel over. Zou ook niet weten of hij zich er nou rot over voelt of niet. Heb het wel een paar keer gevraagd maar dan zegt hij: Het komt wel goed. Hij laat er niet zoveel over los.. Tja mannen! Maargoed, de vraag: Hoe gaat jou man ermee om?
Hoi Ook heel relaxed, heeft niet echt het idee dat het zinvol is zich er echt druk om te maken. Dat is dus erg fijn. Hij was wel blij toen de aantallen iets omhoog gingen bij d eopvolgende tests, maar heeft geen gene of gebrek aan zelfvertrouwen groetjes
Mijn mannetje heeft het er niet veel over, maar ik weet wel, en dat merk ik gewoon aan sommige dingen die hij zegt, dat hij zich wel minder 'mannelijk' voelt ofzo.
Hallo, Hier doet hij er ook vrij relaxt over. Toen we het net hoorden had hij wel zoiets van: het is mijn 'schuld' maar dat gevoel heeft hij nu niet meer. Als we er nu over praten zegt hij 'we kunnen er toch niets aan veranderen'...en daar heeft hij ook gelijk in
Mijn man voelt zich er erg k* onder. Bij hem komt het denk ik meer doordat hij al wel een kind heeft uit een vorige relatie (die is nu 9) en zijn zaadkwaliteit nu slecht is en mij nog geen kindje heeft kunnen schenken. hij is dan ook accuut gestopt met roken en slikt nu diclofenac.
Die van mij schrok er wel van, maar bleef er relaxeter onder dan ik. Ondertussen slikt hij wel voor een fortuin aan vitaminepillen en proxeed, terwijl dat volgens de gyn geen enkele zin zou hebben. Onbewust is ie er wel mee bezig, maar praten erover doet ie niet.
Mijn man doet er ook redelijk nuchter onder maar hij slikt wel braaf zink! Hij weet dat de translocatie bij hem zit en we daarom een vergrote kans hebben op miskramen en gehandicapte kinderen en over dat eerste voelt hij zich soms denk ik wel wat schuldig. Ik als vrouw moet natuurlijk de miskramen doorstaan en dan merk ik wel dat hij superzorgzaam voor me is.