Lieve Melissa, Heb niet je hele forum berichten gelezen. Te meer omdat bij mij ook weer de pijn terug komt. Toch wil ik je een reactie geven. Ik ben op 14 dec jl bevallen van een zoontje Senna na precies 16+1 weken. Wij kregen op 26 november de uitslag vd vlokkentest dat ons zoontje een ernstige stofwisselingsziekte had, waarvan ik drager ben. De kans om over te dragen was 1:4 Mijnzwangerschap (4e kindje) was ongepland en kwam er pas met Bijna 9 weken achter. Daarop volgden een hoop emoties van shock, tot aan berusting tot aan het zo graag willen. Net toen ik het gevoelsmatig op de rit had, kwam die vernietigende uitslag (waar ik me verstandelijk wel op had voorbereid, maar geestelijke de zwaarste klap ooit was. Die middag zat ik bij de gyn en besloten we om op maandag (14+1 weken) de zwangerschap te beeindigen. Ik wist dat het voor hem de beste keuze was (precies een jaar geleden is mijn zus haar zoon overleden aan deze rot ziekte met 16 jaar). Maar gevoelsmatig wilde en kon ik het niet. Zaterdags heb ik het zkh gebeld dat ik niet zou komen, omdat ik eerst zeker wilde weten of er echt geen kansen meer waren. Op maandag zaten we in het WKZ en op dinsdag in het Sophia zkh. Daar alles wat we hoorden laten bezinken. Ik wist dat de kans uiterst klein was dat het goed zou komen. Uiteindelijk toch de beslissing gemaakt om alsnog de bevalling in te plannen. Ik heb die 2 weken bewust genoten van mijn kleintje in de buik. Tegen hem gesproken en uitgelegd dat ik niet anders kon. Op zaterdag naar het zkh gegaan voor de eerste pillen. Ik heb ze geslikt. Wist dat dit het einde was. Maar ik was rustig. Verder geen last gehad vd pillen. Maandag 14 dec naar het ziekenhuis. Nog een echo gehad. Hij trappelde nog volop. Werd veel moeite gedaan voor een paar mooie laatste foto's. Toen zijn de pillen ingebracht. Ik was heel rustig. 1,5 uur na de pillen ben ik bevallen. Wat prachtig was Senna. Heb hem lang op mijn buik gehad. Heb een fotografe geregeld die fantastische foto's heeft gemaakt. Ben haar eeuwig dankbaar!! Niet vergeten dat te doen hoor!! Nadien helaas een curettage gekregen vd placenta en veel bloedverlies. Ruim 1,5 liter. We hebben de Dela gebeld en we bleken verzekerd voor Senna. Hebben een mooie kleine plechtigheid gehad en hij is gecremeerd. Zijn as is nu bij ons thuis, in het kistje waar hij de hele week thuis heeft gelegen. Dat voelde zo fijn voor mij. Ik heb de eerste 3 weken non stop gehuild. Daarna kon ik weer een beetje door. Heb ook goede gesprekken gehad bij maatschsppelijk werk vanuit het ziekenhuis. Nu ben ik sinds deze week weer voir een aantal uurtjes aan het werk. Het is gek, maar het leven gaat weer door. Ik doe er zelfs aan mee! Maar het gaat goed. Heb het een plekje, voor zover dat lukt, kunnen geven. Wat ik wil zeggen: doe niks overhaast. Neem de tijd om afscheid te nemen. Van alles. Zwanger zijn, je kleintje, noem het op. Regel de dingen die je belangrijk vindt voor bij en na de bevalling. Echt waar dat is zo belangrijk. Ze vinden het echt niet raar als je nu nog af belt. Beter zeker van je zaak als onzeker je bevalling in. Je kunt het niet meer terug draaien. 1 of 2 weken later maakt ook niet meer uit. en misschien besluit je wel dat dit kindje heel welkom is. Ik wens jou heel veel kracht en sterkte toe. Je mag me altijd een pb sturen!
Ik kan uiteraard alleen 'oordelen' uit wat jij schrijft...En als je zo twijfelt,want dat is wat ik lees,niets dan twijfels,zou ik het (nog) niet doen.Het is iets wat je nooit meer terug kan draaien.Als je hiervoor kiest,moet je er 200 procent achter staan,anders krijg je er je verdere leven last van.Uiteraard is het jullie keuze,maar ben na je laatste berichten zo bang dat je er niet achter staat,en er nooit meer overheen komt. Ik heb een zus met het downsyndroom gehad,ze was 5 jaar ouder dan ik,en helaas veel te vroeg gestorven,ze was 27.Een schat van een meid,waar ik heel veel van geleerd heb.Door deze ervaring zou ik dus nooit afbreken.Maar dat komt omdat ik een hele positieve ervaring heb gehad met mijn zus.Ik veroordeel niemand die besluit om wel af te breken.Ieder zijn of haar eigen keus.Dus dit is absoluut geen(!) aanval op je besluit,maar maak me oprecht erge zorgen om je.
Ik ben echt zo slecht in dingen goed onder woorden brengen...teruglezend staat er gewoon net niet wat ik feitelijk bedoel.Hoe meer ik mijn reacties terug lees,Hoe meer ik begrijp dat sommigen hier op zp mijn reacties verkeerd opvatten,en mij hard en gevoelloos vinden.Dat ben ik helemaal niet!Ik heb gewoon echt moeite om dingen op een goede manier onder woorden te brengen.Face to face lukt dat heel goed,maar geschreven is echt een minpunt bij mij. Vergeef me,als mijn bericht je onbedoeld nog verdrietiger heeft gemaakt want dat is absoluut niet mijn bedoeling.Ik maak me echt heel erg zorgen om je.
Het is zover.... om half 9 moet ik in het ziekenhuis zijn. Ik kan het niet geloven wat een pijn . Het voelt alsof dit niet echt gebeurd. Zo'n pijn in mijn buik omdat ik weet wat me te wachten staat. Ik heb geen woorden meer Ik snap wat jullie bedoelen maar geloof me als ik wacht voel ik ober een week dezelfde twijfel... Die zal er altijd blijven voor mijn gevoel heb ik geen keus Ik weet niks meer te zeggen behalve dat ik kapot ben van pijn en verdriet
Heel veel sterkte Melissa!!! Hoe raar ook. Blijf rustig! Last het over heen komen en geniet straks enorm vd momenten met je kleine spruitje!
Heel veel kracht gewenst vandaag. Hoe moeilijk ook maar probeer de bevalling bewust mee te maken. Ik heb het eerste deel heel veel pijn gehad, omdat ik vond dat het een soort boetedoening was voor onze "keus". Uiteindelijk toch pijnstilling gekregen en toen kon ik heel bewust het moment meemaken. Ik heb ook heel lang met haar geknuffeld, foto's gemaakt en hand en voetafdrukjes laten maken. Nu is dat een ontzettend dierbare herinnering. Nogmaals ontzettend veel sterkte gewenst voor vandaag en hierna. Probeer je te focussen op de liefde voor je kind waar dit besluit uit is voorgekomen. Warme knuffel.
Heel veel sterkte en kracht voor vandaag, maar ook voor de komende periode. Kan verder even niks nuttigs uitbrengen, en uit ervaring weet ik dan dat je het beste niks kan schrijven, een ander heeft er niks aan. Dikke knuffel!
Heel veel sterkte en kracht gewenst vandaag en de periode die nog komt. Je zult ze zeker niet zo voelen, maar ik vind je moedig. Ik wens je sterkte, kracht en veel liefde toe!
Heb het hele topic gelezen. Met tranen in mijn ogen. Wat een verschrikkelijk verdriet. Heel veel sterkte en kracht gewenst.
Dank jullie Om 10 voor 10 eerste pillen gehad om 10 voor 1 tweede Het is hells onwerkelijk zoveel pijn in mijn hart
Melissa ik denk heel veel aan je! Vind het echt vreselijk om te lezen hoe je je voelt. Hopelijk worden er genoeg herinneringen gemaakt om later op terug te kunnen kijken. Weet dat iedereen hier met je meeleeft en aan je denkt! Dikke knuffel, ik heb diep respect voor jou.
heel veel sterkte meid ik moet heel eerlijk zeggen dat ondanks alle emotionele pijn en al het verdriet ik de begeleiding/bevalling echt als 'positief' heb ervaren. voor zover dit positief kan zijn natuurlijk, hopelijk heb jij dit ook. vergeet nooit dat je deze keuze maakt uit liefde voor je kindje, dat zal je erdoorheen slepen.
Als stille meelezer wil ik je heel veel succes en sterkte wensen; niet alleen voor vandaag maar ook voor de komende tijd. Geen woorden voor hoe sterk je bent!