Maandag 17 november wereldwijde aandacht! Ik gooi het weer even op Facebook om iedereen weer even te laten weten dat het altijd bij me zal blijven hoe goed onze meid het ook doet....
Ik was van plan mijn omslagfoto paars te maken. Gewoon paars (flexa kleuren balkje of zo). Ik vind de fotootjes van kleine kanjers niet zo moet ik eerlijk zeggen. Ik vind de uitspraak een beetje dubbel. (Voor wie ze niet gezien heeft "Ik ben/was (mama/papa/opa/oma/zus/broer van) een prematuur, wat is jouw superkracht?) Ik vind namelijk niet dat ik als mama van een prematuur superkracht heb. Mijn zoon wel. Maar hij plaatst de foto niet, dat doe ik. Via CarlyMarie Dudley (projectheal) ken ik dit soort foto's ook van de day of hope (19 aug) voor als je een kindje bent verloren en ik ben een beetje verwend geraakt met die serie, die zijn zo mooi altijd. Dus ik wil wel wat doen voor awareness maar niet dat. Gewoon een simpel, subtiel iets.
Wij ook! Als ik voor mezelf spreek zeker ik.... 9 weken bedrust en alles gedaan wat ik kon om bij te dragen aan een zo goed mogelijk klimaat van binnen. Ik heb zeker gevochten ervoor en ook daarna. En de grootste power heeft inderdaad toch onze kleine meid die alles heeft doorstaan en zich er doorheen heeft gevochten!
En wat voor verhaal we ook hebben we hebben allemaal superkracht en deze op welke manier dan ook ingezet. Ook al kwam de kleine totaal overwacht (hier dus niet onverwacht wel veeeeel te vroeg) Dus een beetje meer credits voor jullliezelf mama's!
Ik doe de foto niet als profielfoto maar vind het wel heel goed dat er een dag is om erbij stil te staan. Toch vind ik ook dat 99% van alle credits naar de kindjes moeten gaan die hebben hard gevochten voor waar en wie ze nu zijn
En deze. Deze spreekt me misschien nog wel het meeste aan. Dit was echt van toepassing op mij in de NICU periode van N. Vechtlust! Na L* en daar niet hebben kunnen vechten was ik echt heel vechtlustig (zo ver je dat als mama bent, maar ik voelde het echt zo). Dat nummer van Katy Perry was toen ook uit en dat sprak heel erg op mijn gevoel (net als andere natuurlijk, maar deze ook).
Ik vind die van de kleine voetjes erg mooi. Ik vind het zo wonderbaarlijk hoeveel vechtlust die kleintjes hebben, sommige komen van zoooo ver en kijk nu
Frannie, vorig jaar zag ik je berichtje ook. Toen lag ik in het ziekenhuis in afwachting van de te vroege geboorte van mijn kindjes. Onwetend van wat nog komen zou. En zie ze nu, mijn kerels van bijna 1! Ja, zij hebben het werk gedaan en, eerlijk is eerlijk, het ons niet al te moeilijk gemaakt. Maar ook wij als prematurenouders verdienen een pluim. Want het liefst heb je een 'start uit de boekjes' voor je kind, dat is ons niet gegund en dat is toch wel een groot gemis.
Precies! Ik blijf erbij dat wij ook topwerk hebben geleverd. Hier tot het gaatje gegaan om te kolven (productie is nooit toereikend geworden) alles gedaan om haar de beste start te geven. Heb er alles maar dan ook alles voor over gehad en gedaan om er te zijn voor haar. Geen kraambed, geen kraamtijd. Neem niemand iets kwalijk maar het was er gewoon niet. Lichamelijk zwaar toegetakeld door de spoedkeizersnede en een HB van 4. En het was allemaal zo ik heb er vrede mee maar toch. Dat is de reden dat zeker de mama ook heel belangrijk is. De papa's ook maar die van mij is zo nuchter die is alles alweer 'vergeten'
Haha, ja, ik heb weinig gedaan om N een goede start te geven. Hij kwam en er was geen houden aan. Ik heb niks kunnen doen om hem nog binnen te houden. Ik heb wel gekolfd en gelukkig was dat in het begin toereikend maar hij groeide er helemaal niet goed op. Hier geen keizersnee maar de natuurlijke weg. En het was mijn 'fijnste' bevalling van alle 3. (Voor zover een bevalling nooit fijn is maar het ging gewoon goed, als je puur kijkt naar de bevalling zelf). Verder was ikzelf ook heel ziek. (CRP op zijn piek 212) maar dat was dan ook precies de reden dat N geboren moest worden. Ik was heel ziek maar dat heb ik niet voor hem over gehad. Sterker nog, mijn lichaam heeft hem zo ziek gemaakt. Ik kan er niks aan doen, dat weet ik wel, maar alles bij elkaar voelt het soms alsof ik niet alles heb gedaan/heb KUNNEN doen om er het beste van te maken. Ik kon er niks aan doen dat het gebeurd is, ik heb ook geen schuldgevoel of zo, dat komt nu wel zo over, maar ik heb daarom ook niet de behoefte om mezelf te prijzen, zeg maar.
ik heb dit als profielfoto op FB gezet, op de witte vlakken staat mijn meisje maar die wil ik niet op een openbaar forum hebben... Bekijk bijlage 429312